Shadows of the past

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Stilletjes tikte de zachte regen tegen het raam aan, een klein vlammetje flikkerde in de kamer, terwijl een ijzige wind door de kieren probeerde te komen en zachtjes de kamer liet fluiten. Elk element voor een eng spookverhaal was aanwezig, maar toch was het een heel vredig onderkomen. De dagen waren kort aan het worden, terwijl de nacht zo lang leek te duren dat er geen einde meer aan leek te komen. De winter kwam steeds dichterbij en de landschappen werden kouder en kouder. Het zou niet lang meer gaan duren voordat de eerste sneeuw uit de lucht zou komen vallen en er niets meer van de paden over zou blijven. Dan zou de weg vinden naar andere steden nog wat lastiger worden. Nu al was het donker, terwijl enkele lampjes probeerde de duisternis weg te jagen. Een taak waar ze voor bestemd waren, maar waar ze geen top in hadden. De duisternis kwam steeds dichterbij en het werd steeds langer en dikker. De lampjes werden kleiner en kleiner, totdat ze uiteindelijk allemaal uit zouden gaan en de duisternis de wereld over zou nemen.

Er werd een zucht geslaakt en het raam werd wazig door de plotselinge warmte tegen het koude oppervlak. Voorzichtig ging ze met haar vinger over het oppervlak heen en haar vinger trilde toen ze het hartje om de J en de V maakte. De laatste tijd was haar vertrouwen weer een beetje teruggekomen, ze durfde weer te geloven dat er dingen in haar leven die écht waren. Dingen die ze wel kon geloven, iets zoals de liefde die ze voelde voor die jongen. Ze had nog steeds niet echt de waarheid gevonden. De brief dat ze geadopteerd zat, had een vaste plek gevonden in haar tas, waar ze er telkens weer mee geconfronteerd werd. Het deed haar pijn, telkens weer weten dat ze er nooit echt bij had gehoord, maar het zou haar ook helpen om sterker te worden. Ze moest zich er immer overheen zetten dat ze haar echte ouders niet kon en misschien ook nooit zou gaan kennen. Aangezien ze nu in feite alleen leefde, samen met haar broer die niet echt haar broer was, had ze ook vrij weinig zin om opzoek te gaan naar haar ouders. Ja, misschien als ze tijd over had en haar reis ten einde kwam, of als ze ooit de moed zou hebben gevonden om terug te reizen naar Hoenn. Maar nee, tot nu toe vond ze het wel best zo. Ze had al genoeg zaken aan haar hoofd dan zich ook nog eens te breken over het feit dat haar ouders ergens in de middle of nowhere woonde. Ja, dacht het dus eventjes niet hè. Er volgde nog een zucht en het raam besloeg nog een keertje, de afdruk van de J en de V bleven nog vaag zichtbaar. Ze vroeg zich ergens best af waar haar broer momenteel uithing. Hij zou waarschijnlijk te druk zijn met zijn taken bij Team Rocket. Zou hij aan haar denken? Ze hadden een heel stuk weten op te klaren door het gesprek dat ze enkele weken geleden hadden gehad, op het moment dat ze een Gabite wilde gaan vangen. Sindsdien had ze hem niet meer gezien en was er nog genoeg gebeurd. Eerst had ze gedacht dat Marcel er voor haar zou zijn, dat hij haar zou beschermen, maar nu leek het steeds meer een sprookje te zijn geweest. Ze had een prins op het witte paard, oké. Of nou ja, eigenlijk had ze een kok op een Absol, maar het was het zelfde in haar ogen. Ze grinnikte zachtjes. Misschien moest ze eens kijken of ze een brief kon versturen, al hoe wel. Hoe moest je een brief versturen naar iemand die bij Team Rocket zat? Ze zuchtte zachtjes, nee dat was geen optie, dat zou totaal niet gaan helpen. Nou ja, dan maar wat anders verzinnen. Later, niet nu.

Het kaarsje achter haar flikkerde in een ijzige bries die door een kier heen was gekomen en ze draaide zich om. Misschien was het beter om te gaan slapen, maar ze had zo veel aan haar hoofd zitten dat ze waarschijnlijk de hele nacht op zou blijven. Het kaarsje bleef branden, al leek het vlammetje kleiner te zijn dan voorheen. De kamer had een angstaanjagende gloed gekregen door het kaarsje en het meisje ging op de grond voor het raam zitten. Van haar riem pakte ze een zestal pokéballs. Enya, Fiora, Nuria, Ryuu, Geralt en Cáel. Ze had iedereen nog en nog een paar in haar pc zitten. Haar blauwe ogen bleven hangen op de pokéball van de Scizor, waar ze met gemengde gevoelens naar keek. Het was nog steeds een probleem pokémon en ze moest nodig eens iets gaan doen aan zijn gedrag. Maar ze was echt te bang dat ze zichzelf zou verliezen in de strijd om dominantie en kwaad worden wilde ze niet. Ze moest een andere manier verzinnen om aan te geven dat zij de leider was, zij was de trainer en hij zou maar naar haar luisteren. Maar hoe maakte je dat duidelijk aan een pokémon die vond dat een meisje geen geschikte trainer kon zijn? In de box stoppen, net zoals ze met Isolde had gedaan? Ze zuchtte zachtjes en stopte de pokéballs weer weg, nee, zo moest ze er niet over na gaan denken. Ze had Isolde in de box moeten doen omdat ze tevreden was met haar huidige team en de Weavile paste er gewoon niet meer in. Natuurlijk kon ze haar altijd nog uit de pc halen, maar was dat een slim plan? Het was een van de weinige pokémon die ze al jaren met zich mee droeg en dus ook het beste kon. Toch was ze niet geheel zeker van haar zaak. Ze zuchtte zachtjes en keek naar de resterende vijf pokéballs. Ze moest Geralt nodig eens gaan trainen, zodra hij wat verder gevorderd was zou ze misschien eens kunnen gaan kijken naar de resterende Mega-Stones. Want als ze de verhalen moest geloven, kon ze voor Enya, Geralt, Ryuu en Cáel nog een Mega-Stone krijgen. Dat zou flink dokken worden, daarom wist ze nog niet zeker of ze het wilde gaan doen. Vooral met Geralt, want als hij zijn dominantie niet onder controle kreeg, durfde ze echt niet aan om hem te Mega-Evolven. Maar voor nu zou ze zich eerst willen gaan richten op de volgende gym en dat was iets waar ze best wel goed op was voorbereid. Ze had in de afgelopen paar weken, misschien wel maanden, telkens getraind met Nuria en Enya, aangezien Ryuu nu wel sterk genoeg was. De volgende gym was een grass-gym, dus moest ze goed voorbereid zijn. Ze had Isolde daar ook voor kunnen gebruiken, maar besloot zich te richten op puur vuur aanvallen. En daarvoor kon ze de Charizard, Garchomp en Larvesta het beste voor gebruiken. Er waren zo veel dingen die ze wilde en moest doen, maar er leek zo weinig uit haar handen te komen. Vandaag de dag, voelde ze zich nog meer eenzaam dan dat ze ooit tevoren had gedaan. Haar familie was verdwenen, haar eerste pokémon droeg een pijnlijke herinnering en van diegene die ze liefhad wist ze niet meer of ze hem kon vertrouwen. Waarom liep haar leven eerst op rolletjes, om daarna een vrije val in het ravijn te maken? Wat had ze misdaan? Waarom werd ze zo gestraft. Tranen druppelde op de grond, terwijl ze haar knieën omklemde met haar armen en zachtjes heen en weer bewoog om zichzelf rustig te krijgen.

De nacht was zo over, maar toen ze wakker werd was er nog een grotere verrassing. Buiten het feit dat ze ontzettend veel pijn in haar nek en schouders had omdat ze op een stoel in slaap was gevallen, zag ze door het raam dat het buiten wit was. Werkelijk, gewoon wit. De sneeuw was goed gevallen en had een dik pak laten liggen vannacht. Ze wist niet zeker of ze moest glimlachen of er minder gecharmeerd van moest zijn. Immers was ze geen fan van sneeuw, veel te koud. Iets wat best wel vreemd was aangezien haar lievelings pokémon een Dark/ice type was en dus negen van de tien keer ijs aanvallen gebruikte. Maar goed, het zou haar ook wel niets uitmaken. Wel deed de herinnering aan Isolde haar hart ineenkrimpen. Ze vond het zo erg dat ze haar pokémon in de box had moeten doen, maar ze moest ook rekening houden met haar team en daarbij paste de Weavile momenteel niet. Toch vond ze het niet leuk. Isolde was immers haar eerste pokémon geweest, de enige die ze al sinds baby af aan aan het trainen was. Vivienne zuchtte zachtjes, misschien zou ze later de training van de Weavile weer oppakken, nadat ze iets meer gevorderd was met haar huidige team en ze eindelijk Geralt onder controle had. Ze stond op uit de stoel en rekte zich uit, er zat duidelijk spierpijn in haar armen en benen en haar nek voelde stijf aan. Oké, dit ging geen leuke dag worden. Warm worden dan maar en hopen dat het vanzelf weg zou trekken. Ze zuchtte en kleden zich om, om daarna onder een warme douche te stappen.
Eigenlijk had ze dit niet meer willen doen. Ze had zichzelf beloofd dat ze zou proberen te overleven als een echte reiziger, maar een warme douche kon ze echt niet missen en na enkele dagen in die vrieskou te hebben overleefd, begon ze toch wel te snakken naar iets warms. Dus had ze het na enkele weken weer opgegeven en had zichzelf zo ongeveer het kleinste van het kleinste kamertje weten te geven. Ze had daarnaast ook maar besloten om hier in de stad te blijven. Coumarine City was geen slechte plek om te verblijven. Het was er vrij rustig, ondanks de constructie werken die aan de gym werden gedaan. Uit geruchten die door de stad gingen, had ze opgevangen dat het door Aiden was gekomen. Hij had met zijn Charizard de volledige gym opgeblazen en de gymleader letterlijk achterover geslagen. Ze vroeg zich af hoe die oude vent dat had overleefd, het leek haar dat hij daardoor toch wel aan een hartverzakking zou zijn gestorven. Ze vroeg zich af hoe het bij de gym zou zijn en besloot vandaag, tussen de andere dingen die ze nog moest doen door, er eventjes langs te gaan. Het kon nooit kwaad om te zien wat er allemaal gebeurde, toch? En als ze geluk had zou ze ook nog een gevecht kunnen meekrijgen, dat zou helemaal goed zijn. Dan zou ze een beetje zijn ingespeeld op wat er stond te gebeuren.
Stoom kwam uit de douchecabine, terwijl ze met een handdoek om haar lichaam en een handdoek om haar haar naar buiten liep. Ze keek eventjes in de spiegel en ging er met haar handdoek overheen om ‘m duidelijk te maken. Haar blauwe ogen gleden naar de littekens van de brandwonden op haar armen en een verdrietige blik kwam in haar ogen. Het merendeel van de brandwonden zagen er normaal uit, maar op enkele plekken was de huid zwart en leek en voelde bijna doods aan. Met een vinger ging ze eroverheen en kromp ineen van de pijn. Oh Arceus, waarom had ze dit verdiend? Die eikel van een Team Rocket grunt had haar flink te pakken gekregen, of nou ja, zijn Houndoom. De volgende keer dat ze hem tegenkwam, nee, dan was hij nog niet jarig geweest. Ze had lang genoeg gedaan om haar pokémon zo sterk te krijgen en daarbij haar eigen persoonlijkheid ook wat aan te scherpen. Nu zou ze hem eens goed met de grond gelijk maken, als het nodig was met haar eigen vuisten. Door haar meeslepende gedachten had ze haar handen tot vuisten gebald en tegen een deurtje aangeslagen, waar nu een kleine deuk in zat. Oké, ze moest echt haar zelfbeheersing terug gaan vinden. Ze haalde diep adem en dacht terug aan de trainingen die ze had gevolgd. Ze moest zichzelf weer onder controle krijgen. Na het ongeluk met de jongen die ze verlamd had geslagen had ze enkele maanden een training gevormd voor agressie-problemen. Ze raakte immers snel in paniek als ze dacht dat iemand haar kwaad wilde doen en kon toen goed om zich heen slaan, door wat Valerie haar had geleerd. De brunette voelde hoe haar hartslag weer daalde en ze de meeste spanning weg voelde vloeien. Heerlijk, haar trainingen werkte nog steeds, dat moest ze onthouden als ze met Geralt ging trainen. De brunette besloot zich maar eens om te gaan kleden, ze had nog een lange dag voor de boeg immers.

Gekleed in een winterse outfit en met een wollen muts over haar hoofd heen, had ze zich naar buiten verplaatst. Haar adem zorgde voor wolkjes als ze uitademde en een zacht gegrinnik was te horen. Ze was bijna volwassen, dat was ook nog een punt van aandacht. Het zou niet lang meer duren voordat ze jarig was en ze was eigenlijk best wel van plan om een feest te gaan geven. Dat moest ze ook nog eens helemaal gaan uitdenken, Arceus ze begon het nog druk te maken. Nou ja, dat feest kwam voor later wel. Vandaag zou ze zich puur richten op de gym en hoe ze dit het beste kon gaan verslaan. En hoe kon ze dat het beste doen? Door er naar toe te gaan. Ze wilde net een stap zetten, toen ze opeens een sneeuwbal tegen haar hoofd aan kreeg. Ze draaide zich verbaast om, precies op tijd om de tweede te kunnen ontwijken. ”Kijk uit, je hebt d’r geraakt!” hoorde ze opeens en zag nog net hoe twee jongens weg probeerde te rennen. Met een gemene glimlach pakte ze een pokéball van haar riem en uit de rode flits verscheen een Charizard. ”Enya, we gaan jongens jagen,” zei ze rustig tegen de pokémon waarna ze in diens nek klom en de oranje hagedis zich afzette tegen de grond.
Op de rug van de Charizard kon ze makkelijk in de gate houden waar de jongens heen waren gerend en ze kwamen dan ook niet ver. Op het moment dat ze de jongens in het oog had, liet ze Enya landen en de Charizard kwam met een harde plof op de grond terecht, waardoor losliggende sneeuw omhoog schoot. De jongens, beide ongeveer van haar leeftijd, bleven staan en keken angstig naar de oranje hagedis die voor hen stond en de jongens met een agressieve blik aankeek. Door hun focus op de Charizard, hadden ze helemaal niet door dat de brunette twee sneeuwballen had gemaakt en die nu in de richting van de jongens gooide. De twee jongens werden erdoor verbaast en strompelde achteruit, terwijl één het meisje en één de Charizard in de gate hield. Vivienne knikte naar de Charizard dat het goed zat en Enya besloot er maar bij te gaan zitten, terwijl zij op de jongens af liep, met een derde sneeuwbal in haar handen. ”Dus, jongens. Denken we dat ik mee mag doen?” vroeg ze met een grijns op haar gezicht en ze liet de sneeuwbal tussen de jongens invallen, waarna ze ze overeind hielp. De jongens veegde de sneeuw van hun kleding af en het drietal schudde handen. ”Aangenaam, ik ben Jules,” zei de een, waarna de andere de zin afmaakte; ”En ik ben Tim,” Vivienne stelde zich voor en keek eventjes naar de twee jongens. ”Tweeling?” vroeg ze daarna voorzichtig. Het was best moeilijk te zien, maar hun kleding was verschillend en daar was dan toch wel weer aan te zien dat er verschil in de twee jongens zaten. Beide knikte haar trouwens vrolijk toe en voor ze het wist had ze opeens een mond vol sneeuw te pakken. Oké, ze moest goed gaan opletten met deze twee. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en ze wist zichzelf weer overeind te werken, met behulp twee sterken handen. ”Dank je,” zei ze zachtjes. Snel dook ze weer onderuit, greep een hand vol sneeuw en propte het in het haar van de jongens die voor haar stonden. Daarna rende ze achteruit, lachend. ”Kom dan,” zei ze lachend. Onder het rennen pakte ze haar pokéball en liet Enya terug komen. Die had ze nu eventjes niet nodig, ze zou het op eigen kracht wel overleven met deze twee jongens. Ze was het wel gewend om met jongens om te gaan, in vriendschappelijke wijzen dan wel. Met Jace lag het toch net weer wat anders, maar huis in Fortree City was het normaal dat ze gemengd speelde. Ze zag hoe de twins elkaar aankeken en daarna achter haar aan kwamen gerend, terwijl ze met hun handen over de grond heen schraapte om sneeuw bij een te krijgen. Vivienne grinnikte zachtjes, terwijl ze door de straten rende en zich in een zijstraat verstopte. ”En nu is het tijd voor mijn kleine plannetje,” zei ze met een grijns op haar gezicht. Een rode flits volgde en een prachtige shiny Gardevoir kwam te voorschijn. ”Fiora, ik heb je hulp nodig,” zei ze, terwijl de Gardevoir naar voren boog en Vivienne haar plan begon uit te leggen.

Niet veel later kwam het meisje uit het steegje en floot naar de jongens, die haar blijkbaar stonden te zoeken. ”Oh Tiiiim~ Juleees~,” zei ze op charmante toon, terwijl ze lief glimlachte naar de jongens. De tweeling keek elkaar aan, waarna Tim naar haar begon te fluiten. Ze grinnikte zachtjes en wenkte dat ze mee moesten komen. Het duurde dan ook niet lang voordat de tweeling achter haar aankwam, nadat ze al hun eigen sneeuwballen op de grond hadden laten vallen. Ze glimlachte, wat een Seedots waren het toch. Jongens waren zo makkelijk te manipuleren. Snel schoot ze het steegje in en bleef daar staan wachten.
Op het moment dat Tim en Jules om de hoek heen kwamen, trokken hun gezichten wit weg en bleven ze verbaast staan. ”Verrassing,” giechelde Vivienne zachtjes, terwijl ze Fiora het teken gaf om te vuren. Ze had samen met de Gardevoir een hele lading sneeuwballen gemaakt en Fiora had ze met haar psychische krachten in de lucht gehouden, zodat Tim en Jules nu opeens een hele lading sneeuw over zich heen kregen. Ze gieschelde zachtjes en wandelde naar de jongens toe, die met enige moeite probeerde hun gezicht, haar en kleding sneeuwvrij te krijgen. ”Sorry jongens,” zei ze met een vrolijk gezicht, terwijl ze naar ze toe boog en beide jongens een kusje op hun wang gaf. ”Volgende keer beter!” zei ze vrolijk, terwijl ze keek hoe de jongens rood kleurde. Daarna riep ze haar Gardevoir terug in d’r pokéball en wandelde ervan door. Tijd om wat beters te gaan doen.

Met haar handen in d’r zakken liep ze een beetje door de stad te slenteren. Ze had nog genoeg dingen te doen, maar was van plan alles kalm aan uit te voeren. Ze had genoeg tijd, er was immers niemand die op haar wachtte. Het zonnetje begon eindelijk door te breken, al was het niet echt sterk genoeg om de Winterse kou uit de lucht te krijgen. Een huivering liep over haar rug heen en ze verstopte zichzelf nog wat dieper in de dikke jas die ze aan had. Goed, waar zou ze nu eens naar toe gaan? Haar plannen stonden eigenlijk op de gym, om te gaan kijken hoever de constructies waren, maar ze wist niet echt of ze daar wel zo veel zin in had. Misschien als ze er per ongeluk langs zou komen ofzo. De brunette zuchtte zachtjes en dacht na over haar team, ze zou ook wat kunnen gaan trainen. Als ze Cáel tegenover Geralt kon zetten, alweer, zou ze hem misschien wat meer kunnen africhten. Maar had ze zin om weer toe te kijken hoe Geralt haar haatte? Ze schudde haar hoofd, nee, niet echt. Wat kon ze dan nu gaan doen? Misschien dat ze ergens een stil plekje kon vinden, dan kon ze nog wat gaan mediteren. De brunette slaakte een diepere zucht. Oké, dit was echt lastiger dan dat ze had gewild. Er was gewoon niets wat ze daadwerkelijk wilde gaan doen. Gewoon, helemaal niets. Misschien moest ze dan toch maar bij die gym gaan kijken. Dan had ze tenminste íets te doen. Ze keek eventjes verveeld om zich heen en stak haar handen weer terug in d’r zakken, op naar de gym dan maar. Hoezee.

Het was duidelijk dat er nog druk gewerkt werd aan de gym. Er stonden grote hekken om het gebouw heen en ze zag verschillende Machamp rondlopen die aan het helpen waren. Het meeste wat opviel waren toch wel de omstanders die stonden te kijken. De brunette wist zich bij een groepje dames te verschansen, terwijl ze deed alsof ze naar de werklieden aan het kijken was kon ze makkelijk meeluisteren. ”Heb je gehoord wie het heeft gedaan?” ”Ze zeggen dat het een of andere maniak met een drie mter hoge Charizard was,” Er klonk een snak naar adem bij de vrouwen. ”Kunnen die dan echt zo hoog worden?” ”Ik heb geen idee, maar we mogen blij zijn dat de oude meneer Ramos het heeft overleeft. Hij zag zo bleek toen ze hem uit de gym haalde.” Een instemmend gemompel volgde en Vivienne grinnikte zachtjes. Als ze Aiden een beetje kon, wist ze dat de meeste dingen wel klopte, alleen die Charizard niet. Tyrion was groot, maar niet zó groot, toch? Ach, wat maakte het ook uit. Ze wilde zich net weer op het bouwwerk richtten, toen ze opeens iets bekends hoorde. ”Ja en niet eens zo heel lang daarna kwam dat blonde grietje langs.” ”Oh ja, daar heb ik over gehoofd. Meneer Ramos was er echt niet blij mee toen ze ook opeens met een Charizard op de planken kwam zetten. Gelukkig ging dat gevecht wel goed, maar dan nog. Ik had daar liever niet willen staan. Eerst de gym die werd afgebrand met een Charizard en daarna een blond grietje met diezelfde pokémon.” Vivienne luisterde ingespannen. Blondine? Ze ging in haar hoofd de meisjes af die ze had leren kennen, wie had er blond haar? Dominique, nee die was zwart, net zoals Lynn. Aiden was geen meisje en die roodharige Seedot van Team Rocket hielt ze er maar buiten. Jace was blond, maar dat zou een beetje vreemd uitkomen. Dat ene meisje met die Beldum, ze kwam zo snel niet meer op haar naam. Die was blond, net zoals die Keira die ze toen had bevochten in de contest. Maar hadden die een Charizard? Nee, wacht eens. Vivienne dacht dieper na. Lilium had toch een Charizard? Ze had ‘m ontmoet toen ze aan het trainen was met Geralt in de Sea Spirit’s Den. Zou Lilium dit hebben gedaan? Dat had ze nou niet echt achter haar verwacht, maar ze voldeed wel aan de descriptie. Ach nou ja, er liepen wel meer types rond in Kalos die opeens heel anders zouden uitpakken als je ze eenmaal beter zou leren kennen.
Vivienne’s aandacht werd getrokken door gejuich links van haar en ze besloot maar eens een kijkje te gaan nemen. Boven de mensenmassa uit zag ze een stel roede te voorschijn komen, gevolgd door iets dat leek op een Ice Beam aanval. Was er een gevecht aan de gang? Ze wrong zich tussen de mensen heen en wist zichzelf een plaatsje op de eerste rang te bemachtigen. Voor haar neus waren een Ivysaur en een Glaceon in gevecht. Aan haar linker kant stond een oudere man, leunend op een wandelstok, met een glimlach te kijken hoe de veel jongere jongen een nieuw commando naar zijn pokémon riep. ”Glaceon, gebruik Ice Fang!” Wolkjes condens vormde zich rond de bek van de Glaceon, terwijl er kleine ijspegels aan zijn tanden groeide. De Eeveelution schoot naar voren toe en probeerde de Ivysaur te bereiken, maar de oudere man was opvallend snel met reageren. ”Ivysaur, haal ‘m uit de weg met Vipe Whip en daarna Sleep Powder,” De Ivysaur sloeg zijn roede weer uit en tilde de Glaceon op, om ‘m daarna boven de plant op zijn rug te houden en het slaappoeder over ‘m uit te strooien. De Glaceon slaakte een geïrriteerde grom en probeerde zich los te krijgen, maar toen de slaappoeder eenmaal effect had, viel de pokémon in slaap. De Ivysaur gooide de Glaceon tegen de grond aan, waar de Eeveelution rustig bleef doorslapen. ”Nee, Gleceon. Wordt wakker!” riep de jongen in paniek, terwijl hij doorkeek hoe de Ivysaur op hem af kwam gestampt. ”Ivysaur, doe Take Down!” De Ivysaur bleef stil staan, schraapte met zijn poot over de grond heen en schoot op de Glaceon af, die nog vredig lag te slapen. De ijs pokémon vloog door de lucht heen en kwam met een harde klap op de grond terecht. De brunette keek vol verbazing toe. Oké, Sleep Powder was echt een machtig sterke aanval, daar moest ze zeer zeker voor gaan uitkijken. De jongen was ondertussen achter zijn Glaceon aan gerend en daarmee was het gevecht afgelopen. Om haar heen hoorde ze instemmend gemompel en enkele keren hoorde ze de naam Ramos vangen. Was dit de gymleader van Coumarine City? Zo’n oude vent? alhoewel, nu ze terug dacht aan wat ze net te horen had gekregen bij de dames die ze had afgeluisterd, kon het eigenlijk nog best wel eens kloppen. Toen hij zich omdraaide en wegliep, met een glimlach op zijn gezicht, besloot ‘m te volgen. Ze duwde zich langs de mensen heen en zetten het op een lopen.

”Waarom volg je zo’n oude man, lief kind?” Oh wauw, hij had haar doorgehad. De brunette stopte en wandelde dichterbij de oudere meneer. Ze waren een goede tweehonderd meter verderop gekomen en de oude vent had zich naar haar omgedraaid. ”U bent Ramos toch, de Coumarine City gymleader?” Met een glimlach en kleine lampjes in zijn oogjes knikte de oudere man. Hij had er nog duidelijk lol in om gymleader van de stad te mogen spelen. Vivienne glimlachte terug, al had ze geen idee wat ze van hem moest vinden. Hij was zo’n type dat eruit zag als een oude vriendelijke opa, maar in zijn vrije tijd eventjes 60 kilo stond weg te duwen in de sportschool. Nee, ze wist zeker dat ze met deze oude man geen ruzie wilde maken. Ze wilde dan ook wel eens weten hoe Aiden weg was gekomen met het af fikken van z’n gym. ”Dat ben ik inderdaad, lief kind. Vanwaar die vraag?” Ze huiverde, waarom moest hij haar nou de hele tijd ‘lief kind’ noemen? Ze kon er niet tegen, ze werd niet graag als een klein meisje behandeld. Of nou ja, het lag eraan wie het zei. Bij Jace, of heck zelf bij Aiden, zou het haar weinig boeien. Maar Ramos was een beetje tè oud voor haar doen. Nee, dat wilde ze eigenlijk toch wel, heel erg graag voorkomen. ”Ik wil u uitdagen voor een gevecht,” sprak ze resoluut en het blauwe vuur wakkerde weer aan in haar ogen. Ze was sinds haar training met Jace en Geralt een stuk vechtlustiger geworden. Eindelijk had ze weer plezier in pokémon gevechten, al zou ze in haar hart en ziel altijd een coördinator blijven. Binnenkort moest ze maar weer eens een trainingssessie coördinatie gaan uitvoeren met haar huidige team. Eens zien wat dat zou gaan opleveren. Ze grinnikte zachtjes om haar eigen gedachten en richtte zich daarna weer op Ramos. ”Nu meteen?” werd er aan haar gevraagd. Ze knikte vrolijk. ”Nou ja, niet hier, neem ik aan. En de gym is geloof ik nog in opbouw, dus ik weet niet of u ergens een betere plek heeft?” vroeg ze, hopend dat hij haar woorden niet zou verdraaien. Ze huiverde eventjes. Nee, Viev, zo moet je nu niet gaan denken, schoot er door haar hoofd heen. Hij was maar een gymleader, hij zou er niets mee bedoelen. Toch? Oh Arceus, ze hoopte het maar. ”Kom maar mee,” werd tegen haar gezegd en na enige twijfeling, wandelde ze toch maar achter de oudere man aan. Oh Arceus, waar bracht hij haar naar toe …

Ze stonden met zo’n tweeën in een grote hal. Dit was dus het back-up voor de verwoeste gym, oké dan. Dat kon er mee door. ”Dit gevecht zal gaan tussen de uitdager, Vivienne Williams uit Fortree City, en de Coumarine City gymleader, Ramos. Beide trainers zullen maximaal vier pokémons gebruiken en alleen de uitdager mag wisselen. Laat het gevecht, beginnen!” De brunette staarde naar de jongere man die net het hele verhaal had opgedreund, ze had niet eens doorgehad dat er een scheidsrechter bij was gekomen. Zo goed waren haar oren dus blijkbaar, geweldig. Snel greep ze een pokéball van haar riem en keek toe hoe de Gymleader rustig een van zijn eigen pokéballs opgooide. Al snel volgde twee rode flitsen, waarna een Garchomp en een Jumpluff op het toneel verschenen. Vivienne pakte haar pokédex erbij, een onbekende pokémon, altijd leuk om het gevecht mee te beginnen. Jumpluff is a round, blue Pokémon with red beady eyes and small, round feet and tail. Three cotton puffs, almost as large as the body itself, extend off it: one on each arm, and one on top of its head. These puffs produce cotton spores that it can use to float in the air, and it can control its flight even in a hurricane. Three to four leaves grow at the base of the top puff. Jumpluff drifts on seasonal winds and can use its spores to masterfully maneuver itself around the globe. It will spread spores as it floats around to create offspring. It descends if it encounters cold air currents while it is floating. Though it spends a good amount of time in the air, it is commonly sighted above open grasslands, as there is an abundance of breezes in areas free of trees so the spores have space to be blown. Ze knikte eventjes, een vrij relaxte pokémon dus. Of nou ja, zo kwam die op haar over. Ze grinnikte zachtjes en zag hoe haar Garchomp klaar was voor het gevecht. ”Kom op Ryuu, samen kunnen we dit!” zei ze strijdlustig en de Garchomp slaakte een brul. Ja, samen konden ze dit. Net zoals bij de vorige gym, waar ze hem ook had ingezet.
”Ryuu, begin met slash!” commandeerde ze de haai-pokémon. Deze zetten zich af tegen de grond en rende op de Jumpluff af, maar de katoen-pokémon vloog gewoon rustig de lucht in en ontweek de aanval. Vivienne kreunde zachtjes. Ze was gedwongen om Ryuu en Nuria in te zetten in dit gevecht, omdat ze het nooit aan zou kunnen met alleen Enya, maar dat betekende wel dat ze ontzettend groundbound was. En dat kon nog wel eens in haar nadeel gaan werken. ”Jumpluff, Fairy Wind.” Oh nee, geen fairy aanval! De brunette voelde paniek opborrelen. Fairy attacks waren super effective tegenover haar Garchomp, die half Dragon-type was. ”Snel, Ryuu, ontwijk de aanval met Dig!” riep ze bijna in paniek en snel dook de Garchomp onder de grond, waar de Fairy Wind aanval hem niet zou kunnen raken. Ze had geen idee hoelang ze Ryuu onder de grond kon laten zitten, maar ze wist wel dat ze het perfecte plan had. Ze moest nu alleen geduldig zijn. Zoals ze had verwacht zou de luchtstroom afnemen, nu de Garchomp van het veld af was, waardoor de Jumpluff niet meer in de lucht kon blijven hangen. Daar kon ze eens goed gebruik van maken. ”Fire Fang!” riep ze opeens en de haai-pokémon schoot omhoog uit de grond om de Jumpluff vast te pakken met een Fire Fang aanval. De katoen-pokémon slaakte een gil, maar het werd stil op het moment dat Ryuu ‘m tegen de muur aan gooide. ”Jumpluff, Sleep Powder,” Vivienne grinnikte. Dit had ze zien aankomen. Sleep Powder zou waarschijnlijk een geliefde aanval zijn van de gymleader, omdat je je tegenstander er ontzettend dwars mee kon zitten. Maar daar had ze al iets op bedacht. ”Dragon Rage!” brulde ze, tot verbazing van de gymleader, die haar opeens met pure aandacht aankeek. De Garchomp vormde een bal van oranje energie die tegen de Sleeppowder in ging en het stof verbranden. Goed zo, daar hadden ze goed rekening mee gehouden. En ze hadden nog geluk ook want de Dragon Rage raakte de Jumpluff ook nog eens. Dat was niet geheel de bedoeling geweest, maar de pokémon was letterlijk op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment. De pokémon sloeg achteruit en viel op de grond, waar die eventjes moeite had met overeind komen. Het zag er best wel komisch uit, om eerlijk te zijn. ”Jumpluff, Mega Drain,” zei Ramos en Vivienne was net te laat met reageren op de aanval. De sudden cry of pain van Ryuu liet haar ineen krimpen en ze huiverde. Nee, dit wilde ze niet horen, dit nog een keertje. ”Ryuu, Dragon Claw,” met enige moeite wist de Garchomp zichzelf los te trekken uit de energie slurpende aanval en hij schoot op de Jumpluff af, terwijl zijn klauw groter werd en er een blauwige laag overheen kwam. ”Probeer te ontwijken, Jumpluff,” probeerde Ramos nog, maar de snelheid van een Garchomp werd vaak onderschat. De katoen-pokémon vloog tegen de muur aan en bouncte gewoon weer terug, precies op het goede moment voor Ryuu. ”Fire fang!” riep Vivienne en de Garchomp deed zijn bek open om de Jumpluff op te vangen met een bek vol vuur. ”Hou ‘m vast, Ryuu. Gebruik nu Dragon Rage om het af te maken.” Nog met de Jumpluff in zijn bek vormde hij alweer de oranje bal en vuurde deze, samen met de Jumpluff, tegen de muur af. Nog voordat de rook optrok hief de scheids al een vlag omhoog. ”Jumpluff is niet langer in staat om te vechten, Garchomp wint!” Vivienne maakte een sprongetje en pakte haar pokéball. Ze liet de Garchomp terug komen. ”Je hebt het geweldig gedaan, mannetje,” zei ze trots tegen de pokéball, terwijl ze ‘m opborg en de volgende pakte.

Twee witte flitsen volgde en twee nieuwe pokémon verschenen op het podium. De groene … bok?, anders kon Vivienne hem niet omschrijven, schraapte over de grond heen met z’n hoef, terwijl Nuria rustig om zich een keek en alles interessanter vond dan het gevecht dat voor haar plaats ging vinden. Ze hoopte maar dat de Larvesta dit aankon, ze had haar immers nooit echt in gevechten gebruikt. ”Een Larvesta, die heb ik lang niet meer gezien,” sprak de gymleader tegen haar en Vivienne glimlachte wat onzeker, moest ze dit als compliment opvangen? Ze wist het niet. Nou ja, wat maakte het ook uit. Ze moest en zou dit gevecht toch wel winnen. Ze had vertrouwen in haar pokémon! Maar eerst wilde ze weten tegen welke pokémon ze eigenlijk aan het vechten was, dus pakte ze haar pokédex erbij en klapte deze open. Gogoat are quadruped, hoofed Pokémon similar to goats. They are covered in fluffy, brown fur that is dark across the back and light around the belly and legs. Around their neck, they have a thick, green leafy mane that extends down their spine and ends in a short tail. The fur on their face is white with fluffier fur on their chin. They have a black nose and red eyes with white pupils. The eyes are surrounded by a black marking. The top of their head is dark brown and has two long, curving, black horns that extend over their back. The fur on their legs is shorter than the rest of their body, dark brown on the upper leg, and white around the feet. Each foot ends in a cloven, brownish-orange hoof. Gogoat has the ability to sense the feelings of whoever grips its horns; this ability is so acute that it can move as if it and its rider were one being. Wild Gogoat live in mountainous regions and choose their leader by locking horns. Een Gogoat dus? Dan had ze de juiste beslissing gemaakt door Nuria in te zetten. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, dit moest lukken. ”Nuria, zet die Gogoat vast met een String Shot!” De Larf pokémon zetten zichzelf overeind en spoot het slijmerige draad in de richting van de geit, die geschrokken probeerde zijn hoeven van de grond te zetten. ”Gogoat, probeer los te komen met Razor Leaf,” sprak Ramos rustig en er schoten verschillende vlijmscherpe bladeren uit de kraag van de pokémon. Ze sneden door het draad heen en kwamen daarna op Nuria af, maar Vivienne wist hoe ze erop moest reageren. ”Nuria, gebruik Ember om ze te verbranden en daarna Flame Charge op de Gogoat!” De Larvesta schoot verschillende Embers af of de Razor Leafs, die verbranden en op de grond vielen, om zich vervolgens in een cloak van vuur te hullen en op de Gogoat af te schieten. Vivienne had verwacht dat de snelheid van dat ding wel iets hoger zou liggen, maar blijkbaar niet en Nuria kwam vol tegen de zijkant van de Gogoat aan. De ram slaakte een brul en begon te bokken met de poging om de Larf van hem af te krijgen, maar Nuria had zichzelf stevig vast gegrepen. ”Gogoat, probeer ‘m weg te slaan met Vine Whip,” hoorde ze opeens Ramos reageren. ”Nuria, grijp jezelf vast met Bug Bite!” reageerde de brunette erop en met enkele vlijmscherpe tandjes zetten de Larvesta zich vast in de huid van de Gogoat. Die sloeg zijn roede om het lichaam van de Larf en probeerde haar er vanaf te trekken, met als resultaat dat de Gogoat het nog meer uitbrulde van pijn. Geen slimme zet, Ramos, helemaal geen slimme zet. Toch wist de Gogoat uiteindelijk de Larvesta van zich af te krijgen en Nuria vloog opeens door het veld heen, waarbij ze tegen een muur tot stilstand kwam. ”Nuria!” riep de brunette verbaast, maar zag dat ze Larf-pokémon weer overeind wist te komen. Ze kregen hen echt niet zo snel klein. ”Nuria, gebruik Leech Life en daarna Double-Edge!” gaf ze het commando. De Larvesta spuwde eerst een pijltje in de Gogoat, om zijn energie leeg te zuigen, om vervolgens op onverklaarbare wijze op hoge snelheid in de richting van de Ram te schieten en ‘m te raken met een Double-Edge aanval. Ze mocht die aanval niet al te vaak gebruiken, want het deed ook schade aan haar pokémon, maar voor nu kwam het wel goed uit. De Gogoat wankelde eventjes, maar wist zijn evenwicht te behouden. Damn. ”Gogoat, Aerial Ace!” Oops. Een Flying aanval, nu kwam er een probleem. ”Snel, Nuria. Incasseer met Flame Charge!” riep Vivienne snel en de Larvesta omhulde zichzelf weer in vuur om de aanval tegemoet te komen. De twee pokémon kwamen head-first met elkaar in contact en de aanval collaps, waardoor beide pokémon achteruit werden geslagen. Nuria had het er zwaar mee, de Aerial Ace aanval had meer schade gedaan dan dat ze had gewild, maar uiteindelijk was het toch de Gogoat die omviel. ”Gogoat is niet meer instaat om te vechten, Larvesta is de winnaar!” riep de scheids en met een tevreden grijns op haar gezicht liet ze haar Larvesta terug in d’r pokéball. ”Je deed het goed meisje,” zei ze zachtjes.

Ramos stond al weer klaar met z’n derde pokéball in handen. Arceus, hoeveel zou die er eigenlijk gebruiken? Een pokémon kwam op het veld ééntje die Vivienne wel meteen herkende. Een Pumpkaboo. Deze pokémon had ze wel eens vaker gezien, op het Halloween festival toentertijd. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en ze pakte een pokéball uit haar riem. ”Ik heb je nog een keer nodig, maatje,” zei ze vrolijk, terwijl de Garchomp weer op het veld kwam. Ryuu keek vrolijk naar de kleine Pumpkaboo die voor hem zweefde en begon er naar te happen. ”Goed zo, Ryuu, nu met iets meer kracht. Fire Fang!” opeens dook de Garchomp naar voren toe en greep de Pumpkaboo bij z’n bovenkant vast, om ‘m daarna in brand te zetten. ”Pumpkaboo, ontsnap door middel van Shadow Sneak!” De kaken van Ryuu klapte op elkaar als de pokémon opeens verdween en hij kreeg een harde tik in zijn rug, toen een schaduwachtig figuur ‘m opeens aanviel. Grommend viel de Garchomp tegen de grond en wist zichzelf met enige moeite weer overeind te krijgen. Ryuu was duidelijk nog verzwakt van het vorige gevecht, dus of ze moest deze overwinning aan haar voorbij gaan, of ze moest ervoor zorgen dat Ryuu het gevecht snel zou winnen. ”Ryuu, gebruik Dual Chop en daarna Crunch,” commandeerde ze de Garchomp. De haai-pokémon’s vinnen werden langer, scherper en gloeide witblauwig op, waarna hij naar voren rende en op de Pumpkaboo begon in te hakken. Deze ontweek alles zorgvuldig, maar was net te laat voor de krachtigere variant van Bite; Crunch. De pokémon schrok van de aanval en deinsde achteruit, maar Ryuu wist hem nog net te pakken te krijgen en tegen de grond te gooien. ”Pumpkaboo, Confuse Ray!” werd er opeens geschreeuwd en Vivienne gromde zachtjes. Ryuu stond te dichtbij om de twee paarse bollen te ontwijken en al snel verscheen er een verbaasde blik in zijn ogen. Hij maakte een zacht brullend geluid en wankelde op zijn benen. ”Bullet Seed!” De Pumpkaboo schoot een serie van drie keiharde Seeds tegen de kop van de Garchomp aan, die zonder bevel van Vivienne een Fire Fang aanval probeerde uit te voeren. Ze mocht van geluk spreken als de aanval werkte, maar het leek erop dat Arceus haar het geluk schonk, toen de tanden van de Garchomp opeens in de pompoen stonden. Vlammetjes schoten over de pokémon heen en zetten deze in brand. Vivienne grijnsde eventjes, Ryuu had het zelfs in confused state voor elkaar gekregen om de Pumpkaboo te burnen. Dan zouden ze dit gevecht mooi kunnen laten aflopen. ”Ryuu, probeer uit de verwarring te komen en gebruik nog een keer Crunch!” De Garchomp had nog steeds geen idee waar de stem vandaan kwam en probeerde met zijn klauw uit te halen, om in plaats daarvan zichzelf een stomp tegen zijn andere arm te geven. De brunette zuchtte en sloeg zichzelf tegen het voorhoofd. Waarom nu toch weer? ”Pumpkaboo, gebruik Shadow Ball!” werd er toen geroepen en uit het niets verscheen een paarse bal energie die de Garchomp in zijn maag raakte. Hij sloeg tegen de grond en gromde zachtjes. ”Ryuu, alsjeblieft, sta op,” jammerde de brunette zachtjes. Ze moesten dit gevecht afmaken, als hun dit zou lukken mocht hij uitrusten. Enya zou het gevecht wel afmaken. Maar nu moest die gewoon opstaan! De Garchomp kwam moeizaam overeind en schudde zijn kop. Ze kon duidelijk zien dat de aanvallen grote schade hadden aangericht. Dit gevecht moest echt zo snel mogelijk ophouden. Ze had wel geluk dat de laatste aanval Ryuu uit z’n verwarring had geschopt en hij nu weer wat helderder uit z’n ogen keek. ”Ryuu, maak het af met een laatste Fire Fang!” Voor een laatste keer zetten de Garchomp zich af tegen de grond, schoot op de Pumpkaboo af en voordat Ramos een tegenaanval kon uitspreken, had Ryuu zijn pokémon al stevig vast tussen zijn kaken. De Burn had ervoor gezorgd dat de energie van de Pumpkaboo telkens een klein beetje verder omlaag ging, dus deze laatste Fire fang zou voldoende moeten zijn. Uitgeput zakte de Garchomp op zijn knieën en liet de tegenstander’s pokémon op de grond vallen. De Pumpkaboo rolde over de grond, uit gelet. ”Pumpkaboo is niet langer in staat te vechten, Garchomp wint!” riep de scheits en met een tevreden glimlach liet Vivienne haar pokémon terugkeren. Nu voor de laatste pokémon.

”Venusaur,” zei Ramos alleen maar, terwijl de grote groene plant pokémon op het veld verscheen. Vivienne glimlachte liefelijk en gooide haar laatste pokéball in de lucht. ”Enya, jouw beurt,” zei ze vrolijk, terwijl de vrouwelijk Charizard te voorschijn kwam. Ze grinnikte zachtjes toen ze de oudere man van kleur zag verschieten. Het moest blijkbaar nog steeds pijnlijk zijn om een pokémon te zien die zijn geliefde gym had afgebrand. Nou ja, zijn probleem, niet het hare. Hij schraapte z’n keel en probeerde er koel onder te blijven. Hij had een gevecht te voeren immers. ”Sleep Powder,” kwam het commando en de brunette zetten zich scrap. ”Enya, drijf de sleep powder terug naar de Venusaur met Wing Attack!” zei ze rustig en de Charizard zetten zichzelf af van de grond. Ze bleef in de lucht hangen, waar de wolk van slaapverwekkend poeder op haar af kwam. De oranje hagedis begon met haar vleugels te slaan en dreef de wolk poeder terug in de richting waar het vandaan kwam. Vivienne grinnikte zachtjes toen de Venusaur begon te gapen en uiteindelijk met een klap op de grond terecht kwam. Ze zag hoe Ramos op zijn kunstgebit begon te kauwen van frustratie. Arceus wat had ze een plezier in dit gevecht. Ze had ‘t zo mooi naar d’r eigen hand weten te zetten. ”Nu Enya, Flamethrower!” Een bal van oranje vuur ontstond diep in de keel van oranje hagedis en al snel volgde er een krachtige straal van vuur, die de Venusaur in lichte laaien zetten. De Venusaur zelf merkte trouwens weinig, die lag nog lekker te slapen, maar zijn trainer leek een beetje gespannen. Zou hij doorhebben dat dit gevecht te vergeefs was? Misschien, misschien ook niet. Ze zou in ieder geval haar best gaan doen om de Venusaur zo veel mogelijk schade toe te brengen. ”Heat Wave!” Meteen werd de lucht dikker en warmer. Vivienne merkte hoe ze moeite begon te krijgen met ademhalen, terwijl de straling warme lucht in de richting van de Venusaur ging, merkte de brunette hoe deze geeuwde en langzaam weer wakker werd. Damn, de sleep powder was niet sterk genoeg geweest. Toch was de groene starter pokémon die snel genoeg om de aanval te ontwijken en werd door de Heat Wave geraakt. ”Venusaur, haal die Charizard uit de lucht met Vine Whip!” Enya slaakte een brul toen ze bij haar poot werd gepakt door de roede en met een harde klap op de grond terecht kwam. Ze kwam weer overeind en brulde luid, ze zou zich niet zo snel gewonnen laten. ”Nu Take Down!” Enya werd stevig op de grond vast gehouden door de roede en was het dus onmogelijk om de Take Down aanval te ontwijken. Nou ja, dan maar terug aanvallen. ”Enya, Dragon Claw!” Haar klauw werd omhuld door een groenige laag en werd groter, waarna ze de Venusaur een rake slag tegen zijn zijkant aan gaf, waardoor hij uit de lucht werd geschept en op z’n zij terecht kwam. Vivienne kon het niet laten om in lachen uit te barsten hoe de Venusaur daar hulpeloos op zijn zijkant lag, niet in staat om zich overeind te krijgen. Ook Enya zag er de lol wel van in en slaakte een vrolijke brul, waarbij er kleine vlammetjes uit d’r bek schoten. Arceus, wat een prachtig gezicht was dit. Wat jammer nou dat ze geen camera bij zich had om het vast te leggen. ”Enya, help die arme pokémon toch weer overeind met je Flare Blitz aanval,” deze aanval was een risk, want de helft van de toegediende schade aan de Venusaur zou terug keren tegen Enya. Ze had dit dan ook voor het laatst bewaard. De Charizard schoot de lucht in, omringde zichzelf met vuur en schoot als een kanon op de Venusaur af. Deze lande weer op z’n pootjes, maar schoof ook een heel stuk over het veld heen, om vervolgens door zijn poten heen te zakken. ”Venusaur, kom overeind,” de stem van de gymleader begon dreigend te klinken. Hij was echt niet blij met hoe dit gevecht begon te lopen. ”Gebuik je Petal Dance!” De brunette trok een wenkbrauw op. Petal Dance? De aanval die tot vijf keer kon raken, maar de gebruiker verwarde? Oké dan … De Venusaur kwam overeind en begon met de bloem op zijn rug te schudde. Een grote hoeveelheid rode en roze blaadjes kwamen te voorschijn en als in een draaikolk kwamen ze op Enya af. Deze keek geschrokken op en vlogo op, maar de blaadjes achtervolgde haar gewoon en sloegen d’r uit de lucht. Ze viel hard op de grond en bleef daar even liggen, terwijl ze tot drie keer toe hard werd toegetakeld door de Petal Dance aanval. Enya brulde het uit van pijn en het werd steeds moeizamer hoe ze overeind kwam. De schade van de Flare Blitz en de Petal Dance begonnen bijna hun tol te eisen. Maar ze kon datzelfde van de Vensaur zeggen. Met nog één rake aanval zou ze dit moeten kunnen afmaken. ”Maak het af Enya, Flamethrower!” De Charizard haalde diep adem en er schoot een sterke straal vuur op de Venusaur af. Het duurde enkele tellen voordat de vlammen genoeg gedoofd waren zodat de scheidsrechter kon zien wat er was gebeurd. Vivienne haalde haar adem in. Zou het genoeg zijn om de Venusaur knock-out te slaan? Ryuu was niet meer in staat om te vechten, dus dan zou ze Larvesta in moeten zetten in dit gevecht. Ze slikte moeizaam, dat zou geen prettig gevecht gaan worden dan.