Bedenkelijk staarde Tyson naar het tafelblad waar een vreemd gekleurd ei op lag. De jongen had het van een vreemde man gekregen die er wel heel graag vanaf wilde.. de jongen echter wist niet zo gauw wat te doen en had het maar aangenomen. Nu zat hij echter weer in het Pokémon Center in Lumiose City op het kamertje dat hij huurde met zijn Pokémon. Chase de Poochyena lag languit op het bed om zijn poot wat rust te gunnen, Daichi lag naast de Poochyena. Kyro en Jiro zaten beide op de tafel nieuwsgierig naar wat er in het ei zat. Tyson wilde ook graag weten welke Pokémon er in zat want het ei zag er vrij vreemd uit met de gekleurde patronen op de schil. Trainen zou vandaag ook niks meer gaan worden en stond vervolgens van de stoel op om een notitieblokje te pakken. Uiteindelijk deed hij zijn schoenen uit en ging bij Chase en Daichi languit op bed liggen. Zijn Mudkip en Pikachu volgde niet veel later, waar Kyro half op zijn schouder ging liggen en Jiro boven op zijn buik ging liggen. Opdat moment voelde de jongen een overweldigende vermoeidheid over zich heen spoelen en viel kort daarna in een diepe slaap, net als zijn Pokémon. In eerste instantie had Tyson nog geen last van dromen of iets dergelijks maar algauw kwam daar verandering in. Op de een of andere manier keerde hij ineens terug de tijd in, een tijd waarin hij Kyro net had leren kennen en waar pesterijen centraal in zijn leven stonden. Zoals ieder ander kind van een jaar of tien ging Tyson altijd na schooltijd naar de speelplaats, waar hij altijd op een schommel ging zitten. Hij ging er nooit spelen met andere kinderen maar met zijn Pikachu, zijn enige vriend die hij had en die hem nam zoals hij was. Pokémon oordeelde niet over je zoals de meeste mensen dat wel deden, want wonen bij je opa hoorde niet in hun ogen, een Pokémon als vriend hebben hoorde ook niet. Tyson wilde echter laten zien dat het wel mogelijk was en trainer worden ging hierbij helpen, niet? ”Kyro?” begon de tienjarige Tyson aarzelend maar de kleine Pikachu keek hem vragend aan. De jongen kreeg een verdrietige gezichtsuitdrukking op zijn gezicht maar dit veranderde al snel, in een zelfverzekerde. “Jij zal me niet in de steek laten, toch?” ging Tyson langzaam verder waarop de Pikachu zijn hoofd hevig schudde. “Pika!” piepte Kyro en sprong op zijn schoot. Voor het eerst sinds tijden kreeg Tyson weer een glimlach op zijn gezicht waardoor de jongen een idee kreeg. “Wat zou je ervan zeggen dat jij mijn partner word zodra ik oud genoeg ben om op reis te gaan, maatje?” sprak Tyson toen en zijn glimlach veranderde in een kleine grijns. Kleine Kyro duwde zijn rode wangetje prompt tegen zijn gezicht aan en keek de jongen toen vastbesloten aan. Tuurlijk wilde Kyro dat. “Pi-pikachu!” reageerde het gele wezentje. Tyson bracht zijn arm naar zijn gezicht om zijn tranen te verbergen.. alleen waren dit geen tranen van verdriet maar tranen van geluk.
Tyson opende langzaam zijn ogen en kwam tot de ontdekking dat het al aardig donker was in de kamer. Hij schoot overeind en keek verstrooid door de kamer heen. “Pikapi?” weerklonk de stem van Kyro toen vragend. De jongen legde een hand op het hoofdje van de Pikachu en stond vervolgens op om het licht aan te doen. “Tepig,” weerklonk toen een andere stem waardoor noodgedwongen naar beneden moest kijken, waar hij zag dat er een varkensachtig wezentje aan zijn voeten stond, met een vrolijk lachje om zijn snoet. “Hey kleintje,” sprak Tyson vriendelijk tegen het wezentje en aaide het voorzichtig over zijn hoofdje heen. “Jij komt zeker uit dat ei op de tafel?” vroeg Tyson toen vriendelijk aan de kleine Tepig, die knikte. “Tepig! Tepig!” reageerde hij vrolijk en vrijwel meteen voelde de jongen zich ook weer wat vrolijker. Pokémon waren soms veel beter gezelschap dan mensen, alhoewel dat niet helemaal waar was omdat hij erg veel van zijn opa hield en de ontmoeting met Cecille ook vrij soepel was gegaan. Dus het was niet helemaal waar. Voor een moment keek de jongen naar Kyro waarmee het allemaal was begonnen en waar hij nu mee in Kalos zat. De Pikachu was druk in gesprek met zijn Riolu die beide maatjes waren geworden inmiddels.. hopelijk zou Kyro ook gauw de rest accepteren als zijn vrienden. Tyson pakte vervolgens zijn Pokédex tevoorschijn en richtte deze op het varkentje;
Tepig, het Vuurvarken,
Tepig kan behendig aanvallen ontwijken van zijn tegenstander, terwijl hij vuurballen kan schieten uit zijn neus. Als het verkouden is word het vuur dat uit zijn neus komt pikzwarte rook.
Tepig niestte en er kwam inderdaad wat rook vrij uit zijn neusgaten. Tyson grinnikte lichtjes waarna hij het wezentje op pakte en het meenam naar het bed, waar hij de vuur Pokémon op zette, naast zijn Poochyena en Mudkip. Voorheen was Jiro nog de baby van het team maar inmiddels kende de Mudkip al wat meer aanvallen en was het een geboren vechter, bleek maar weer. Chase echter, had nog wel even rust nodig voor zijn poot en kon dus nog even niet meedoen met de trainingen.. de Poochyena had echter wel al bewezen dat het een vechter kon zijn, maar voor nu moest hij echt nog even rust nemen. Tepig had dus ook een naam nodig, iets dat bij hem paste. Ace, klonk wel stoer en krachtig.. alhoewel het op het eerste gezicht leek dat de Tepig erg kwetsbaar kon zijn. Tyson wilde echter niet de indruk wekken dat hij ook zijn twijfels had maar dat was niet eerlijk tegenover de Te- Ace. “Goed Ace, welkom in het team, maatje,” sprak Tyson tegen de Tepig die al de hele tijd een glimlach op zijn snoet had staan. Blijkbaar had Ace er geen problemen mee. Voor een moment keek Tyson naar de twee Pokémon waarmee hij naar Kalos kwam; Kyro en Daichi. Het leek wel een eeuwigheid geleden dat hij met de twee naar hier was gekomen om zijn droom te verwezenlijken.. misschien werd het maar eens tijd om binnenkort de gym eens uit te gaan dagen en te laten zien wat hij nou werkelijk in zich had, samen met zijn partners; Kyro en Daichi.
