Let it rain

Daar was hij het mee eens. Het was alleen jammer dat anderen onder zijn plezier moesten lijden, maar Stacey besloot dit wijselijk voor zich te houden. De regen drupte nog altijd langs haar gezicht, maar ze was er goed in geraakt dit compleet te negeren en aan andere dingen te denken. Zo nu hoe ze Floyd in moest schatten. Hij deed geen enkele poging over te komen als iemand die vriendelijker was dan hij eigenlijk was - stelde niet eens voor haar te helpen het aquarium te vinden. Nee, hij zou haar een kaart sturen. Want dat scheelde hem werk. Ach… Ze snoof even geamuseerd. Het was ergens nog wel grappig. “Al weet ik niet of ik een dief zou vertrouwen met mijn adres,” sprak ze onschuldig, duidelijk grappend. Immers had je om iets te sturen een adres nodig en wie weet wat hij uit haar kot zou stelen. Helemaal niets, dus. Ze had niet heel erg veel.
Het was hier ergens en als ze rechtdoor zouden blijven wandelen, zouden ze er normaal gezien wel komen. “Klinkt als een plan,” zei ze. “Dus… Welke kant?” Aangezien ze elkaar aankeken moest het toch echt zijn of haar rechtdoor zijn, anders zouden ze beiden een andere kant op gaan en aangezien hij de enige was die Lumiose nog een beetje kende, zou ze toch wel tot het Pokémon Center in zijn buurt hangen, hoe erg hij dat ook vond.

_{Een kaart opsturen ging het niet worden want ze zou hem niet vertrouwen met haar adres. ‘Als je thuis wat waardevols hebt liggen moet je me inderdaad niet vertrouwen met je adres,’ sprak hij zeer eerlijk. Ach, hij hield er sowieso niet van om echt in te breken in huizen, het bracht teveel problemen met zich mee. Je wist maar nooit dat er één of andere waak pokémon was, of dat camera’s waren geïnstalleerd. Veel te veel risico’s. ‘Maar als je me niet vertrouwd met je adres kan je me misschien wel vertrouwen met je nummer?’ hij kon het dan nog altijd doorsturen. Soort van. Hij had nog steeds een nieuwe Holo Caster nodig want zijn vorige was weg.
‘Laten we jou kant nemen,’ zei Floyd. Hij had het vermoede dat hij vast de lange weg genomen had, maar ja, ze kwamen vast wel ergens uit. De jonge man wachten in ieder geval niet op de andere en liep alvast verder. Ze ging vast wel volgen, en als ze weg wilde vluchten was dat het perfecte moment.}

Als ze thuis wat waardevols had liggen, dan zou ze hem inderdaad niet met haar adres moeten vertrouwen. Een kleine glimlach trok over haar gezicht. Arceus, wat was deze gast eh… Recht voor z’n raap. Ergens amuseerde het haar flink. Hij sprak erover alsof het niets was, alsof ze maar te accepteren had dat hij haar huis binnen zou stappen en dat ze er niets tegen kon vertellen. Gelukkig voor haar, had ze nog enkele wapens thuis en wist ze haar thuisbasis pri-ma te verdedigen. De eerste die daar eens binnen zou komen, zou de schrik van zijn leven hebben. Zijn opmerking over het nummer deed haar even haar wenkbrauwen heffen. “Hmn, als je me vanavond veilig naar het Center krijgt misschien wel, ja,” grijnsde ze geamuseerd. Mits hij haar Holo Caster dan niet stelen zou.
Ze zouden haar kant nemen. Stacey knikte en zag hoe Floyd begon te lopen, om snel achter hem aan te stappen en zich aan zijn zijde te voegen. Ze speelde wat met een natte pluk haar die langs haar gezicht keek en snoof zachtjes. Het regende flink, dus nu was het hopen dat het niet zou gaan stormen, want als ze ergens niet van hield was dat het. Ze wilde nog een slimme opmerking maken, maar besloot zich wijselijk stil te houden voor nu, toch ergens wel verlangend naar het droge. Dit waren niet haar meest praktische kleren en de broek begon toch wel net wat te irritant te plakken.

_{‘Ik kan niks beloven, de laatste keer dat ik iemand richting het pokémon center bracht eindigde ze bijna in een container,’ zei Floyd alsof het helemaal niks was. Iets dat dagelijks gebeurde en dat zeer normaal was. Natuurlijk was het een volledig andere situatie geweest als die dag.
‘Trainer of breeder?’ vroeg hij om toch iets te hebben om over te spreken. Stilte vond hij niet erg, maar het was altijd handiger als er iets werd gezegd. Als er uiteindelijk toch een stilte viel had hij in ieder geval wat geprobeerd. In ieder geval zag Stacey er niet uit als het coördinator typen, maar je moest je niet laten leiden door het uiterlijk. Dat had hij de laatste tijd al opgemerkt. ‘Of hou je ze voor je plezier? Al kan het ook zijn dat je er geen hebt.’ Het laatste dat Floyd had uitgesproken was meer een gedachten die hij luidop zei tegen zichzelf.}

De laatste keer dat hij iemand naar het Pokémon Center had willen brengen, was deze bijna in een container geëindigd. Casey hief haar wenkbrauwen en keek de jongen wat bezorgd aan. “Een container?” vroeg ze verbaasd. “Wat-” Ze schudde haar hoofd zachtjes heen en weer, een blos over haar wangen trekkend. Oh Arceus, wat had die gast allemaal met haar gedaan? Hoe eindigde iemand in een container? Oh Arceus. Arm kind.
Floyd’s vraag deed haar glimlachen. Typisch. “Ik heb er één,” sprak ze rustig. “Een Chikorita die ik heb gered. Ze hoeft niet te vechten,” legde ze uit. Nee, die Chikorita had genoeg te verduren gehad in haar leventje. Ze zou het wezen niet tot geweld forceren. “Doe jij nog aan iets legaals zoals Gyms?” Haar wenkbrauwen trokken omhoog. Ze zag hem niet snel bij een contest of show staan, maar misschien dat hij de gyms erbij deed.



_{‘Een container inderdaad. Het is de perfecte plek voor hopeloze en ongemanierde mensen,’ beaamde hij. Het moest vast vreemd klinken. Oh ja, zeer vreemd maar hij zou geen verdere uitleg geven, of toch niet direct. In zijn hoofd klonk het allemaal zeer logisch en was het niet meer dan normaal. Sommige mensen hoorden nu eenmaal tussen het afval thuis. Afval bestond uit zaken die niet werden gemist door iemand, en die niemand moest hebben. Het was dus niet meer dan logisch geweest dat hij haar erbij had willen gooien.
Stacey had een Chikorita in bezit, maar het was niet de bedoeling dat het wezentje zou vechten. ‘Dus je hebt het voor je plezier?’ vroeg hij maar aangezien dat zijn vraag niet meteen werd beantwoord. Hij wist dat ze had, maar niet of ze wat speciaals was. Of hij ook wat deed dat legaal was. ‘Hm,’ was het eerste nadenkende geluid dat ze te horen zou krijgen terwijl Floyd voor zich keek - niet dat je veel kon zien. ‘Ik train mijn pokémon,’ was zijn uiteindelijk antwoord waarbij dat hij zijn schouders had opgehaald.}

Een container. Ze keek hem wat verdwaasd aan toen hij vertelde dat het een perfecte plek was voor bepaalde mensen en een wat ongemakkelijke grijns trok over haar gezicht. “Ik zal mijn best doen mijn manieren in jouw buurt te behouden,” merkte ze op. Ze zou niet graag eindigen in een container, dat kon ze in ieder geval zeggen. Met haar groene haarkleur zou ze er wel mooi tussenpassen.
Hij vroeg of ze het beestje voor haar plezier had en knikte. “Ja,” bevestigde ze. “Erg veel nut als waker heeft het ook niet, dus het is meer een… gezelschapswezen,” gaf ze toe. Dat was iets waar ze ‘s nachts nog weleens behoefte aan zou hebben gehad. Een goede waakpokémon. Als ze dat hebben zou, was ze allang tevreden.
Hij trainde zijn Pokémon. A… ha. “Heb je ze… Echt gevangen?” Ze hief haar wenkbrauwen. Geen details, ze was alleen benieuwd of hij zijn Pokémon legaal verkregen had. Haar nieuwsgierigheid zou nog eens gevaarlijk worden.



_{Eén van zijn mondhoeken trok wat omhoog wanneer hij de wijze woorden hoorde van Stacey. Ja, hij mocht haar wel. Het was enkel maar te hopen dat ze het niet ging verpesten door één of andere achterlijke zet. ‘Gefeliciteerd, je bent de eerste die verstandig genoeg is om te begrijpen dat, dat inderdaad is wat je moet doen in mijn buurt.’ Had hij eerder geen medaille aan haar willen geven? Hij dacht van wel. In ieder geval zou ze er nog één verdienen.
Floyd luisterde half wat de andere aan het zeggen was over haar Chikorita. Het was niet meer dan een gezelschapspokémon, want het was inderdaad geen pokémon die een enge waker zou kunnen zijn. Zelfs de evoluties waren niet meteen bedreigend qua uiterlijk. Als reactie knikte hij even kort, om toch te laten weten dat hij luisterde. ‘In totaal heb ik er één van gevangen en ik heb er zes,’ bekende hij eerlijk. Enkel Raz was een pokémon die hij zelf gevangen had, andere had hij gekregen of gestolen. Er waren er zeker drie die hij had gestolen, al was één ervan al een lange tijd geleden. Floyd kon dus ook niet zeggen dat hij pokémon ving als hobby, want dat ging blijkbaar ook niet via de legale weg.}

Hij feliciteerde haar en zei dat ze de eerste was die verstandig genoeg was om dat te begrijpen. “Yes,” zei Stacey, gespeeld trots, hem met opgetrokken wenkbrauwen aankijkend. “Je zou toch bijna zeggen dat ik een traktatie verdien.” Een grijnsje trok over haar gezicht. Een kop koffie, of zo. Lekker warm.
Floyd vertelde één Pokémon gevangen te hebben, maar er zes te hebben. Stacey zuchtte een keer, maar schudde haar hoofd al snel met een kleine glimlach. Ze ging het niet eens vragen. Gestolen zou hij vast wel hebben en wie wist wat voor gaafs hij daaruit had gekregen. Maar, zolang de Pokémon het goed had… Ze had in ieder geval het idee dat Floyd wel wist de kracht uit een Pokémon te halen, zodat ze niet meer opnieuw gestolen zouden worden. Geen ruzie mee zoeken, dus. Wie weet wat voor enge monsters hij in kleine balletjes bewaarde, klaar om vervelende grietjes in containers te gooien. “Laat me raden. Allemaal gigantisch en krachtig?” Ze zag hem niet als het type om met een kleine Eevee rond te lopen.



_{Heel even keek Floyd opzij naar Stacey. Een traktatie? ‘Niet te hard van stapel lopen,’ zei Floyd. Hij ging echt niet iets voor haar kopen, hoe goedkoop het misschien wel niet was. Dat deed hij niet wanneer hij voor de eerste keer iemand tegen kwam. Zelfs niet de tweede of de derde keer, zelfs al mocht hij die persoon.
Floyd knikte wanneer ze veronderstelde dat ze allemaal gigantisch en krachtig waren. ‘Dat zijn ze inderdaad, uiteindelijk zal de kleinste een Braixen zijn,’ zei hij rustig. Erg vond hij het zeker niet dat al zijn pokémon vrij groot waren, dat gaf een bepaald beeld van hem. Als je ergens zat met een hoop grote pokémon, of allemaal eevee evoluties zal het toch echt wel een verschil maken. Mensen zouden je waarschijnlijk sneller vermeiden als je omringt werd door grote pokémon. Dat was ook maar precies goed. ‘Maar je kan toch moeilijk in Team Rocket zitten en een team vol schattige pokémon hebben? Komt niet erg bedreigend over.’ Als hij pokémon zou hebben als een Togepi of zo iets zou hij echt nooit serieus worden genomen.}

Ze mocht niet te hard van stapel lopen. Een kleine grinnik kwam omhoog en ze schudde haar hoofd even. “Misschien moet ik jou dan trakteren? Als dank dat je me nog niet in een container hebt gestopt…” Floyd was een interessant persoon. Zo… Typisch. Al had ze ergens het idee dat het genoeg over haarzelf zei dat ze erom moest lachen in plaats van dat ze ervan weg zou lopen.
De kleinste was een Braixen. Een… Braixen? “Zo’n pluizige vos?” vroeg ze, duidelijk verbaasd. Oh, dat had ze niet achter hem gezocht. Hihi, ergens wel typisch. Hij gaf haar een goed punt en ze hief haar schouders voor een moment. “Al denk ik niet dat jij je Pokémon nodig hebt om te intimideren, of wel?” Zij was iemand die haar angsten kwijt was, behalve degene die juist gerelateerd waren aan vroegere gebeurtenissen. Zoals onweer, waar ze echt absoluut niet mee leven kon. En vuurwerk. … En ze hield ook niet van spinnen, maar dat was weer een ander verhaal.

_{Zij hem trakteren. Dat klonk al veel beter, maar dan ook veel beter. ‘Dat aanbod sla ik niet af,’ na die regen kon hij echt wel iets warm gebruiken. Een goede koffie kon altijd wel binnen.
Ter bevestiging knikte hij vervolgens op haar vraag. ‘Het is inderdaad een pluizige vos, maar het is er niet eentje die je zou willen knuffelen.’ Death was de eerste pokémon die hij had opgevoed van baby tot wat hij nu was. In die tijd had hij flink wat trekken van zijn baas overgenomen. Hij was zelfs een echte sadist geworden. Niet je typische knuffel pokémon. ‘Ik denk niet dat ik die perse nodig heb,’ zei Floyd. Natuurlijk kon hij een pak meer, en was hij toch een pak intimiderend als hij zijn pokémon had. Wanneer dat Floyd echter het logo van het pokémon center een eind verder op kon zien door de regen moest hij eerlijk zijn dat hij toch blij was dat ze er waren. Hij voelde zich echt verzopen. ‘Daar is onze bestemming,’ zei hij tegen Stacey, zonder ernaar te wijzen. Ze zag het zelf vast wel.}

Dat aanbod zou hij niet afslaan. Ze wilde nog grappend opmerken dat het dan een date was, maar de dreiging dat ze dan misschien zou eindigen in een container hield haar tegen. Ze had het niet zo op containers en voelde niet echt de behoefte om er een verblijfplaats van te maken, hoe kort de verblijfsduur ook zijn zou.
Het was een pluizige vos, maar ze zou het niet willen knuffelen. “Spijtig,” bracht ze uit. Ergens zocht ze misschien ook wel stiekem naar de softspot van deze jongen. Iedereen had er één, dat kon bijna niet anders. Als het geen knuffelige, dierbare Pokémon was, was ze toch benieuwd wat het dan zijn zou.
De bestemming kwam in zicht en Stacey trok haar wenkbrauwen opgelucht op. “Ah, fijn,” zei ze, nog even omhoog kijkend naar de lucht. Ze was allang blij dat het bij regen gebleven was, daar kon ze immers prima mee leven. Al moest ze zeggen wel wat uit te kijken naar de droogte van het Center nu deze dichtbij kwam. Dan konden die plakkerige kleren eens uit.



_{Wanneer dat het tweetal eindelijk bij het pokémon center waren aangekomen twijfelde Floyd geen moment. Hij stapte naar binnen door de automatische schuifdeuren. Handig, dan moest hij niks open houden. ‘Dus hoe zit het met mijn traktatie?’ Floyd bleef stil staan eenmaal hij wat verder in het center binnen was en draaide zich naar Stacey toe. Eén drankje, dat zou het zijn en dan was hij weer weg. Zijn kleren plakten tegen zijn lichaam aan en hij wilde echt wel iets droog gaan aan doen.
In ieder geval trok hij zijn jas al uit. Zijn trui en shirt waren gelukkig droeg gebleven, dus had hij toch nog iets van warmte terwijl zijn broek tegen zijn benen aan plakten. Floyd bleef echter niet wachten op antwoord van Stacey, ze kon dat ook al wandelend zeggen. Hij ging gewoon al richting het cafetaria gedeelten om daar plaats te nemen aan één van de tafels. Alles was haast vrij, en veel volk was er dus zeker niet.}

Ze stapten het Center binnen en Stacey trok onmiddellijk haar jas uit, waardoor haar groene haren eindelijk volledig zichtbaar werden, de voorste plukken nat, terwijl de rest alleen wat uit model was door de capuchon. Ze ging er een keer met haar hand doorheen, voor ze de onderkant van haar hemd oprolde waardoor het niet veel meer was dan een topje, haar buik ontblotend. Ze veegde haar buik droog met de binnenkant van haar jas, voor ze Floyd aankeek. Hey, hey wacht! Niet weglopen! Ze hupste achter hem aan en zette haar handen op de tafel, de jas neergooiend op de stoel die zij claimen zou. “Wat wil je hebben?” vroeg ze hem met een lichte glimlach. Wist zij veel.