Thunder isn't that nice

Na het korte bezoekje in Mauville City, waar ze een pokémon tegen haar hoofd aan kreeg geslingerd doordat het enthousiaste dier te snel door de bocht heen wilde gaan, kwam ze eindelijk aan bij Verdanturf Town. De weg naar het dorp was niet zo heel ver verwijderd van Mauville City en daarom had het haar niet langer dan een dag geduurd voordat ze er eindelijk was aangekomen. Te voet was ze natuurlijk best sloom, want ze vond veel dingen interessant en ze had veel plezier gehad met haar Larvitar. De twee hadden dan ook best vaak een pauze genomen van het lopen en vandaar dat het nog best lang had geduurd, een normale trainer zou er misschien niet eens zo lang over doen, maar Annie wel. Annie genoot van alles om haar heen en nu ze ook in deze stad was aangekomen keek ze haar ogen uit. Haar haren werden echter in haar gezicht geslagen door de stevige wind en ze moest deze steeds uit haar gezicht wrijven. Blijkbaar stond Verdanturf Town echt bekend om zijn sterke windpatroon, waardoor de as die uit Mt. Chimney kwam niet in de stad landde maar ergens anders. Waar wist ze niet precies, dat was vast een of ander stadje naast de vulkaan zelf. Annie moest er niet aan denken dat zo’n ding ooit zou uitbarsten, want dat zou echt een ramp zijn. Haar aandacht viel echter op een lichtflits, waar ze op de eerste plaats enorm van schrok. Na de belevenis in Mauville City was ze bang dat weer zoiets zou gebeuren en met die flits was ze natuurlijk niet heel erg blij geweest. Haar blik viel op een jongen die half werd geëlektrocuteerd door zijn eigen pokémon. Ze fronste en keek toe hoe de pokémon weigerde om in zijn pokéball te gaan, tot de conclusie komend dat die misschien wel wat gedragsproblemen had. ”Ik zie dat je pokémon niet in zijn bal wil?” Haar Larvitar vervloekte haar iedere keer weer dat ze altijd met een ander in contact moest komen. Hij had het namelijk niet zo op vreemdelingen, maar toch volgde hij. Hij wilde haar namelijk beschermen. Sinds het bezoek in Mauville en de reis naar Verdanturf Town was hij al 20 levels gegroeid en Annie was daar nog best trots op. Daarnaast was hij flink aan het groeien, want de Larvitar kwam nu tot ongeveer aan haar middel.

Ze merkte nu pas op dat de pokémon van de jongen een echte Pikachu was en haar glimlach werd weliswaar groter. Oh, wat een schatje! Jammer dat ze zojuist zijn bliksemflitsen had gezien, anders was ze op hem afgelopen en had ze hem spontaan doodgeknuffeld. Ze vond Pikachu’s toch echt geweldig, zoveel kracht in zo’n schattig diertje – nee, ze moest en zou er ooit eentje zelf vangen of kopen! Dan pas zou haar team gelukkig zijn, al was ze super blij met haar Larvitar natuurlijk. Een pokémon die ze nog nooit eerder had gezien, maar waar ze nu wel al heel veel waardering voor had opgebouwd. Het meisje keek even toe hoe de jongen zijn pokédex tevoorschijn haalde en haar Larvitar registreerde. Ze grinnikte bij wat de pokédex te zeggen had en keek even zijdelings naar Larvitar. Dat paste perfect bij hem. Hij keek onschuldig naar haar terug, alsof hij niet snapte waarom ze nu zo stond te grimassen, maar hij wist wel heel zeker waar ze het over had. Ze had geleerd dat een Larvitar eigenlijk diep onderin een berg uit het ei zou komen, haar Larvitar was vast uit zijn nest gevallen en daarom niet diep in de berg uit het ei gekomen. Een pasgeboren Larvitar at zijn of haar weg naar boven en was groot genoeg om te evolueren in een Pupitar zodra ze boven de grond kwamen. Dan pas zouden ze andere pokémon en hun ouders leren kennen – al zou Lei nooit zijn ouders leren kennen. Het punt was dat Lei super veel at, maar dan ook echt super veel. Het kostte haar alleen geen geld, want de pokémon at grond en grond was hetgene wat hij in de wilde natuur ook zou eten dus het was prima voor haar. Ook zij haalde haar pokédex tevoorschijn en hield hem naar voren om de Pikachu te registreren. Dan wist het ding tenminste dat zij een Pikachu had gezien. ”Ah, jouw Pikachu is helaas niet de eerste.” Glimlachte ze. Ja, ze was nog een paar andere pokémon tegengekomen, zoals de wilde Shinx toen ze Phyrra had leren kennen, de Helioptile van Liv en die ene pokémon die tegen haar hoofd aan was gevlogen. De jongen stelde zichzelf voor als Jordan en zijn pokémon heette blijkbaar Sparklez, even bedacht ze zich dat dit vast een hele typische naam was voor de pokémon. ”Ik ben Annie en deze Larvitar hier naast mij is Lei.” Glimlachte ze vervolgens. ”Jij hebt dus een Pikachu? Heb je nog meer pokémon?” Ze keek even van de jongen naar zijn Pikachu. Wat een schattig wezen was het toch.

De jongen zei dat dit zijn enigste pokémon was op het moment en ergens kon Annie dat best begrijpen. Dit was ook haar enigste en allereerste pokémon dus op dat gebied was ze zeer onervaren als trainster. Al had ze vast al veel meegemaakt waardoor ze hier en daar de weetjes over het trainen van pokémon wel wist en de touwtjes op het moment wel goed in de handen had. Ze had haar Larvitar immers al spelend tot level 20 gekregen en deze had veel sterke aanvallen geleerd. Ook was ze van plan hem nog hoger te levelen voordat ze haar eerste gym ging uitdagen, zelf dacht ze dat het handig was om te gaan tot level 30. Dat was immers het limiet van levels dat een pokémon mocht hebben bij het uitdagen van de eerste gym en daarbij had ze zo’n hoog level eigenlijk wel nodig. Ze was namelijk alleen met haar Larvitar en een andere pokémon kon ze dus niet gaan inzetten – en om nu gehaast nog even een andere pokémon te zoeken, daar had ze eigenlijk geen zin in. ”Nee, alleen Larvitar.” Ze keek even naar haar groene pokémon en daarna weer terug naar de blonde jongen, waarvan zijn haren nog steeds redelijk pluizig waren door de schokken die hij had gekregen. ”Ik ben pas begonnen met mijn reis namelijk.” Besloot ze vervolgens te zeggen. Nee, ze schaamde zich er niet voor. Dit was de juiste start geweest, ze wou geen Hoenn starter halen dus ze had gewacht op een betere. ”Ik hou niet zo van starter pokémon, dus ik heb gewacht op de perfecte pokémon en op mijn verjaardag kreeg ik hem van mijn vader in een ei.” Glimlachte ze vrolijk, even een trotse blik op haar Larvitar werpend. Ja, ze was blij met Lei.

Ze keek even naar de Pikachu die zijn weg naar beneden maakte, nadat hij een tijdje op de schouder van de blondharige jongeman had gezeten. De gele muis pokémon keek haar nieuwsgierig aan en even was ze bang dat hij haar nog onder stroom ging zetten binnenkort, zoals hij had gedaan bij de jongen. Maar ze besloot dat ze hier wel veilig stond, de pokémon zou haar toch niet aanvallen terwijl ze haar Larvitar aan haar zijde had? Dat zou namelijk heel dom zijn van de Pikachu, want haar Larvitar was immuun voor elektrische aanvallen en zou woest worden als hij merkte dat zijn trainer onder stroom stond. Ze knikte toen de jongen zei dat hij zijn Pikachu van zijn zussen had gekregen, waarschijnlijk als een aanmoediging om te gaan reizen. Het leek haar eerder erop dat zijn zussen van de Pikachu af wilden, want aan zijn furieuze acties te zien als de bal naar hem werd toegegooid, had ze de conclusie getrokken dat hij een beetje onhandelbaar kon zijn. Ze vond het niet erg natuurlijk, ze was ervan verzekerd dat de blonde jongen deze pokémon vast wel aankon! Hij vroeg opeens waar ze naartoe ging en even keek ze nadenkend van hem weg, waarna ze naar een paar seconden hem weer recht aankeek. ”Nou, ik ben nu op weg naar de Rusturf Tunnel en dan wil ik in Rustboro City de eerste gym uitdagen.” Het was een lange reis voor haar en haar Larvitar geweest, maar ze was haar er enorm van bewust dat Rustboro City enorm dichtbij kwam nu.

Ze was misschien een klein beetje zenuwachtig om haar eerste gym uit te dagen, maar ze wist dat ze het aankon en samen met Lei zou het haar vast lukken. Zodra deze level 30 was, dacht ze dat hij krachtig genoeg was om die twee rock pokémon een poepje te laten ruiken. ”Ik ben van plan om daarna door te reizen naar Littleroot town, en vanuit daar de boot naar Dewford Town te nemen. Ik dacht dat ik wil daar misschien mijn eerste pokémon gaan vangen en vanuit daar reis ik waarschijnlijk terug naar Mauville..” Ze stopte even met praten en keek even zijdelings naar de Pikachu, die haar nog steeds zo nieuwsgierig aanstaarde. ”Om daar misschien mijn daycare op te starten. Ik hoop dat ik dan genoeg geld bijeen heb kunnen verzamelen.” Ze glimlacht een beetje nerveus. Dat was toch echt haar grootste droom, die Daycare, maar ze wilde beginnen met een redelijk mooi gebouw – haar reputatie moest natuurlijk goed zijn vanaf het begin. Ze wilde het gebouw daarnaast ook niet meteen sluiten na een week of maand omdat ze er geen geld mee voor had, dat zou verschrikkelijk zijn.

Annie was zich ervan bewust dat dit plan groots was en dat ze er heel hard voor moest gaan werken, maar ze was er helemaal klaar voor. Ze zou die Daycare opzetten en bekend worden ermee, trainers over heel de wereld inspireren met haar manier van het verzorgen van pokémon. Dat beginnende trainers naar haar toekwamen voor een starter, want haar starters zouden veel sterker en beter zijn. Een betere basis voor een jonge trainer, niet zo’n massaproduct van de professor. Ze glimlachte toen de jongen haar succes wenste, dat had ze inderdaad best nodig. ”Veel succes met jouw plan!” Ze was er zeker van dat hij de eerste gym ooit wel aankon, maar op het moment niet. De elektrische pokemon zou helemaal geen effect hebben op de ground pokémon van de eerste gymleader. ”Nee, ground is vrijwel immuun voor elektrisch.” Zei ze, waarna ze haar blik even op haar Larvitar wierp. Lei was ook immuun voor elektrisch, althans, daar was ze van overtuigd.

Het leek haar wel een goede beslissing van de jongen dat hij ergens wel een water pokémon zou gaan halen, een sterke waterpokémon die ook op het land kon vechten zou inderdaad een goede aanwinst van je team zijn, al ging het Annie niet echt erom dat haar team sterk was. Ze vond het leuk om met haar pokémon om te gaan en zonder een band met ze zou niet door het leven kunnen gaan. Ze was zo blij dat zij en Lei zo close waren, al liet de Larvitar amper wat liefde zien, ze wist dat hij diep van binnen wel van haar hield als een trainer en vriendin. Het meisje glimlachte bij zijn volgende woorden, knikkend alsof ze daarmee akkoord ging. ”Klopt, ik blijf erbij dat je team niet moet bestaan uit sterke pokémon omdat ze sterk zijn, maar moet bestaan uit pokémon die je leuk vindt en waar je het mee kan vinden. Er is geen lol aan als je geen contact met je pokémon hebt.” Haar woorden klonken vastbesloten en ze knikte achteraf nog even, ja, zo vond zij het. ”Heb je al ideeën voor je toekomstige water team lid?” Besloot ze uiteindelijk maar te vragen, misschien had de jongen er al over na gedacht welke pokémon hij wilde nemen.