Bad Blood

De rust. Dat had hij willen opzoeken. Hades en Hestia wisten dit en hoewel Hestia zich daar braaf aan probeerde te houden, door gewoon rond hem heen te hangen, had Hades overduidelijk andere plannen gehad. Manolo had het verkeerde besluit genomen om naar de Badlands te gaan, vlak naast Lumiose, omdat hij van die klamme stadslucht wilde ontkomen. Soms hield hij van de stad, soms niet. Vandaag was zo’n dag dat hij er niet van hield. En vandaag was ook zo’n dag waarin Hades zijn naam eer aan deed. “Hades, estás pero si bien pendejo!” siste Manny naar zijn pokémon, terwijl hij zijn Abra stevig in zijn armen hield en voor z’n leven wegrende voor een Hippowdon. Zijn Gastly zweefde naast hem, maar, in tegenstelling tot net, was het lachen hem al snel vergaan. Het had hem schijnbaar grappig geleken om een slapende Hippowdon wakker te likken en dat beest was er absoluut niet blij mee geweest. En dus rende Manolo nu met zijn team over Lumiose Badlands, zodat hij eindelijk weer eens wat aan lichaamsbeweging had om zijn lijf strak te houden. Eén ding moest hij Hades nageven; hij hield de jongen tenminste wel in vorm.

Tien minuten, dat was hoe lang ze hadden gerend. Of in ieder geval, hoe lang Manny had gerend. Want zijn Gastly zweefde gewoon naast hem en zijn Abra had hij vastgehouden. Hijgend kwam de jongeman tot stilstand, waarbij hij lichtjes voorover boog en één van zijn handen op zijn knie plaatste. De gigantische terreurpokémon was in ieder geval verdwenen en het leek er niet op dat het nog tevoorschijn ging komen. In plaats van opluchting, echter, voelde Manolo woede in zich omhoog borrelen. Hij draaide zich naar Hades en fronste kwaad. “Ben je nou helemaal gek geworden!” sprak de jongen hem streng toe. “We zijn geen prutsers, oké? Wij zijn stil en sluw. En we gaan al helemaal geen pokémon die vijftig keer zo groot is als ons uit de tent lokken, begrepen?” Als Gastly’s een neus hadden, dan had Hades nu gesnoven. Hij sloeg Manny’s woorden toch in de wind, dus waarom probeerde de jongen het nog?

Ah, het zou ook wel. Hij was hier niet voor Hades’ zijn plezier. Hij kon de pokémon net zo goed terug in zijn ball stoppen en dan zou het hem flink wat ellende besparen. Maar dan werd het ook weer zo... Saai. Dit was de Badlands. Het enige wat hier te vinden was, was een dor landschap, een grote hoeveelheid aan pokémon en een of andere elektriciteitscentrale. Hij kon daar wel naar op zoek gaan om een kijkje te gaan nemen, maar het wekte nou niet bepaald de interesse in hem op. Misschien kon hij wat pokémon bezichtigen. Zien of eentje zijn aandacht trok of niet. Manny zuchtte en liet zich op de grond zakken, waar hij in kleermakerszit op de grond ging zitten en zijn kleine schoudertas in zijn schoot legde. Hestia ging naast hem zitten, haar lichaam zijn kant op leunend zodat ze een steunpaal had. Hij liet het gewoon gebeuren, want hij was inmiddels wel gewend dat de Abra zo close bij hem deed. Manolo haalde zijn zonnebril uit de kraag van zijn shirt en zette die op, want de zon was inmiddels zo gaan staan dat het in zijn ogen scheen. En het was ondertussen al lente geworden, dus raar hoefden ze hem niet meer te noemen met dit ding op z’n kop.

De pokémon die in zicht kwamen interesseerden hem niet zoveel. Het waren voornamelijk Diglett en Geodude die langs... Ja, ze liepen niet, maar hoe moest hij het dan noemen? Langszweven? Langs schuifelen? Wat de Fraxure zat er onder de grond bij een Diglett, anyway? Dat was één van de vele mysteries van het leven. Hoe nog nooit iemand erop was gekomen om dat te onderzoeken was hem een raadsel. Of misschien hadden ze dat wel al gedaan, maar was wat ze zagen zo schrikbarend, dat ze het niet erkenbaar durfden te maken. Dat zou hem eigenlijk niks verbazen. Al deed de mensheid alles voor geld, dus als iemand met een flink pak geld aan kwam zetten... Manolo schudde zijn hoofd. Hij dacht hier teveel over na en het bezorgde hem hoofdpijn. Verveeld liet hij zich met een doffe klap achterover vallen, waarbij Hestia geschrokken kruislings over hem heen viel. De Abra kwam verward overeind, maar toen ze de moeilijke frons van haar trainer op zijn gezicht zag, begreep ze al ongeveer waarom hij was gevallen. Hij had besloten om te gaan liggen en staarde nu naar boven, naar de lucht.

Geen wolkje aan de lucht. Natuurlijk niet, waarom zou het ook? Net als hij eens een keertje naar de wolken wilde kijken.

Manny slaakte een diepe zucht. Hades zweefde toen in zijn zicht en keek hem gevaarlijk grijnzend aan, maar de jongen schonk hem een waarschuwende blik vanachter zijn zonnebril, die de pokémon wonderbaarlijk genoeg begrepen had. Het was echter niet veel later dat de Gastly zijn blik op iets anders vestigde; iets wat zich kennelijk niet ver van Manolo af bevond. Nieuwsgierig probeerde de jongen te zien wat er aan de hand was, maar daar moest hij toch echt rechtop voor gaan zitten. Toen hij dat eenmaal deed, werd hij aangenaam verrast door het gezelschap van een wilde pokémon. Een Gible, om precies te zijn. Hij fronste, verward over de waarom. Waarom er een Gible in zijn buurt was gekomen. Zeker met zo’n onvriendelijk en lelijk hoofd van Hades bij zich. Dat zei hij maar niet hardop. Hades wist zijn zwakke plekken namelijk.

De pokémon was nieuwsgierig. Dat werd wel duidelijk toen hij dichterbij kwam. Manolo grijnsde en keek boven de rand van zijn zonnebril door. Zou het een probleem worden om die Gible te vangen? Uitbreiding van zijn team was misschien niet zo heel mis, zeker niet als hij moeilijkere opdrachten ging krijgen van Team Rocket. “Hades, denk jij wat ik denk?” vroeg Manolo aan zijn partner. De Gastly keek hem vragend aan. De jongen rolde met zijn ogen. “Jirachi, Hades, ik dacht toch echt dat we onderhand wel op één lijn zaten,” zuchtte hij tegen de gasbol. “We gaan ‘m vangen.” Dat was genoeg info, want Hades zweefde toen tussen hem en de Gible in, zodat Manny ongestoord recht kon gaan zitten. Maar hij stond niet op. Zitten was prima genoeg. “Confuse Ray.” Hij zei het zo kalm en simpel dat het bijna leek alsof hij al jaren aan gevechten deed, maar eigenlijk had hij bij Arceus geen idee wat hij deed. Een strategie verzinnen, daar had hij niet vaak de moeite voor genomen. Alleen om te ontsnappen. En dat hoefde hij dit keer niet.

Zijn aanvalskeuze werd echter wel beloond. De Gible raakte meteen in de war, want de aanval was raak. Desondanks kreeg hij het voor elkaar om een Take Down te gebruiken. Een erg domme zet als je het aan Manolo vroeg, want het koste de Gible sowieso wel schade en Hades was van het spooktype, dus dit had absoluut geen effect. “Hades, Night Shade.” Wederom een rake aanval, hoewel hij dat met moeite kon inschatten. Gible herstelde op dat moment al van zijn verwarring; iets wat Manny niet echt op prijs stelde. Een Dragon Rage werd ingezet, die de Gastly volop wist te raken, maar zijn trainer maakte zich niet veel zorgen om de schade. Zoveel deed het hem nou ook weer niet, toch? “Mean Look.” Hiermee kon de Gible niet meer wegvluchten, dus werd het een stuk makkelijker om hem te bevechten en te vangen. “Doe maar een Lick ofzo, weet ik veel,” voegde Manolo er met een wuivende hand aan toe. Hades kende die aanval, toch? Ja. Natuurlijk kende de Gastly die. Hoe kon hij daar nou aan twijfelen.

Gible deed nog een poging tot een aanval; een Sandstorm, maar net als bij Dragon Rage maakte Manolo zich niet echt zorgen. Hades kon dit wel aan, vond hij. Zelfs al leek het er nu erg op dat de Gastly op zijn laatste loodjes bezig was. “Hypnosis,” droeg zijn trainer hem op, hopend hiermee een streepje voor te hebben. Als de pokémon in slaap viel, dan had hij een verhoogde kans om die te vangen, toch? En ja hoor, de Hypnosis was raak. Manolo haalde een lege pokéball tevoorschijn en wierp die nonchalant naar het slapende gedaante van de Gible. Het feit dat hij al moeite deed voor deze vangst was een wonder, want normaal gesproken jatte hij liever dingen dan er echt voor te werken. Hij snapte de rede voor trainers dan ook niet om daar zo’n heftig gevecht van te maken. Zolang hij maar niet veel hoefde te doen, vond hij het prima.