{Open} Forget the past

Met snelle passen rende ze verder. Adin volgde haar sneller dan verwacht, dat moest ook, anders zou ze achter blijven. Haar haar danste vrolijk in de wind terwijl ze nog wat versnelde en even opsprong en haar armen in de lucht gooide. De blauwkleurige sjaal die ze om haar nek had was wonder boven wonder op zijn plaats blijven zitten. Toen ze lande, stopte ze met lopen en plaatste ze haar handen in haar zij waarna ze even kort rondkeek. De ietwat tragere Pokémon van haar had haar ogen gesloten en nam grote sprongen om achter haar bij te houden. Daarom had ze ook niet het been gezien en ramde de grote bug type haar zo omver. Samen lagen ze nu op de stoffen weg die een deel van Verdanturf Town uitmaakte. Ze lachte kort en greep haar Larvesta vast waarna ze even kort pijnlijk naar haar grijnsde. De val was niet zonder pijn geweest, maar ze was meer gewend, slagen van pure haat werden vaak naar haar gegooid. Blikken die scheerden langs haar huid. Het was pijnlijk, maar verdraagbaar. Dus dit was wel te doen. Langzaam kwam ze overeind en lachte ze kort naar haar Pokémon. De pijnlijke grijns had niet lang stand gehouden, dat was duidelijk. Adin opende haar oogjes en keek haar trainster met een soort van grote, bewonderende, ogen aan. Ze vond het wel komiek. Even haalde Lato haar hand over het kopje van de Larvesta, waarna deze in de zachte haren van de Pokémon gleden. Daar was het een stuk warmer en het was zo fluffy en zacht dat ze de Pokémon wilde oppakken en tegen zich aan wilde drukken. Het enige negatieve daaraan was dat ze zich dan vast zou verbranden aan de uitsteeksels die ook deel uitmaakten van haar lichaam. Die dingen waren gevaarlijk en nog eens niet goed ook. Zo had de Larvesta bijna al een paar dingen kapot gemaakt met die dingen. Zo veilig was het dus ook niet. Maar toch. Ze trok de Pokémon voorzichtig naar zich toe en gooide zich toen terug naar achter waarna ze samen met haar Pokémon, midden op de stoffen weg, gewoon knuffelde. Ze was zo gelukkig nu~