We are the jack 'o lanterns in July

Ze was al halverwege de trap toen Nathan zei 'Maar in die tussentijd, kan je lekker niets'. Bij die woorden zuchtte ze nog eens diep. Eenmaal beneden was ze naar de kastjes gelopen om eentje met moeite open te krijgen. De volgende stap was dat glas te pakken zien krijgen, maar zoals gewoonlijk wilde haar arm weer niet. Ze merkte dat Nathan ook weer naar beneden was gekomen. Ze keek hem even aan waarna ze zich weer op dat glas focuste. Ze kon het zelf ging er steeds door haar gedachten. Ze hoorde hoe de groenharige grinnikte en vervolgens dichterbij was gekomen. Hij vroeg vervolgens of ze hulp nodig had. "Nee, zolang je m'n top niet aan wilt doen" reageerde ze chagrijnig. Haar felblauwe ogen keken hem pissig aan waarna ze weer naar het kastje keek. Het lukte toch niet. Geïrriteerd duwde ze het kastje weer dicht, dan maar iets eten i.p.v. drinken. Ze liep langs Nathan naar de koelkast, die gelukkig een stuk lager was. Ze opende het ding en sleurde vervolgens met moeite de melk uit de koelkast naar de tafel. Gelukkig was de tafel dichtbij, anders was die melk geheid op de grond geflikkerd. Nu nog een lepel, een kom en muesli. Langzaam trok ze een van de lades open om er een lepel uit te pakken. Nathan mocht voor zijn eigen eten zorgen. De lepel werd op tafel gesmeten, ja hoe dekte je een tafel. Na wat tijd had ze ook de kom en muesli op tafel. Droogjes ging ze op een van de stoelen zitten en begon ze om de muesli in de kom te doen en de melk, dat ging aardig, zonder teveel geknoei, het duurde alleen wat lang. Vervolgens wilde ze de lepel met haar ene hand op pakken, haar linkerhand dus. Helaas werd het geen succes en gleed het ding steeds uit haar hand, fronsend keek ze naar de lepel.

De jongen reageerde dat ze het mocht hebben zoals ze het wilde. Natuurlijk wilde ze het zoals zij het wilde, ze besloot zelf wel of ze hulp nodig had, niet een of andere dokter. Uiteindelijk zat ze dan aan tafel, al was Nathan al aan het eten en Riddle had dus nog ruzie met haar lepel. Het ding viel elke keer op de tafel, omdat het tussen haar vingers weg gleed, ze kon geen grip zetten, want dat deed zeer. Ze wist gewoon dat Nathan haar aan het aan staren was dus mevrouw kreeg langzaam aan weer rode wangen. Wat was dit gênant, waarom wilde die stomme lepel niet gewoon blijven zitten of zo. Opeens hoorde ze Nathan grinniken en keek ze op naar hem en ze hoorde hoe hij zijn woorden sprak, dat ze het maar gewoon moest toegeven. Een frons verscheen op haar gezicht en Riddle haalde uit met haar arm, waardoor de lepel recht op Nathan af vloog die aan de andere kant van de tafel zat. Riddle was lichtelijk verbaasd over haar actie, want ze had niet gemerkt dat ze de lepel goed genoeg vast had gehouden. Nee, nu moest ze weer een nieuwe lepel gaan pakken of ze moest serieus aan Nathan gaan vragen om haar te voeren. Riddle keek weg met rode wangen en beet op haar lip, nee ze wilde niet om hulp vragen. Vanuit haar ooghoeken keek ze weer naar Nathan "Je weet natuurlijk al wat ik ga vragen...??" kwam er wat mompelend uit, no she couldn't approve of this.

De lepel vloog recht op Nathan af, maar dat ding ging niet raken, dat wist ze wel. Als hij raak zou zijn dan zou ze keihard gaan lachen, maar dat gebeurde toch niet. De jongen kantelde zijn hoofd wat en ving heel gemakkelijk de lepel op, alsof het niets was. Ze zuchtte en had hem maar gewoon gevraagd of hij wist wat ze ging vragen. De jongen knikte echter alleen en ging verder met zijn eten. Ze keek weer weg en zuchtte lichtjes. Meneer ging dus eerst zelf eten dat was duidelijk. Haar felblauwe ogen keken naar d'r armen, het liefst wilde ze dat het niet gebeurd was, maar ja ze kon het niet terug draaien. Met wat moeite schoof ze de kom wat verder weg, ze had al bijna geen trek meer op deze manier. Riddle ging wat rechter op zitten en keek naar haar benen. Er zat geen verband om heen, maar er zaten wel overal brandplekken. Shit, dat moest nog ingesmeerd worden. Ze moest ook echt alles vragen nu, alles, ze moest aangekleed worden, ze moest gevoerd worden, gewoon alles moest gedaan worden voor haar. Vervolgens bedacht ze zich dat ze ook nog moest douchen. Ze tilde haar armen een stukje op om naar haar buikverband te kijken, met dat kon ze nooit douchen.

De jongen sprak dat ze gewoon even geduld moest hebben. Ja die woorden had ze goed gehoord, ze zuchtte dan ook niet, omdat hij eerst ging eten, ze zuchtte, omdat ze het niet zelf kon en tja dat maakte haar chagrijnig ja. Al kreeg ze langzaam niet eens trek meer en had ze haar kom ook ver van zich af geschoven. Nathan was druk bezig met eten en Riddle was zichzelf nu aan het onderzoeken zo wat. Haar felblauwe ogen keken naar haar verband, maar snel keek ze weer naar Nathan die haar dus nu precies op dat moment aan keek. "Toch moet ik echt iets aan straks hoor.... als mijn ouders onverwacht binnen komen, gaan ze allemaal vragen stellen" zei ze waarna haar blik weer langzaam weg gleed zodat ze Nathan niet meer aan keek. Hoe was ze ook alweer in deze situatie terecht gekomen? Oo ja, ze was vanochtend haar bed uitgekomen. Opeens schoot er een rilling over haar rug waarna Riddle zowat bijna van d'r stoel flikkerde. Ja, goed bezig, hoe lang ging karma haar nog pesten? Waarschijnlijk nog erg lang gheghe.

Riddle had zo'n rilling gekregen waarvan je bijna uit je stoel schoot als je hem kreeg. Dat waren van die vervelende schrik momenten. Dat gebeurde bij Riddle dus ook waardoor ze wat omhoog schoot en haar balans wat verloor en dus bijna van haar stoel af viel. Gelukkig gebeurde het net niet en was ze dus heel wat pijn ontkomen. Echter was Nathan er al weer voordat ze het door had en stond hij nu naast haar. Hij vroeg of het ging en wat betreft wat ze net zei dat ze daar gelijk in had. Ze keek hem even scheef aan, natuurlijk had ze daar gelijk in. Ze kon lichtelijk weer even grinniken tussen het chagrijnig en pissig zijn door. Haar blik ging naar de kom met muesli. De muesli was nu waarschijnlijk helemaal slap geworden door de melk. "Eu.... dat hoef ik niet meer" mompelde ze waarna ze ineens haar maag hoorde knorren. Oké ze had echt wel trek, maar absoluut geen trek meer in dát. Haar blik ging even naar de koelkast ze was aan het bedenken wat daar in stond, maar kon het zo snel niet bedenken. "Kan je misschien even kijken wat er nog meer in de koelkast staat wat ik kan eten?" vroeg ze vervolgens met een glimlachje aan Nathan, ze moest iets eten, anders viel ze straks ook nog flauw.

De jongen rolde met zijn ogen toen ze alleen wat had gegrinnikt, maar zelf had Riddle dat niet gezien. Ze had hem dan vervolgens maar gevraagd of hij in de koelkast kon kijken wat er nog meer was om te eten. Die muesli kreeg ze toch niet meer weg en alles beter dan dat dus. Ze keek Nathan aan die vervolgens 'sure' zei en zichzelf om draaide. Hij plaatste de vieze afwas op de aanrecht en liep vervolgens naar de koelkast. Ze bleef hem aan kijken, want toen de koelkast open ging, kon ze zeg maar mee kijken wat er in de koelkast stond. Echter kon ze het moeilijk zien, want Nathan stond ervoor, best logisch. Hij haalde vervolgens nonchalant een pak vla uit de koelkast, zonder dat ze er mee ingestemd had. Ze keek hem aan toen hij vervolgens vroeg of vla prima was. Riddle knikte langzaam, ja waarom niet. Het was lekker dus dat scheelde. "Ja, graag" vroeg ze vervolgens met een glimlach. Nou moest ze zich zo normaal mogelijk gaan gedragen, want ze wist zelf dondersgoed dat met een lepel eten toch niet ging lukken, want muesli was niet veel anders.

Riddle keek toe hoe Nathan een bakje uit een van de kasten haalde en met het pak vla in zijn hand en het bakje naar de tafel liep. Riddle bleef hem aan kijken al ging haar blik naar het bakje wat vervolgens gevuld werd door vla. Ze zag hoe de gele pudding in het bakje viel en haar felblauwe ogen gingen weer terug naar Nathan. Ja, het kwam er nu op aan dat hij haar moest gaan voeren en de vraag was of dat goed ging komen. Riddle keek even de andere kant op en vervolgens weer de tafel op. Tja ze moest toch echt gaan eten. Ja het zou er nu echt op uit gaan komen dat Nathan haar met een lepel moest gaan voeren, omdat het kon, nee, omdat ze gewoon met haar gehandicapte armen die stomme lepel niet vast kon houden. Dit zou zo extreem awkward gaan worden, al scheelde het een hoop dat ze al rood was en niet roder kon worden. Ze had gewoon enorme trek dus eigenlijk kon ze er niet te veel over na gaan denken.