Let it rain

Ze gniffelde even zachtjes bij de woorden van Floyd. “Ik zie genoeg mannen ermee rondlopen,” zei ze schouderophalend. Wist zij veel. “Nee, ik zou het niet weten. Geen passende baan, geen passende vrouw… Je toekomst begint verdoemd te klinken, Floyd,” zuchtte ze melodramatisch, al klopte de glimlach er niet helemaal bij. Ze was geen pessimistisch persoon, dus zo zou ze nooit echt denken. Op ieder potje paste een deksel, zelfs al was je geen potje. Zo werkte dat.
Het was niet zijn probleem als mensen zich gekwetst voelden, zei hij voor hij opstond. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze keek hem aan. Ging hij nou zomaar weglopen? Nou ja zeg, zo erg-... Oh. Of ze nog wat moest drinken. “Graag. Verras me maar,” glimlachte ze. Als hij het nodig vond (waar ze hem nog wel voor aan zag), zou ze hem zo wel wat geld ervoor terug geven. Ze was allang nieuwsgierig of hij überhaupt moeite zou doen om zelf te bedenken wat ze zou willen.

_{‘Ik ga nog bijna de hoop verliezen in een goed leven,’ vervolgde hij. Ach, hij vond Team Rocket goed voor dan en hij deed het niet met tegenzin. Het was ook zeker geen ramp dat hij alleen bleef. Hij was zeker niet hopeloos op zoek naar liefde zoals sommige mensen.
Dus hij moest haar verrassen? Dat zou vast geweldig gaan. Als het aan hem lag en hij eerder niet gezien had dat ze een chocomelk had genodigd was hij terug gekomen met een glas water. Niet meer en niet minder. Wel ja, het was niet dat hij veel specialer ging doen. Hij bestelde gewoon weer een choco met een potje slagroom bij. Voor zichzelf nog hij nog een koffie en op het koffiebordje legde hij een 5-tal suikerklontjes omdat hij niet wist hoeveel de andere er moest hebben.
Met de warme dranken - na te hebben betaald - ging hij weer terug naar de andere en zetten zich weer neer op de plek over Stacey waar dat hij eerder ook had moeten zitten. ‘Ik wilde niks kopen dat vervolgens misschien voor de vuilbak was,’ zei hij terwijl dat hij de warme chocomelk en slagroom voor haar neer zetten. Goede reden om niet origineel te zijn.}

”Misschien eens aan een datingsite beginnen?” vroeg ze geamuseerd aan de jongen “Wie weet… Een goede Selfie erop. Slecht zie je er niet uit, dus misschien vind je wel een leuk persoon.” Gniffel. Ze zag ‘m al zitten aan een tafeltje met zo’n wanhopig grietje, wie volledig afgekraakt werd en huilend naar huis ging, terwijl hij daar rustig zat met z’n volle doos suikerklontjes en geen interesse in haar.
Hij kwam terug met… chocomelk. Ah, het was hem in ieder geval opgevallen. Hij zei dat hij niets wilde kopen wat voor de vuilbak was en ze gniffelde eventjes. “Helemaal perfect, bedankt,” glimlachte ze, even voorzichtig erin blazend voor ze hem weer aankeek. “Dus, hoeveel ben ik je schuldig?” Immers had hij al laten merken haar niet te willen trakteren, dus ze had er maar gewoon genoegen mee genomen. En ze had net totaal niet op de prijs gelet. Slecht met geld, of zo.

_{Een datingsite. Als hij zich niet vergiste was dat iets dat hij op de computer zou moeten doen dan. Dat zou een ramp worden. ‘Ik ben verschrikkelijk met elektronica. Vraag me niet hoe een computer werkt.’ Floyd had zijn holocaster en daar hield het bij op. Hij wist hoe hij berichten moest sturen en moest bellen. Verder dan dat geraakten hij niet. Als hij een computer in zijn handen zou geduwd krijgen voor een datingsite zou hij dat dingen vast binnen de kortste keren stuk krijgen. ‘Maar ik ben ook niet opzoek naar iemand. Voor mij is al die liefde niet nodig,’ was zijn uiteindelijke besluit.
De warme choco had hij voor haar neer gezet en ook zijn koffie zetten hij neer voordat hij ging zitten. ‘Iets van de drie euro met de slagroom inbegrepen.’ Wist hij veel wat het exacte bedrag was. Hij gokten maar op iets dat kon kloppen. In ieder geval vroeg hij zeker niet te veel terug, dus dat was positief. Voor Stacey dan toch. Misschien had hij toch meer moeten terug vragen.}

Hij was verschrikkelijk met elektronica en wist niet hoe een computer werkte. “Serieus?” vroeg Stacey, duidelijk wat verbaasd. Heilige Arceus, zij was zich ervan bewust hoe ze een computer opnieuw in elkaar moest zetten en had er genoeg over moeten leren. Helaas was een simpele DdoS vaak niet genoeg om het netwerk lang genoeg neer te halen om voorbij enige beveiliging te komen. Ze had toch ergens wel verwacht dat dit binnen Team Rocket handig zou zijn geweest. “Nooit erover gedacht dat het handig is om de basis te kennen?” Computers waren de toekomst, toch?
Maar, Floyd was niet op zoek naar iemand. “Ik spreek je wel weer als je van je voeten geveegd bent,” sprak ze met een grote grijns. Ooit was zij ook zo geweest. Liefde? Ewh. Nope. En toen kwam ze haar verloofde tegen en wilde ze zich er volledig in storten met hem aan haar zijde. Nu was hij er niet meer en was dat dan weer een vrij lastig gemis, maar dat maakte het niet dat ze niet meer in iets als liefde geloofde. Het was fijn om een partner te hebben die je de moed in sprak die je nodig had.
Drie euro. Gossie. Ze haalde haar portemonnee tevoorschijn en haalde er een muntje van twee en twee van vijftig (bij gebrek aan euro’s) uit en schoof het hem toe. “Nou, alstu.” Een grijnsje trok over haar gezicht. Ach, dat klopte wel ongeveer. Ergens had ze hem er wel voor aangezien meer te vragen.

_{Kort haalde Floyd zijn schouders op. Het kon misschien wel handig zijn maar hij wist zich prima te redden zonder. ‘Ik zou niet weten waar ik het voor zou moeten gebruiken.’ Als het echt moest zou hij er wel achter komen hoe zo’n machine werkt en zou hij er vast wel mee overweg kunnen, maar hij had het simpelweg niet nodig.
‘Dan zal het zeer lang duren voor dat we elkaar weer zullen spreken. Als die dag al zou komen,’ zei Floyd tegen haar. Nee, hij geloofde niet in al die crap. Het bestond natuurlijk, en mensen konden natuurlijk verliefd worden maar hij vond het niks voor hem. De aandacht die hij verplicht aan de ander zou moeten geven, de persoon die voor zijn voeten zou lopen. Dat sloeg hij toch met zeer veel liefde af.
Het geld dat hij terug kreeg telde hij natuurlijk na voordat hij het weg stak. Het was gewoon typisch iets voor Floyd om het eerst na te denken voor dat hij er gewoon van uit ging dat het klopte. Dat deed het natuurlijk ook, en hij stak de munten weg in zijn broekzak.}

Stacey schudde haar hoofd even na de woorden van de jongen. “Hopeloos,” verzuchtte ze, maar ze glimlachte al snel genoeg weer. “Maar, als jij ‘t zegt…” Ze had computers goed kunnen gebruiken. Het was fijn dat de meeste dingen gewoon op internet te vinden waren en de beveiliging op afstand uitschakelen scheelde heel wat moeite (en levens). Maar goed. De meeste mensen zouden waarschijnlijk nooit ergens de beveiliging uit hoeven te schakelen.
Zijn volgende woorden deden het groenharige meisje even gniffelen. “Klinkt ook niet al te enthousiast,” kwam er met een zuchtje uit haar mond, al maakte het haar niet echt heel veel uit. Ze geloofde er niet in dat iemand absoluut geen liefde wilde, aangezien je toch instincten had die je er toe zouden zetten. Vroeg of laat zou hij daar wel last van krijgen en oh, wat was ze stiekem benieuwd naar de rock-chick die dit voor elkaar kreeg. Of misschien was Marcus ‘t wel.

_{‘Als het me minder hopeloos zou maken, ik heb wel een Holocaster.’ Alsof dat alles veel minder erg maakten. Een computer was vast wel handig en iedereen wist hoe het werkte. Ach, iedereen mocht al blij zijn dat hij een holo caster in zijn bezit had, en dan nog wel het nieuwste model.
‘Nope.’ Floyd was niet opzoek naar liefde, een vriendin, gevoelens en wat allemaal nog. De laatste keer dat hij dat allemaal had mogen ervaren had hij nogal veel op, en we eten allemaal hoe dat was geëindigd. Hoe had het die dag zo ver kunnen komen. Wel ja, iedereen deed wel eens wat onverwachts in zijn leven. ‘Maar moest dat prachtige moment wanneer ik iemand heb ooit komen ben jij de eerste die het zal weten,’ beloofde hij, al was het niet zeker of hij zich daaraan kon houden. De kans was veel te groot dat hij het toch weer vergat.}