{ She saw him like he was the only star in the whole damn sky

De roodharige had zoals altijd de luxe niet degene te zijn met brand gevaar, Lucian kwam daarvoor wel in aanmerking. Toch wist ze dat Aldrei niks zou uitproberen, simpelweg omdat diens voornaamste doel haar gelukkig houden was, en de jongen naast haar hiermee hielp. Het feit dat ze er nu zelf tussen zat zou ook een verschil maken. Toen de ander opperde een donut te delen gromde ze enkel wat luider op, maar liet hierna haar kop weer zakken op haar poten. Ragya moest even grinniken. “Vat dat maar op als een instemming” zelf keek ze nu nogmaals omhoog naar de hemel, vernauwde haar ogen even en keek toen opgewekt opzij. “Ik zie Vulpecula” Ook wel Little fox genoemd, of gewoon fox. Opgewekter dan je van de pessimist had verwacht begon ze de goede bladzijde in haar boek erop te zoeken.
Fenrir begreep het niet allemaal, maar het maakte voor hem niet uit. Hij zou het wel zien hoe het eindigde. De reu was dan ook niet het type te lang bij iets te blijven hangen of erover door te denken. Nee. Ze waren in ieder geval al een eindje weg gekomen en de ander stopte nu bij het water. De donkere hond snuffelde er eventjes aan en begon hierna opeens te blaffen naar iets wat terug bewoog. Niet helemaal zeker of het een schelp of een krab was, besloot hij dat blaffen altijd hielp.

Lucian verklaarde dat ze dan morgen langs de bakker gingen voor een donut, al had ze het gevoel dat ze er zelfs zonder die belofte wel langs waren gekomen. Want op de manier hoe zij koffie nodig had, had de ander donuts nodig. Toch ging haar aandacht al snel naar iets anders, want ze had wonder boven wonder nog een van de sterren patronen kunnen herkennen. Eigenlijk was het toeval geweest, ze had het al eerder in het boek gezien en ze herkende de enkele grotere sterren. Toch nam dit niet weg van haar trotsgevoel. Ze bleef ernaar kijken, alsof ze bang was haar ontdekking weer te verliezen als ze haar ogen ervan af zou halen. Pas toen de ander zei dat het wapen van de Lannisters een Ninetales was keek opzij. Het zorgde voor een kleine lach op haar gelaat. Het was wel toevallig dat ze net voor iemand viel die dezelfde pokémon droeg. Haar familie had geen wapen gehad, of ze was er te weinig geweest het te ontdekking. Maar het was duidelijk dat als iemand haar moest omschrijven Aldrei altijd te spraken zou komen. Je kende haar niet zonder de vos. “Nee, dat wist ik nog niet. Heb je daarom Khaleesi gekregen?”
Fenrir was heel bedreigend aan het blaffen geweest naar het bewegende voorwerp, terwijl de ander achteruit leek te springen. Zelf blafte hij zonder veel moeite door, duidelijk fanatiek in zijn doen. Uiteindelijk leek hij te realiseren dat de dreiging een schelp leek te zijn, waardoor hij zijn blaffen staakte en er enkel boos naar keek. Kort keek hij naar de ander, een half onschuldige blik in zijn ogen. Hé, dat ding zag er gevaarlijk uit oké. Toen de ander water naar hem spatterde deed hij natuurlijk hetzelfde terug, zelf wat meer het water inlopend.