{ She saw him like he was the only star in the whole damn sky

Hij was nog altijd wat aan het bladeren in zijn boek. De duisternis was ondertussen gevallen maar het maanlicht zorgde ervoor dat ze niet in het duister zaten. Je kon de weerspiegeling op het wateroppervlak zien, want het waaide niet zo heel hard en het water was rustig. Echter had het boek niet heel lang zijn aandacht, want dat verplaatste zich naar de roodharige. Hij boog zich wat naar haar toe en drukte zacht zijn lippen in haar nek, verplaatste ze naar haar oor zodat hij wat naar haar kon fluisteren terwijl zijn lippen tegen haar huid aan bewogen. "I started counting one star in the sky for each reason i love you. Then I ran out of stars and I realized the reasons are infinite." Wie had ooit gedacht dat hij die quote ooit nog eens zou gebruiken, en voor de verandering was het een Engelse liefdesverklaring in plaats van een Franse. Een kleine grijns stond op zijn gezicht nadat hij de woorden had uitgesproken.
Khaleesi draaide haar kop weg van het duo iets verderop. Vragend keek ze naar Fenrir, moesten ze echt bij dit gezwijmel aanwezig zijn of konden ze niet wat anders gaan doen wat verder bij Ragya en Lucian vandaan. Ergens was een hoopvolle blik in haar ogen.. want ze wist niet of ze meer quotes van haar trainer nog wel aankon.

De roodharige duwde haar voeten onder haar benen, om zo in een kleermakerszit te komen, het boek lag open op haar schoot terwijl ze het af en toe kantelde om er een beter beeld op te krijgen. Ze was vrij gevoelig wat kijken betrof, dus ze had er nog best geluk mee. Zelf was net geconcentreerd bezig toen ze ineens de ander in haar nek voelde. Meteen kwam haar natuurlijke reactie van een aangenaam kippenvel, iets wat snel te bereiken was als je in haar nek zat Al haar aandacht lag meteen bij de jongen, die ondertussen zijn weg naar boven had gevonden en zijn lippen tegen haar oor aan hielt. De woorden, deze keer in een taal die ze ook echt verstond, bracht zowel een glimlach als een blos op haar gezicht. Ze zou hier altijd lichtelijk stuntelig en nieuw bij blijven. Ze draaide haar hoofd nu naar Lucian toe, zodat ze elkaar raakte met hun voorhoofd en neuzen.
Aldrei en Fenrir zuchtte eens synchroon, maar waar Aldrei maar mokkend naar het water besloot te kijken had Fenrir nog wat anders om zich mee bezig te houden. De blik in de ogen van de jongere Ninetales zei al genoeg. Zelf klaagde hij meer om het klagen zelf, dan dat hij er echt last van had. Toch besloot hij toe te geven aan haar wens, en stond dus ook simpeltjes op, om na niks meer dan een schattende blik verder de duin langs te lopen. Hij was de hard to get van de twee, zelfs als het om niks meer dan aandacht ging.

Het boek had al snel niet meer zijn aandacht en in plaats daarvan richtte hij die ten volle op de roodharige. Zijn mondhoeken trokken een beetje omhoog toen hij het kippenvel op haar huid voelde bij de aanraking van zijn lippen. Na zijn woorden draaide ze haar hoofd zijn kant op zodat hun voorhoofden en neuzen elkaar raakten. "Love you till the moon and back.." fluisterde hij met een kleine grijns alvorens hij zacht zijn lippen op de hare drukte.
Khaleesi stond op toen de ander in leek te stemmen met haar idee. De twee lovebirds gunde ze geen blik meer en ze begon bovenop de duin te lopen, zwierde een keer met haar staarten en keek toen achterom of de ander haar al volgde.

Ze genoot van het feit dat Lucian zo dichtbij was, gewoon omdat hij er was en omdat hij haar keer op keer weer leek te raken. Het waren dingen die je hoorde in films of las in boeken, je zou denken dat het minder indrukwekkend moest zijn. Ze had altijd gedacht dat ze niet voor zulke dingen zou vallen. Maar dat was niet zo, want ze voelde aan zichzelf hoe verliefd ze was. Het was een gevoel dat zelfs de rest leek te overstemmen. Bij de woorden kreeg ze nog net de kans te reageren voor ze de ander terug zoende. “…Forever and always” En hier hadden we de eerste keer dat ze ooit in haar leven een blijvende beslissing maakte.
Eenmaal naast elkaar nam hij de vos kort in zich op. Hij was wel aan haar nieuwe vorm gewend, en toch moest hij soms dubbel checken als ze voorbij liep. Ach. Rustig liep hij verder met duidelijke passen, om uiteindelijk een afdaling te vinden, soepeltjes begon hij aan de afdaling. Toch was zijn route wat voorzichter dan simpelweg springen.

Lucian hoorde nog net de drie woorden die ze uitsprak voordat hij zijn lippen tegen de hare aan drukte. Met de hand waarmee hij zichzelf niet hoefde te ondersteunen ging hij kort door haar haren heen, waarna hij zich weer ietsje terug trok, zijn voorhoofd tegen de hare aan. "Until infinity," fluisterde hij zachtjes terwijl hij haar aankeek met zijn goudkleurige ogen. Nooit had hij gedacht dat hij zo verliefd kon worden op een bepaald persoon, dat deze hem überhaupt ook lief kon hebben.
Khaleesi volgde de Houndoom toen deze af begon te dalen naar beneden en volgde hem, redelijk voorzichtig eerst, maar bij een net wat te grote sprong verloor ze haar evenwicht en begon ze naar beneden te rollen, regelrecht tegen de Houndoom aan. Als hij haar niet had gezien was de kans groot dat ze hem mee zou nemen naar beneden. Whoops.

Ragya had haar lichaam naar de ander toegedraaid, om toch die laatste afstand te kunnen overbruggen. Ze voelde de hand van de ander door haar haren gaan en liet een kort geluidje over haar lippen rollen toen ze weer loskwamen van elkaar. Haar rode ogen ontmoette de gouden van Lucian, en bleven hierin liggen toen hij haar iets toe fluisterde. Zelf was ze niet geweldig met woorden, niet met haar eigen. Ze vond het moeilijk iemand te vertellen hoe ze voelde en al helemaal op de manier hoe Lucian het kon doen. De roodharige was het type die weinig mooie woorden deelde, maar als ze het deed, je wist dat ze het meende met alles wat ze in zich had. Zachter deze keer zoende ze de ander nogmaals, iets wat ook het enige acceptabele was om te doen op dit moment.
Fenrir had het rollende projectiel pas door toen het te laat was, oftewel dat ze de berg afrolde. De klap maakte niet zo heel erg uit maar het draaien was niet prettig te noemen. Uiteindelijk kwamen ze met een dof geluid aan op de grond, en bevond de Houndoom zich op zijn rug en zijn voorpoten tegen zijn borst opgevouwen. Zijn donkere ogen gleden nu naar het beeld voor hem.

Voor hem hoefde ze niet met woorden te komen. Het feit dat hij ervan hield om van dit soort dingen te zeggen betekende niet dat hij hetzelfde terug verwachtte. Nee, het was haar lichaamstaal die hem al genoeg tevreden stelde. Dit keer drukte de de roodharige haar lippen tegen de zijne en hij sloot kort zijn ogen weer. Arceus, er waren gewoon geen woorden meer voor om te beschrijven hoe erg hij van haar hield. Zelfs forever, always en infinity bij elkaar waren nog niet genoeg om zijn gevoel te beschrijven.
Met haar ogen dichtgeknepen had ze het laten gebeuren. Ze klapte tegen Fenrir aan en was met hem samen naar beneden gerold. Poten en staarten waren overal en nergens. Met een zachte bonk kwamen ze tot stil stand, Khaleesi iets zachter dan verwacht. Toen ze haar ogen opende zag ze dan ook dat ze met haar buik op de buik van de Houndoom lag, haar voorpoten beide aan een kant van zijn lichaam en haar kop verdacht veel dicht bij die van hem. Een verdwaasde blik was nog altijd te zien in haar ogen.

Ragya had nu ook haar ogen gesloten en gaf toe aan de behoefte bij de ander te zijn. Ze hielt ervan zijn lippen tegen de hare te voelen. Maar nog meer dan dat hielt ze van de kleine dingen. Van het vertrouwde gevoel van zijn lichaamswarmte die op haar afstraalde, zijn hartslag bijna te kunnen voelen omdat ze zo dicht op elkaar waren en de slijtende geur van diens shampoo die je alleen maar kon merken nu ze zijn plukken langs haar gezicht zou kunnen voelen. Hij was perfect, perfect in iedere zin van het woord en soms als ze zich slecht voelde had ze het idee dat ze hem niet verdiende, dat hij te goed voor haar was. Maar aan de andere kant voedde dit enkel haar geluksgevoel aan dat ze toch bij hem was.
Niet lang na zijn eigen landing voelde hij iets, over beter gezegd iemand, op zich vallen. Hij voelde de zachte pels van de ander die van hem raken, en nu hij eenmaal zijn ogen had geopend keek hij recht in die van de ander. Hun snuiten waren nauwelijks van elkaar verwijderd en dezelfde verwarring deelde hij. Na enkele seconde begon er toch een glimps van een grijns op zijn gelaat te komen, zonder dat hij het doorhad.

It are the little things that make life special. Een quote die hij jaren geleden nog uitgelachen zou hebben, maar nu zou hij niets anders kunnen doen dan ermee instemmen. Het waren haar rode, zachte haren waar hij zijn vingers doorheen liet gaan. Het waren haar zachte lippen die die van hem raakten. Haar ademhaling die zacht langs zijn gezicht streek, het warme gevoel van haar aanwezigheid en vrijwel de hele setting met een fonkelende sterrenhemel boven hun hoofd. Het was perfect. Net zo'n true love moment uit een film. En het leek erop dat hij zijn true love nou echt eens had gevonden.
Beide waren iets verward en pas toen ze doorhad dat hij licht begon te krijgen voelde ze haar kop wat warm worden en wendde ze snel haar blik af. Het was alsof ze even vergat dat ze bovenop hem lag. Haar hartslag versnelde voor een kort moment en ze hoorde een stemmetje in haar achterhoofd zeggen dat hij dat kon horen omdat ze letterlijk op hem lag. Snel stond ze op, iet wat afhandig ofcourse, en stapte van hem af, haar blik nog altijd lichtelijk verlegen weg gericht van hem.

Was het niet vreemd hoe ze was gegaan van niet geloven dat er iets bestaat zoals liefde, maar enkel in lust, naar beiden kunnen voelen naar een persoon toe. Het was haar soms zo vreemd dat ze het niet aan zichzelf kon uitleggen, dat haar hersenen het niet volgde en ze haar hart het stuur liet overnemen. Rustig trok ze zich uiteindelijk terug en ging nu tegen de bruinharige aanzitten, zodat haar hoofd op zijn schouder leunde. Zo zat ze het liefste, gewoon subtiel in contact met de ander. Haar blik ging weer naar de sterrenhemel en de zee. Ja. Perfect was het enige woord om dit te omschrijven.
Fenrir hielt zijn blik zonder schaamte op de ander, simpelweg omdat wegkijken niet makkelijk ging in deze positie. Zeker, het was ongemakkelijk. Zo kende hij de teef ook niet. Toch voelde hij hoe de hartslag van de ander wat versnelde, hoe kon hij het ook missen, ze lagen óp elkaar. De ander kwam onhandig van hem af, waarna hij langzaam van zijn rug af draaide en zich hierna weer overeind duwde. Hij kwam ook weer in beweging, om verder te lopen. En toch kon hij het niet laten zijn vacht langs de hare te laten terwijl hij haar passeerde.

Lucian bleef rustig zitten waar hij zat toen de roodharige haar hoofd op zijn schouder legde. Zijn hand had hij uit haar haren laten glijden zodat hij weer verder kon bladeren aan het boek. Ondertussen liet hij zijn blik over het strand gaan en hij trok zijn wenkbrauwen een beetje verbaasd op. "Moet je hun nou zien," zei hij met een jongensachtige grijns op zijn gezicht terwijl hij naar de Ninetales en Houndoom keek.
Khaleesi was iet wat onhandig van de ander afgekomen en zag dat hij nu ook weer overeind kwam. Toen hij verder liep, voelde ze zijn vacht langs de hare. Er ging een korte rilling door haar lichaam heen terwijl ze kort bleef staan, alvorens ze een kort sprintje nam en toen ze hem inhaalde wat langzamer ging lopen. En zo kwam het dus ook dat ze één van haar staarten zacht onder zin kop door haalde en toen ze iets voor hem liep ze over haar houder keek om zijn reactie te zien.

Ragya was ook verder gegaan met de sterren, al ging haar zoektocht naar een van de Ursus niet geweldig. Voor haar waren alle sterren in de hemel gewoon niks meer dan sterren, ze kon de denkbeeldige lijntjes ertussen niet inbeelden. Toen Lucian echter opsprak volgde ze zijn blik naar Khaleesi en Fenrir. Ze moet er lichtelijk door grinniken, vooral omdat Fenrir van zichzelf helemaal geen flirt was. In tegendeel, hij leek zich altijd maar op werk te richten. De flirt van haar team was Nathan, die Luxray wou met iedereen een daycare delen. “Ik denk dat we niet meer de enige zijn op een date” Naast haar gromde Aldrei klagelijk, om hierna haar kop ook weg te draaien van het strand. Ze grinnikte “Je bent gewoon jaloers omdat jou lover hier niet is” Plaagde ze zacht terug.
Fenrir merkte de rilling op bij de ander, iets waardoor hij het niet kon laten te grijnzen terwijl hij verder vooruit liep, wetend dat de ander het niet zou kunnen zien. Achter hem hoorde hij de passen van de vos versnellen en hierna voelde hij een van diens staarten onder zijn kin glijden. Toegefelijk lachte hij, om de teef verder te volgen. Iets wat hij zelf nog niet realiseerde was dat door de actie van de ander enkele van zijn haartjes omhoog waren gaan staan, en zijn staart even op en neer bewoog.

Er waren gewoon zoveel dingen hier die ervoor zorgde dat hij zijn aandacht niet bij de sterren kon houden. Nu zag hij tot zijn grote verbazing dus weer hoe Fenrir en Khaleesi samen over het strand heen liepen, hij grijnsde dan ook bij Ragya's woorden en het klagende geluid wat Aldrei produceerde. "Sinds wanneer is onze chagrijnige Zwieber jaloers op haar kleine zusje?" vroeg hij plagerig en stak zijn tong naar de Ninetales uit.
Khaleesi grinnikte toen ze de ander hoorde lachen en ze trippelde wat voor hem uit. Uiteindelijk vertraagde ze haar pas zodat hij haar in kon halen en ze naast hen kon lopen. Zo nu en dan raakte haar pels zacht die van hem, maar haar kop voelde nog altijd een beetje warm aan.

Ragya moest grinniken toen Lucian ook besloot Aldrei wat te plagen, en zijn tong naar haar uit te steken. Meteen zag ze de reactie bij het dier die haar oren naar achteren duwde en diep gromde, in de hoop bedreigend te zijn. De roodharige wist dat Aldrei niet op Fenrir gesteld was, en ondanks haar vaste irritatie naar de andere Ninetales toe deze wel veilig wou houden. Daarbij was ze wel jaloers dat ze hier als enige zonder gezelschap zat, en de gele kater minder zag dan ze zou willen. Ragya grijnsde even en woelde door diens pels heen. “Gelukkig maar dat ze van ons nog genoeg liefde en aandacht krijgt” Ging ze gewoon verder, aangezien zij toch niet degene was met brandgevaar. Om haar punt duidelijk te maken trok ze de vos even tegen zich aan en gaf haar een kus op diens kop.
Fenrir zette zijn pas weer bij om naast de ander te kunnen komen, om hierna rustig verder te lopen. Hij was ontspannen, voelde zich ook aangenaam wakker. Zijn donkere ogen gleden over het strand heen, maar zijn staart bleef nog altijd in een ritme heen en weer zwaaien, af en toe in contact komend met de vos.

Het was bij de ander niet heel goed gevallen toen hij een nou ook weer niet bepaald aardige opmerking maakte. Voor een kort moment was hij bang om verbrand te worden, maar hij zat achter Ragya en hij wist dat de Ninetales dat risico niet zou nemen. "Ik deel morgen wel een donut met je, Aldrei, om het verdriet weg te eten," grinnikte hij terwijl hij kort zijn hoofd schudde en keek naar het duo wat steeds verder uit hun zicht verdween, maar hij wist dat Leesi hem vanzelf wel weer zou opzoeken.
Khaleesi voelde zo nu en dan hoe ze contact maakte met de Houndoom. Alles wat er zojuist gebeurd was was een beetje.. verwarrend geweest om het zo maar even te noemen. De Ninetales voelde zich een beetje opgelaten nu ze hier zo liep. Toen ze achterom keek zag ze dat Lucian en Ragya nog maar twee kleine stipjes waren, ze hadden een aardig eindje gelopen. Khaleesi stopte met lopen toen ze voelde hoe het zeewater een beetje tegen haar poten aan spoelde.

Gesponsorde inhoud

» Dark star
» Hot damn ಠ_ಠ (Open)
» Oh damn.
» She did not ...? Yes, she did, damn T^T [Rin Hidoh]
» Damn thing!