Oh damn.

Zucht. Alana hief zichzelf op uit haar bed. Ze had echt niet zolaat moeten gaan slapen, maar het idee dat die Tim haar zou stalken is toch iets... anders. En jeetje, die Aiden man. Ze was ook echt een sukkel om verkeerd te klikken. Uit alle jongens, moest híj die ene foto ontvangen. Zucht, ze hoopte dat ze hem nooit meer tegen zou komen. Oke, ze deed wel een beetje bitchy tegen hem, maar dat had hij dan ook wel een klein beetje verdiend. Duncan keek haar vragend aan, waarop Alana glimlachte naar de houndoom. "Rust jij maar vandaag lekker uit, je bent dag en nacht wakker." zei ze terwijl ze de Houndoom terug liet keren. Tja, ze moest het ook zelf kunnen en de Houndoom was zo beschermend dat hij zelf geen rust kreeg. Ze kleedde zich snel om en haalde de borstel door haar haar, waarna ze naar buiten liep. Het voelde toch minder veilig, zonder Duncan. Maar ja, wat moest ze anders? De vrolijke Deerling, of de agressieve Electrike? Ze keek even naar haar arm, die nog steeds in verband gewikkeld zat. De dokter had haar verteld dat bij de bijtwond er een grote scheur was ontstaan in haar spier, lekker dan. Wacht, ze kon John eruit halen? Dat was toch iets veiliger dan normaal. Echter werd ze voordat ze iets kon doen vastgepakt van achter. "Connor..?" sprak ze nerveus uit. "Hoe kan je dat nou zeggen, babe." Alana's ogen werde groot van angst en ze draaide zich om. Tim! Alana keek hem angstig, maar toch kwaad aan. "Ik zei toch dat je me met rust moest laten of wat!" riep ze kwaad naar hem, waarna hij haar polsen pakte. "Je zou je niet meer verzetten, weet je nog? En nu is je vriendje of je Houndoom er niet meer om je te beschermen." Alana's ogen werden weer groot van angst, terwijl ze haar ogen dicht kneep om tranen tegen te houden. "Laat me los!" begon ze te roepen. "Hmn, is het nog steeds niet duidelijk hoeveel ik van je houd?" klonk er. "Laat me los Tim! Ik hou niet van je! Laat me los, laat me los!" begon ze hysterisch te roepen, terwijl een traan over haar wang rolde. "Die nacht zei je iets anders, niet waar?" klonk de stem van Tim. Arceus, waar was Connor. Waar was Connor? "Ik was dronken, laat me gaan, alsjeblieft.." zei ze tegen hem. "Niet voordat we hebben afgemaakt waar we mee begonnen zijn..." klonk er zachtjes in haar oor. Nee, nee, nee! Alana probeerde haar armen los te rukken, maar haar arm protesteerde. Shit.

&Aiden

Geroep klonk en Aiden keek op, even blikkend op de Scizor die aan zijn zijde liep. In de stad was het immers vaak Garrett die zich naast hem zette, omdat Tyrion en Khaleesi veel te groot waren, Élise te veel aandacht trok, Amore toch al op zijn schouder zat en Arya altijd in zijn armen moest hangen. De 180 centimeter hoge Scizor was dan een beter plan, omdat deze zich zoals de mensen door de stad kon verplaatsen. Met een schokje kwam Aiden dan ook tot stilstand toen er meer geroep klonk, voor hij sneller begon te wandelen.
Het duurde niet lang voor hij zag wat er aan de hand was en onmiddellijk schoot de Scizor erop af. Met een vliegensvlugge beweging pakte hij de gast bij zijn keel en met volle kracht gooide hij deze weg, iets wat enkele meters zou betekenen met de gigantische kracht van de Scizor. Ondertussen stapte Aiden op het meisje af, tot hij haar herkende als Alana. Hij bevroor en keek haar met een fronsje aan. Oh heilige Arceus.

Het duurde niet lang of ze voelde de grip van Tim verdwijnen. Oh Arceus, oh Arceus, oh Arceus. Ze deed rustig haar ogen open, maar omdat het zo wazig was door alle tranen, dacht ze even dat het Connor was die haar hielp. Ze liep meteen snikkend naar hem toe en greep zijn middel vast terwijl ze haar voorhoofd op zijn bostkast legde. Nope, ze had helemaal niet door dat dit Aiden was en niet Connor. Tja, wist zij veel. Ze waren ongeveer even groot, dus tja. Ze kneep bijna letterlijk zijn jack fijn, deels van angst en deels van geluk dat iemand haar gered had.

En toen had ze haar armen rond zijn middel geslagen. Met een gigantische frons, één waarbij zijn wenkbrauwen de grond bijna raakten, op zijn gelaat keek hij naar beneden, zijn handen omhoog houdend alsof hij zich over gaf. Hij had immers echt geen idee wat hij van de huidige situatie denken moest. Het was allemaal maar een beetje vreemd en uiteindelijk wist hij zich dan ook weer te herpakken en zijn keel te schrapen. “Dit was niet echt de begroeting die ik van je verwachtte,” meldde hij rustig. Hij hief zijn wenkbrauwen, terwijl hij in dezelfde houding zo bleef staan. Hij vernauwde zijn blik even naar de Scizor, welke daar ook maar wat verward bleef staan. Sinds wanneer was zijn trainer zo geliefd?

Het voelde weer even veilig, net zoals het eerst was. “Dit was niet echt de begroeting die ik van je verwachtte,” Huh... wat? Haar ogen werden groot toen ze de stem herkende. Nee... Dit kon niet.. Arceus. Ze liet zijn jack los en sprong ietwat geschrokken. "Aiden!" riep ze geschrokken uit. "Arceus. Ik dacht dat je Connor was." zei ze terwijl ze schamend weg keek en haar tranen weg veegde. Awkward...

“Connor?” Een grijnsje sierde het gelaat van de roodharige jongen terwijl het meisje van hem weg sprong. Hij hief zijn wenkbrauwen wat lacherig en keek langs haar, waar de vreemde jongen aan de kant was gegooid. Het leek erop dat de worp van Garrett zeer had moeten doen. Immers had Lilium destijds een hele blauwe nek en dit keer had Garrett het nog heel wat ruwer gedaan. De jongen had leren vliegen! Echter keek Aiden al snel weer naar Alana. “Dus dat is de naam van dat vriendje van je…” Het grijnsje op zijn gezicht werd iets groter, iets wat niet veel goeds voorspelde.

“Connor?” Oh Arceus nee. Alana keek hem even fel aan. “Dus dat is de naam van dat vriendje van je…” Oh Arceus, ze wou hem nu vol op zijn gezicht slaan. "Hou je mond." bromde ze zachtjes. Ze deed het maar niet want tja... Hij had haar wel gered he? "Bedankt.." klonk er bijna onhoorbaar uit haar mond, terwijl ze met een rood hoofd weg keek. Arceus, dat ze dat ooit tegen hém moest zeggen he.

Hem werd gezegd zijn mond te houden en hij grijnsde even rustig. Toen ze hem echter bedankte, hief hij zijn wenkbrauwen weer even. “... Had je hem ook van die interessante foto’s gestuurd, dat ‘ie zo achter je aan zat?” vroeg Aiden met een lichte frons, het meisje aankijkend. Hij begreep jongens als die niet, een meisje letterlijk forceren tot zulke dingen. Waarom zou je dat doen? Hij kon immers zeggen dat het niet al te lastig was om iemand te vinden in een bar en vrijwillig zouden ze het toch wel beter doen allemaal? Het zou alleen al gezelliger zijn.

“... Had je hem ook van die interessante foto’s gestuurd, dat ‘ie zo achter je aan zat?” Alana keek hem even boos aan. "Natuurlijk niet!" zei ze met een boos ondertoontje. "Ik was dronken en hij vond me blijkbaar leuk." vervolgde ze mompelend. Jeetje, dat hij daar ook echt aan dacht man. "Ga je nog ophouden over die foto?" vervolgde ze ietwat boos tegen Aiden. Serieus, als hij niet zou ophouden dan zou ze hem gaan slaan.

Hij vond haar blijkbaar leuk toen ze dronken was en Aiden hief zijn wenkbrauwen voor een moment. “Heilige Arceus, wat heb je die jongen aangedaan dat ‘ie je zo graag wil, dan?” vroeg hij, zijn best doende niet al te veel aan het beeld denkend wat van haar op zijn netvlies gebrand stond. Hij kneep zijn ogen even dicht, proberend het beeld weg te denken, voor hij haar weer aankeek. “Denk je dat die knul nog overeind komt? En denk je veilig thuis te komen?” Al was hij niet het meest behulpzame type, vond hij het ook wel heel sneu om haar hier achter te laten, mocht ze zich zo rot voelen dat ze niet heelhuids thuis zou komen.

“Heilige Arceus, wat heb je die jongen aangedaan dat ‘ie je zo graag wil, dan?” Wauw, wat voelde ze zich nu gevleid kuch kuch. "Niks, denk ik. Geen idee, ik herinner me niks meer." zei ze met een schouderophaal. “Denk je dat die knul nog overeind komt? En denk je veilig thuis te komen?” Alana keek hem ietwat verbaasd aan, dat was weer de... andere kant van Aiden waarschijnlijk? "Ik denk het... Arceus ik kan wel een drankje gebruiken." Dat laatste was meer tegen haarzelf dan tegen Aiden, maar ach. Als hij met haar meeging zou het niet zo heel erg zijn? Dan kon hij haar weghouden van die jongens en zou Connor ook niet boos worden omdat ze dronk dus mja.

Toen het meisje zei een drankje te kunnen gebruiken, slaakte Aiden een zucht. “Ik had niet gedacht het ooit met je eens te zijn, maar dit keer ben ik dat toch wel.” Ja, ook hij kon wel een drankje gebruiken. Eigenlijk was dit ook geen wonder - het enige wat Aiden in deze tijden nooit af zou slaan, was een drankje. Het hoofd leeg maken, genieten van het verdovende gevoel en de hele avond kwijt zijn de dag erna. Het klonk geweldig. Het was geweldig. Daarom hief hij zijn schouders. “Kom mee, ‘k weet wel een bar. Dan blijf je mooi uit de buurt van die vreemde vent,” zei hij, voor hij Garrett terug liet keren en begon te wandelen. Ze hoefde niet eens in zijn buurt te zijn bij het drinken, maar dan had hij d’r op z’n minst netjes ergens heen gebracht. Ze was ouder dan hij, dus oordelen over haar drankgebruik kon hij niet.

Ze hoorde Aiden tegenover haar zuchtten. “Ik had niet gedacht het ooit met je eens te zijn, maar dit keer ben ik dat toch wel.” Hmn? Dat was ook nieuw. Ze had eigenlijk weer zo'n mooie opmerking van hem verwacht ofzo. “Kom mee, ‘k weet wel een bar. Dan blijf je mooi uit de buurt van die vreemde vent,” Hm? Dit was al helemaal nieuw. "Oke dan." zei ze ietwat droogjes terwijl ze naast hem ging lopen. Ze sloeg haar armen een beetje over elkaar heen, en beet op haar lip toen ze haar arm weer voelde. Damn, hopelijk had ze die spier niet nog meer gescheurd. "Echt... bedankt." mompelde ze zachtjes. "Als jij er niet was geweest... Ik wil niet bedenken wat er anders was gebeurd." sloot ze rustig af. zucht, dit was misschien ook niet echt fijn om te doen maar beter dan die rare Tim..

Het meisje bedankte hem nogmaals, zeggende dat ze niet wilde bedenken wat er was gebeurd als hij er niet was geweest. Met een luchtige beweging haalde hij zijn schouders op. “Ik ben wel gewend de held te spelen,” merkte hij luchtig op, al lang blij dat zijn rug naar haar gekeerd stond, waardoor hij niet hoefde te verbergen dat zijn mondhoek even naar beneden trok. “Zorg maar dat ‘ie uit je buurt blijft en anders pak je zo snel mogelijk je Holo Caster en bel je iemand, zonder deze vreemde foto’s te sturen.” Hij trok zijn mondhoeken weer op en keek het meisje even met een grijnsje aan. Gossie, toch.

“Ik ben wel gewend de held te spelen,” Oke, dat was weer een redelijk typische Aiden opmerking. Alsof hij echt de grote held was. “Zorg maar dat ‘ie uit je buurt blijft en anders pak je zo snel mogelijk je Holo Caster en bel je iemand, zonder deze vreemde foto’s te sturen.” Alana grinnikte even zachtjes. "Ik zal het proberen." zei ze met een zacht glimlachje. "En het minste wat ik nu terug kan doen is je trakteren op een drankje." stelde ze aan hem voor. Tja, dat was op dit moment het enige wat ze kon doen. En nee, ze zou niet nog een keer een foto naar hem sturen, dat nooit meer.