Let it rain

Floyd somde op hoe je was als je was zoals de rest. Saai? Ze hief haar wenkbrauwen langzaam. Het verbaasde haar lichtelijk. Ze had ergens verwacht dat… Zoiets hem niet echt uitmaakte, dat hij zich irriteerde aan iemand die niet rustig genoeg was om saai genoemd te worden. Maar, voor nu klonk het redelijk. Alhoewel… Hij ging door met zijn uitleg en deed haar even zacht gniffelen erom. Hij schudde zijn hoofd bij zijn woorden en een lichte glimlach trok over haar gezicht. “Saai, hmn?” vroeg ze met een lichte grijns. Oh, hij moest eens weten. “Maar, ik zal mijn uiterste best doen daar buiten te vallen.” Het was toch wel heel wat, dat ze nu zei haar best te doen om anders te zijn. Een zielig, eenzaam buitenbeentje. Maar ja, alles beter dan in een vuilbak.
“Vertel eens, Floyd,” sprak ze, haar wenkbrauwen opheffend. “Waarom ben je erbij gegaan? Je lijkt me… intelligenter dan het doen omdat het cool is.” Ze fronste haar wenkbrauwen geïnteresseerd. Ze was oprecht nieuwsgierig of er… Meer was. Of er iets was dat ze miste, iets wat het team niet 100% slecht maakte. Maar, dat zou vast niet.

Het was echt lastig geweest om uit te leggen wanneer iemand was zoals al de rest en hij ze niet moest. Hij wist zelf ook niet waarom hij zo een grote afkeur had tegen de mensheid. Het kon zelfs gebeuren dat hij iemand niet kon uitstaan omdat zijn of haar hoofd hem niet aan stond. Elk klein detail had ermee te maken. ‘Dat is je tot hiertoe nog zeer goed gelukt.’
Op de vraag waarom dat hij bij Team Rocket was gekomen gaf hij niet meteen reactie. Floyd had het zeker niet gedaan omdat het cool was, zo een type was hij niet. ‘Hm,’ liet hij even nadenkend horen terwijl dat hij nog een stuk nam van de muffin. ‘Iedereen moet in het leven een baan hebben en Team Rocket pasten het best bij mij. Ik had echt geen zin in een saai trainers leventje waarin ik gym na gym zou moeten afgaan,’ zei hij. Het was wel duidelijk dat Gyms niet voor hem bestemd waren, hij had er nog geen één gedaan en zijn team was zeker wel sterk genoeg om de eerste paar gyms te doen.

Dat was haar tot hiertoe zeer goed gelukt. Oh wauw, was dat zowaar een compliment? Niet helemaal, maar het kwam in de buurt toch? Had ze het zowaar voor elkaar gekregen? Ze was er nu al verbaasd over en zij had hem niet eens gezien met andere mensen, waar hij nog veel minder vriendelijk was dan ze eigenlijk dacht.
Team Rocket was een baan. Ah. Geen spannend doel, geen levensveranderingen. Een manier om geld te verdienen. Ergens had ze het kunnen verwachten, of niet? Ze moest toegeven dat het haar ergens teleur stelde. “Ah,” zei ze daarom. “Nee, daar lijk je me 't type niet voor en ik vind die gyms ook maar niets.” Nee, dat was niet haar ding. Al zou het zijn om hele andere redenen dan die van Floyd. Zij hield niet van geweld bij Pokémon. Dan vocht ze nog liever zelf.
Ze keek op toen gerommel buiten klonk en trok onmiddellijk ietwat bleek weg, al wist ze zich aardig in te houden omdat het voor nu nog niet heftig klonk en de geluiden sowieso al minder weerklonken door de muren van het Center. “Wel, begint erop te lijken dat ik hier sowieso had moeten blijven.” Ze had Lumiose immers liever willen verlaten, al had dat door de avondklok heen struinen betekend tot ze de juiste uitgang had gevonden. Maar, met onweer bleef ze veel liever binnen.

Floyd was in ieder geval niet de enige die dat gyms maar niks vond. ‘Waar lijk ik dan wel het type voor? Of is Team Rocket dat gene dat echt bij me past?’ Ze had gezegd dat hij inderdaad niet te type was om gyms af te gaan, dus dan moest ze ook wel een idee hebben waar hij wel het type voor was?
Wanneer dat Stacey zei dat ze sowieso had moeten blijven keek Floyd even op het horloge dat rond zijn pols hing. Het was ondertussen al iets na elf uur in de avond. ‘Zelfs zonder regen had je nu hier moeten blijven,’ zei hij terwijl dat hij hand horloge weer niet voor wat het was. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen en legde hij op de tafel neer. ‘Ik hoop dat je straks als een braaf meisje hier blijft tot je weer buiten mag?’ Floyd keek ondertussen in de groene ogen van het meisje.

Waar leek hij dan wel het type voor? Stacey vernauwde haar blik even bedenkelijk. Ze bleef voor een kort moment stil. “Nee,” antwoordde ze. Nee, nee. Ze weigerde te geloven dat Team Rocket het beste was wat bij iemand zou kunnen passen. Naïef? Misschien. Maar, het kwam vanuit een goed hart. “Ik denk dat je beter kan,” gaf ze toe. “Al zou ik niet weten wat. Wie weet zou je wel iemand zijn voor bij de politie.” Een onschuldig glimlachje trok over haar gezicht. “Dan leer ik je omgaan met een wapen.” Een geamuseerde grijns verving de glimlach. Ze wist niet of hij daar ervaring mee had, maar zij wist wel het een en ander.
Zelfs zonder regen had ze hier moeten blijven, zei hij terwijl hij op zijn horloge keek. Sorry. Hij zei te hopen dat ze als een braaf meisje hier zou blijven tot ze weer naar buiten mocht en ze knipperde een paar keer onschuldig. “Ik zal als een braaf meisje hier blijven,” herhaalde ze. Nee, ze had geen zin om onnodig ruzie te maken met dat Team Rocket en als ze daarvoor hier moest blijven, dan moest dat maar… Bovendien ging ze toch niet weg als er kans op onweer was.

_{‘De politie?’ herhaalde hij terwijl dat hij haar aan keek alsof ze niet het belachelijkste van heel de dag gezegd had. Misschien dat het ook wel zo was. Floyd kon zich daar absoluut ook niks bij voorstellen. ‘Ik moet niks hebben van die mensen.’ Wanneer dat hij kleiner en jonger was had hij de politie wel enkele keren mogen ontmoeten. Dat was vaak wanneer dat hij wat probeerden te stelen maar zonder succes. Het ging dan natuurlijk niet om een chocolade reep maar om juwelen of ander materiaal dat niet goedkoop was. Iedereen moest toch van nul beginnen?
Stacey beweerde wel dat ze als een braaf meisje binnen zou blijven. Die nacht toch. Ze beloofde niks voor volgende dagen. ‘Dan kan ik vast niet anders dan je op je woord geloven,’ zei Floyd. Hij kon natuurlijk heel de avond voor de deur blijven staan om te zorgen dat ze echt binnen bleef, maar dat ging hij mooi niet doen. Ook Floyd had nog een leven buiten Team Rocket. Soort van.}

Hij moest niets hebben van de politie en Stacey gniffelde. “Hmn? Iets spannenders dan? Het leger misschien?” Ze gniffelde nogmaals en schudde haar hoofd zachtjes heen en weer. Nee, ze zou het niet weten. “Je mag me ook wel eens komen helpen op de paintball baan. Ik denk dat je perfect bent om vervelende engerds weg te jagen.” Het ontging haar compleet dat hij misschien zelf wel een beetje een engerd kon zijn. Wat een heerlijke naïviteit. Of misschien koos ze er gewoon voor het niet te zien.
Hij kon vast niet anders dan haar op d’r woord geloven en ze glimlachte onschuldig. “Ik heb een hekel aan onweer, dus zolang dat doorgaat zou ik zelfs in een rebels momentje nog niet buiten komen,” verzekerde ze hem rustig. Het was immers niet zo dat hij haar daar echt mee zou kunnen pakken. Het leek haar stug dat hij onweer kon oproepen. En anders had ze waarschijnlijk wel meer van hem te vrezen. Dat paintballpistooltje wat ze af en toe op zak had richtte toch al geen schade aan en ze had niet het idee dat ze hem met roze verf al te erg af zou schrikken als hij kwaad zou willen.

Aangezien dat hij de politie maar niks vond stelde de andere persoon het leger voor. Het leger? Waarom zou hij ooit bij het leger gaan? ‘Sorry, maar ik heb geen doodswens,’ zei Floyd. Daar gingen ze hem al helemaal niet bij krijgen. Ten eerste was het ook al zeer vermoeiend en als je op de battle ground terecht kwam stond het vast dat je er niet heelhuids van af ging komen. Nee bedankt. Vervolgens begon ze ook nog eens over paintball. Ze was duidelijk wel het type persoon dat hield van zaken waarbij je moest schieten. ‘Ik zal het onthouden voor als ik eens niks te doen heb.’ Floyd wist niet waar het was, of hoe hij er moest geraken maar dat was het juist. Als hij er niks over vroeg, en ze zei niet waar het was betekende het dat hij nooit zou moeten afkomen.
Ze was in ieder geval niet van plan om in de regen naar buiten te gaan. Oja dat was waar ook...regen. Even wierp Floyd een blik op een raam zodat hij naar buiten kon kijken. Nog steeds was het niet opgehouden met regenen. Als het er zo aan toe ging zou hij straks enkel buiten komen om naar huis te gaan. ‘Bespaard me voor nu heel dat problemen.’ Zijn koffie dronk hij ook maar eens op.

Doodswens? “Nou, zo erg is ‘t vast niet,” bracht ze droogjes uit. Ook zijn reactie op het paintballen was weer niet geïnteresseerd en ze zuchtte een keer. “Is er iets wat je wel vrolijk maakt?” besloot ze te vragen. Ze was benieuwd of er iets op deze wereld was waar hij zowaar vrolijk van werd, behalve Marcus zoenen. Tot nu toe leek hij zo’n enorme droogkloot dat ze al langzaam medelijden begon te krijgen met de vrouwen in zijn leven. En dan had ze het ook over zijn moeder, ja.
Dat bespaarde hem voor nu een heel probleem. Ze nam de laatste slok van haar chocomel en probeerde zo subtiel mogelijk met haar hand langs haar mond te vegen, in de hoop dat ze geen chocosnor had. Goed zo, dat bleek niet het geval. “Ach, ik probeer maar geen probleem te zijn voor ik in de vuilnisbak land…” bracht ze schaapachtig uit.

‘Misschien, maar het leger is niet echt the place to be voor iemand die een hekel heeft aan pijn.’ Floyd hield er absoluut niet van. Het kleinste sneetje in zijn vinger vond hij al erg, want je stoten het wel iedere keer ergens tegen. Hij wilde niet weten hoe het zou zijn bij grotere wonden. ‘Is het trouwens erg als ik zeg dat ik geen idee heb?’ reageerde hij op de vraag of er wat was dat hem wel gelukkig maakten. ‘Maar rust, niemand die me stoort. Gewoon alleen zijn met eventueel mijn pokémon, dat is wel iets waar ik vrolijk van wordt.’
Het vuilnisbak onderwerp kwam weer naar boven, en Floyd keek het meisje weer aan. ‘Je weet maar nooit, misschien dat het wel heel gezellig is in zo een vuilnisbak. Jammer dat je daar enkel achter komt als je erin kruipt,’ sprak hij schouder ophalend.

Iemand die een hekel heeft aan pijn hoorde niet thuis in iets als het leger. “Een hekel aan pijn?” Een grijns trok over haar gezicht heen. Oh wauw. Ze had dat niet echt verwacht. Natuurlijk hield niemand ervan, of bijna niemand, uitzonderingen daargelaten, maar … ze had hem wel als zo’n bikkel gezien die met verband en al door ging. Iemand die het niet uitmaakte. Zoals zij, zeg maar. Halve been lag open? Ah, verbandje eromheen en door stappen. Spijker in je voet? Auch. Doorlopen. Al was het er bij haar wel in gehamerd, natuurlijk.
Hij had geen idee, al kwam rust het meest in de buurt. Ze gniffelde even. Wat schattig, bijna. Hield niet van pijn, hield van rust… Je zou toch bijna denken dat hij in de war was. Ze had dan weer iets verwacht als ‘na een overwinning’ of iets in die zin. Ach, iedereen had goede kanten, toch? Zij zelf was enorm gek van de natuur en kon daar uren lang in rond dwalen. “Pokémon, hmn?” kwam er wat bedenkelijk uit. Ze was er automatisch vanuit gegaan dat hij niet veel om zijn Pokémon zou geven. Zou hij zowaar softer zijn dan ze had gedacht?
“Misschien dat je ooit maar eens zelf een kijkje moet nemen, dan.” Een onschuldig glimlachje trok over haar gezicht na zijn woorden over de vuilnisbak. Hey, echt niet dat zij erin ging. Ze had door de modder gebanjerd, wonden gehecht en wist zij veel wat meer, maar in een vuilnisbak klimmen vond zelfs zij afgrijselijk.

Zonder woorden bevestigde hij dat hij inderdaad een hekel had aan pijn. Dat deed Floyd door even kort te knikken. Kon hij er wat aan doen? Hij vond het niet leuk, was geen watje op dat vlak maar hij vermeed hij veel liever. Daarom ging hij ook niet naar dokters, die deden je altijd eerst nog meer pijn en dan pas hielpen ze je.
‘Ze betekenen meer voor me dan eender welk mens. In tegenstelling tot mensen halen ze niet het bloed van onder mijn nagels. Ik denk dat het komt omdat ze wel luisteren. Ze zijn goed op geleerd dus luisteren naar elk bevel dat ik ze geef. Als ik zeg dat iets niet mag, of ze iets niet mogen doen zullen ze luisteren. Mensen hebben die eigenschap zeer vaak niet,’ legde Floyd rustig uit.
Hij moest zelf een kijkje gaan nemen. Er waren vast wel leuker plekken dan dat. ‘Mijn huis vroeger had aardig veel weg van een vuilnisbak op sommig momenten, dus ik heb een aardig idee van hoe het eruit ziet,’ zei Floyd terwijl hij maar eens echt begon aan de muffin. Hij had er nog maar enkele happen van genomen, en het zou best zonde zijn als hij het moest weggooien, daarbij had hij best wel een hongertje. De muffin kwam dus goed van pas.

Ze betekenden meer voor hem dan ieder mens. Oh wauw. De man die niet van pijn hield en veel om zijn Pokémon gaf. Je zou toch bijna denken dat het een lief en vriendelijk persoon was. Bijna. Toch echt niet helemaal. Zo ver zou ze niet willen gaan. Maar, het was… Beter. Zelf gaf ze ook veel om haar Pokémon. De simpele reden dat ze niet aan gevechten deed. “Dan ben ik toch stiekem benieuwd naar de Pokémon die je hebt,” merkte ze op. En dan bedoelde ze niet de soorten. Nah, dat had hij al een klein beetje door laten schemeren. Ze had het dan over hoe ze eruit zagen, hoe ze naar hem keken. Misschien interesseerde ze zich wat te veel in het gedrag van Pokémon.
Zijn huis had vroeger wat weg van een vuilnisbak. Ah, dat verbaasde haar dan weer niets. Ze snoof eventjes geamuseerd. “Toch fijn om te horen dat dat vroeger was,” zei ze hoofdschuddend. Hij leek haar geen type voor een net opgeruimd huis met bloemetjes en dergelijken. En ze had ook het idee dat zijn vrienden (als hij die al had) hem niet durfden te stangen door eens een muur roze te verven of zo.

_{Stacey wist te melden dat ze toch nieuwsgierig was geworden naar de pokémon die dat hij bij zich droeg. ‘Laat ik maar al zeggen dat ze niet de pokémon zijn om hier even eruit te laten,’ zei Floyd. De enige pokémon die iets of wat veilig was om in een pokémon center eruit te laten was Deathshot. De Braixen was de kleinste van de hoop samen met Cas, maar die Metang vloog overal heen als je niet uitkeek. Wie weet hoe interessant hij de keuken hier wel niet vond. Mooi niet dat hij dat blauwe ding eruit ging laten.
‘Je moet wel niet verwachten dat mijn appartement van nu er veel beter uit ziet, de deur beneden ligt er nog steeds uit door een verdomde Sceptile die binnen wilde komen.’ Floyd had ook nog eens zo een geweldige huisbaas die er geen rekening mee hield. Kosten die dat normaal voor hem waren werden geschoven naar de bewoners, maar die wilde er natuurlijk ook niet voor betalen. Of er moeiten in steken. Daarom dat die deur er nog steeds uit lag.}

Ze waren niet de Pokémon om er hier even uit te laten en Stacey snoof geamuseerd. “Typisch.” Even een snelle notitie dat ze hem absoluut niet boos wilde maken, want haar kleine Chikorita zou niet veel maken. Zelfs in haar laatste evolutie stelde het ding waarschijnlijk niet heel veel voor en wilde Stacey het niet zoiets laten ondergaan door haar fout.
Zijn deur lag eruit door een Sceptile die binnen wilde komen. “Wat?” kwam er even wat verbijsterd uit haar mond, terwijl een frons over haar gezicht trok. “Wat deed een Sceptile in een appartement? En waarom het jouwe?” Even vetrok haar blik en keek ze de man keurend aan. “Had je zijn jongen gestolen?” vroeg ze voorzichtig. Want, dan zou ze begrijpen dat het wezen er heel graag naar binnen zou willen.