{ She saw him like he was the only star in the whole damn sky

"She saw him like he was the only star in the whole damn sky."

De roodharige had haar hand met die van Lucian verweven terwijl ze rustig over de boulevard liepen. De warmte die de ander afstraalde gaf haar een rustgevend gevoel, al was het toch al prettig nu de avond begon te vallen. De zon was nog aan het ondergaan in de uitstrekkende zee, maar je voelde hoe de lucht al afkoelde na een vrij warme dag. Het was heerlijk, vooral met de verse wind die haar haren naar achteren liet waaien. Ze liet haar blik rustig wegglijden van de gekleurde hemel, naar de vos die naast haar liep. Aldrei had een ontspannen houden, iets wat niet vaak voorkwam. Toch had het dier ook haar vrede zolang Ragya de hare kon behouden. Ze moest even om die gedachte glimlachen. Al snel kwamen ze uit op het gedeelte waar je via een trap het strand op kon komen, waar ze de ander nu mee naar toe nam. "Ik denk dat het het mooiste is als we wat hoger gaan zitten, misschien ergens op de duinen?" Ondertussen begon ze met de afdaling naar het strand toe, aangezien ze een eindje weg moesten komen van de winkels achter hun. Ze hadden nog genoeg tijd, dus haasten deed ze niet.

"Like he was the only bridge between her sanity and madness."

Met zijn hand hield hij die van Ragya vast, terwijl ze zo over de boulevard heen liepen. Het was tijd dat ze weer eens van dit soort dingetjes samen deden, gewoon tijd met elkaar besteden zonder dat hun werk er een rol bij speelde. Natuurlijk was het plegen van een overval met zijn partner in crime wel leuk, maar dat was hun werk. Nee, vanavond waren ze helemaal vrij en het enige wat ze hoefden te doen was genieten. "Goed idee, mon amour," zei hij na haar voorstel om ergens wat hogerop in de duinen te gaan zitten. Zijn hand nog altijd verstrengeld met de haren daalden ze de trap af naar het strand. De golven rolden rustig het strand op en trokken zich toen weer terug in de zee. De zoute geur drong zijn neus nu nog sterker binnen en het voelde best wel goed. Achter hen trippelde ook Khaleesi mee, want die was altijd van de partij, net zoals Aldrei.

Ze hoorde hoe de jongen naast haar instemde, waardoor ze automatisch richting des betreffende duinen keek. Het zou wel even klimmen worden, het was immers niet zo dat deze al te vaak bezocht werden door mensen. Maar het zou vast geen probleem worden. Zelf was klimmen haar beste fysieke eigenschap, en ze kon wel gokken dat Lucian met zijn spierkracht er ook zo moest komen. Anders konden hun vossen altijd nog een alternatieve route omhoog vinden. Ze maakte zich er niet druk om. Nee, ze moest hier juist van genieten, van de korte momenten dat ze echt samen kunnen zijn. Vaak was ‘echt samen’ moeilijker te bereiken dan je zou denken. Ach. Ragya liep rustig door en liet haar duim over die van de ander glijden, niet echt bewust van de handeling. Haar hand voelde zo klein in die van de jongen. Met haar andere hand verschoof ze haar schoudertas, een die enkele boeken bij zich droeg. Ze hadden het plan gehad om sterren te gaan kijken en uit te zoeken of ze constellaties konden vinden, en de info erover opzoeken. Het duurde echter niet lang voor ze aan waren gekomen bij de ophopingen van strand.

Lucian keek omhoog naar de duinen, dat zou zeker even klimmen worden, maar voor hem absoluut geen probleem. En wat betreft Ragya voorzag hij ook niet echt veel problemen. Na een eindje lopen stopte hij dan ook, dit leek wel een geschikte plaats om naar boven te gaan. "En omdat ik natuurlijk een echte gentlemen moet zijn," zei hij en haalde het bandje van haar schoudertas van haar schouder af en nam deze zo van zich over, het was duidelijk dat hij geen tegenspraak wilde van haar nu. Kort grijnsde hij en maakte een gebaar van dames eerst. Khaleesi wachtte echter niet en spurtte in haar eentje alvast naar boven, halverwege bleef ze staan en keek om waar de rest bleef. De Ninetales zwierde met haar negen staarten, het was nog altijd iets waar Lucian aan moest wennen.

De roodharige moest even lichtelijk grijnzen toen Lucian had besloten een gentlemen te spelen. Ze liet hem maar de tas overnemen, aangezien hij hierin vrij duidelijk was. “Ik had niks anders verwacht Dýrmætur mínn” Hierna werd er verwezen dat zij eerst mocht, een uitnodiging die ze zonder klagen aannam. Haar blik volgde Khaleesi die zonder moeite de duin overwon, om hierna naar Aldrei te kijken. Zulke dingen deden hun twee nu automatisch samen. Aldrei checkte te route, zij liep die. Vandaar dat het maar een korte blik kostte voor haar eigen Ninetales haar voor ging en met lichte passen begon aan de klim. Al snel stond deze ook naast de grotere, maar jongere pokémon van Lucian. Zelf zocht ze steun bij de stevigere plekken, zoals waar stenen vastlagen of duingras groeide. Enkele keren dreigde ze voorover te vallen, maar uiteindelijk zorgde haar lichte gewicht en soepelheid ervoor dat ze het team joinde bij het middenpunt. Eenmaal hier keek Ragya achterom naar Lucian, om te zien hoe deze het maakte.

De jongeman grinnikte kort na de woorden van Ragya en wachtte dan ook totdat zij haar weg naar boven zou gaan beginnen. Zoals verwacht ging Aldrei haar voor, en zodra de ander wat hoger was begon Lucian ook aan de klimtocht. Hij zocht voornamelijk naar stevige stukken in de duin waar hij zijn handen en voeten op kon plaatsen. Een aantal keer leek Ragya haar evenwicht te verliezen en had hij zijn hand al klaar om haar op te vangen, maar ze wist hem te besparen van die moeite en zonder kleerscheuren kwam ze boven. Vlot volgde Lucian het laatste stuk ook en plaatste hij zijn handen op het middenpunt waar de rest ook stond. "Wil je nog hoger of hier blijven?" vroeg hij terwijl hij het zand van zijn mouwen af klopte en kort zijn blik op de ander richtte.

Eenmaal op het midpunt liet ze haar blik weer glijden naar de zakkende zon. Ze vond het fijn om hoog te zitten. Het maakte de wereld een betere plek. Je had overzicht, controle over jezelf en de omgeving. Het gaf haar het gevoel mensen een stap voor te zijn. Maar nu deed dat er niet toe, en toch kon je merken hoe ze erbij opklaarde, kon je de lichtjes zien die in haar ogen kwamen. De ander kwam nu ook omhoog en stond naast haar. Ze keek hoger de duin op, en zoals je kon verwachten knikte ze ernaar. “Ik wil zo hoog mogelijk” Kort nam ze de tijd naar de ander te glimlachen, om hierna weer samen met Aldrei in beweging te komen. Het tweede gedeelte was wat moeilijker, maar zonder onhandige momentjes vond ze zichzelf eindelijk boven, waar ze dan ook plaats nam en even tevreden zuchtte. Lucian was gemaakt voor de stad, zij meer voor de natuur.

Hij knikte toen ze aangaf dat ze zo hoog mogelijk wilde gaan. Lucian volgde haar weer net zoals eerder en Khaleesi spurtte natuurlijk voor hen uit zodat ze als eerste boven was. Het duurde niet al te lang voordat hij als laatste aankwam bij het hoogste punt van de duin. Hij zette de tas in het zand en plofte naast de roodharige neer, zijn blik gericht op de zonsondergang. Oranje, roze, rood, alle kleuren waren op dit moment aanwezig in de lucht. Maar het zou niet lang duren voordat de sterren zichtbaar zouden worden. "Ik ben benieuwd of het een beetje helder is, al denk ik van wel zo aan de zee." Ondertussen ging zijn hand naar zijn riem en drukte hij een pokéball in, waaruit een jonge Poochyena kwam. Melinoe was haar naam, een wezentje wat door Ragya gebreed was en sinds kort zijn bezit was.

Het duurde niet al te lang voor Lucian ook naast haar kwam zitten, waardoor ze samen uitkeken op de zee. De ander liet nu het nieuwste gezelschap los waardoor ze al snel de bekende Poochyena zag. Ragya had een liefde voor pokémon breeden, vooral dark en fire types. De laatste tijd had ze het weer een beetje opgepakt en Melinoe was onder andere eruit gekomen. Het was een schattig beestje, dat was zeker. Haar eigen dier leek er wat minder op gesteld te zijn, Aldrei keek er even koud neer en legde zich toen naast Ragya weg in het zand, om haar kop op haar been te leggen. Ondanks de grumpy blik begon de roodharige de teef maar te aaien en wat door diens pels te frummelen. Bij de woorden van Lucian speurde ze weer door de hemel met haar blik. “Ik hoop het, het zal vast niet lang meer duren voor de zon onder is” Zelf keek ze kort richting Khaleesi, om hierna Fenrir zijn pokébal kort aan te raken. Al snel verscheen de donkere reu ook op de deun, die meteen alert om zich heen keek. Toen hij doorhad dat er niks gebeurde, en Ragya hem toeknikte, liep hij een eindje van hun vandaan en nam hier rustig plaats.

Over een klein half uurtje moest het wel donker zijn, en dan konden ze beginnen met hun observatie. Om eerlijk te zijn had hij er best zin in, dit soort dingen hadden hem altijd al geïnteresseerd, ook al liet hij dat niet vaak merken. Dingen onderzoeken, praktijk opdrachtjes zoals deze, daar hield hij van. Net zoals hij ervan hield dit moment te delen met Ragya. Nadat hij Melinoe eruit had gelaten verscheen ook Fenrir, die iets bij hen vandaan liep en daar plaats nam. Melinoe was aan de andere kant naast hem gaan liggen en knabbelde wat aan zijn vingers. Khaleesi had kort haar kop opgeheven toen Fenrir verschenen was, maar toen hij van hen wegliep had ze haar kop maar weer op haar poten laten zakken.

Ze waren uiteindelijk op het idee gekomen om sterren te gaan kijken, en om te zien of ze constellaties konden herkennen en welke informatie erover in de boeken stond die ze mee hadden. Zelf had ze er niet zo veel verstand van, maar ze had wel een interesse in de sterren. Niet zo veel als degene naast haar nog die originele leergierigheid, maar wel de behoefte om ze te tekenen. Een beetje inspiratie hiermee zou niet verkeerd zijn. Ondertussen keek Fenrir even opzij naar Khaleesi, en wenkte deze met zijn zweepachtige staart. Gewoon om wat gezelschap te hebben dan wat anders.

Lucian wist best wel wat af van de sterren daarboven. Niet extreem veel, maar gewoon het één en ander. Immers had hij vroeger als kind uren buiten in hun tuin gelegen, samen met zijn jongere tweelingzusjes. Om hen te laten zien hoe mooi de wereld was.. maar in werkelijkheid zat er ook een immens duistere zijde aan.
Khaleesi had net haar blik wat afgewend toen ze plots zag hoe de Houndoom naar haar seinde met zijn staart. Langzaam kwam ze overeind en wandelde naar hem toe, om vervolgens naast hem te gaan liggen. Niet tegen hem aan ofcourse, gewoon met een redelijke ruimte tussen hen in.

De laatste restjes van vurige kleuren leken uit de hemel te verdwijnen en plaats te maken voor de sterren hemel. Ze wist nog hoe deze thuis nog feller schenen, hoe je er meer kon zien dan hier. Maar het maakte niet uit, deze was toch mooier. Rustig pakte ze er een van de boeken bij en begon erdoor te bladeren. En ze begreep hier niks van. Ze pakte dus ook haar zippo erbij en lichtte de pagina hiermee op, waardoor je de letters kon lezen. “Begrijp jij deze taal?” Opperde ze wat plagend richting Lucian, aangezien ze hier al een geweldige start had.
Tevreden maakte hij een geluidje toen de ander naar hem toe kwam. Hij hoefde niet eens een gesprek te hebben, maar gewoon wat gezelschap was niet verkeerd van tijd tot tijd. De reu legde dus ook zijn kop op zijn poten en begon met zijn staart wat in het zand te schrijven, duidelijk rustig ingesteld.

Hij keek toe hoe Ragya één van de boeken pakte en in deze begon te bladeren. Lucian liet zijn blik afdwalen naar de lucht. De laatste tijd waren er veel dingen zo veranderd. Bijvoorbeeld dat Zahre opeens voor zijn deur had gestaan.. jaren had hij niet eens van enige familie afgeweten. "Oui," zei hij met een kleine grijns en nam er zelf een boek bij, wat hij open sloeg en naar de juiste pagina begon te bladeren.
Khaleesi keek toe hoe de ander met zijn staart in het zand begon te schrijven, dat kon ze niet met haar staarten. Met haar ogen volgde ze zijn bewegingen en toen ze dat zat werd keek ze naar de sterrenhemel en zuchtte kort.

De roodharige keek even opzij toen de jongen claimde dat hij het wel begreep. Natuurlijk begreep hij het, wat had ze ook anders kunnen verwachten? De ander bladerde wat door zijn boek en zelf deed ze hetzelfde, tot ze een grote afbeelding vond met verschillende patronen in de sterren. Met een klein fronsje keek ze hierna omhoog naar de hemel, in de hoop wat te zien wat ze kon herkennen.
Fenrir draaide rustig rondjes in het lossere zand, meer om zichzelf wat te doen te geven dan wat anders. Echt helemaal begrijpen waarom hij eruit moest deed hij niet, maar tja, hij was er nu. De ander zuchtte even, waardoor hij haar blik naar de hemel volgde. De sterren waren hier zo helder, dacht de stadshond in zichzelf, zo zijn gedachte onbewust tegenovergesteld van zijn trainer.

Gesponsorde inhoud

» Dark star
» Hot damn ಠ_ಠ (Open)
» Oh damn.
» She did not ...? Yes, she did, damn T^T [Rin Hidoh]
» Damn thing!