We are the jack 'o lanterns in July

Ja, het geluk lag duidelijk niet aan hun kant vandaag en vooral niet aan Riddle's kant. Ze zuchtte waarna ze maar op stond van haar bed. Ze had gezegd dat ze maar die handdoek moest om gaan doen, haar ouders zouden het wel begrijpen of zo als ze het uit zou leggen. Het was beter dan zo rond blijven lopen. Ze keek even treurend naar haar twee kapotte topjes, geen sporttopjes meer, huilen. Haar blik ging naar Nathan die vroeg of dat wel zo handig was. Wat? Die handdoek? "Zolang niemand dat ding van mij af trekt wel ja..." mompelde ze droogjes waarna ze lichtelijk moest lachen. Ze bleef Nathan even aan kijken, want hij trok allemaal bedenkelijke gezichten. Wat was hij aan het bedenken? Riddle werd nu wel nieuwsgierig. "Wat ben je aan het denken? Heb je iets bedacht of zo? In plaats van die handdoek?" vroeg ze vervolgens maar. Misschien was hij wel over hele andere dingen aan het nadenken, na ja dat hoorde ze dan wel.

De jongen moest weer grinniken en zelf moest ze ook lichtelijk glimlachen. Ja nu kon ze hem wel weer verdragen hoor. Ze had te veel pijn om zich druk te maken om dingen. Om onnozele dingen. Vervolgens had ze opgemerkt dat hij iets aan het bedenken was. Ze had vervolgens even allerlei vragen in zijn gezicht gegooid, waarna hij knikte en alleen maar 'ja, deels' zei. Ze fronste lichtjes terwijl ze hem aan bleef kijken. "Ja, deels?" herhaalde ze zijn woorden vragend "Hoezo deels?" ging ze verder. Wat had hij bedacht en waarom zei hij het niet meteen. Riddle ging wat dichterbij hem staan en pokete hem in vervolgens in zijn wang "Kom op, vertel" zei ze er achter na. Ze wilde het gewoon weten, zo nieuwsgierig als ze was. Verder kreeg ze het best wel koud op het moment dus ze wilde snel iets fatsoenlijks aan kunnen doen. "Biecht nou maar gewoon op" grinnikte ze nog wat waarna ze gewoon voor z'n neus bleef staan.

Riddle was duidelijk veel te nieuwsgierig, uitpraten wat is dat? Ze liet hem geen kans om het uit te leggen, omdat ze zelf allerlei dingen vroeg. Eigenlijk niet zo slim wat dat betreft. Ze wilde gewoon zijn idee weten, meer niet. Ze keek hem vragend aan toen hij uiteindelijk de kans had gekregen om te antwoorden. Hij zei dat ze misschien een van zijn shirts aan kon doen. Eventjes bleef ze hem aan kijken zonder te reageren waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. Nog eventjes was ze stil waarna ze eindelijk haar mond opende. "Als je dat niet erg vind?" vroeg ze met die zelfde glimlach "Altijd beter dan dit...." mompelde ze er nog even achter na. Haar blik ging even door haar kamer, waarna ze even naar haar kledingkast keek. "Alleen heb je überhaupt nog wel shirts?" vroeg ze lichtelijk grinnikend. Riddle had een hele garderobe waar ze een hele modeshow mee kon organiseren, maar ze wist dat dat bij Nathan niet zo het geval was.

De jongen rolde met zijn ogen waarna Riddle even fronste, nou hij hoefde nou ook weer niet zo te doen. Ze bleef hem fronsend aan kijken terwijl zijn woorden sprak dat hij het anders niet voor stelde. Echter kwam er al snel weer een glimlach op Nathan's gezicht waardoor de frons van Riddle's gezicht verdween. Ze keek hem nieuwsgierig na toen hij ineens naar de kast liep en eventjes daar was. Hij was in de kast verdwenen, maar wat hij precies deed, dat was haar een raadsel. Waarschijnlijk een shirt pakken, maar hij kwam terug zonder shirt dus ze bleef hem dan ook lichtelijk verbaasd aan kijken. Ze trok een wenkbrauw op toen hij ineens zei dat ze haar ogen dicht moest doen vanuit de kast. Ze keek verward richting de kast waar hij nog steeds in zat. "Waarom?" mompelde ze droog, ze vertrouwde hem niet helemaal. Ze zuchtte lichtjes "Oké dan" zei ze droogjes waarna ze haar ogen sloot. Zo bleef ze staan, met haar ogen gesloten, niet wetende wat Nathan van plan was. Hij kon van alles van plan zijn, maar wat? Zo nieuwsgierig als ze was, had ze moeite niet te spieken en haar ogen gewoon dicht te houden.

Ze hoorde voetstappen haar kant op komen en vervolgens hoorde ze hoe Nathan achter haar ging staan. Ze fronste lichtjes tot dat hij ging praten. Ze moest haar armen omhoog doen. Wat had hij nou weer bedacht om haar aan te trekken, tenminste ze verwachtte iets wat hij bij haar aan ging doen. Langzaam tilde ze dan haar armen maar op, maar wel nog met haar ogen gesloten. Opeens voelde ze hoe er een kledingstuk over haar hoofd heen getrokken werd en het haar lichaam bedekte. Het voelde veel te wijd voor haar. Wat was dit? Was het een shirt van Nathan? dacht ze. Ze hoorde zijn stem dat ze haar ogen weer open kon doen. Langzaam opende ze haar blauwe ogen die meteen naar beneden keken om te kijken wat ze aan had. Het was inderdaad een shirt van Nathan. Het ding was groot genoeg voor haar om als jurkje te dragen zowat, zou dan echt wel een erg kort jurkje zijn. Na ja het zat wel prettig, maar ineens realiseerde ze zich dat ze dit shirt eerder had gezien. Ze keek dan ook weer op naar Nathan die ineens weer voor haar stond, maar hij had dus geen shirt meer aan. Ze was eventjes heel verbaasd en langzaam schoot ze rood aan. Hij had haar dus zijn shirt gegeven en die had ze nu dus aan. Na ja zij was nu wel bedekt en het zat comfortabel. Ze keek maar weer snel weg "Dankjewel" mompelde ze wat verlegen.

Ze had even weg gekeken, ze kon het nog niet zo goed handelen als meneer in z'n blote bast rond liep. Maar goed, zij had nu wel iets om te dragen gelukkig, alleen ze hoopte gewoon heel erg dat haar ouders niet thuis kwamen vandaag of.... voor een week, of een maand, want dan moest ze nog gaan uitleggen waarom ze in het verband en gips zat. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem weer aan toen hij sprak dat dit beter was waarna Riddle lichtelijk grinnikte. Tuurlijk was dit beter, zij was bedekt en het uitzicht was nu ook niet bepaald slecht. Echter voordat ze antwoord kon geven voelde ze hoe Nathan een kusje op haar wang drukte. Ze grinnikte wat verlegen waarna ze hem weer recht aan keek "Veel beter" begon ze "Ik heb het nu ook niet meer zo koud" zei ze geamuseerd. Vervolgens keek ze naar haar zelf "Alleen bij mij is het net een jurkje" grapte ze waarna ze een rondje draaide en weer stil bleef staan, op tijd voordat ze haar balans verloor. Haar blik ging even naar het nachtkastje waar de tas met pijnstillers en zalf op lag. Ze liep er even naartoe en tilde het ding op. "Kan je me nog even een pijnstiller geven?" vroeg ze vervolgens met een glimlach waarna ze zich weer om draaide en het tasje aan hem uit reikte. Die stomme doosjes kreeg ze nooit open op deze manier.

Ze was op gestaan om het zakje te pakken met haar medicijnen er in, want ze kon nu wel een pijnstiller gebruiken, ze begon nu langzaam aan weer alles te voelen. Ze had het ding op kunnen pakken met haar ene hand en ze had het aan Nathan kunnen geven. Gelukkig nam hij het aan en haalde hij een pilletje uit het potje. Hij had er echter duidelijk moeilijk mee, maar het lukte uiteindelijk. Riddle was het absoluut niet gelukt in haar toestand. Het pilletje werd aan haar gegeven met een simpele 'hier' waarna ze met haar meest gezonde hand het ding probeerde op te pakken. Het lukte en ze kon hem gelukkig snel in haar mond duwen en hem vervolgens door slikken. Ze keek Nathan weer aan waarna ze glimlachte "Dankjewel" zei ze vervolgens maar weer. Ze rekte zich even uit, zonder haar armen te raar te verdraaien waarna ze zichzelf weer even op bed liet zakken. Ze keek Nathan weer aan en voelde haar wangen weer branden waarna haar felblauwe ogen weer weg keken, pff hij moest ook echt een shirt aan doen, maar ja.