Let it rain

De jonge man liep rustig door de straten van Lumiose City. Hij had de kap van zijn jas opgezet wegens dat het hard aan het regenen was, maar dan ook echt zeer hard. Het weer in Kalos was toch al flink aan het verbeteren, maar natuurlijk kon het niet altijd mooi en helder weer zijn. Door de harde regen was er haast niemand buiten maar toch liep Floyd verder zonder ergens binnen te gaan om te zoeken naar onderdak. Eerlijk gezegd deed de regen hem op dat moment zeer weinig. Buiten was het rustig, er was haast geen volk en dat was precies wat hij wilde. Wat rust en dat vond hij wel in dat geweldige weer.
Toch kon hij een voetstap horen neerkomen in één van de grote plassen op de grond. Floyd kwam toen tot stilstand en keek zonder zijn hoofd te bewegen opzij om te kunnen zien welke eenzame ziel er nog in de regen aan het lopen was. Het was al wat later in de avond, nog niet na de avondklok maar wel al redelijk laat.

Een donkergroene broek, een zwart hemd en een donkergroen jack. De jonge vrouw was absoluut niet iemand die opviel in een groep, al was ze nog zo anders dan de rest. Haar beeld van de wereld was zo veranderd sinds het enteren van het leger. Het handelen van een wapen, het beëindigen van een leven… Het deed een mens veel, leerde je dat naïviteit je eind kon betekenen.
Ze wist exact hoe ze moest handelen als ze in gevaar was, dus de avondklok was iets waar ze zich niet al te veel van aan had getrokken tot nu toe. Team Rocket stelde niet veel voor, niet in hun eentje. Misschien hun Pokémon, maar de mensen zelf? Nah. Ze waren naïef, impulsief en ongeorganiseerd. Ze wist wel hoe ze daar mee om moest gaan.
Toen haar voet in een plas terecht kwam en een zacht geluid maakte, kon ze in haar ooghoek iets zien bewegen. Als automatisch kwam ze dan ook tot stilstand, om haar blik te richten op een man. Ze hief haar wenkbrauwen, voor ze weer begon te stappen. De avondklok was nog niet in gegaan, dus in principe was er nog geen enkele reden voor haar om niet over straat te mogen lopen. Zelfs met het feit dat ze een eenzame ziel was die voor de buitenlucht had gekozen op deze koele, natte avond. Maar, regen was iets wat haar al lang niet meer interesseerde. De capuchon van haar jas hield haar haren zo goed als droog en verder was het niets nieuws.
“Ik zou maar schuilen als ik jou was,” zei ze rustig, van plan zijnde langs de man te stappen. Een simpele opmerking tegen een vreemde ziel. Dat kon geen kwaad, of wel?

_{Een stem die behoorde tot een meisje - of een zeer vrouwelijke man - nam het woord. Ondertussen kwam het tot dan nog onbekende figuur ook nog eens in zicht zodat Floyd kon zien wie hij precies voor hem had staan. ‘En waarom zou ik dat precies doen?’ het regende, inderdaad maar je moest daarom niet meteen gaan schuilen. Zijn weerstand was vast wel goed genoeg om niet ziek te worden van de regen, en daarbij was het niet heel koud. Nat, maar niet koud. ‘Maar misschien moet jij dan ook maar gaan schuilen,’ probeer rustig en normaal te zijn, niet meteen de grote boze wolf zijn die door iedereen word verafschuwd. Floyd kon altijd proberen om op zijn eigen speciale manier vriendelijk te zijn, maar hij vermoede dat hij het niet heel lang zou kunnen volhouden. Als je iets echt wilt en er dan ook echt moeiten voor deed dan lukten het vast wel, maar als je iets niet echt wou was de kan groot dat je het niet vol hield.
Floyd keek het meisje met haar groene haren rustig aan. Zou ze bij het team kunnen horen? Misschien, het was verbazingwekkend wat het team tegenwoordig allemaal binnen haalde. Vroeg of laat gingen mensen nog met de organisatie lachen. Als ze dat al niet deden.}

]Ze kwam tot stilstand toen ze de stem van de jongeman hoorde, haar wenkbrauwen optrekkend en haar groene ogen enige twinkelingen van verbazing laten ziend. “Omdat het regent?” vroeg ze, één wenkbrauw optrekkend. Zou de man misschien mentaal niet helemaal oké zijn dat hij het niet merkte? Mensen waren geen wezens om van de regen te houden, afgezien van die spirituele types die er halfnaakt doorheen gingen rennen. Die had ze ook nog weleens gezien. Dat was absoluut geen fraai gezicht. Toen de jongen dan ook opmerkte dat zij misschien maar zelf moest gaan schuilen, trok zij haar schouders kort op. “Ik ben de regen gewend,” sprak ze rustig. In de regen zag je minder, dus het was altijd de perfecte kans om te verkassen. Ze had dan ook lang geleden geleerd zich niet te storen aan de plakkende kledij die het met zich mee bracht. “Maar je gaat me toch niet vertellen dat je er zo één bent, of wel?” vroeg ze, even zuchtend. “Zelfs patrouillerend in de stromende regen voor een doel wat je zelf niet kent… Ik had meer van de wereld verwacht dan Team Rocket.” Ze hief haar wenkbrauwen afwachtend. Ze kon niet echt een andere reden bedenken waarom dit persoon zich in de regen bevond en was al één zo’n mafkees tegengekomen in Kalos.



_{Floyd moest zich ervan weerhouden om met zijn ogen te rollen, maar in plaats daarvan besloot hij de opmerking volledig te negeren. Natuurlijk regende het, was wel duidelijk leek hem. ‘Misschien ben ik de regen ook wel gewend,’ zei de jonge man, en dat was ergens niet echt gelogen.
‘Dan moet je vast zeer blij zijn dat ik hier niet in de regen sta omwille van die reden,’ zei Floyd. Nee, als het zo zou regenen en hij zou eigenlijk op patrouille moeten gaan zocht hij wel een ander slachtoffer om even te sturen. Hij had werkelijk wat meer te doen dan in de regen patrouilleren om vermoedelijk niemand tegen te komen omdat iedereen toch binnen zat. ‘Ik was eigenlijk opzoek naar rust. Je weet wel, geen vervelende mensen die je storen om te zeggen dat je beter kan schuilen.’ En hij had het exact twee minuten volgehouden. Of zo ongeveer, hij had niet echt op zijn horloge gekeken.}

Stacey hief haar wenkbrauwen toen de man zei de regen misschien ook wel gewend te zijn en sloeg haar armen over elkaar heen. Daar stonden ze dan beiden, in de stortende regen, alsof het er niet eens was. Ze speelde even wat met een groene pluk haar die over haar schouder hing, druipend van de regen, de man nog altijd aankijkend. Het was interessant hoe bitter hij over kwam, terwijl ze nog niet heel oud waren. Ze was zo gewend dat sociaal contact een zegen was, dat ze zoiets niet begrijpen kon.
Hij zei hier niet te zijn omwille van die reden en zijn volgende woorden deden haar even gniffelen. “Is het zo erg, ja?” vroeg ze rustig. “Ik had je ook kunnen proberen te beroven, of weet ik ‘t,” knipoogde ze. Ze zag er fysiek niet sterk uit, maar men mocht niet onderschatten dat de jonge vrouw twee jaar als sergeant had gefunctioneerd. Ze wist hoe ze iemand tegen de grond kreeg. Daarentegen was ze weer totaal onbekend wat Pokémon gevechten betrof.

_{‘Je moest eens weten,’ sprak hij. Het was een wonder dat hij het gesprek dat op dat moment gaande was nog niet beu was en vervelend vond. ‘Maar ik moet toegeven dat ik al erger heb meegemaakt. Sommige mensen weten niet van ophouden,’ en dat was zeker geen leugen. Ho nee, echt niet.
Floyd vernauwde zijn ogen een stuk wanneer ze zei dat ze hem ook had kunnen bestelen. ‘Ik kan je nu al zeggen dat je dan een grote fout was begaan,’ waarschuwde hij het meisje. Een geboren bokser was hij niet, hij had ook geen enkele vechtsport gedaan maar hij wist zichzelf te redden. Lukte het hem niet had hij wel enkele anderen die hem konden helpen. Daarbij was het nog steeds een meisje, niet dat hij iemand was die er meteen van uit ging dat meisjes zwak waren en zich niet konden beschermen, maar het was een feit dat het bij de meeste wel het geval was. Wie weet was de groen harige een bijzonder geval. ‘Floyd,’ stelde hij zichzelf ondertussen wel voor, dat zonder zijn hand uit te steken wat gebruikelijk was. Hij hield zijn handen mooi in zijn broekzakken. Sowieso was hij eigenlijk geen fan van lichaamscontact als het niet nodig was.}

Ze moest eens weten. Hij zei al erger mee te hebben gemaakt en Stacey snoof eventjes geamuseerd. “Ach, wie weet kijken ze tegen je op,” sprak ze met een geamuseerd glimlachje. Stacey was een ingewikkeld persoon wat betrof sociaal contact, al was ze aan de andere kant juist zo simpel. Ze had graag willekeurige gesprekken met willekeurige mensen over willekeurige onderwerpen. Niets was speciaal. Want ze had genoeg verloren om waarde aan iets te durven hechten.
Ze zou dan een grote fout zijn begaan en ze hief haar schouders kort. “Ach, die begaan we wel vaker.” Ze was niet bang, al lang niet meer. Dat was iets wat ze geleerd had. Je werkte je naar je doel toe en wat je verloor, was hopelijk niet je leven. Ze pakte even wat onbewust de ketting rond haar nek beet, een simpele dogtag met een klein buisje wat leek alsof het as zou bevatten.
Hij stelde zich voor. Nou, dat was al meer socialiteit dan ze van hem verwacht had. Floyd, schijnbaar. Ze knikte langzaam. “Stacey,” stelde ze zich rustig voor. “Pas sinds kort in Kalos, maar ik moet zeggen dat Lumiose… tegen valt. Ik plakte toch een andere definitie aan toeristisch shopcentrum,” merkte ze met een frons op. Nee, het was meer een soort… Het leek een beetje op een plek die alleen voorkwam in films. Waar zo’n enge sfeer hing en gangsters de stad ruleerden.

_{Het meisje waarvan hij toen de naam nog niet wist moest wel een grap vertellen als ze het echt had gemeend. Andere mensen zouden er vast wel om moeten lachen als ze het hadden gehoord. ‘Dat vrees ik ten zeerste,’ zei hij dan ook. Het was niet dat hij al erg geliefd werd door mensen, dus ze zullen ook niet tegen hem op kijken. Zeker niet.
‘Daar heb je gelijk in.’ En sommige mensen begaan die meer dan anderen. Ja, het stond wel vast dat het meisje anders was dan wat hij normaal voorgeschoteld kreeg. Het was geen klein irritant ding dat na één minuut al op zijn zenuwen werkte. Ze moest een medaille krijgen. Als hij er ooit één wist te bemachtigen moest hij er Stacey op laten drukken, want dat was de naam waar zich zich mee voor stelde. ‘Dan had je helaas enkele weken geleden moeten komen, toen was het nog wel de stad die jij zonet beschreef,’ sprak Floyd terwijl hij even om zich heen keek, niet dat hij door de regen zeer veel kon zien, maar het gaf het allemaal wel degelijk een onaangenaam uiterlijk. Het was wel duidelijk dat mensen Lumiose liever ontweken de laatste tijd. ‘Maar als je opzoek bent naar sfeer en gezelligheid zijn er nog altijd genoeg andere steden...voor nu dan toch.’ Floyd keek Stacey weer aan.}

Dat vreesde hij ten zeerste. Stacey hief haar wenkbrauwen even en snoof geamuseerd. “Niet al te jong en je stond er zonder enige onzekerheid, ik neem aan dat je geen alledaagse trainer bent. Dus, het had me niets verbaasd,” sprak ze met een kleine glimlach. Tot zoverre haar mensenkennis. Ze had in ieder geval een deel goed. Maar, Floyd was tot nu toe oké geweest in haar buurt, dus het was niet heel vreemd dat ze een ander beeld bij hem had dan veel anderen.
Ze had enkele weken geleden moeten komen, toen was het de stad die ze beschreef. Stacey fronste. “Was dat maar mogelijk geweest,” sprak ze met een zwak glimlachje. Oh, ja. Ze was veel liever hier geweest dan daar. Wie weet wat voor verschil het gemaakt had. Ze luisterde hoe Floyd haar zei dat er genoeg andere steden waren en hief haar wenkbrauwen. “Hmn? En wat is jouw persoonlijke voorkeur?” besloot ze te vragen. Ach, het kon geen kwaad om te leren wat de leuke steden waren om te bezoeken, toch?

_{Dat hij geen alledaagse trainer was had ze in ieder geval juist. ‘Ik had eerder al wat weggegeven dat ik behoorde tot de geweldige organisatie die deze stad in zijn klauwen heeft,’ zachte sarcasme wat in zijn stem te horen, want ondanks dat hij Team Rocket geweldig vond om in te zitten was niet alles er zo geweldig aan. -kuch- mensen -kuchkuch-
‘Dat is dan pech hebben.’ Wist hij veel waar de andere had uitgehangen of waarom ze eerder niet kon komen. Het maakten hem ook niet zeer veel uit en hij wilde het niet perse weten, anders had hij het wel gevraagd. Daarvoor had ze zijn interesse nog niet genoeg weten op te wekken.
Stacey vroeg wat zijn persoonlijke voorkeur was van plek. Een simpele vraag die moeilijker te beantwoorden was dan eigenlijk moest zijn. ‘Ik zou gaan voor een bos,’ zei Floyd bedenkelijk, maar daar had Stacey negen op de tien kansen niks aan. ‘Anders kan je naar Ambrette Town gaan.’ Dat was misschien nog de beste optie als je toeristisch wilde doen. Je kon het lab gaan verkennen, naar de zee staren of als je wilde slapen het aquarium bezoeken. Winkels waren er waarschijnlijk ook wel. Wat een luxe stad dat het was.
Wanneer dat hij boven hem in de wolken gedonder kon horen keek hij even op. Het was nog harder gaan regenen als eerder en zijn kleding was al doorweekt door het stil staan. ‘Misschien toch iets zoeken om te schuilen?’ vroeg hij aan de groen harige.}

”Teleurstellend,” sprak Stacey rustig tegen de man toen hij bevestigde bij de organisatie te horen. “Ik had gehoopt dat je een beter doel had in je leven.” Ze schudde haar hoofd even langzaam. Ja, ze had al eerder te maken gehad met Team Rocket in Kalos, al was dat geen super spectaculaire ontmoeting. In Johto had Team Rocket ook niet echt een geweldige naam. “Maar, wie weet zit ik juist fout.” Ze haalde haar schouders luchtig op. Hoeveel mensen zouden er weg gestapt zijn als ze hoorden dat de ander bij Team Rocket hoorde? Stacey was er niet zo één. Er waren veel ernstigere dingen op de wereld.
Hij zou gegaan zijn voor een bos, al kon Ambrette er ook mee door. “Ambrette? Zal ik onthouden,” knikte ze rustig. Ze veegde even een natte pluk haar uit haar gezicht, want door de wind waren enkele plukken toch aardig vochtig geworden, terwijl een kleine glimlach haar mondhoeken optrok. Ach, zo erg kon het niet zijn.
Toen Floyd opmerkte dat ze misschien toch iets moesten zoeken om te schuilen, knikte het meisje rustig. “Prima. Is er zowaar iets waar ik nog binnenkom zonder dat je halve team me bespringt?” vroeg ze geamuseerd. Ze had geen idee hoe laat het was en of de avondklok al naderde, maar dat Team Rocket was nogal… Interessant als het ging om hun avondklok.

_{‘Het spijt me om je teleur te stellen,’ zei Floyd maar het was te merken dat hij daar geen woord van meenden. Er waren vast wel betere doelen in het leven maar al stelend was hij opgegroeid, hij was niet anders gewoon dan stelen en dus was Team Rocket geweldig. ‘Maar ey, je moet iets doen om uiteindelijk aan de top te eindigen,’ sprak hij vervolgens schouder ophalend. Echt een doel in het leven had hij nog nier. Geen groots doel waar hij echt werk van wilde maken. Ooit had hij de gyms daarvoor gekozen, maar daar was hij nooit geraakt.
Ze zou de plek die hij had aangeboden onthouden. ‘Als je vissen leuk vind kan je het aquarium eens bezoeken, er is een geweldige visbak met magikarps in.’ De bak was verschrikkelijk. Het waren de domste vissen ooit en ze waren niet eens speciaal. ‘Op het moment zullen ze je nog niet bespringen,’ zei Floyd terwijl hij even een blik wierp op zijn horloge. ‘Maar je kan het best ook niet te lang rekken.’ Anders was hij verplicht haar wel mee te nemen naar ergens. Iets waar hij die avond geen zin in had.}

Het speet hem absoluut niet om haar teleur te stellen. Ach, goed zo. Je moest niet leven volgens andermans verwachtingen, dan stelde je hen alleen maar teleur. Hij zei dat je iets moest doen om aan de top te eindigen en Stacey knikte. “Zolang je er plezier in hebt, hmn?” Ze glimlachte even. Ach, dat zat allemaal vast wel goed. Ze had weleens eits opgevangen over Team Rocket en wie wist waren ze zo slecht nog niet. Bewoners van gebieden die zij binnen waren gevallen hadden hen immers als demonen gezien. Nee, niet alles was wat het leek.
Als ze Magikarps leuk vond moest ze het aquarium maar eens bezoeken. “Misschien moet je me dan maar eens helpen dat fascinerende aquarium te vinden,” sprak ze geamuseerd. Nee, ze had het niet zo op vissen. Ze maakten haar wat ongemakkelijk, want ze waren zo… glibberig.
Op het moment zouden ze haar nog niet bespringen, maar ze kon het ‘t beste niet al te lang rekken. Hmnpf. “Is het Center dan misschien dichtbij?” besloot ze hem te vragen. Hey, daar konden ze een kopje chocolademelk nemen en opdrogen. Plus dan was ze kind of veilig, right? Iets in haar vertelde haar immers dat hij niet vriendelijk genoeg was om haar uit de problemen te houden als ze daar toch in zouden belanden. Jammer weer. Veiligheid werd gewaardeerd.

_{Floyd knikte even om de ‘wijze’ woorden die werden uitgesproken door het andere individu. ‘Dat is zo,’ beaamde hij vervolgens nog.
‘Ik zal je een kaart sturen, bespaard me een hoop werk.’ Waarom zou hij iemand helpen? Al was het maar met zo een stompzinnig iets. ‘Maar als je er niet geraakt, je mist echt niks.’ Misschien dat ze het allemaal wel geweldig fascinerend vond en het geweldig vond om naar vissen te kijken. Als dat zo was moest ze er maar heen gaan. Niemand die haar tegen zou houden.
Of het center in de buurt was, dat was een goede vraag. Zoekend keek Floyd om zich heen in de hoop een punt te vinden dat hij herkenden maar er was niks. ‘Het is hier ergens,’ zei hij maar dat wist ze vast zelf ook wel. Arceus, op dat moment wenste hij toch voor even dat de regen zou verdwijnen. Zijn gevoel voor richting was al zo slecht. Als hij op zijn gevoel moest afgaan kwam hij nooit ergens. ‘Als we heel de tijd rechtdoor wandelen komen we er normaal wel.’ Floyd haalde even zijn schouders op. Daar stonden ze dan mooi.}