We are the jack 'o lanterns in July

De jongen riep terug dat hij al kwam en een beetje doelloos stond ze in haar kamer, te wachten op Nathan. Waarom kon ze niet gewoon zelf alles aan krijgen. Ze zuchtte lichtjes en luisterde hoe er voetstappen de trap op kwamen. En niet veel later stond Nathan in dezelfde ruimte als zij stond. Riddle schoot meteen rood aan, tja het ging gewoon van zelf. De jongen begon haar vervolgens uit te lachen waarna ze fronste. Hij vroeg vervolgens hoe ze in Arceus naam dit voor elkaar had gekregen. Haar felblauwe ogen keken even naar het verscheurde shirt wat op de grond lag en de broek die wel nog gedeeltelijk in tact was. Haar blik ging weer terug naar Nathan "Eu...." begon ze nogal awkward "Ik kwam vast te zitten.... toen scheurde ik het maar stuk" ging ze verder. Ze keek even weg "Die broek ging wel een stuk makkelijker" zei ze met een scheve glimlach op haar gezicht. "Maar ik krijg nu dus mijn eu.... knoop niet dicht en door die mitella kan ik niks over mijn hoofd heen trekken" mompelde ze, wel verstaanbaar voor Nathan, maar ze was zo rood als een tomaat. Het liefst zou ze nu door de grond zakken, want waarschijnlijk was ze nog nooit in zo'n gênante situatie geweest als deze. Riddle draaide zich even om waarna ze het topje van haar bed af viste. Hopelijk kon Nathan gewoon helpen zonder dat er teveel rare dingen gebeurde.

Ze had zich om gedraaid en het topje van haar bed af gehaald, want ja dat ding moest aan. Ze kon moeilijk rond gaan rennen door het huis met alleen een bh aan. De jongen moest grinniken om haar eerdere woorden. Ja, ze had ruzie met haar kleren gehad en haar kleren hadden gewoon verloren. Nathan zei dat het natuurlijk precies haar lukte. Vervolgens was ze weer om gedraaid met het topje in haar hand en keek ze Nathan aan "Ja, alleen mij lukt dat" zei ze licht grinnikend. De jongen kwam ineens dichterbij en mevrouw bleef dan ook even stokstijf stil staan niet wetende wat hij van plan was. Hij begon de mitella los te knopen, zelfs hij had er moeite mee, dan had zij hem nooit los kunnen krijgen met haar gehandicapte armen. Ze zuchtte en wilde in haar nek wrijven, maar dat ging helaas niet, die mitella had best wel irritant gezeten al die tijd. Ze keek naar de mitella die onder haar arm weg gleed waarna haar felblauwe ogen naar Nathan keken. "Dankje" zei ze met een licht glimlachje waarna ze met haar rug naar hem toe bleef staan. Met moeite kon ze met haar gebroken arm heel lichtjes haar broekje vast houden en frutte ze haar rits dicht. Haar knoop lukte uiteindelijk ook met heel veel moeite. Nou dat was kledingstuk nummer een. Riddle draaide zich naar hem toe en duwde het topje in zijn handen "Trek die maar over mijn hoofd" zei ze droogjes met een rode kop. Langzaam tilde ze haar armen in de lucht zodat dat ook een stuk makkelijker ging, al was het absoluut niet prettig voor haar gebroken en verbrande armen.

Ze had haar armen met moeite de lucht in gekregen. En moest oppassen dat ze geen gekke dingen deed om meteen weer pijn te krijgen. Ze keek Nathan aan en vroeg zich af waar hij op wachtte. Opeens zei hij dat het zo ook goed was. Haar ogen werden groot en tja haar hoofd was al rood genoeg. Ze liet haar armen langzaam zakken en hield ze voor zich. Ze keek hem nors aan "Kom op nou, niet zo flauw doen nou hoor" mompelde ze lichtelijk geïrriteerd waarna ze een paar stappen naar hem toe zette. Ze wilde haar arm uit steken naar het topje, maar meneer zette alweer twee stappen naar achteren. "Nathan..." begon ze "Geef, dan doe ik het zelf wel!" nog aardig rustig blijvend. Hij zou het topje wel moeten geven een keer. Ze reikte weer haar arm naar hem uit met veel moeite. Helaas was ze niet zo snel als Nathan zelf om dat ding snel te pakken te krijgen. Als haar armen gewoon gezond waren geweest. "Anders zoek ik wel iets nieuws uit" mompelde ze nors waarna ze zich om draaide. Rustig liep ze naar de kast, maar in de kast kwam ze er al snel achter dat haar topjes en shirtjes niet op reik hoogte lagen. Verdomme, waarna ze weer naar Nathan keek en weer op hem af liep.

Hij had zijn tong uitgestoken naar haar, hij vond het duidelijk hartstikke amuserend. Nee ze kon niet zo rond door het huis huppelen, straks kwamen haar ouders nog thuis, ze wist daarnaast nooit wanneer ze thuis kwamen, onregelmatige zooi. Vervolgens was ze dus naar haar kledingkast gelopen wat tevergeefs was. Ze hoorde hoe Nathan had gevraagd hoe ze daar bij kon als hij net haar spullen had moeten pakken. Geen idee, ze had het gewoon geprobeerd. Vervolgens was ze weer op hem af gelopen, maar hij was alweer een paar passen naar achteren gegaan. Met een rode kop bleef ze hem volgen. "Kom op, alsjeblieft" begon ze maar op de smeek toon. Misschien hielp dat. Waarschijnlijk niet, Nathan kennende, na ja ze moest en zou dat topje terug krijgen. Echter paste ze nu wel op wanneer ze haar arm uit stak, die andere ging ze al niet meer proberen uit te steken, dat was toch zinloos. Riddle zette nu echter wat grotere passen om wat sneller te worden "Kom op Nathan" mompelde ze geïrriteerd hem volgend op de voet.

Natuurlijk wist ze dat dit alles behalve makkelijk ging worden om dat stomme ding terug te gaan krijgen. Hij zei op een zo'n rot manier 'nee'. "Waarom niet?" vroeg ze zeurend waarna ze hem bleef op dringen. Hij was met zijn grote stappen al de kamer uit verdwenen. Riddle keek even naar de grond om te voorkomen dat ze misschien op haar gezicht zou gaan, niet handig als je je niet op kan vangen met je armen namelijk. Het kon wel, maar dat zou haar herstel niet bevorderen. Ze maakte nu grotere passen wel nog steeds gecontroleerd. Vervolgens had ze gewoon gezegd dat hij het moest geven en de manier waarop hij zijn woorden uit sprak zei Riddle al genoeg. Hij zei dus dat het niet ging gebeuren. "Dan ga ik wel wat anders zoeken" zei ze geïrriteerd waarna ze bleef staan en om zich heen keek. Haar eigen kleding was geen optie en tja een broek over je hoofd trekken had ook niet veel nut. Misschien iets in de badkamer? Riddle liep vervolgens nors naar de badkamer waarna ze erin verdween.

Ze had hem gevraagd waarom hij het nog gewoon terug gaf, maar ja dit antwoord had ze natuurlijk gewoon kunnen verwachten. Hij vroeg waarom wel en dat het zo wel prima was. Met een rood hoofd had ze hem nog even aan gekeken "Ja, voor jou wel" mompelde ze nors. Vervolgens had ze maar gewoon gezegd dat ze iets anders ging zoeken. Ze liep straal langs hem en hoorde zijn woorden wel. Nee, ze gaf niet op, ze ging gewoon iets anders bedenken, wie niet sterk was moest slim zijn. Eenmaal in de badkamer zag ze haar bikini hangen, dat was niet veel beter dan haar bh. Haar blik ging naar de handdoeken. Ze zuchtte even moest ze dan zover gaan. Ach waarom ook niet. Ze greep gewoon nonchalant een klein roze handdoekje van het rekje en knoopte het om haar heen zover dat lukte met haar armen. Nu moest ze die mitella weer om zien te krijgen, want dit was eigenlijk helemaal niet goed voor haar arm. Zonder enige schaamte liep ze de badkamer uit met dat ding om haar heen. Ach door dat verband zag ze er toch niet uit, dus kon dit er ook wel bij. "Nou veel plezier met 'je' topje" zei ze met een geamuseerde glimlach waarna ze weer haar kamer in liep en de mitella op raapte. Vervolgens kwam ze weer bij Nathan staan met die mitella in d'r hand "Eum... kan je hem misschien weer vast maken?" vroeg ze vervolgens weer met een glimlachje. Ze wilde het liefst gewoon nu gaan liggen en heel de dag niet meer op staan, maar ze moest ook nog eten, ze had trek.

Hij gaf nog een bevestiging dat hij het inderdaad wel prima vond. Ze zuchtte even toen ze in de badkamer was aangekomen. Daar had ze snel maar iets verzonnen en om gedaan. Vervolgens was ze weer terug gegaan naar haar kamer om die mitella weer van de grond te vissen. Dat gedaan te hebben liep ze naar Nathan toe zodat hij dat ding weer vast kon maken. Ze was omgedraaid en het ding werd weer op zijn plaats gelegd. Te gelijkertijd hoorde ze Nathan praten dat er iets zonde zou zijn. Ze keek even verbaasd. Ze wilde haar mond openen en vragen naar dat wat zonde zou zijn, maar de knoop werd afgemaakt en Riddle zat dus weer opgesloten in haar mitella met haar ene arm. Nathan's andere woorden volgde al snel dat als haar handdoek 'per ongeluk' los zou gaan. Ze snoof even, nee, niet doen schoot er door haar hoofd, maar het was tevergeefs want meneer trok haar handdoekje van haar lijf af. "Nathan!" schreeuwde ze vervolgens door het huis heen waarna ze zich pissig om draaide en naar hem uit haalde. "Geef dat stomme ding terug of nog beter doe het weer om" zei ze nors, want met die mitella om was het weer onmogelijk. Al had het waarschijnlijk absoluut geen zin om dat te zeggen.

Nathan vond het hele gebeuren maar allemaal veel te hilarisch. Riddle vond het echter veel minder plezant. Ze snoof geïrriteerd toen ze was om gedraaid en het werd hem wel duidelijk dat ze hier absoluut niet op zat te wachten, waarschijnlijk deed hij het ook daarom. Geïrriteerd keek ze hem aan en had ze hem nog gevraagd om dat ding terug te geven of weer bij haar om te doen, natuurlijk was hij dat niet van plan natuurlijk. Hij moest nu iets te vaak hard lachen voor haar doen. Ze snoof toen hij zei 'Zoals ik al eerder zei, nee'. "Wacht maar tot deze armen weer beter zijn" zei ze nors tegen hem waarna ze langs hem heen liep de trap af. Oké ze liep nu heel charmant rond, maar ze had trek gekregen en ze wilde niet meer moeite doen om die handdoek weer terug te krijgen en als ze een nieuwe pakte, trok hij hem er waarschijnlijk toch weer af. Ze moest er maar even mee leven. Eenmaal beneden liep ze nors naar de keuken waar ze met haar ene arm een kastje probeerde open te doen. Riddle beet op haar lip terwijl ze haar arm uit strekte naar de glazen die in de kast stonden. Kom op dacht ze.