We are the jack 'o lanterns in July

Riddle's blik was even gefocust op die bak vla, het zag er lekker uit, maar ze was meer dingen aan het bedenken om die vla naar binnen te krijgen zonder dat Nathan haar moest voeren, want ze begreep ook wel dat dit absoluut hartstikke awkward ging zijn. Ze keek hem echter weer aan toen hij er een stoel bij ging pakken en naast haar kwam zitten. Ze werd meteen weer vuurrood, waarom moest dit. Na ja altijd beter dan verhongeren. Haar felblauwe ogen volgde de lepel die in de vla werd geduwd en de lepel kwam er weer uit met vla erop. Oké here goes nothing ging er door haar hoofd. Ze keek Nathan weer aan die zei dat het maar moest. Ze keek weer snel weg en kwam wat dichterbij om vervolgens haar mond om de lepel heen te sluiten en dus een hap te nemen. Het voelde heel vreemd en ging maar weer recht zitten en keek de andere kant op met haar rode hoofd. De vla werd weg gewerkt en ze zuchtte lichtjes "Als het anders kon had ik het wel gedaan..." mompelde ze zachtjes. Hij vond het waarschijnlijk verschrikkelijk om dit te doen. Maar als ze het zelf ging doen dan had ze waarschijnlijk pas vanavond die bak vla leeg, nee geen goed plan.

Riddle had een hap van de vla genomen, naja het was wel weer prettig dat ze gewoon iets kon eten. De jongen reageerde dat het hem wel leek dat ze het dan zelf had gedaan. Was in principe ook wel stom om te zeggen of je wilde graag gevoerd worden dat kon ook. Maar nee Riddle wilde gewoon zelf alles kunnen doen en dat ging niet. Niet nu in ieder geval. Er werd vervolgens gezegd dat ze nu dus bijna niks kon. Ze keek Nathan even droogjes aan "Ja..... dat heb ik wel gemerkt" doelend op het feit dat ze niet eens haar kleding terug kon krijgen, of die stomme handdoek. Riddle bracht haar mond weer naar de lepel en nam dus weer een hap van het gele spul. Het werd weer door geslikt en ze voelde zich al een stuk prettiger. Ze voelde hoe haar wangen ook een stuk minder rood werden. "Na ja.... bedankt dat je het wilt doen" mompelde ze vervolgens maar terwijl ze Nathan eventjes aan keek en glimlachte. Haar plan was om hem te negeren, maar ze doet nu alles behalve dat, ach het kon haar ook, het was nou eenmaal gebeurd.

De jongen moest grinniken en wist dondersgoed waar ze het over had. Ze snapte ook niet waarom ze hier überhaupt nog zo zat, het zag er waarschijnlijk heel vreemd uit voor iedereen die binnen kwam, gelukkig had ze nog een mitella die het een en ander bedekte. Ze bedankte hem vervolgens maar, want hij had dit ook niet verwacht toen hij vanochtend op stond waarschijnlijk en tja hij deed het nu wel. Hij had haar ook in de steek kunnen laten zodat ze alles zelf moest gaan doen. Riddle bleef hem aan kijken toen hij zei dat als hij het niet deed hij waarschijnlijk een lepel naar zijn hoofd gekregen had. Een grijns verscheen op Riddle's gezicht, ze hoorde de geamuseerde toon in zijn stem wel. "Misschien..." mompelde ze grinnikend "Maar ja als je me wilt laten verhongeren moet je het vooral doen" zei ze er nog wat grinnikend achter na. Hij had de keuze gehad, maar hij had toch gekozen om haar te helpen met voeren. Alleen was dat met het aan kleden niet zo'n succes geweest, ze had als een mongool met d'r armen omhoog gestaan, maar meneer wilde het topje niet over d'r kop trekken, fijn hoor.

Riddle's blik ging naar het bakje waar de vla in had gezeten, er zat nog hooguit een hap in, mooi dan zou dit gebeuren ook snel klaar zijn. Ze keek vervolgens even naar de lepel waar de vla op lag, wat was het toch ook raar spul. Maar het was wel lekker, gek genoeg. En daarnaast was het ook nog geel, wie had die kleur bedacht. Waarom ging ze zich allemaal dingen af vragen over vla? Ze zuchtte even waarna ze haar mond weer om de lepel sloot en niet veel later de vla door slikte. Ze had nu in ieder geval iets in haar maag. Ze had in ieder geval geen hongergevoel meer en dat was fijn. De jongen zei vervolgens dat dat wel te verwachten was waarna ze even 'nep' boos keek en vervolgens weer moest glimlachen en grinniken. "Ooo echt?" vroeg ze quasi onnozel "Hoe kom je daar nou bij?" vroeg ze vervolgens waar ze zelf ook het antwoord op wist, het was gewoon om te grappen en om deze awkward situatie een beetje te doorbreken en verlichten.

De jongen moest grinniken en zei vervolgens dat ze haar al langer genoeg voor kende. Oké ze moest echt even grinniken nu, want het was gewoon grappig. Ze leken soms net een getrouwd stel. Het bakje vla was op en Riddle had geen trek meer, wat een voordelen allemaal. Haar felblauwe ogen keken de groenharige jongen aan toen hij ineens zei dat ze een shirt aan moest. "Oo ja..." mompelde ze droogjes waarna ze even naar d'r zelf keek. Nathan was ondertussen opgestaan en had vervolgens de vieze afwas al opgeruimd, hij was veel te snel. Ze keek hem aan "Ik ben bang dat we wel weer naar boven moeten" mompelde ze wat droogjes. Riddle werkte zich omhoog van de stoel af en liep richting de trap. Vervolgens begon ze de trap op te lopen, haar benen deden al steeds wat minder zeer, maar het ging aardig voor nu. Riddle was alweer boven op de overloop en liep door naar haar kamer. "Nathan waar heb je dat topje eigenlijk gelaten?" vroeg ze vervolgens, wel verwachtend dat hij al boven was. Ze had nog drie van dat soort topjes dus het maakte niet heel veel uit.

De jongen reageerde met een simpele ja en dat het klopte. Vervolgens was Riddle naar boven gevlogen en was Nathan haar gevolgd naar haar hun kamer. Vervolgens had Riddle maar gevraagd waar hij dat topje had neergelegd en hij sprak maar heel simpel dat hij het had opgeruimd. Ze keek hem na terwijl hij de kast in ging en het topje pakte. Ze zuchtte even en tilde haar armen weer in de lucht net zoals eerst. Hopelijk ging hij nu niet zo flauw doen "Poging 2...." mompelde ze haar lach in houdend, want het was net Deja Vú. Gelukkig kwam hij er nu zelf mee dat ze een topje aan moest, waarschijnlijk wilde hij niet hebben dat haar ouders binnen kwamen terwijl ze er zo bij rond liep. Ja, hij zou zeker de schuld krijgen van hoe ze er bij liep, maar ja het was in principe ook zijn schuld. "Voorzichtig bij m'n armen" mompelde ze nog zachtjes als reminder, waarschijnlijk begreep hij dat wel, maar toch zei ze het nog eventjes.

De jongen moest grinniken om haar woorden, had ze ook niet anders verwacht, het was grappig nu ze er over nadacht, maar op dat moment zelf had ze hem wel kunnen vermoorden. Ze had hem vandaag op meerdere momenten wel kunnen vermoorden. Hoe vaak maakte niet uit, ze had hem heel vaak dood gewenst vandaag, ja wat een liefde. Maar nu ging het aardig goed, ze had het negeren plan maar op gegeven, want ze was toch wel compleet afhankelijk van hem. Ze had hem nog eens duidelijk laten weten dat hij voorzichtig moest doen en hij knikte dan ook en liet nog een bevestigend woord horen. Met moeite hield ze haar armen omhoog en voelde ze hoe Nathan dat ding over haar armen begon te schuiven. Het ding was eindelijk over haar hoofd heen, maar het topje was het er niet mee eens en Riddle hoorde het gescheur ook duidelijk. "Nee, niet dit topje..." mompelde ze teleurgesteld. Riddle liet zich zakken, langzaam, zodat ze het topje niet meer 'aan' had en Nathan het ding nog vast had. "Volgende dan maar...." mompelde ze droog. Ze wilde zich om draaien en naar de kast lopen, maar nu zou het niet hebben, ze kon er toch niet bij. Riddle zuchtte lichtjes en ging maar gewoon op haar bed zitten. Ze vergat ook weer die pijnstillers en zalf, shit.

De jongen verontschuldigde zichzelf, na ja waarschijnlijk kwam het deels doordat ze haar armen niet fatsoenlijk kon optillen zoals normaal. "Maakt niet uit... kan gebeuren" mompelde ze met een glimlachje. Ze ging nog wel een keer naar de winkel om kleren te kopen en dergelijke. Nathan snapte echter wel wat de bedoeling was en liep naar de kast om haar andere topje te pakken. Hopelijk bleef deze heel anders had ze geen sporttopjes meer. Ondertussen was ze op bed gaan zitten en keek ze naar Nathan die terug kwam met het goede topje, gelukkig. De groenharige zei dat het een poging drie was en Riddle grinnikte lichtjes waarna ze weer haar armen op tilde en deze zo ver mogelijk gestrekt hield. Het was een onplezant gevoel, maar het moest voor nu even, ze moest iets aan over haar bovenlijf. Vervolgens gebeurde weer hetzelfde toen ze het ding over haar hoofd had. Weer een scheur en Riddle keek eventjes doelloos voor haar uit. "Verdomme...." mompelde ze geïrriteerd waarna ze zich weer uit het topje wurmde en naar het topje keek. "En wat nu...." mompelde ze even met mixed feelings, ze had geen idee wat ze nu nog aan kon trekken. "Toch die handdoek maar..." mompelde ze vooral tegen haar zelf.