After the party

_{Op zijn jas na waren er door die aanval niet meer slachtoffers gevallen. Een andere pokémon had zich er ook bijgevoegd, en Dominique was de eerste die hem had gezien. Floyd kon niet meteen zeggen of het een Houndoom was, of de vorige evolutie. Dat was niet meteen iets waar dat ze op het moment tijd voor hadden. ‘Dan moeten we maar zien dat we hier weg zijn voor dat er nog meer bij komen,’ zei Floyd terwijl dat hij haar weer bij de pols greep om terug op de hoofdweg te lopen, maar deze keer om over te steken naar de straat aan de overkant.}


Het meisje begon moeite te krijgen om hem bij te houden. Ze was al moe geweest, en deze onverwachte inspanning viel haar niet bepaald goed. Floyd's hand sloot zich weer om haar pols waardoor ze wel sneller moest lopen. Ze hoorde de beesten achter hen grauwen en grommen. Ze had geen idee hoeveel het er ondertussen waren, want ze zaten overal in Lumiose verstopt. Ze waren nu bij de hoofdweg, dit tempo ging ze niet lang merr volhouden. "Ik.. ben.. moe.." wist ze uit te brengen en wierp een snelle blik op Floyd, laat ze snel ergens zijn waar het veilig was.

_{‘Moe zijn is op dit moment geen optie,’ sprak hij tegen het meisje. Zelf had hij ook geen pokémon meer op zak die hij eventueel had kunnen gebruiken. Death was nog wel bruikbaar, maar die kon niet veel doen tegen de hond achtige pokémon. Doordat hun tempo ook al was gezakt was het de twee pokémon gelukt om langs hen heen te gaan, of één toch. Fijn. Ze waren omsingelt. ‘Dit is een moment dat één van ons met een plan komt,’ zei Floyd terwijl dat hij beide pokémon in het oog hield. Een Houndoom en Houndour. Het moest wel hun lucky night zijn. In ieder geval had Floyd wel halt moeten houden door de Houndour die hun pat blokkeerde.}


_{Floyd kon met honderd procent zeggen dat het de slechtste avond was die hij ooit al had meegemaakt, en dat wilde heel wat zeggen. Wanneer Dominique hem weer eens aan de kant trok omdat één van de twee op hen af sprong wist hij zijn evenwicht die keer niet te bewaren. Hij viel nog vrij hard op de grond. Sowieso was hij geen persoon die hield van pijn en alles wat bij kwam kijken. ‘Aan het eind van die straat, daar moeten we geraken,’ zei Floyd terwijl dat hij wees naar de straat waar hij eerder in had willen rennen voor dat de pokémon hen hadden omsingelt.}


_{De pokémon waren even versuft, wat toch even in hun voordeel zou kunnen spelen. Zo snel dat Floyd kon probeerde hij weer recht te staan, om achter Dominique aan te gaan die het al op lopen had gezet. Tijdens het lopen probeerde hij alvast de sleutels uit zijn broekzak te vissen, zodat ze meteen binnen zouden kunnen gaan. Achter hen waren de twee pokémon echter ook weer hersteld en hadden ze de achtervolging al ingezet. Als het nog ver was hadden ze dikke pech, een Houndoom is net wat sneller dan een mens. Veel sneller.
Ach, daar moesten ze even niet aan denken. Hij zag dat Dominique ongeveer bij de deur van het appartementsblok was waar dat hij woonde. 'Hier is het,' zei hij dan ook terwijl hij zelf halt hield aan het gebouw. Zijn sleutels had hij gevonden en zo snel hij kon probeerde hij het slot open te krijgen.}


_{Floyd zijn appartementje was niet luxueus, dat was aan de voordeur al te zien. Het slot werkte niet goed, je moest de deur optillen om hem open te krijgen en dan nog eens goed duwen voor die over de grond te krijgen, en dan pas was die open. Binnen waren de muren ook niet meer in de beste staat. Vlekken door vocht waren te zien op de muren en het behang hing hier en daar los. Maar het was beter dan niks. De deur had hij ondertussen haast volledig open gekregen, het slot toch. Dat was wanneer hij door zijn arm een pijnscheut kon voelen. De Houndour had zijn elleboog tussen zijn tanden gekregen, en dat voelde niet goed. Helemaal niet goed. Als reflex haalde hij met de sleutel die hij vast had uit naar de Houndour en stak er zo mee in het vel. De Houndoom sprong ondertussen ook nog eens op hen af. Met zijn schouder duwde hij de deur dan maar open, ging naar binnen en hield de deur open om Dominique ook binnen te laten.}


_{Floyd wist hoe hij de zaken die niet belangrijk waren opzij moest zetten, en op dat moment was het zijn arm dat hij aan de kant schoof. Dominique kwam letterlijk met de deur in huis vallen, en Floyd pakten haar armen even vast om haar verder naar binnen te trekken, snel genoeg om nadien de deur dicht te trekken voor de neus van de twee pokémon. Wel...ze waren binnen. Even leunde Floyd tegen de muur aan me zijn rug, om wat te bekomen van de zware inspanning van die avond. Dominique vergat hij dan ook even. Ze lag op de grond, maar voor dan lag ze er goed.}


_{Floyd wierp even een blik op zijn arm wanneer dat hij zijn adem weer gevonden had. Zijn jas was stuk, had hij niks meer aan en kon hij net zo goed meteen weggooien. De mouw was gescheurd, er zaten gaten in door de tanden van de houndour en was op een bepaalde plek ook nog eens verbrand. ‘Dit blijft jou schuld,’ sprak Floyd terwijl hij alvast naar de trap ging. Hij deed niet eens moeiten om de andere recht te helpen, nee hij ging meteen de trap op, die bij iedere stap dat hij zetten kraakten onder het gewicht. Zijn sleutels had hij nog steeds vast, en hij wreef het bloed dat aan één van de sleutels hing af aan zijn jas. In ieder geval was hij thuis geraakt. Weliswaar met Dominique maar dat was bijzaak voor dat moment.}