Let it rain

_{Wanneer dat Stacey zei dat het typisch was haalde Floyd even zijn schouders op. ‘Typisch, feit. Maar ik zou niet hetzelfde kunnen bereiken als nu moest ik met een horde Eevees op stap zijn. Dat werkt niet,’ zei hij. Hij moest geen schattige en lieve pokémon hebben die je uitnodigde om te knuffelen. Hij was zelf ook niet dat soort persoon dus wilde hij dat ook zijn pokémon wat leken op hem.
‘Weet je nog dat ik iemand in een vuilnisbak wilde kieperen? Door de tragische gang van zaken eindigde ze helaas bij mij thuis,’ legde Floyd uit terwijl hij de opkomende irritatie weer probeerde te onderdrukken. het lastige mens dat het was. ‘Ik had haar uit het raam moeten smijten wanneer dat ik de kans had.’ Het was Floyd niet gelukt om de irritatie te verbergen, iets wat vroeger zo goed lukte bij hem. Geen enkele emotie haalde het tot boven, maar dat was door dat rot mens wel gebeurd.}

Hij zou hetzelfde niet bereiken met een horde Eevee’s. “Hmn. Feit,” sprak ze rustig. De grote Pokémon zouden zijn intimidatie zeker kracht bij zetten. Ze wist zeker dat ze die kant van hem, en die Pokémon van hem, liever niet wilde zien. Misschien moest ze maar geen domme dingen doen zoals Wurmples in zijn gezicht duwen.
Dat vuilbak-meisje was schijnbaar bij hem thuis geëindigd. Stacey’s wenkbrauwen schoten omhoog en bijna ontstond er een kleine blos op haar wangen, maar ze realiseerde zich snel genoeg dat als hij het zo losjes zei, het waarschijnlijk niet vreemd was gegaan. Hij had haar immers het raam uit moeten smijten, zei hij. Ze gniffelde eventjes. “Waarom laat je zo iemand dan binnen…?” vroeg ze hoofdschuddend, al vond ze de situatie duidelijk wel grappig klinken. Ze zag hem al zwaar geïrriteerd zitten met een jong grietje. Veel te mooi.



_{Het irritatiepunt van de avond was naar boven gekomen, en het was allemaal begonnen bij iets zeer normaal. Een vuilnisbak en dat zijn huis er vroeger uit zag als één. Hoe het was kunnen evolueren tot een onderwerp dat hem niet aan stond wist hij ook niet. Of wacht. Oh ja het kwam door die Sceptile.
‘Zoals ik zei; het was een zeer tragische gang van zaken voor mij. Ze hoorden helemaal niet bij me thuis te eindigen maar hoe vaak ik haar ook probeerde duidelijk te maken dat regels ook voor haar golden hield het niks uit.’ Floyd was er honderd procent zeker van dat Dominique de eerst volgende keer dat ze hem nog een zwaar tot last werd er niet goed van af kwam. Misschien moest hij toch maar eens een scyther zoeken. Het leek prima te zijn om ledematen mee te amputeren. ‘Regeltjes volgen is dus de boodschap.’}

De irritatie was te voelen en het groenharige meisje bracht haar hand naar haar mond, al kwam er toch een giechel achter vandaan na zijn woorden. Ze kon het zo perfect voor zich zien hoe hij vol irritatie met zo’n kind binnen zat, het was gewoon veel te mooi. Hij gaf nog een boodschap en ze grinnikte wat na, even voorzichtig door haar oog wrijvend (zodat ‘t kleine beetje mascara niet op haar voorhoofd eindigen zou). “En je bent dan toch te goed om haar gewoon buiten te zetten? Dat valt me mee,” bracht ze gniffelend uit. Oh, ja. Ze vond dit absoluut amuserend en ze had het met eigen ogen willen zien, maar helaas ging dat niet zo makkelijk. Ach, ze kon er een beetje een beeld bij vormen en dat was waar ze maar genoegen mee moest nemen. “Maar, ik zal m’n best doen.” Een grijns trok over haar gezicht. Nee, ze was niet wanhopig genoeg om zonder reden de regeltjes te breken. Als Team Rocket gelukkig werd van een avondklok, dan ging ze wel ergens anders naar buiten.

_{ie avond had hij zo vaak geprobeerd om van har af te geraken maar niks leek te werken. ‘Ik was het beu om nog meer tijd aan haar te verspillen.’ Dat was eigenlijk nog zeer braaf gezegd want eigenlijk was hij het toen al meer dan beu geweest. ‘Ik ben er haast zeker van dat ze psychologisch gezien niet in orde is.’ zei hij waarbij hij met één vinger even tegen zijn eigen hoofd tikten. ‘Als Bellamy - mijn Blastoise - er niet was geweest was ze geëindigd als een hoopje as, de eerste keer dat ik haar was tegengekomen na de avondklok. Je zou denken dat iemand wel verstandig genoeg is om na een bijna doodervaring het niet opnieuw te proberen.’ Moest Floyd in de schoenen hebben gestaan van Dominique had hij zelfs geen voet meer in Lumiose willen zetten, maar dat zou zijn omdat zijn gezonde verstand zou optreden.Of hij zou slim genoeg zijn om het niet opnieuw te proberen.}

Misschien niet het veiligste idee, maar Stacey zag plezier in de irritatie van Floyd. Ze zette haar hand dan ook onder haar kin, elleboog op de tafel terwijl ze iets naar voren leunde. Haar groene ogen bevatten duidelijke pretlichtjes bij elk beetje meer irritatie dat de man liet blijken over het meisje waar hij over sprak. “Klinkt alsof jullie per-fect klikken,” gniffelde ze. Hij scheen dus een Blastoise te hebben. Een Blastoise en een Braixen. Interessant. “Maar, niet iedereen is even intelligent. Zo ver zou je toch wel gekomen moeten zijn bij het zien van sommige teamgenoten van je?” vroeg ze geamuseerd. Ze had eerder al laten blijken niet al teveel respect te hebben gehad voor Team Rocket. Dan was er ook weer veel nodig om haar bang te maken, dus voor haar kwamen de meesten gewoon vrij wanhopig over. Als Floyd in een slecht humeur was geweest bij hun ontmoeting was dat ook heel anders gelopen.

_{Bij de opmerking van Stacey rolde hij even kort met zijn ogen. ‘Ja, we zijn echt beste vrienden,’ zei hij totaal niet gemeend. ‘Zo’n goede vrienden dat ik de eerst volgende keer haar nek met liefde zal omwringen.’ Floyd keek de andere weer even aan die het allemaal wel zeer leuk leek te vinden.
‘De meerderheid bestaat inderdaad uit een bende idioten waar geen klote mee aan te vangen is,’ zei Floyd. Als het aan hem lag kieperde hij haast iedereen uit Team Rocket om vervolgens zijn eigen team samen te stellen. Het probleem was dan vast dat er bijna niemand in de organisatie zou zitten. ‘Soms heb ik het gevoel dat iedereen tegenwoordig kan joinen.’ Misschien kwam het doordat Lumiose nu van hen was en dat mensen schrik hadden. Ze kwamen dan bij de groep omdat ze dachten zo veilig te zijn.}

Stacey gniffelde na de woorden van Floyd. “Wie weet heeft ze wel een gi-ga crush op je. Veel meiden vallen op de wat dominantere mannen,” bracht ze uit, al had ze duidelijk moeite niet te proesten. Nee, zo had ze het wel vaker meegemaakt. Bij haar hadden nog enkele vrouwen gezeten en allen hadden ze altijd een crush op de grote badguy. Wat dat toch was…? Nee, haar verloofde was een schat geweest. Een lieve man waar geen kwaad in zat. Ze kon niet begrijpen hoe iemand viel voor iemand die zo slecht voor je was.
De meerderheid was een bende idioten. Gniffel. Hij had schijnbaar het gevoel dat iedereen tegenwoordig kon joinen en ze hief haar schouders. “Wie weet kom ik wel een kijkje nemen,” knipoogde ze, al schudde ze al snel haar hoofd. Nope, niets voor haar.

_{Het zou hem niks verbazen als het ook echt zo was, of toch ooit was geweest. Als iemand je altijd afwees moest de liefde ooit toch wel over zijn? ‘Pech voor haar als dat zo is, ze is totaal niet mijn type.’ Gelukkig was het allemaal in het verleden, en met wat geluk zou het toch een tijd duren voor dat hij haar weer terug zag. Als hij haar nog eens zag.
Wanneer Stacey zei dat ze misschien een bezoekje zou brengen trok hij toch even zijn wenkbrauwen op, ook al meenden ze het niet. ‘Dan zal je vast blij zijn te horen dat je tot het nuttige deel zal behoren.’ Het zou zeker geen kwaad kunnen om wat nuttige leden te hebben. Misschien moest hij zelf maar mensen uit beginnen te kiezen om ze door te wijzen naar Team Rocket.}

Pech voor haar. Wat was Floyd toch een meelevende, vriendelijke jongeman, hmn? Niet echt, nee. Hij zei dat het meisje zijn type niet was en een wenkbrauw van het groenharige meisje schoot omhoog. Nu was ze toch nieuwsgierig. Al was ze misschien vrijwel altijd nieuwsgierig. Nieuwsgierigheid doodde de kat, hmn? Gelukkig was ze geen kat. Om precies te zijn, was ze daar zelfs allergisch voor. “En wat dan wel?” vroeg ze met een veel te geamuseerde grijns. “Laat me raden: super stoer?” Gniffel. Ze zag ‘m al lopen met zo’n bikerchick.
Ze zou dan bij het nuttige deel horen. Onmiddellijk schudde ze haar hoofd. “Nah, ik houd niet van Pokémon gevechten en zal waarschijnlijk het hart niet hebben iets van iemand af te nemen.” Al had ze dat al vaak genoeg gedaan. Misschien zou ze willen dat ze het niet kon. Ze kon het. “Eén op één zou ‘k nog een kans maken, maar mijn Chikorita zou niets aanrichten.” Nee, ze zou er compleet in falen. Dat wist ze dan nog zeker.

_{Ze vroeg naar zijn type en gokten daarbij op stoer. ‘Arceus nee, die types hebben een ego van hier tot in Kanto. Zo iets wil ik niet bij me hebben lopen,’ zei Floyd. Zelf vond hij dat hij niet bij de stoere types hoorde, of hij probeerde zich niet expres stoer te gedragen. Sommige mensen deden dat namelijk wel.
Stacey zei dat ze absoluut niet een persoon zou zijn voor bij de organisatie, en aan haar woorden te horen en haar uitleg had ze ook gelijk. ‘Dan neem ik inderdaad mijn woorden terug. Je zou dan alleen maar voor de voeten lopen,’ zei hij simpel weg zonder het ook maar iets of wat vriendelijk te zeggen. Het was ook gewoon de waarheid, al waren er nog onderdelen binnen team rocket die niet meteen te maken hadden met het stelen. Dat ging hij echter niet aan haar neus hangen. Ze wist voor het moment al meer dan genoeg.}

Hihi. Nee, want hij kon het ego niet aan van de stoere types. “Misschien een leuk onschuldig grietje?” Ach, ze vond het wel grappig. Ze was benieuwd of Floyd in staat was ooit een vriendin te krijgen. De meeste meiden konden waarschijnlijk niet tegen zijn botte woorden en ze had niet het idee dat hij zich daar snel mee in zou houden. Misschien als ze gewoon een héél erg knap koppie had en hij was van tevoren geïnteresseerd. Hmn.
Hij nam zijn woorden terug. Ze zou alleen voor zijn voeten lopen. “Wat ben je heerlijk subtiel,” merkte ze hoofdschuddend op. Nee, dat was dus precies waar ze het over had. Hij was er misschien wat te bot voor. Maar goed. Wie weet waren er ook weer grietjes die daar op kickten. Je had vreemde mensen op de wereld.

_{Wanneer ze een onschuldig iemand voorstelde schudde hij ook zijn hoofd. ‘Die zijn  te lief en zien alles veel te rooskleurig. Alsof alles wel een positieve kant heeft,’ ging hij er weer op in. Gewoon niemand leek nog wel het beste. Zelfde was voor vrienden; geen vrienden, geen problemen. Zo simpel als dat was het. Zoals zijn leven op dat moment was vond hij het goed. Niet perfect maar er was niemand die dat teveel aandacht van hem eiste. Daar was het vrouwelijke geslacht namelijk geweldig in. Ze leken altijd aandacht nodig te hebben.
‘Subtiel is als een tweede naam voor me,’ zei hij te serieus terwijl dat hij het totaal niet zo bedoelde. Waarom zou je er veel woorden aan vuil maken als je het ook simpel en duidelijk kon zeggen. In zijn ogen was de harde waarheid beter. Daar werd je sterk van. Ahum.}

Die waren weer te lief. “Je bent wel een veeleisende jongeman, is ‘t niet?” vroeg ze geamuseerd. Ze schudde haar hoofd even gniffelend en ging met haar hand door haar haren, welke gelukkig droog waren door de capuchon die ze op had gehad. “Lang, blond haar en een grote cupmaat? Misschien is een vriendin wel goed voor je.” Grijns. Nee, ze had niet het idee dat Floyd te fixen was. Hij zou eindigen als eenzame ziel, tenzij hij in zou gaan op de schijnbare liefde van het vuilnis-meisje. Het was toch wel romantisch allemaal.
Subtiel was zijn tweede naam. “Ja, dat valt te merken.” Nee, eigenlijk niet. Totaal niet. Hij was er zo één die zich nooit leek in te houden, of hij een ander nou zeer deed met zijn opmerkingen of niet. Daarin was zij misschien… nog redelijk hetzelfde, maar dan toch wel heel wat vriendelijker. Ze zou niet snel liegen en wist dat de waarheid beter was, maar mensen onnodig beledigen deed ze dan weer niet.

_{Op de eerste reactie haalde hij even zijn schouders op. Veeleisend? Zo zou hij het persoonlijk niet noemen, maar een betere benaming wist hij er dan ook weer niet voor. Liet hij het er maar op houden dat hij gewoon moeilijk was. ‘Zo iemand die een dikke laag make-up draagt en iedere seconde van de dag bezig is met haar uiterlijk? Zie je me daar al mee rondwandelen?’ Misschien zag Floyd echt alleen maar het negatieve in mensen en was hij daarom zo tegen alles wat menselijk was. Het positieve zag hij niet of wilde hij niet zien. Misschien omdat hij zich er niet voor open stelde, maar dat wilde hij ook helemaal niet.
‘Ach ja, het is niet mijn probleem als mensen zich gekwetst voelen.’ zei hij nog rustig voor dat hij zijn stoel nog wat naar achter schoof zodat hij recht zou kunnen staan. ‘Moet je nog wat drinken?’ Zelf was hij toch van plan om nog een koffie te gaan halen, want daar heel de tijd zitten zonder wat te drinken te hebben zou te lang duren.}