We are the jack 'o lanterns in July

Ze had niet zo snel dingen door he? Hij had het duidelijk gehoord hoe er mompelend werd gezegd wat de Mightyena nou had en al wist de groenharige daar wel het antwoord op, sprak hij maar niets. Aandachtszoeker dat het was. Riddle kwam tegen Nathan aanzitten, waardoor hij zijn arm even net wat anders neerlegde, zodat het wat prettiger voor beiden moest zijn. ”Misschien dat ‘ie aandacht nodig heeft?” verdomme Nathan! Het was er eigenlijk gewoon uitgefloept, zonder dat de groenharige het is de eerste instantie had doorgekregen, het was niet echt bepaald prettig met het vooruitzicht dat zijn tijd met Riddle waarschijnlijk minder zou worden. Bah, dat wou hij niet.

Zodra het hem werd gevraagd of hij dat erg vond, wou de groenharige maar al te graag 'ja' antwoord. Misschien zelfs iets té graag. Maar nu, on zijn eigen 'voorstel' nee te zeggen klonk misschien nogal raar in haar oren, wat dus ook niet echt zou gaan werken. Arceus verdomme Nathan, waarom denk je gewoon niet na als je iets wilt zeggen? Want zo bleek het weer, nu kwam het weer in zijn nadeel hoor. "Nee hoor." toch klonk er een onbedoelde ondertoon in zijn stem, welke toch aangaf de groenharige jongen het er niet geheel mee eens was. Bah.

Zodra de groenharige antwoord had gegeven, hoorde deze Riddle luid en duidelijk grinniken. Ja, het was onderhand wel wat te merken dat hij in een soort van mini-tweestrijd zat. Ineens kwam Riddle wel erg dichtbij, terwijl ze al grinnikend vroeg of hij het wel erg vind. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht "Dat heb je zelf denk ik wel door, schat." of eigenlijk, de jongen had he gevoel dat ze dat wel wist, natuurlijk kon het ook niet waar zijn. De groenharig kwam iets verder naar voren, om Riddle vervolgens vol op haar mond te zoenen. Dit was veel beter dan net, dus laat het moment maar gewoon zo zijn, dan zag hij het probleem er totaal niet mee in.

Riddle leek nogal overdonderd te zijn bij zijn plotselinge zet, het kwam immers uit het niets ja, geen wonder. Al snel leek ze over de verrassing heen gegaan, want hij voelde het hoe ze hem terug zoende. Hij had zijn ogen gesloten, al voelde de jongen de blik van de Mightyena op zich branden, had die hond niet iets beters te doen? Verder trok hij zich er simpelweg niet aan. Als het kon, zat de groenharige nu zeker weten als een gek te glimlachen, maar nee, op het moment had hij Riddle. Dat was genoeg voor de jongen en meer had hij niet nodig.

De groenharige voelde dat er een arm om hem werd heen gelegd, terwijl hij gewoon rustig door ging. Wel zou de jongen even zo moeten gaan stoppen om te ademen, immers kon hij niet minuten lang zonder adem blijven leven. Jammer zeg, dat dit moment niet voor vrijwel eeuwig kon blijven doorgaan. Zijn hand gong over haar nek, naar beneden om Riddle vervolgens bij haar rug lichtje te omhelzen. Er werd echt geen enkele aandacht nesteed aan hun omgeving, helemaal niet. Nathan lette enkel op Riddle.

Ook Riddle leek last te hebben van dat er geen zuurstof meer haar longen binnen kwam en haalde haar lippen van de zijne af, er werd vrijwel meteen weer geademd door de groenharige. Er werd ineens een vinger op zijn lippen gelegd, misschien om eventuele woorden die hij wou zeggen om te stoppen maar die waren al toch niet van plan om te komen. Nathan kon enkel glimlachen, want tenzij je echt blind was, zou het vrijwel onmogelijk zijn om de grote glimlach op zijn gezicht te missen. Wat zou dat jammer zijn zeg, als iemand blind was, de jongen moest er niet aan denken, hij was blij genoeg dat hij gewoon kon zien. Riddle mompelde, ietwat uitdagen dat ze er geen genoeg van kon krijgen, iets waardoor de groenharige jongen echter alleen maar van kon grijnsen. Al snel werden hun lippen weer op elkaar geduwd, oh, hij voelde zich nu als in de zevende hemel. Tot in een maand geleden, zou de jongen nooit geweten kunnen hebben dat hij zich ooit zo had kunnen voelen, op de manier dat hij zich nu voelde. Maar eerlijk was eerlijk, het voelde geweldig.

Te bedenken dat het zo snel was gegaan, het voelde prettig, raar maar toch geweldig tegelijk. Dit zorgde er dus voor waarom hij zeker, tegelijkertijd onzeker zich voelde over zijn precieze gevoelens. Hij moest er gewoon niet over nadenken en gewoon voelen, vaag, maar toch een duidelijk iets tegelijk. De groenharige voelde zicht helemaal prettig en warm van binnen, een plek die ooit koud was. Dat moment voelde als in de zevende hemel, dat was gewoon iets wat een pure feit was en waar de jongen absoluut niet over kon gaan liegen, of hij het wou of niet. Natuurlijk wou hij dat niet. Even ging de jongen iets anders zitten, al was het maar gewoon zo een klein beetje dat het vrij weinig tot niets uitmaakte. Nog steeds had hij zijn lippen op de hare, oh, wat een heerlijk moment.

Zodra de twee hun lippen weer van elkaar haalde glimlachte de groenharige warm, een echt gemeend glimlachje en niet zoals hij soms deed, op een manier dat hij het niet meende. Er werd al grinnikend gesproken dat hun echt iets moesten gaan doen en kort greens de jongen, daar had ze wel een punt in ja. Hoe prettig het net ook wel mocht zijn, moesten ze wel ook andere dingen gaan doen. Hij zou eigenlijk geen idee hebben wat te doen, al stond gewoon relaxen hem niet aan, daar voelde de jongen zich misschien net wat te druk voor. ”Hmm, nu je het zegt hebben we daar nog niet over gedacht.” ze werden nogal.. afgeleid. Wel afgeleid met prettige dingen.