We are the jack 'o lanterns in July

Ja, hij moest echt een shirt aan gaan doen of zo, maar ja die had ie waarschijnlijk niet meer, want hij had de zijne aan haar gegeven. Niet dat ze het erg vond om zijn shirt aan te hebben, ze vond het wel best zo. Ze was gaan zitten op haar bed en had hem weer aangekeken, maar dat hield ze niet lang vol. Vervolgens vroeg hij aan haar of ze genoot van het uitzicht. Haar ogen werden voor een seconde even groot waarna ze hem even meteen aan keek en ze die grijns op zijn gezicht zag. Haar blik dwaalde weer af "Misschien" mompelde ze nors. Ze merkte dat Nathan naast haar kwam zitten en zich achterover liet vallen op het bed. Ze voelde dat hij haar aan keek, al keek zij hem nog niet aan. Ze draaide zich naar hem toe waardoor haar benen nu ook op het bed lagen. Ze duwde weer een vinger in zijn wang "Ja, ik geniet van het uitzicht" mompelde ze vervolgens niet echt wetend hoe ze zich er bij moest voelen "Dat deed jij anders ook" mompelde ze waarna ze haar hand weer weg haalde bij zijn gezicht. Haar felblauwe ogen dwaalde weer af met de blos over haar gezicht.

De jongen vond het amuserend aan zijn gegrinnik te horen waarna ze nog steeds weg bleef kijken. Wat een onderwerp weer. Ze keek hem stiekem weer aan vanuit haar ooghoeken terwijl er lichtjes een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze draaide haar hoof weer naar hem toe toen hij zei dat hij dat niet kon ontkennen. Ze grinnikte en wilde haar mond openen om wat terug te zeggen, maar Nathan kwam ineens dichterbij en drukte zijn lippen op de hare. Ze was iet wat verbaasd, want het kwam best uit het niks, maar ze kuste hem vervolgens terug en sloot langzaam haar ogen. Als haar armen niet zo tegen werkte had ze die nu wel om zijn hals geslagen, maar dat ging nu dus helaas niet. Ze legde wel lichtelijk haar een wat gezondere hand op zijn borst. Het was wel wat anders om zijn huid zo aan te raken, het voelde warm. Ach ze had het koud gehad, dus het was niet erg, absoluut niet. Kort haalde ze haar lippen even van de zijne om hem even recht in de ogen te kijken met haar felblauwe ogen.

Ze had lichtelijk haar lippen van de zijne gehaald om hem vervolgens recht in de ogen aan te kijken. Hij keek terug en het leek net alsof ze niet weg kon kijken, als een paar magneten zo sterk. Ze bleef hem aan kijken toen de jongen sprak dat hij oh zo veel van haar hield. Er schoot gelijk weer een warm gevoel door haar lichaam, nee ze had het absoluut niet koud meer. Hij had een grote glimlach op zijn gelaat en bij Riddle verscheen er een klein, onschuldig glimlachje. Ze wilde haar mond openen om iets terug te zetten, maar haar mond werd gesnoerd door Nathan die weer zijn lippen op de hare drukte. Oké dit mocht ook hoor. Ze liet het allemaal maar toe waarna ze haar ogen weer langzaam sloot. Dit moment mocht inderdaad voor eeuwig duren. Hoe ze vanochtend nog zo 'gemeen' hadden gedaan was dat nu weer alsof het nooit gebeurd was. Riddle snapte soms dan ook niet hoe ze op hem verliefd had kunnen worden, maar het was toch ook echt gebeurd. Of het een goed ding was, wist ze niet, maar voor nu in ieder geval wel.

Ja hij had haar letterlijk en figuurlijk de mond gesnoerd, niet dat ze het heel erg vond of zo. Met zijn lippen op de hare gedrukt vond ze het wel goed zo. Haar hand lag nog steeds op zijn borst en de tijd leek stil te staan. Ook haar verging het dat beneden de voordeur open ging en er voetstappen de trap op kwamen. Normaal waren haar pokémon er die meestal op die geluiden reageerde, maar allemaal zaten ze in hun pokéballs. Ook Riddle zat in die roze wolk waarbij Nathan het hoofdpunt was. Echter werd haar kamerdeur open gesmeten door haar vader, die dus in de deuropening stond. Pas op dat moment merkte ze het en onderbrak ze gelijk de zoen tussen haar en Nathan. Ze keek gelijk om naar haar vader die een beetje verbluft in de deuropening stond. Ze was al rood, maar nu zag ze er uit als een tomaat. Waarom snapte die mensen niet wat kloppen was? 'Stoor ik?' vroeg de man vervolgens met een wat awkward glimlach op zijn gezicht. Opeens kwam haar moeder er ook nog bij die vrolijk om de hoek keek en vervolgens begon te grinniken toen ze de twee op haar bed zag zitten. "Pap.... ja" zei ze lichtelijk geïrriteerd, wat was dit gênant. 'We hoeven ons dus helemaal niet zorgen te maken of het dus wel goed gaat hier in huis...' zei haar moeder vervolgens geamuseerd alleen werd toen pas opgemerkt dat Riddle dus helemaal ingepakt was. Haar moeder fronste 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze vervolgens serieus. Shit, nu moest ze alles gaan uitleggen. Met een rode kop stond ze op van het bed, wat niet helemaal soepeltjes ging. "Ik ben aangevallen door een pokémon in het wild..." mompelde ze droog "Ik leg het later nog wel uit" zei ze er vervolgens achterna waarna ze de deur weer dicht sloot voor hun neus. Vervolgens hoorde je wat gemompel en gerommel achter de deur, waarna het alweer snel stil werd. Riddle zuchtte, waarom?

Ze had even haar ouders de deur gewezen, wat kwamen die binnen stormen op een rot moment zeg. Het was gewoon even een leuk moment en dat was weer even helemaal verpest door die stomme ouders. Op het moment kon het haar geen reet schelen dat ze er zo uit zag en dat haar ouders zo nodig moesten weten wat er gebeurd was. Gelukkig vielen ze hun nu niet meer lastig, irritant. Ze zuchtte toen ze de deur had dicht gedaan en ze draaide zich weer naar Nathan toe. Langzaam kwam ze weer naar het bed toe gelopen terwijl hij haar bedankte. Ze ging op het bed zitten en keek hem even verbaasd aan waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze kwam wat dichterbij en legde een vinger op zijn lippen "Ssshhhh" zei ze zachtjes waarna ze haar hand weer liet zakken en ze zachtjes haar lippen weer op de zijne drukte. Ze wilde het moment van net weer terug, want ze wilde het niet weer hebben over wat er gebeurd was. Het was gebeurd, het was verleden tijd, ze leefde nu even in het nu. Langzaam sloot ze weer haar ogen.

De jongen hield gelijk zijn mond met een glimlach op zijn gezicht. Ze had haar vinger weg gehaald en haar lippen op de zijne gedrukt. Het moment mocht voor haar altijd langer duren en haar ouders mochten echt gewoon ver weg blijven of zo. Ze voelde hoe Nathan zijn armen om haar heen sloeg en het gaf alleen nog maar een nog prettiger gevoel. Langzaam duwde ze hem op zijn rug, echter hield ze haar lippen op de zijne. Ze verplaatste zich zodat ze nu op hem plaats nam, nog steeds kussend. Haar ogen waren voor nu nog steeds gesloten, ja dit mocht heel lang gaan duren.

Twee felblauwe ogen werden geopend. Wat moe staarde ze voor zich uit en gaapte ze een keer. Ze tilde haar ene arm op waar haar gips omheen zat en ze staarde er wat vermoeid naar. Haar mitella was verdwenen niet helemaal meer wetend waar het ding was ging ze wat rechter op zitten. Hierbij gleed het dekbed gedeeltelijk van d'r af. Ze kreeg vervolgens een rilling, jeetje het was best wel koud. Ze keek even naar beneden en werd gelijk rood. Ze trok haar dekbed weer omhoog, om het maar gewoon te bedekken. Voorzichtig keek ze vanuit haar ooghoeken naar de genen die naast haar in bed lag. Nathan lag naast haar, zijn bovenlijf was bloot, nog steeds. Met een rode kop bleef ze nog even kijken. Tja, wat hadden ze wel niet allemaal gedaan. Ze ging nog wat verderop rechtop zitten, met nog steeds het dekbed vast en keek over de rand van het bed. Na ja haar ouders hadden hun tenminste niet meer last gevallen. Ze zuchtte eventjes toen ze haar kleding op de grond zag liggen, naja kleding, dat stomme broekje en Nathan's oversized shirt. Eventjes keek ze weer naar Nathan, nieuwsgierig of hij ook nog wakker werd. Ze grinnikte lichtjes, wat een nacht.

Riddle haalde haar gezondere hand door haar haren die helemaal door de war zaten, wauw. Ze voelde aan haar gezicht die helemaal warm was. Ze had haar dekbed voor zich getrokken zodat het nog een beetje fatsoenlijk was en daarna had ze haar blik op Nathan gevestigd. Hij werd wakker precies op het moment dat ze hem aan keek. Haar hele gezicht was rood en ze hoorde hoe hij een goedemorgen mompelde. Er stond een glimlach op zijn gezicht. Hij had duidelijk genoten, maar was zo te zien dood moe. Ja, het was ook niet niks geweest, niet dat zij niet had genoten of zo. De jongen moest grinniken en ze wist gewoon al waarom hij moest grinniken. Ze keek dan ook weer snel weg "Morgen..." mompelde ze zachtjes, een tikkeltje awkward. Riddle rekte zich vervolgens even goed uit wat een bijna automatisch actie was. Hierdoor gleed echter het dekbed weer een stuk naar beneden. Geschrokken liet ze haar armen weer zakken en greep ze het dekbed weer vast. "Misschien moet ik even mijn kleren gaan zoeken..." mompelde ze droogjes en awkward, Nathan niet aan kijkend.

Pfff, ze moest ook weer die mitella gaan zoeken en al die zooi proberen aan te krijgen. Het veel ook niet mee met een arm in het gips en de rest in het verband. Haar felblauwe ogen keken even naar Nathan die 'What a night' mompelde waarna ze lichtelijk moest grinniken met een rode kop. "Indeed..." zei ze zachtjes waarna ze een poging deed om fatsoenlijk haar bed uit te komen. Brrr.... het was echt koud zo. Haar blik ging naar de grond, oké daar lag haar spijkerbroekje en Nathan's shirt... maar waar was de rest gebleven? Ze liep vervolgens maar een stukje verder om achter het bed te kijken. Ook niet, what? Ze zuchtte even, ach die vond ze wel een keer terug. Zo snel als ze kon liep ze naar haar kledingkast om een onderbroek te grijpen en deze met veel moeite omhoog te trekken. Ze sloeg haar armen over elkaar zover dat kon met haar gebroken onderarm. Beetje denkend keek ze naar haar kast waarna ze haar linkerarm uit stak en er een bh tussen uit viste. Langzaam en voorzichtig trok ze het ding over haar armen tot dat het goed zat. Zonder er ook maar over na te denken liep ze terug naar het bed, nu aan Nathan's kant. Ze ging op de rand van het bed zitten met haar rug naar hem toe. Ze draaide haar hoofd en keek Nathan met een glimlachje aan "Pretty please?" vroeg ze geamuseerd, doelend op dat ding dat vast moest, maar ze er zelf dus niet bij kon.