We are the jack 'o lanterns in July

Riddle was het gelukt om haar bed uit te komen om vervolgens iets aan te trekken. De onderkant was gelukt, nu de bovenkant nog. Daar mocht Nathan bij helpen, want het ging haar echt niet lukken in haar eentje met die armen. Ze was vervolgens bij Nathan op bed gaan zitten met haar rug naar hem toe om vervolgens op een hele lieve manier te vragen of hij dat ding kon vast maken. Hij stemde er mee in waarna Riddle weer voor zich keek, anders kreeg ze een zere nek. Vervolgens voelde ze hoe hij begon te frutten aan het dingen. Toen het iets langer duurde dan verwacht moest ze even grinniken. Hij had duidelijk moeite om dat stomme ding vast te maken. Zo makkelijk was het dus om een vrouw te zijn, not. Uiteindelijk mompelde hij een 'zo' en dat was voor haar het teken dat het ding eindelijk vast zat. Zelf trok ze het ding nog wat recht en goed, nee het was niet altijd comfortabel. Riddle stond weer op van haar bed waarna ze zich even een keer goed uit rekte. Riddle liep vervolgens snel terug naar haar kant van het bed en dook weer onder de dekens, zo snel als dat kon met haar armen. Ze gooide zichzelf op haar buik en duwde haar gezicht in het kussen. Ze was zo verschrikkelijk moe waarna ze haar hoofd draaide en weer normaal kon ademen. "Ik ben kapot...." mompelde ze droogjes "Waardoor zou dat toch komen?" vroeg ze vervolgens meer aan haar zelf dan aan Nathan. Ze draaide zichzelf al snel weer op haar rug, ja dat lag comfortabeler.

Riddle had zichzelf meer gevraagd waarom ze zo moe was, al was het hardop en hoorde Nathan het ook luid en duidelijk. Terwijl ze op haar zij lag keek ze naar Nathan die ook nog steeds in het bed zat. Hij had nog steeds een onderbroek aan, hoe dat kwam ging ze zich maar niet af vragen. Haar felblauwe ogen waren op de groenharige jongen gericht die ineens gisterenavond zei op een vragende manier. Ze bleef hem even droogjes aan kijken waarna ze lichtelijk moest lachen. "Dat zou het zijn ja" antwoordde ze geamuseerd "Kan ook niet anders he?" zei ze er achter na ben een wat pestende toon. "Iedereen word moe van zoiets, ik bedoel het is niet niks" grapte ze weer. Riddle zette zichzelf weer rechtop in bed waarna ze een keer gaapte met haar hand voor haar mond. Ze keek even recht voor uit naar de andere kant van haar kamer. Ze was echt lui vandaag, ze wilde haar bed dus echt niet uit. Ze tilde haar arm op die in het gips zat en keek er even naar "Waarom mag het er niet gewoon af?" mompelde ze teleurgesteld waarna haar blik naar haar buikverband ging. Ze keek vervolgens naar Nathan "Mocht dat ding er nou wel al af?" vroeg ze vervolgens maar, ze wist het niet zeker meer.

Riddle rekte zich nog een keer goed uit waarna ze zuchtend nog een keer haar ogen sloot. Ze liet haar hoofd wat naar achteren kantelen en haar ogen werden weer lichtelijk geopend. Waarna ze vanuit haar ooghoeken naar Nathan keek die antwoord gaf op haar eerdere woorden. Ze wilde dat stomme buikverband er af hebben, dan zag ze er al weer een stuk beter uit. Ze bedacht zich trouwens dat ze nog moest uit gaan leggen aan haar ouders wat er precies gebeurd was, maar ja, ze vroegen er verder ook niet meer na dus dan ging ze het ook niet nog een keer ter sprake brengen. Nathan zei dat hij het niet zou weten, waarschijnlijk ook al vergeten wat er allemaal gezegd was. Vervolgens zei hij dat ze er tot vanmiddag nog mee moest rond lopen waarna ze nog een diepe zucht slaakte. Ze wist het zelf ook niet meer, maar ja veel had ze ook niet onthouden door heel dat gedoe in het ziekenhuis en dan nog hier in hun huis ouders huis. "Het moet er gewoon af..." mompelde ze droog "Anders ga ik het wel gewoon checken of zo... als dat überhaupt kan" ze betwijfelde het, want dan kon ze waarschijnlijk het verband niet meer terug krijgen zoals het zat, laat staan dat ze het zelf kon los maken met die armen van d'r.

Twee felblauwe ogen keken de groenharige jongen aan die grinnikte. Al werd er al snel op haar woorden gereageerd over dat ze het anders zelf wel ging bekijken, zelfs met die verwondingen van d'r. De jongen rolde echter met zijn ogen en zei dat hij het maar moest doen, want tja hij deed nog niet genoeg voor Riddle. Ze keek hem wat nors aan en ze bleef hem zo aan kijken "Ik kan het vast wel zelf" mompelde ze koppig. Haar blik ging terug naar haar buikverband waarna ze begon te lachen "Oké, laat maar" mompelde ze grinnikend. Ze draaide zichzelf naar Nathan toen en ging recht voor z'n neus zitten. "Maar dan wel nu graag" zei ze met een glimlach waarna ze zo bleef zitten. Hij kon er zo makkelijk bij en tja ze had nou niet veel aan, maar het was niet alsof hij dat nog nooit gezien had. Dat verband moest er gewoon af, dan voelde ze zichzelf weer een stuk vrijer. Dit was namelijk een echte wond, de rest waren allemaal brandwonden. Gewone wonden genazen sneller dan dat je verbrand werd. Dat zou nog heel lang gaan duren voor dat dat weer normaal was, laat staan dat ze voor eeuwig littekens had. Net zoals Hiro die een kras over zijn oog had lopen. Jeetje Nathan liet wel een heel spoor achter op deze manier. "Wel voorzichtig graag" zei ze er nog snel achter na, ze had al pijn genoeg gehad.

Zijn ogen die rolde had ze niet gezien, maar de jongen sprak nog wat woorden dat ze totaal niet eigenwijs was, maar dat ze gewoon een sterke mening had. Riddle grinnikte lichtjes, natuurlijk had ze een sterke mening, maar eigenlijk was ze ook gewoon eigenwijs, ze was gewoon beide. Echter had ze al snel toch maar toegegeven dat ze Nathan's hulp nodig had en dan had ze zich ook maar naar hem toe gedraaid. Gelukkig wilde hij het nu doen en niet pas vanmiddag of zo. Ze keek toe hoe hij het verband begon los te peuteren en het zo voorzichtig mogelijk van haar af haalde. Ze klemde een paar keer haar tanden op elkaar, maar het ging aardig. Eenmaal was het verband zo ver dat ze eindelijk die wond konden zien. Nathan trok een pijnlijk gezicht en ze keek hem even droogjes aan, had hij anders echter zelf veroorzaakt. Haar felblauwe ogen gingen naar de wond en ze keek al snel weer weg, voordat ze misselijk werd "Nog bedankt he" mompelde ze droogjes "Maar bedek maar weel snel, dat is nog lang niet goed...." mompelde ze er even achteraan "Misschien kan je er nieuw verband om heen doen?" vroeg ze vervolgens lieflijk, het moest toch een keer vervangen worden, ze zag er toch nog steeds belachelijk uit.

Er werden niet meer woorden vuil gemaakt aan de dingen die ze net op noemde en Riddle zelf zei dat ook niks meer, al had ze de grinnik wel opgevangen. Hij wist precies waar ze het over had, maar goed, het was gebeurd. Ze had hem vervolgens maar gevraagd of hij het verband kon vernieuwen, het was al vies genoeg dat doorweekte ding vol met bloed, dus er mocht wel wat nieuws omheen. Haar felblauwe ogen volgde Nathan die even uit de kamer verdween en terug kwam met nieuw verband. Het oude verband werd verwijderd en het nieuwe begon Nathan om haar heen te wikkelen. Ze keek even toe naar het hele gebeuren. "Met Halloween weet ik al wat ik word...." mompelde ze droogjes "Ik hoef er dan niet veel meer aan te doen" begon ze vervolgens lachend. Ze kon ook nog als zombie gaan, dan hoefde ze alleen al haar verband en gips te verwijderen, maar dat was misschien niet zo'n goed idee. Haar blik stond op haar rechter arm, die gebroken was, dat ging echt nog lang duren. "Je staat nu wel voor eeuwig in mij gegrift..." mompelde ze vervolgens terwijl ze haar arm op tilde die verbrand was. Of ze moest nog honderd keer terug naar het ziekenhuis waarschijnlijk.

Er verscheen een grijns op Nathan’s gezicht en ze keek hem dan ook even aan toen hij zijn woorden sprak. Volgens hem zou het tegen die tijd wel genezen zijn waarna ze even nadacht. Ja, Halloween was in oktober en het was pas april, dus tja hij had wel gelijk. Tenminste haar arm moest dan echt wel genezen zijn en datzelfde gold voor haar wond op haar zij. Maar die mocht wat haar betreft wel veel eerder genezen zijn dan haar gebroken arm. De jongen grinnikte om haar woorden over dat hij voor eeuwig in haar stond gegrift. Ze keek hem wat nors aan “Ja, dat vind je wel leuk he?” vroeg ze droogjes waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. Het laatste stuk verband werd goed gedaan en Riddle keek dan ook met een glimlach naar het verband, dat ziet er alweer een stuk beter uit. “Dankjewel..” zei ze met diezelfde glimlach tegen Nathan.