Let it rain

_{Wanneer dat Floyd in het pokémon center was aangekomen was hij meteen ergens gaan zitten in plaats van te wachten op Stacey. Ze volgde vast wel, en inderdaad, dat deed ze. Er werd gevraagd wat hij wilde hebben en lang moest hij daar zeker niet over nadenken. ‘Een koffie met melk en neem maar vier klontjes mee.’ Om er zeker van te zijn dat ze het aantal goed wist stak hij vier vingers voor maar enkele tellen in de lucht. ‘Ik wacht hier wel,’ zei Floyd nog om zeker te laten weten dat hij niet van plan was om met haar mee te gaan. Zijn armen had hij ondertussen over elkaar gelegd op de tafel. Druppels dropen nog steeds van zijn gezicht, haar en kleding af. Eigenlijk waren die natte kleren echt koud.}

Vier klontjes. “Víer?” vroeg ze nog wat verbaasd, maar al gauw schudde ze haar hoofd even grinnikend. Het was dus een zoetekauw? Wat grappig. Ze had juist eerder gedacht dat hij een wat… Bitter type was. Maar, hey, uiterlijk kon niet alles verklappen. Daarom zette ze zich van de tafel af toen hij zei hier te wachten en wandelde ze richting de balie. Een koffie… Melk, suiker… Oeh! Ze pakte voor zichzelf een groot glas chocolademelk en deed daar een giga berg slagroom op, waarna haar gezicht al meteen wat vrolijker stond. Oeh, muffins. Misschien wilde… Ach, kon geen kwaad toch? Ze pakte twee muffins en zette ze bij het dienblad, waarna ze richting de kassa liep.
Eenmaal daar aangekomen werd ze met een van de grootste fronsen ooit aangekeken. ‘Mymy jongedame, het is geen zomer hmn?’ werd opgemerkt door de oudere dame en Stacey grijnsde haar tanden bloot. “Het is nat,” legde ze uit. “Misschien… Heeft u twee handdoeken?” Zo onschuldig mogelijk kijken, dan kreeg ze het misschien…

Ze zette het dienblad op de tafel en hield een handdoek richting Floyd. Een grijns trok over haar gezicht, waarna ze ging zitten en de handdoek gebruikte om haar buik nog wat droger te vegen, waarna ze het om haar schouders sloeg. Ah, warm. “Ik had ook een muffin gepakt,” bracht ze uit, het ding en de koffie wat naar hem toe schuivend, waarna ze zelf een sipje van haar chocomelk nam. Oeh, beter.



_{De andere leek even verbaast te zijn om het aantal klontjes maar ze ging uiteindelijk toch weg. Altijd nam hij er zo veel en als de koffie echt niet te drinken was nam hij er nog wat bij. Het was vooral de koffie in pokémon centers dat hij niet zo geweldig vond. Hij had veel liever de koffie van het koffietentje bij hem in de buurt in Lumiose. Daar hadden ze goede dranken. Ondertussen had hij wel niet veel anders kunnen doen dan zitten wachten, en dat deed hij ook. Zijn hoofd ondersteunde hij door een hand onder zijn kin te houden en met zijn andere hand tikte hij ritmisch op de tafel. Hij keek nog wat om zich heen maar er was niks waar hij naar kon kijken tijdens het wachten. Saaie boel dus.
Wanneer Stacey terug kwam verschoof hij niet meteen. Pas wanneer dat hij de handdoeken zag ging hij rechter zitten en nam hij de handdoek aan. Ook had ze nog een muffin bij samen met zijn koffie en iets voor zichzelf. ‘Deze kan van pas komen,’ sprak hij terwijl dat hij de handdoek overnam. Die zin was zijn manier geweest om haar te bedanken. ‘En als je die niet moet hebben neem ik hem wel,’ maar hij wachten niet op antwoord. De handdoek hing hij rond zijn schouders maar per ongeluk ook half over zijn hoofd terwijl hij zijn koffie wilde nemen en de muffin. De handdoek liet hij hangen waar hij hing. Hij nam hem wel heel even vast om ermee door zijn haar te gaan om het toch wat te drogen maar vervolgens liet hij die hangen. Het zakte vanzelf wel weer af Floyd zijn hoofd.}

De handdoek kon van pas komen. Floyd legde het ding half over zijn hoofd en Stacey keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij zei dat als ze hem niet hoefde te hebben, hij het wel zou nemen, doelend op de muffin. Stacey glimlachte rustig. “Alsjeblieft,” zei ze met een grote grijns, alsof hij haar bedankt had. Nee, hij zou daar vast en zeker niet het type voor zijn. Maar, zolang hij genoot van de muffin had ze het ding niet voor niets gekocht, dus dan zat het goed. Ze nam een hapje van haar muffin en kauwde even tevreden, voor ze het doorslikte en Floyd aankeek. “Kom je nog buiten Lumiose? Nu jullie hier de macht hebben enzo,” besloot ze hem te vragen. Ze wist dat hij andere steden kende, maar misschien genoot hij van de macht hier? Ze wist het niet. Ergens leek ze hem wel het type om te genieten van het hebben van de complete controle.

_{Floyd sloot zijn handen om de tas koffie om deze op te kunnen warmen. De muffin liet hij voor dan nog even liggen, die at hij later wel op. Eerst wilde hij het wat warmen krijgen anders smaakten het toch niet. ‘Ja zeker, als ik altijd hier zou moeten blijven word ik na een tijd gek,’ zei Floyd terwijl dat hij een sip nam van zijn koffie om die nadien terug neer te zetten. Het was nog net iets te warm. Ergens had hj zowat het gevoel dat ze waren begonnen met en vragen ronden, dus kon hij best ook maar wat vragen. ‘Waar was je voor je naar Kalos kwam?’ Stacey had laten weten dat ze niet eerder naar Lumiose CIty was kunnen komen, dus hij had wel het gevoel dat ze van een andere regio moest komen.
De handdoek haalde hij ondertussen weg en hing hij over één van de vrije stoelen. Het ding was al vochtig geworden en daarom alleen maar kouder. Arceus, op dat moment had hij toch een hekel aan de regen. Het was warmer om erin te zitten dan dat je er nadien uit kwam. Floyd was ook niet het type persoon dat zich even rustig zou zitten uitkleden waar iedereen bij stond.}

Ja, want hij zou gek worden als hij hier altijd zou blijven. Het meisje knikte. Dat klonk logisch, ja. Zij zou het ook niet aankunnen om de hele tijd in dezelfde stad te blijven, vooral niet aangezien de hele wereld open stond voor trainers. Het was niet zo dat ze op één plek moesten blijven. Ze konden overal heen, de wereld zien. Stacey was ook niet goed in het blijven op één plek. Daar werd ze pessimistisch en naar van. “Klinkt logisch,” besloot ze dan ook te zeggen. Ze was eigenlijk benieuwd hoe hoog in rang de jongen stond. Hij leek haar zeker van zichzelf, dus geen beginneling…? Of hij had gewoon een groot ego - dat kon ook.
Haar werd gevraagd waar ze was voor ze naar Kalos kwam en even twijfelde ze, voor ze hem weer aankeek. “Johto,” sprak ze. Daar kwam ze oorspronkelijk vandaan. “De regio is… Rustiger dan Kalos. En Team Rocket wordt daar niet serieus genomen,” zei ze met een lichte glimlach. Hier leek het er anders aan toe te gaan binnen het team. Misschien een betere leiding? The almighty Allison ofc. Wie zou ‘t zeggen. “Dus, heb je ‘n vriendin?” Een grijns trok over haar gezicht. Ze zag hem wel met zo’n willekeurig dom wicht, eigenlijk. Zo één waar hij zelf ook gek van werd.



_{Stacey vond het ook logisch dat hij gek zou worden als hij altijd op dezelfde plek moest blijven. ‘Fijn dat we elkaar begrijpen,’ en hij bracht de koffie naar zijn mond. Ondertussen was het van goede temperatuur om te drinken.
Floyd keek fronsend op terwijl hij rustig enkele slokken van van zijn koffie, maar zijn blik bleef op Stacey gericht. Team Rocket werd niet serieus genomen in Unova, en zij kwam van die regio. Zonder meteen zijn gedachten uit te spreken zetten hij zijn kopje neer op het kleine bordje. Zijn armen sloeg hij vervolgens over elkaar heen en legde hij neer op de tafel. ‘Neem jij Team Rcoket serieus?’ vroeg hij vervolgens op een serieuze toon. De nadruk had hij gelegd op de jij.
De volgende vraag was net iets minder serieus. ‘Ik heb geen vriendin,’ zei Floyd terwijl hij zijn hoofd zacht schudden. Tot op dat moment waren haast alle vrouwen vervelende krengen geweest. No way dat zo iets in zijn buurt zou komen. Dan ontnam hij nog liever zijn eigen leven. ‘Jij?’}

Of zij Team Rocket serieus nam. Stacey fronste, voor een moment twijfelend. Hij had het op zo’n serieuze toon gevraagd dat ze het idee had dat ze er maar beter geen grap van kon maken. Toch trok haar ene mondhoek lichtjes omhoog, omdat ze al snel precies wist hoe ze het moet beantwoorden. “Nee,” sprak ze rustig, de doek wat strakker om haar schouders slaand. “Lang niet altijd.” Ze schudde haar hoofd even, maar al gauw trokken haar beide mondhoeken toch verder omhoog. “Je bent de eerste die ik wel serieus neem.” En, dat zou hij niet weten, maar dat was al heel wat. Na al haar ervaringen zag ze snel in dat iemand te impulsief was, te roekeloos. Maar, hij was rustig, niet overdreven. Dat was goed. Want als hij boos zou worden, zou ze zich toch geïntimideerd gaan voelen. En dat was precies wat ze wilden, of niet?
Hij schudde zijn hoofd. Geen vriendin. Ze gniffelde eventjes. Kon ze toch wel weer om lachen. “Nee, geen vriendin,” zei ze hoofdschuddend toen hij de vraag weerkaatste. Ze staarde even naar haar ringvinger, waar de ring vanaf was gehaald. “En ook al een tijd geen vriend meer.” Want die was niet meer in leven. “Is er iets waar je bang voor bent?” Haar wenkbrauwen trokken geïnteresseerd omhoog, benieuwd of het niet tegen zijn ego in zou gaan om dit te delen. Vast wel. Maar, iedereen was wel érgens bang voor, toch…?

_{Stacey had laten weten dat ze in Unova Team Rocket nog niet serieus namen. Dat kon allemaal best zijn, want daar waren ze naar zijn weten nog niet al te actief. Het feit dat zij echter van die regio kwam deed hem twijfelen aan haar gedachten over Team Rocket. Als ze hen totaal niet serieus nam kon het misschien voor kleine probleempjes zorgen. Hij vernauwde dan ook even zijn ogen wanneer dat ze haar eerste antwoord gaf. Nee? Het zou een totaal verkeerd antwoord zijn geweest als ze niet verder was gegaan. Dat was al beter. ‘Ik moet toegeven dat de meeste van mijn collega’s...wel ja, het zijn vaak een bende aipoms bij elkaar.’ Natuurlijk waren ze niet allemaal zo, je had uitzonderingen ertussen zitten.
Ook Stacey had geen vriendin, wat Floyd bijna met zijn ogen had doen draaien maar hij deed het maar niet. Een vriend bleek ze ook al een lange tijd niet meer te hebben. Wanneer er gevraagd werd of dat hij ergens schrik van had twijfelde Floyd toch of hij er antwoord op wilde geven. ‘Er zijn bepaalde wezens die ver uit mijn buurt mogen blijven.’ Door dat antwoord te geven gaf hij toch iets weg, maar ging hij niet meteen in op de details. Nee, hij zou echt niet zomaar tegen iedereen gaan zitten zeggen dat hij een Bug fobie heeft.
‘Spreek je nog een andere taal?’ vroeg de jongen op zijn beurt weer. Floyd had dezelfde vraag kunnen stellen, maar dat zou nogal eentonig worden.}

Zijn collega’s waren soms een bende Aipoms bij elkaar. Het meisje gniffelde even en haalde haar schouders op. “Ach, dat krijg je sowieso als je veel mannen bij elkaar zet.” Ze was zich ervan bewust dat er ook veel vrouwen in het team zaten, maar de mannen waren vaak… Net wat erger? Zo was het immers ook altijd bij haar geweest. Een zachte rilling liep over haar rug en ze keek voor een kort moment weg. Ja, mannen konden vreemde wezens zijn en vooral in grote groepen bleef ze er liever ver bij uit de buurt. Dan wilden ze allemaal het alfamannetje zijn, immers.
Er waren bepaalde wezens die ver uit zijn buurt mochten blijven. Ze hief haar wenkbrauwen geïnteresseerd, maar liet ze weer teleurgesteld zakken toen hij geen verder antwoord gaf. He, verdikkie. Ze was benieuwd geweest naar hoe zijn angsten in elkaar staken. Wie weet was hij wel bang voor Purrloins of zo. Dan zou ze bijna persoonlijk op zoek gaan naar zo’n wezen en het in zijn gezicht duwen. Of misschien ook niet. Misschien beter van niet. Maar, de gedachte eraan was leuk.
Of ze nog een andere taal sprak. “Woorden en enkele zinnen in meerdere talen,” zei ze. De groepen waarin ze gezeten had waren zeer multicultureel geweest dus ze had veel geleerd. “Maar vloeiend spreek ik er maar weinig.” Ze kon zich verstaanbaar maken in de standaard talen, Nederlands, Engels en Duits. Maar, woorden en zinnen kwamen er in enkele Aziatische talen nog bij en ze had geleerd iemand in het Italiaans uit te schelden. Italianen waren heethoofden.
“Wat moet iemand doen om in een vuilbak te belanden?” Een grijns trok over haar gezicht. Het was echt in een vragenronde omgeslagen, maar daar kon ze nog wel pret om hebben. Vooral aangezien hij nu tenminste (halve) antwoorden gaf.

_{Enkel de mannen waren zo? ‘Ik zou het niet zo zeer allemaal op de mannen schuiven, vrouwen zijn soms nog het ergst van allemaal,’ zei Floyd terwijl hij Stacey aankeek. Als hij erover nadacht waren het eigenlijk echt enkel de vrouwen die het bloed vanonder zijn nagels vandaan konden halen.
Over zijn angsten vroeg ze niet verder. Goed, want een duidelijker antwoord dan wat ze al had gekregen zou ze niet krijgen. Ze kon wel nog enkele andere talen spreken dat ze wist te zeggen, maar Floyd was niet geïnteresseerd genoeg om verder te vragen naar welke talen het precies waren. De vraag die nadien gesteld werd was toch één die hij niet had verwacht, maar het was zeker niet moeilijk om daar een antwoord op te vinden.
‘Vervelend en of dronken zijn, op mijn zenuwen werken en eerdere waarschuwingen negeren.’ Floyd kon echt niet snappen hoe mensen zo koppig konden zijn en toch keer op keer weer deden wat niet mocht. Het was alsof zo’n mensen nooit hun lesjes zouden leren. ‘Maar gewoon op mijn zenuwen werken is al voldoende,’ zei Floyd voordat hij nog maar eens een slok nam van zijn koffie. Nadat hij die had neergezet nam hij de Muffin er maar bij en deed het papiertje dat er vanonder rond aan hing eraf. In plaats van er een hap af te bijten trok hij er met zijn handen een stukje af om dat in zijn mond te steken. Het was zeker niet slecht.}

Vrouwen waren soms nog het ergste van allemaal. Stacey’s wenkbrauwen schoten omhoog. Nee, nee! Ze wist toch zeker dat bij haar de enkele vrouwen die er waren, nooit vo-... Wacht eens even. “Sorry, je hebt gelijk.” Waar mannen debielen waren, zorgden vrouwen voor drama. Ze lieten elkaar niet met rust als het zou moeten en maakten alles enkel erger. Ze zeiden niet van drama te houden, maar ze kickten erop. Mannen gaven elkaar een stoot en dan was het weer goed. Het was een veel simpelere manier om drama op te lossen.
Dronken? Stacey gniffelde om het antwoord van de jongen. “Dus, ben ik nog veilig?” Een grijns trok over haar gezicht terwijl ze een slok nam van haar chocomelk en even geamuseerd snoof toen ze het ding weer neerzette. Ze vond het wel humoristisch allemaal. Misschien was het gebrek aan angst dat ze had slecht en zou het ooit haar eind betekenen, maar voor nu maakte het haar een zeldzaam geval dat het langer dan tien minuten vol had gehouden met Floyd zonder moordneigingen.

_{Het meisje gaf hem uiteindelijk toch gelijk over dat het vrouwelijke geslacht soms nog lastiger kon zijn. Daar was eigenlijk geen twijfel over mogelijk als je het hem vroeg. Natuurlijk hadden beide kanten hun negatieve punten en positieve punten maar persoonlijk vond hij het negatieve er bij vrouwen sneller tussenuit springen.
Floyd had uitgelegd wat je moest doen om in een vuilbak te belanden, of eigenlijk gewoon iets mee te maken dat je niet wilt meemaken. Het kon net zo goed zijn dat je het nog slechter trof als hij in een slechtere bui was of zo. Het meisje vroeg wel of dat ze nog veilig was. ‘Voor nu wel,’ sprak hij eerlijk. Iedereen had de touwtjes zelf in handen. Deed je braaf wat er van je gevraagd werd en zorgde je er niet voor dat Floyd zich begon te irriteren was er niks aan de handen. ‘Maar als ik je weer zou tegen komen maar dan op de verkeerde plek op het verkeerde moment kan het helemaal anders uitlopen,’ zei hij. natuurlijk had Floyd het toen over de avondklok. Zelf vond hij het niet geweldig om die rondes altijd te moeten doen en dan keer op keer weer iemand te moeten vinden. Als iedereen gewoon binnen bleef was het leven veel makkelijker. 'Het hangt er allemaal van af of je ook iemand bent als de rest.'}

Voor nu was ze veilig. Een kleine glimlach trok haar mondhoeken omhoog en ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij vertelde doodgewoon dat het de volgende keer anders kon zijn en dat het er vanaf zou hangen of ze was als de rest. Dit deed haar haar groene ogen voor een moment vernauwen en zonder na te denken klonk haar stem al gauw. “Zoals de rest…?” vroeg ze. Hoe was de rest en hoe onderscheidde je je van hen? In zekere zin was Stacey immers zoals alle anderen. Ze was een nieuwsgierig mens. Met alle fysieke kenmerken van een vrouw, ahum. Ze was nieuwsgierig hoe Floyd dit zag. Tot nu toe ging het schijnbaar goed. Terwijl, zou hij compleet erg zijn, hij haar nu ook al zwaar irritant had kunnen vinden. Nieuwsgierigheid werd niet door iedereen gewaardeerd, Hij… viel mee? Het maakte haar nieuwsgierig naar hoe hij was tegen mensen die hij graag in een vuilbak zag. Zo nieuwsgierig dat ze het bijna uit zou proberen, maar ze besloot dat dat wat te gevaarlijk werd.

_{Het meisje vroeg wat ze moest verstaan onder ‘zoals de rest’, of wat was toch wat Floyd dacht dat ze bedoelde met haar woorden. ‘Vervelend, saai, voorspelbaar, dom of beter gezegd achterlijk,’ somde Floyd al enkele eigenschappen op van wat hij bedoelde met al de rest. Dat was toch in ieder geval hoe dat hij iedereen zag.
‘Laten we het erop houden dat je best niet te koppig kan zijn,’ besloot Floyd te zeggen in plaats van een hele uitleg te moeten geven. ‘Mensen tegenwoordig denken nooit meer na over hun acties en ze lijken te denken dat hun wil de wet is. De simpele wezens dat het zijn,’ zei Floyd hoofdschuddend. Het was haast alsof hij al de mensen die hij niet moest bestempelde als een andere soort. Misschien waren het wel een heel nieuw ras van mensen.
Floyd liet even een diepe zucht horen voordat hij de tas nog maar eens naar zijn mond bracht. Door er al alleen maar aan te denken kreeg hij een gevoel van irritatie in zijn maag.}