A little bit of training

"Adonis, kom maar jongen, we gaan trainen," een witte flits volgde en al snel zoemde de Beedrill in de lucht. Het paarsharige meisje dat erbij stond wipte vrolijk heen en weer op d'r voeten. "We trainen vandaag op de bomen daar, oké?" zei ze en ze wees op een groepje bomen dat verder op stonden. Het tweetal stond net buiten Verdanturf Town, een plaatstje waar ze heen was gekomen om uit te rusten. De Beedrill zoemde vrolijk en ging in aanvalshouding staan naar de bomen toe. "Nu, gebruik Fury Attack!" commandeerde ze de pokémon. De geel met zwarte bij vloog de lucht in en viel de bomen met snel achtereen volgende aanvallen aan, waardoor de boom steeds meer toegetakeld werd. "Nu, Twineedle!" riep de paarsharige. De Beedrill vloog achteruit en schoot daarna naar voren toen met zijn voorpoten naar voren uitgestoken. Een van de bomen kraakte beangstigde toen de aanval raakte en Adonis vloog snel weg om te voorkomen dat hij werd geraakt door de omvallende boom. "Oops," mompelde de paarsharige, dat was niet de bedoeling geweest ...

[First post for Ayako~]

Training. Dat was waarschijnlijk wat de brunette nu moest doen, wilde ze de gym eindelijk echt kunnen uitdagen in plaats van afgewezen te worden. Ondanks dat liep ze nu door de straten van Verdanturf te zwerven met een Eevee in haar armen. Goku had vanochtend wel erg chagrijnig gedaan, dus had ze hem maar laten terugkeren in zijn pokéball. Chiara was tot nu toe nog de liefste van het stel zonder al teveel pijn aan anderen te geven, al was het in Azula’s geval altijd per ongeluk. De Elekid kende haar kracht niet en dat was geen goede combinatie met Aya’s fragiele lichaam. Haar aandacht werd getrokken door Chiara, want die liet een waarschuwend geluid klinken, alsof de brunette in gevaar liep. Toen het meisje terug op aarde kwam en vanuit haar ooghoeken iets richting haar zag bewegen, keek ze opzij. En toen gebeurde het. De realisatie dat je misschien ter plekke kon sterven. Aya’s hele leven flitste aan haar voorbij – wat in haar geval niet zo heel lang duurde, want ze was pas veertien en een groot deel ervan had ze al een aantal keren gezien, dus dat skipte ze gewoon – waarna ze dankzij een adrenalinekick net op tijd aan de kant kon duiken. “Wow!” gilde ze zodra alles bezonken was en ze rechtovereind kwam. Arme Chiara voelde zich ontzettend geplet in de dodengreep van haar trainer. Verward keek Ayako om zich heen. Gelukkig was Arceus het met haar eens dat ze nog te jong was om te sterven. Nu had ze tenminste wel een awesome verhaal om aan haar kleinkids te vertellen, mocht ze die later hebben.

Oh. Arceus. Nee. Het viel de paarsharige nu pas op dat de boom in de richting van een meisje begon te vallen. "Adonis!" riep ze al hopend dat de Beedrill het meisje kon helpen, maar die had het hef al in eigen handen genomen en was ontkomen aan de omvallende boom. Snel pakte de paarsharige haar tas van de grond en rende op het meisje af, terwijl de Beedrill haar tegemoet kwam gevlogen. Eenmaal bij het meisje aangekomen leunde ze op haar knieën om uit te hijgen en ondertussen gleden haar gouden ogen over het, duidelijk jongere, meisje. "Sorry, ik had je niet gezien daar. Anders had ik m'n pokémon nooit opdracht gegeven om zo aan te vallen," verontschuldigde ze zich toen ze weer een beetje op adem was gekomen. "Het spijt me verschrikkelijk, hopelijk kan je het me vergeven," mompelde ze daarna zachtjes. Adonis was inmiddels achter haar komen zoemen en maakte een soort sorry geluidje naar de brunette toe. "Mijn naam is trouwens Azalea, en deze brombij is Adonis," stelde ze zichzelf daarna voor, waarbij ze een zachte prik in haar zij voelde. Adonis was er nooit blij mee als ze hem een brombij noemde, dat wist ze. Daarom plaagde ze hem er ook altijd mee.

Er kwam een meisje naar haar toe gerend. Ze zag er een stuk ouder uit, maar wat het meeste aan haar opviel in Ayako’s opzicht was het paarse haar. Wat een mooie haarkleur! Als zij er eentje voor het kiezen had gehad bij haar geboorte, dan had ze ook voor paars gekozen. Of roze. Misschien groen? Zou blauw haar leuk staan? De brunette schudde met haar hoofd toen de vreemdelinge begon te praten, maar omdat ze niet volledig had zitten op te letten, vatte ze de woorden uiteraard compleet verkeerd op. Opdracht gegeven? Aan te vallen? “... Eh?” bracht Aya in paniek uit. Was dit meisje een huurmoordenaar, uit op haar ijzersterk team? Dat was waarom die boom was gevallen, natuurlijk! ... Of niet. Er kwam een verontschuldiging achteraan. Niet helemaal zeker of ze het wel moest vertrouwen, stond ze op. Gelukkig duurde die twijfel niet langer dan één tiende seconde, anders was Ayako Ayako gewoon niet, en wuifde ze de verontschuldiging al weg. “Chiara en ik hebben het je al vergeven!” grijnsde ze naar het meisje met de paarse haren, die zich voorstelde als Azalea. Haar pokémon heette brombij? Was dat echt een soort? Ayako hield haar hoofd scheef. Ah, hij heette Adonis, maar de soortnaam was brombij! Natuurlijk! “Ik ben Ayako! Maar iedereen noemt me Aya,” stelde ze zichzelf voor. Althans, ze probeerde iedereen haar Aya te laten noemen. Groot verschil, alleen niet in haar eigen ogen. “En dit hier is Chiara,” sprak ze vervolgens, haar blik omlaag glijdend naar de Eevee in haar armen. Deze kon inmiddels weer wat adem halen, want haar trainer had haar grip op de arme pokémon verslapt.

Vanuit haar ooghoeken zag de brunette wederom iets op haar af komen. Gelukkig was het geen boom meer, maar dit keer was het een groepje pokémon. Vreemd uitziende pokémon. Had Ayako die wel ooit gezien? “Hey, zijn die ook van jou?” vroeg ze droog aan Azalea, wijzend naar de groene kikkers. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat iemand een groot aantal van zulke dingen in hun team wilde hebben, maar ergens had de pokémon ook wel wat. Aya zou in ieder geval niet erover oordelen, mochten ze van de paarsharige zijn. Ze wist wel beter dan dat. Toch?      

Het jongere meisje, die een klein beetje vreemd op haar over kwam, but nevermind that, stelde zich voor als Ayako maar wilde liever Aya genoemd worden. De Eevee, die de paarsharige eerst niet eens had gezien, werd voor gesteld als Chiara. "Aangenaam Aya en Chiara," zei Azalea op een vrolijke toon. Ze herkende het probleem met de bijnamen best wel, zelf zou ze veel liever gewoon Azy genoemd willen worden, maar mensen gingen altijd weer terug naar Azalea. Dus na een tijdje had ze het maar op gegeven en was zich maar weer gaan voorstellen als Azalea. Ze glimlachte eventjes en wilde net het gesprek voortzetten toen ze een geluid achter zich hoorde.

Ayako was sneller met het zien van de pokémon en toen ze zich omdraaide zag ze een vijftal groen kikker achtige pokémon staan. Snel greep ze haar pokédex erbij en scande de pokémon. Politoed, the Frog Pokémon. Politoed likes to expand its throat and sing out, drawing in Poliwag and Poliwhirl from all around. "Politoed?" mompelde ze, meer tegen zichzelf dan iets anders. "Uh, nee, ze zijn niet van mij," zei ze daarna tegen de brunette naast haar. "Dus uhm .. aanvallen of wegrennen?" vroeg ze daarna maar. Ze kon haar Roselia gebruiken, aangezien Grass type aanvallen dubble damage zouden doen tegen een Politoed. Maar ze stonden daar in tegen wel tegenover een vijftal pokémons die waarschijnlijk op hoger level zaten dan haar pokémon...

Azalea had besloten om haar inderdaad bij haar bijnaam te noemen en dat zorgde voor een extra goed humeur bij het meisje. Helaas kon ze maar kort genieten van het moment vanwege de groene kikkers die opeens ten tonele waren verschenen en ze bleken uiteindelijk niet van de paarsharige te zijn. Hm. Waar kwamen ze dan opeens vandaan? Niet dat het uitmaakte, want Azalea stelde al snel een hele belangrijke vraag. Weglopen of ten oorlog trekken. Natuurlijk lag het antwoord erg voor de hand bij de brunette. Enthousiast wilde ze haar handen tot vuisten ballen en een heldhaftige pose aannemen, maar hierbij liet ze per ongeluk Chiara los en viel de Eevee naar de grond. Dus, in plaats van vastberaden blijven fronsen en een episch moment te hebben, viel die zekfverzekerde grijns van haar gezicht en verontschuldigde ze zich tien keer tegenover de bruine pokémon. Gelukkig was die op haar pootjes terecht gekomen, anders waren ze misschien nog wel verder van huis.

Ayako had helemaal niet opgelet bij de uitleg over de pokémon. Ze wist niet eens welke pokémon het was, welke soort en hoe hoog het level wel niet verschilde met die van haar eigen pokémon. Het meisje zag het enkel als een prima training voor haar team, zodat die wat ervaring op konden doen voor de gym. Dus ze haalde twee pokéball tevoorschijn, waar niet veel later een chagrijnige Treecko en een overenthousiaste Elekid uit verschenen. “Vechten, natuurlijk!” zei de brunette niet veel later tegen Azalea. “Brombij, Goku en Azula kunnen ze wel aan.” Haar bruine ogen gleden van het meisje naar de kikkertjes, waarbij ze naar hen wees en haar pokémon een opdracht gaf. “Goku, Mega Drain! Azula, Thunder Shock!” Heh. Dit werd een pokémoneitje.