Tears on fire

Ze sloeg even kort haar hand heen en weer. Opnieuw waagde ze een poging Saiko wakker te maken, maar dat werkte natuurlijk niet. De zielloze Pokémon was weer eens een hersenloze Beldum aan het uithangen en Tawn kon er niet echt tegen. Ze zuchtte daarom ook even luid en duidelijk en legde even kalm een hand op haar schoot. De eenogige Pokémon verroerde niet en zij fronste enkel lichtjes, waarna ze even schuin keek naar Adelais. De Eevee had zich opgerold in een bolletje van pluizig haar en lag nu zachtjes in te dommelen. Ze zuchtte even zachtjes, deels opgelucht. Ze was zo blij dat ze terug een Eevee in haar bezit had. Het was niet dat ze niet blij was dat Sachi weg was... het was gewoon... De angst voor ijs en de Pokémon die de kracht hadden dit te gebruiken was gewoon te sterk voor het moment. Het was al een hele uitdaging voor haar om een stap buiten een gebouw te zetten in dit weer. Maar goed, ze was erover eens geweest dat ze niet voor altijd in een gebouw kon blijven zitten, wachtend op de dag dat het warmer zou worden. Ze rilde even kort bij de korte herinnering aan de Icy Wind die ze laatst in haar gezicht had gekregen. Met een trillende zucht wekte ze Adelais, die even opkeek en de spanning duidelijk inschatte bij haar trainer. De kleine Eevee knipperde enkele keren met haar oogjes, kwam toen overeind en vleide zich tegen de been van haar trainster aan. Tawn keek ietwat verrast op en keek even neer op de Pokémon die ze nog niet zo lang in haar team had. Met een kleine lach bukte ze zich en pakte ze het pluizige diertje op waarna ze het in haar armen nam en deze even tegen zich aan drukte. Ze duwde haar neus in de pluizige pels van de Eevee, iets dat ze al in maanden niet had gedaan. De Eevee begon teder haar wang te likken en Tawn voelde wel meteen tranen prikken in haar ogen toen ze even vergat dat dit niet Sachi was. Adelais duwde haar kopje tegen de kaak van haar trainster en Tawn voelde hoe de tranen nog harder begonnen te drukken op haar. Ze schudde daarom lichtjes haar kop en snikte zachtjes. Toen ze echter de eerste tranen voelde, voelde ze niet enkel het zachte gelik van haar Eevee, maar opeens voelde ze ook hoe een soort van korte armen zich rond haar middel sloegen. Ook voelde ze iets rond haar been. Wel meteen keek ze verrast op. Lawrence had haar goed en stevig vast en drukte zijn snuit zacht tegen haar aan. Maybel stond aan haar been en knuffelde haar been zachtjes. Tawn kon het niet laten en begon nog luider te snikken toen ze dit zag. Tranen vloeiden sneller over haar kaken heen en wel meteen zakte ze door haar benen en begon ze nog luider te janken. Ze wilde naar huis, naar mam en pap, naar waar het veilig was. Ze wilde Sachi terug, haar Eevee, niet de Glaceon. Ze kon het niet meer. Of eigenlijk wilde ze gewoon niet meer. Ze was een zwakke meid en dat wilde ze niet verbergen. Ze kon er niet tegen en dat mocht echt iedereen weten. Van de eerste persoon tot de laatste. Het kan haar niks meer schelen. Als ze haar hier nou zouden vinden, zou ze dat dan erg vinden? Waarschijnlijk eerst niet... Maar uiteindelijk wel... Met een trillende zucht opende ze haar ogen, die glinsterden in de zwakke zon van de tranen. Ze keek recht in de donkere ogen van Lawrence, die haar met een betrouwbare blik aankeek. Een gemengd gevoel was eruit af te leiden, alsof hij ook erg bezorgd was om haar. Ze had het eigenlijk nooit echt gesnapt, hoe hij zoveel om haar kon geven als zij altijd zo gemeen tegen hem was geweest. Ze keek hem kort aan en wel meteen sloeg ze haar arm naar hem uit en trok ze de Krokorok tegen haar aan. Ze hield zoveel van die Pokémon... Zielsveel. Even was het stil toen ze haar gezicht stil tegen zijn ruwe huid duwde. Maar uiteindelijk sloeg hij teder zijn staart rond haar. Zijn bek duwde hij zachtjes tegen haar rug terwijl hij zijn armen rond haar sloeg. Tussen hen in zat nog steeds Adelais, die niet eens bewoog maar de twee gewoon even liet doen. Ze voelde zich wel veilig... Maar het punt was gewoon dat ze eerder heimwee had naar huis, de plek waar ze zoiets als nu niet kon opgelopen hebben... Ze zuchtte met een trillende stem en keek even op. Ze ontmoette opnieuw de ogen van haar trouwe Pokémon, Lawrence en keek hem recht aan met een sterke blik. Ze knikte langzaam naar hem en hij zette een stap naar achter. Echter keek hij wel meteen op toen er een schaduw over hen viel. Met grote ogen keek het meisje op naar de persoon die voor haar kon staan. Op een afstandje... Ze zuchtte zachtjes en kwam langzaam overeind terwijl ze Adelais nog wat dichter tegen zich drukte. Het was een jongen... Niet veel ouder dan haar... "He yo, jankert," Wel meteen keek ze weg. De jongen kreeg als antwoord een brullende Krokorok. Hij grinnikte enkel zachtjes en dat kon ze goed horen. Ze zuchtte zachtjes... Oh, wat was ze een grote baby zeg... Ze jankte dag in en dag uit en iedereen kon het zomaar zien. "Dubbel gevecht met mij?" zei keek weg naar de grond, daar had ze nu geen zin in. "Hahaha, dat dacht ik al je be-" Opeens schoot haar Krokorok met een snelheid ongekend naar voren en greep hij de keel van de jongen vast. Hij pinde deze tegen de grond aan en ontblootte zijn tanden, die fel blikkerden in de felle zon. Ze voelde opnieuw tranen prikken, maar ze had geen neiging hem te gaan helpen. Toen ze dan ook terug wegkeek, hoorde ze enkel gebrul. Toen ze echter terug opkeek zag ze tot haar schrik dat de Krokorok door de lucht vloog en dit aan een hoog tempo. Hij lande een eindje verderop op de grond, plante een van zijn voorpoten in de grond en trok zo een ondiepe lijn in de grond. Hij kwam terug overeind, vlammen die dansten in zijn duistere blik. Zijn ogen spraken op het moment vele talen, iedereen zou hem kunnen verstaan. GA WEG' spraken ze. 'JE GAAT ERAAN' Kon je er ook uit opmaken. Maar dat was iets dat ze liever niet zag. Ze keek even naar Maybel, die duidelijk banger werd bij het zien van de Sandslash die zojuist Lawrence van zijn trainer had geslaan. Adelais sprong echter uit haar handen en liep met grote sprongen op de andere trainer af. Dat gaf haar de kans om even de tranen van haar gezicht te halen. Wat was ze toch een nietsnut... Ze kon het niet laten die dingen... Ze was gewoon zo en... Ze voelde opnieuw die druk... Dus kapte ze dan maar gewoon haar gedachten af en keek ze naar de Shiny Charmander, die haar been vast had en gewoon even schuin naar haar keek met bange ogen. Deze blik zou ook iedereen kunnen verstaan, dat wist ze zeker. Ze zuchtte zachtjes en keek de jongen aan. "Kom maar op," zei ze met een zachte stem... Het klonk niet al te zeker.
Ondertussen was Adelais naar de jongen gegaan en was ze deze aan het likken. Ze kende de Eevee nog niet zo lang, maar het was al duidelijk dat deze heel veel om andere gaf en met andere bedoelde ze dus ook deze gemene man. Ze zuchtte even zachtjes en keek even naar lawrence, die afkeurend snoof. Het zou nog moeilijk gaan tussen die twee. Adelais was een cadeau geweest van haar ouders en had op haar box gestaan voor een redelijke tijd. Nu ze Sachi niet langer in haar team had, had ze erge nood gehad aan een nieuwe schattige Pokémon... Gewoon een nieuwe Eevee. Met Sachi op de box had ze dan besloten Adelais ervan te nemen. De eerste keer dat ze de Pokémon eruit had gelaten, was het nieuwsgierig geweest naar haar arm. Toen had Tawnee het hele verhaal verteld tegen de kleine Pokémon. Ze was toen, wonder boven wonder, niet gaan janken, maar ze had zich opgelucht gevoeld. Het voelde goed een Eevee te hebben, hoe hartverscheurend het ook kon zijn. Ze balde haar handen tot vuisten en knikte even kort naar Saiko en Lawrence. Ze wist best dat ze Saiko niet kon vertrouwen... Maar ze had niet veel keus... Ze zat hier met een man die wilde vechten... Goed dan. Ze snoof zachtjes en vernauwde haar ogen kort waarna ze snel even haar hand over haar gezicht liet gaan. Toen de oudere jongen overeind kwam, kraakte deze kort zijn nek en keek hij even schuin naar de Eevee, die hem even onderzocht... Opzoek naar wonden ofzo... Ze hapte even kort naar adem en keek toe Adelais even een giftige blik van de Sandslash kreeg. Het verraste haar echter hoe ze reageerde. In de plaats van vijandig te doen, of zelfs bang te zijn, piepte ze even tevreden naar hem en draaide ze zich om waarna ze met grote passen terugliep naar Tawn. Ze hing wat door haar benen en ving de Pokémon simpel op waarna ze even de zachte pels van de Pokémon in haar egzicht drukte. Oké, dit voelde gewoon te goed voor woorden. Daarna keek ze terug op. Ondertussen had de tegenstander een tweede Pokémon bovengehaald, een Scolipede. Even verstijfde. Die was echt gigantisch... Maar ze moest wel... Winnen... Ze kon niet echt weg gaan en tja... Wat voor keuze had ze eigenlijk? Weer gaan huilen? Nee, niet vandaag, niet nu...

"Scolipede, Venoshock," Even keek ze schuin naar haar twee Pokémon, de een kon er tegen en zou geen schade oplopen, de ander kreeg maar halve schade. Wat voor nut had die aanval? Toch reageerde ze snel en duidelijk. "Swift Sandslash!" Reageerde hij. Ze keek even kort naar Adelais. "Law, Scary Face," reageerde ze snel. Ze zou Saiko aan de kanten laten. Even gloeide de ogen van de Pokémon op waarna deze staarde naar de twee Pokémon die beide hun aanval aan het voorbereiden waren. Even verstijfden beide. "Saiko!" Wel meteen stoof de Beldum naar voren. "Scolipede!" De Pokémon schoot ook naar voren en in de plaats van Venoshock uit te voeren zoals de trainer had gevraagd, rolde deze zich op tot een bal en rolde deze aan hoge snelheid op de Beldum af. Ondertussen reageerde de Sandslash ook door de bekende sterretjes af te schieten. "Sandstorm," zei ze met een stille stem. Lawrence vloog ook naar voren, sprong simpel op en ontweek de eerste sterretjes waarna hij de volgende met zijn staart wegsloeg. Er volgden nog een paar en hij opende zijn bek waarna hij deze terug snel sloot en zo als het ware de schade niet zo groot was als ze normaal zou zijn. De Krokorok lande en opende zijn bek waarna hij brulde en er opeens een zandstorm verscheen. Wel meteen hield Tawn haar handen voor haar ogen. Daarna opende ze ze langzaam en keek ze toe hoe saiko snel en soepel de rare aanval van de Scolipede ontweek. De Bug, Poison type rolde verder en ramde tegen een steen aan. Daar kwam hij natuurlijk tot stilstand. "Gyro Ball," reageerde de tegenstander. De Sandslash schoot naar voren en begon rondjes te draaien terwijl deze grijs oplichtte. Ze slikte even zachtjes en keek even schuin naar Law, maar die had al iets besloten en stoof naar voren. Assurance... Kon Tawn herkennen. De Pokémon tilde zijn poot op en sloeg keihard tegen de ijzerachtige Pokémon. De Sandslash draaide nog snel en haalde de Krokorok ervan onderuit waarna deze achteruit viel en zo op de grond lag. Maar daar bleef het niet bij. Hij reageerde snel door op zijn beurt met zijn staart over de grond te gaan en zo de Sandslash mee te hebben. Daarna spande hij zijn spieren op, tilde hij zijn achterhand op, plaatste hij zijn voorpoten op de grond en trapte hij de Sandslash met een harde trap naar achter, recht in de zachte buik van de Pokémon. Even verkrampte de Ground Pokémon, waardoor deze nogal onstabiel op de grond terecht kwam. Lawrence sprong op en brulde uitdagend naar hem. Ondertussen was het gevecht tussen de Scolipede en de Beldum erg stil geweest. De Bug Poison type was niet meer te zien en het leek even alsof de Pokémon weg was gegaan, dat hij er genoeg va had gehad. Ze balde haar handen tot vuisten en keek naar de onduidelijke silhouet van de Pokémon in de zandstorm. Opeens schoot de paarse kleur van de Pokémon aan haar voorbij... Hij ging voor Law. "Saiko, onderschep hem!" zei ze met een luide stem. De Beldum draaide zich half en bleef even hangen in de lucht. Wat! Zou hij niks doen! Hoe durfde hij! Het... Hoe durfde het! Ze balde haar handen tot vuisten en duwde Adelais wat meer tegen zich aan. Hoe zouden ze dit ooit kunnen winnen als Lawrence de enige Pokémon was waarmee ze kon vechten. "Saiko!" Nog steeds geen reactie. Ondertussen had Law al opgemerkt wat er aan de hand was. Hij keek schuin op naar de Sandslash en reageerde zelf door een Swagger uit te voeren. Wel meteen liet de Sandslash, die nu al terug overeind was gekomen, een brul horen. "Rollout," reageerde de man. Tawn keek even kort naar de twee Pokémon die beide opsprongen en zich oprolden. Konden ze beide Rollout?! Hoe moest ze dit nu aanpakken. Als Saiko nu gewoon reageerde. Maar toen kwam er iets in haar op. "Law!" De Krokorok keek even schuin naar haar. Hij wist ook heel goed dat hij nergens heen kon. Ze keek even kort naar de grond, hij grijnsde en knikte naar haar, daarna spreidde hij zijn poten, vernauwde hij zijn ogen en sprong hij op. Maar in de plaats van weg te springen, dook hij naar beneden en verdween hij onder de aarde. Net op dat moment ramden de twee Pokémon, die in hetzelfde team zaten, tegen elkaar aan. Oké! Geweldig! Ze lachte even kort. Dig was soms echt een geweldige aanval en zeker voor momenten zoals deze. Ze haalde even rustig adem en tilde een arm op waarna ze even haar gezicht afschermde voor het zand.
Na enkele tellen stonden de twee Pokémon er terug. Echter was de Scolipede er wel al wat minder aan toe. Het was zodat de Sandslash best sterk was en hij was nu geraakt door een Rock aanval, een aanval waar hij zwak voor was. Met andere woorden, ze had de kracht van de Pokémon tegen zijn eigen maatje gekeerd. Het was wel duidelijk dat ze vrienden waren, want de Sandslash boog zich even over de Scolipede, die even zijn ogen had gesloten, omdat de zandstorm hem ook nog eens schade... Ze keek even kort naar Saiko, die nog steeds niks deed. Ondertussen was de grote Bug Pokémon zich aan het klaarmaken weer aan te vallen, door trillend overeind te komen. Sandslash draaide zich kort om en keek rond, wetend dat Law zich nog steeds onder de grond bevond en nog steeds een gevaar was voor hem en zijn maatje. Hij sloeg zijn nagels uit. Nee, ze moest de Scolipede hebben, niet hem... Ze keek weer even naar de Beldum."Saiko!" Gilde ze luid en duidelijk naar de Pokémon die hoog in de lucht aan het rond vliegen was. "Take Down," Ze keek vurig naar het oog van de Beldum. Maar nog steeds kreeg ze geen reactie. Ze balde haar handen tot vuisten en keek even woest naar de grond. Opnieuw moest ze het alleen doen met de Pokémon waarmee ze het kon vinden, ze kon niet rekenen op Saiko, dat zag ze nu wel. De Beldum had er geen zin in, of ze besefte gewoon niks. Het was zelfs geen ze, of een hij, wat was het eigenlijk voor Pokémon? Buiten een hersenloze natuurlijk... Stil staarde ze naar het strijdveld, waar het duo van de tegenstander rustig bleef. De Scolipede was er echter niet zo goed meer aan toe en keek even vurig op naar de Beldum. Sandslash deed hetzelfde en volgde zijn blik. Beide waren ze erg intimiderende Pokémon als je het zo bekeek en zeker tegenover haar kleine team. Zonder Kido had ze niet echt een groot gedrocht dat iedereen wegjoeg en dat miste ze eigenlijk, hoe misplaatst het ook kon klinken. Ze zuchtte zachtjes en staarde terug met razende ogen naar de Beldum. "Saiko!" Gilde ze opnieuw en weeral kreeg ze geen reactie van het ding. Het was er maar, het vulde de ruimte en het deed niks meer. Het gevecht met Nathan was nochtans erg goed gegaan. Ze had zelf nogal weinig commando moeten zeggen aangezien Take Down de enigste aanval was van de Pokémon. Het was dus zo dat ze altijd zou verliezen met het ding. De vraag was dan natuurlijk; waarom had ze het nog? Het was vrij simpel, ze wilde niet opgeven op het levenloze dingetje dat zichzelf een Beldum een noemde. Het was zo dat het nog steeds leefde, voor zover zij wist, en het had wel een ziel, ergens. Ze moest gewoon een manier vinden tot hem door te dringen... Misschien zou het dan beter gaan, wie weet. Maar nu had ze echt het ding nodig, anders kon ze de overwinning wel op haar buik schrijven... Stil staarde ze naar de Beldum. Toen deze nog steeds niks deed na zo'n lange tijd, balde ze haar handen tot vuisten. Toen ze even vlug naar het veld keek, zag ze hoe de Scolipede zich klaarmaakte om een bepaalde aanval uit te voeren... Nee! Ze had niet gehoord wat het was door de zandstorm. Maybel piepte even bang en klampte zich steviger vast aan haar been. Adelais keek met grote ogen toe hoe ze vochten, haar oortjes stonden nieuwsgierig naar voren. Toen sprong de Scolipede op. Wacht... Double-Edge! Ze keek met grote ogen toe hoe deze op Saiko afvloog. De Pokémon stak haar 'horens' naar voren en maakte zich klaar om haar Pokémon te rammen. Saiko deed niks en werd zo meegetrokken door de gevaarlijk aanval. De paarse Pokémon richtte zich naar de grond en vloog er aan hoge snelheid op af. "Saiko!" Gilde ze, oprecht ongerust. Maar de Beldum reageerde niet, het kon waarschijnlijk ook niet. Toen ze opeens iets hoorde, wende ze haar blik af van het vallende duo. Ondertussen was Lawrence uit de grond gekomen. Hij sloeg keihard met een van zijn voorpoten tegen de neus van de Sandslash, draaide zich in de lucht en sloeg toen keihard met zijn staart tegen de Pokémon. De Ground Type wankelde wat, maar keek toen terug vijandig op. "Thrash!" zei ze luid en duidelijk. De Krokorok lande netjes op zijn twee achterpoten, sloeg zijn klauwen uiteen en brulde eens luid waarna hij aan een razend tempo op de Sandslash afvloog. Met grote ogen keek de Ground Type naar de razende Ground, Dark Pokémon die verwoest met zijn poten begon te slaan in een wilde razernij. De Sandslash probeerde hem te volgen, maar werd heel vaak geraakt. Zo kreeg hij opeens een harde stamp in zijn buik en werd deze zo tegen de grond geramd. De Krokorok brulde blij en duidelijk en stoof naar voren waarna hij opsprong, een soort van salto maakte en een slag van zijn staart verkocht op de kop van de Ground Type. wel meteen toen hij terug was geland, pakte hij, de nu was versufte Sandslash en gooide hij deze de lucht in met een klap van haar staart en goed handwerk. Daarna sprong hij erachter, sloeg hij hem nog wat hoger. Toen kwam hij terug neer, maar sprong terug op, hoger. Hij opende zijn kaken en pakte het lijfje van de Sandslash zo vast waarna zijn tanden roekeloos in het vlees van de Pokémon wegzakten. Hij draaide zich naar de grond en opende zijn bek waarna hij een keiharde trap gaf aan de Ground Type. Pure woede was te zien in de ogen van de Ground, dark Pokémon die aan haar kant stond. Toen ook Lawrence lande, keek Tawn even vluchtig naar het andere gevecht. Ondertussen had de Scolipede haar Pokémon tegen de grond gepind en kon deze niet meer weg. "Saiko!" Het was eigenlijk alleen de Beldum die in de problemen zat... Was het dan zo moeilijk? Ze zuchtte zachtjes, balde haar handen tot vuisten. De zand prikte hevig in haar ogen... Maar ze moest volhouden. De Scolipede liet even een brulachtig iets horen, tilde zijn kop op en liet een gloeiende hoorn zien. Megahorn... Oh Arceus, dat was een krachtige aanval!"Saiko!" Gilde ze nu opnieuw, haar stem schor van het geroep. Ze was immers niet gewoon zoveel te roepen in een gevecht, en al zeker niet zoveel keer de naam van haar Pokémon. Meestal deden ze wat van hen werd verwacht, ze gingen niet gewoon random dingen doen of zelfs niks, zoals deze deed. Het was te absurd, te stom... Ze haalde rustig adem en keek snel naar Lawrence, die net een luide brul liet horen. De Pokémon had intussen ook al de Sandslash weer weg geslaan en deze had even geprobeerd een mislukte Slash uit te voeren, wat eigenlijk helemaal niet ging in zijn staat. Ze kon ook echt niet horen wat de tegenstander van commando's aan het roepen was naar haar Pokémon, hij misschien ook niet. Het was misschien maar beter, want het enigste wat ze swchreeuwde was de naam van haar dierbare Beldum. Dierbaar was nu ook wel veel gezegd, maar het was meer dan dat je zou verwachten, dat was wel waar. Opeens vertraagde de storm wat, het zand prikte minder hard in haar ogen... Het was opeens rustiger. Toen ze opnieuw gebrul hoorde, keek ze vlug in de richting van de Scolipede, die zijn horens nog even de lucht instak, om deze vervolgens naar beneden te gooien, doelend op de Steel Type die onder hem lag. Echter gebeurde er iets dat zoal zij als hij niet had verwacht. Een fel, wit licht, begon te ontstaan van zijn lichaam. Tawn keek met grote ogen toe hoe er uit de witte lichten, twee sterke armachtige dingen kwamen en de horens zo onderschepten en vastgrepen. Toen schoot het lichtgevende ding naar boven, aan hoge snelheid. Daar ging de Scolipede, die niks kon doen, behalve tegenspartelen. Toen de Pokémon stopte, spatte het licht in felle stukjes van zijn lichaam en gooide deze de Scolipede de lucht in. Wel meteen staarde de Pokémon met grote ogen naar de nu groter geworden Pokémon. Zijn tegenstander was niet langer een Beldum, maar een Metang. Deze tilde zijn beide armdingen op en wel meteen volgde een reeks van snelle slagen die de Scolipede onmogelijk kon onderscheppen. Als ze het juist had was dat een Bullet Punch dat werd uitgevoerd. Wauw! serieus! Kon het dat! Met grote ogen en een kleine lach op haar gezicht keek ze toe hoe de Metang de laatste klap uitvoerde. Toen greep het de Bug, Poison Type terug vast. "Scolipede! Zorg dat je daar wegkomt! Sandslash!" Gilde haar tegenstander. Ondertussen was de zandstorm ook gaan liggen. De Metang slingerde zijn tegenstander de lucht terug in. deze keer gloeide de voorhoofd van de kop van de geslachtloze Pokémon op. Daarna ramde deze de Pokémon hard en vloog het even een rondje in de lucht. Toen draaide het zich. Het tilde een van zijn armdingen op en schoot toen naar voren. Meteor Mash... Oh my Arceus.. Die aanval was zo geweldig! Ze sperde haar ogen open en keek toe hoe de Metang aan razendsnel tempo op de tegenstander afvloog. De arm werd nog wat naar achter getrokken, maar uiteindelijk sloeg deze het toch uit en sloeg het ding keihard tegen de Pokémon. De val die de Bug Poison type maakte werd hierdoor nog wat versneld en aan een hoog tempo knalde deze tegen de grond aan, waardoor stof opsteeg. Met een open mond had Tawnee staan staren naar het duo. Ze kon het amper geloven, dat deze Metang haar Saiko was. Met een soort van blij gebaar zwaaide ze naar de Pokémon. Deze keek haar kort aan en tot haar verbazing zag ze een soort van trots in de ogen van de Pokémon. ze had nooit gedacht dat het iets kon denken en dat het zo slim was als dat ze hier had gezien. Ze geloofde haar ogen echt niet! Dit was geweldig. Ze keek snel naar het strijdveld, maar kon niks zien door de stofwolk. Ze vroeg zich af hoe de Krokorok het deed met de Sandslash. Hopelijk waren ze aan de winnende kant, maar had Lawrence hem hopelijk nog niet helemaal vermoord. Ze wist echter dat de Pokémon te ver kon gaan als hij eenmaal in zijn fury zat. Wat hij dus nu ook was. Toen de stof langzaam daalde zag ze het duo nog steeds vechten. Het was echter erg duidelijk wie er zou winnen. De Sandslash had vele beetwonden en werd nu duidelijk ingemaakt door de Krokorok. Met het beeld van de verslagen Scolipede op de voorgrond was dit best een erg neergeslagen zicht, daarom stak ze haar hand op. "Zo is het genoeg, beide, we hebben gewonnen," Maar Lawrence stopte niet, nee, hij ging gewoon door met het slaan van de Pokémon. Het trappen van zijn achterpoten en wild geslaan van zijn staart was gewoonweg abnormaal te noemen, maar dat was hij wel een beetje. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar Saiko, ze was zo hulpeloos. Maar ergens leek de Metang door te hebben wat zijn trainster wilde en dus vloog het naar onder, viste het de woedende Krokorok van de grond en gooide het weg van de Sandslash. Verwilderd begon de Pokémon in het rond te slaan toen het werd opgetild. Toen deze dan ook een aanval wilde uitvoeren op Saiko, vond Tawn het welletjes en pakte ze de Pokéball van haar pokémon. Ze stak deze op en liet de Krokorok, toen deze elegant en soepel was geland op zijn vier pootjes, terugkeren in zijn ball. Toen was er een bepaalde stilte... Die zij al helemaal niet leuk vond.

Rustig kwam de Metang op haar af. Deze stak een arm op en liet even een blij geluidje horen. Het was duidelijk dat de Pokémon nu erg blij was met wat er was gebeurd en het feit dat ze hadden gewonnen, natuurlijk. Het was ook zo dat deze kalmer was... Het was dus echt zo dat Pokémon veranderden als ze evolueerden. Sachi en Kido waren ook zo geweest, maar om eerlijk te zijn had Tawn nooit verwacht dat de Metang nog emoties zou tonen in haar leven. Ze staarde dan ook met grote ogen naar het ding, niet echt goed wetend wat ze moest zegen op dit moment. Ze was letterlijk sprakeloos over wat zij hier had uitgevoerd. het was deze Pokémon geweest die de Scolipede het harde leven eens had laten zien, deze kanjer hier... En het was haar Saiko geweest, de levenloze Saiko. Ze was trots geweest, net zo trots toen Lawrence was veranderd in een Krokorok en die Tyrunt eens had laten zien hoe een echte Ground aanval eruit zag. Ze moest kort lachen bij die herrinering. Langzaam zette ze dan ook een stap naar voren en legde ze een hand op het stekel dat de neus van de Pokémon moest voorstellen. ze aaiden het vorozichtig en grinnikte zachtjes bij het besef van wat voor kracht achter die machtige, ijzeren klauwen zat. Die armen, zo sterk, die ogen zo diep. Het was gewoon wonderbaarlijk en daar kon niemand iets tegenop brengen. "Keer terug jullie," hoorde ze opeens. Ze keek op en zag de tegenstander zijn Pokémon had laten terugkeren. Hij zag er al minder gemeen uit dan in het begin, toen hij haar had uitgedaagd tot een gevecht. Stil keek ze naar hem en ook saiko draaide wat om naar hem te kunnen kijken. Adelais was mooi blijven zitten aangezien ze even een strenge blik van haar trainster had gekregen, wijzend op het feit dat ze op haar plaats moest blijven en niet naar de gewonde Pokémon toe moest gaan. Maybel had nog steeds haar been vast en dat was gewoon erg schattig, daar kon je echt niks aan ontkennen. Langzaam keek de bruinharige jongen op en ontmoette hij haar ogen. Zij knikte enkel. "Dat was een mooi gevecht," zei ze zachtjes. Hij knikte instemmend. "Ik moet zeggen... Ik was even bang dat ik zou verliezen," Hij grinnikte en lachte terwijl hij kort zijn hoofd schudde. "Nee, je Pokémon zijn vele levels boven de mijne," zei hij met een zucht. "Had ik dat maar eerder gezien... Agh... Ik ben ook zo slim," grinnikte hij er daarna achter. Ze keek even kort weg, aangezien ze nog steeds gekwetst was over zijn woorden van jankert. ze kende het, ze wist... ze was een grote baby, daar hoefde ze echt geen bevestiging voor te hebben. Hoe lastig het ook was, het was zo... Ze zuchtte zachtjes en aaide de Metang rustig. Deze leek er geen reactie op te hebben, hoeveel emoties ze ook nu aan het uiten was, ze bleef stil en reageerde er voor geen meter op, raar maar waar en irritant. Ze zuchtte even zachtjes en keek terug naar de jongen. Deze was ondertussen zijn Vulpix aan het aaiden, die er blijkbaar ook heel de tijd had gestaan. Toen viste hij deze van grond en nam hij ze in zijn armen waarna hij in haar richting kwam. Even legde ze hem een dodelijke blik op. Het was even stil tussen hen, enkel het geruis van de wind toonde aan dat alles nog doordraaide en nog niet alles voorbij was. Toen zuchtte hij zachtjes en keek hij even weg. "Het spijt me oprecht van mijn woorden," zei hij vervolgens. "Ik ben dom geweest, heb het eruit geflapt voor ik had beseft," zei hij vervolgens. Tawn knikte langzaam... Hij leek eerlijk te zijn en hij was vast ook in shock door wat Lawrence met hem had gedaan. Nu hij ook nog eens had gezien wat haar Pokémon konden was het niet zo moeilijk om dit van hem te verwachten. Ze was het echter gewoon... Naja... Dat mensen verschoten van wat ze kon. Ze zag er niet zo sterk uit, tot ze haar Krokrok of Aggron bovenhaalde, dan werd alles opeens stil. Ze kon de grootste sukkelaar zo het zwijgen opleggen, ookal was dat soms niet echt gewild of bedoeld, soms gewoon een kwaad neveneffect dat niet echt voordelig was. Zoals bij Kido en Lubbock... Lastig, maar je moest ermee leren omgaan. Ze zuchtte zachtjes en knikte naar hem, opnieuw, overtuigender dan eerst. "Oké dan, het spijt me van mijn Krokorok, hij is nogal beschermend weet je," Hij knikte begrijpend. Toen stak Tawn haar hand op."Ik moet gaan..." zei ze op een weifelende toon en een kleine lach op haar lippen. De jongen keek haar even kort aan, maar het was nu eenmaal zo dat ze niet wilde blijven hier, ze had hem niet graag, hoe vaak hij ook sorry zou zeggen tegen haar. Dat wist ze zeker. "Oké dan, bye," Ze knikte naar hem. "Bye," En ze draaide zich om. Arceus, ze moest echt niks meer van hem weten, hoe vaak hij ook sorry zou zeggen, het zou zo blijven, dat wist ze zeker.

Nadat ze wat had gewandeld, met Maybel in haar armen en Adelais die op de rug zat van Saiko, was ze op een staan gaan zitten midden in het verlaten niemandsland. Ze keek even kort rond. Het gebied zelf as niet bedekt met sneeuw en leek met het koude weer een ontroostbaar landschap die gewoon zielig was in elke manier ook. Ze zuchtte zachtjes, waarbij kleine wolkjes condens hun weg naar boven vonden. Het was wat frisser geworden nu de zon wat was gezakt naar de horizon. Het zou nog geen avond worden, maar het zou zeker kouder worden. In de winter werd het ook sneller donker... Dus misschien dat het wel sneller avond zou worden... Lastig, maar het was zo en daar moest ze zich bij neerleggen. Ze zuchtte opnieuw en aaide haar Charmander rustig. De shiny Pokémon was iets dat haar zo dierbaar was, ze hield zoveel van het diertje... Ze zuchtte opnieuw, nogmaals. Daarna liet ze haar blik over de grond gaan. Toen ze echter iets hoorde, keek ze op. In haar ooghoek zag ze iets... Iets blauwachtig. Langzaam draaide ze haar hoofd en keek ze naar wat het kon zijn. Toen ze echter zag wat het was, knipperde ze even verbaasd enkele keren met haar ogen... Een Gible... Toch? Maar die waren toch niet... Blauw? Met grote ogen staarde ze naar de Pokémon... EEN SHINY! Oh my Arceus! Een shiny! Ze staarde ietwat verbaasd naar de Pokémon... het leek echter zo dat de Pokémon er minder goed aan toe was dan dat ze eerst had gedacht. De Pokémon had krassen over zijn hele lichaam en leek er niet al te best uit te zien... Zo leefde een Pokémon toch niet... tenzij het net had gevochten natuurlijk... Het had een litteken over zijn kop en de Pokémon was zeker... getekend door de vele gevechten die het al had gevochten. De scheur in zijn vind op zijn rug gaf aan dat het een mannetje was. De zijne was echter dieper dan die van een normale... Zou er iemand... In gesneden hebben ofzo? Het zag er allesinds ook niet al te best uit. Toen de shiny Charmander op haar schootje de aanwezigheid van de andere shiny opmerkte, sperde deze haar ogen open en keek deze met grote ogen naar de Pokémon. Het kwam van twee kanten. De zwarte ogen van de Pokémon glinsterde even bij het zien van een Pokémon die ook anders leek. De blauwe oogjes van haar klein schatje glinsterde ook kort en wel meteen dacht Tawn dat er iets heel verkeerds zou gebeuren. Saiko staarde rustig naar de nieuweling, terwijl Adelais op een van de armen aan het rusten was en de Pokémon aan het bekijken was. Ze was moe, dat was duidelijk, anders was ze al lang gaan 'praten' met deze gast. Ze zuchtte zachtjes en keek al lachend naar de Pokémon. Het was echter zo dat deze gewoon keek naar Maybel en al helemaal niet naar haar... Wat vreemd nou... Ze wist best wel dat May een schattige en erg mooie Pokémon was, maar zo staren had ze nog geen enkele Pokémon of mens zien doen. Het was best wel eng als je het zo bekeek. Ze slikte daarom ook kort en keek even naar May, die leek te blozen. Oh. Wat was dit? De Gible liet een soort geluidje horen en wel meteen begon de jonge Charmander te lachen naar de wilde Pokémon. De shiny, wilde, dragon type lachte terug en sloot zijn ogen kort waarna hij een soort van lach met zijn tanden bloot maakte. Tawn lachte even kort naar de Pokémon. Maybel sprong van haar schoot en rende naar voren, waardoor het meisje ook automatisch rechtop schoot en even haar ogen vernauwde. Ze was nogal beschermend over de Charmander en dat zag je wel. De goudkleurige Pokémon deed echter niks raars. Ze sprong echter gewoon naar de shiny Gible, die net zijn ogen opende en even met zijn donkere ogen naar haar ook. Ze glinsterden kort toen ze oogcontact maakten. Beide Pokémon lachten en wel meteen pakte May de klauw van de shiny Gible vast en trok ze deze mee terug naar Tawn. Toen de kleine Pokémon echter terug voor zich stond, keek ze naar haar met een klein lachje. De Gible was achter meteen teruggedeinsd toen de Charmander dichter bij het meisje was gekomen. May keek even kort om en liet een vragend geluidje over haar lippen rollen. Deze werd beantwoord door een twijfelend gemompel van de Gible en wel meteen leek de shiny Charmander aan haar benen in shock en keek ze met grote, blauwe ogen naar de wilde Pokémon. Ook zag ze reactie bij haar Metang, die even lichtjes zijn ogen sloot en de Pokémon bekeek. Adelais tilde haar kopje op en keek even kort naar de Pokémon, maar sloot toen terug haar ogen en ging verder met slapen of wat ze ook aan het doen was. Het was overduidelijk dat er iets was met deze Pokémon. Het was zowieso al geen normale Pokémon, want het was een shiny. Was ie misschien niet wild? Even keek ze snel rond bij die gedachte. Waar was zijn trainer dan? Hij was er niet goed aan toe. Hij zou verzorging nodig hebben en zeker een Pokémon Center. Toen ze even wat verder wandelde en gewoon even kort rondkeek, zag ze nog steeds niemand. Daarom wenkte ze kort Saiko tot zich. De Metang kwam naar haar en keek haar even aan met haar beide ogen. Ze keek naar Adelais en Saiko pakte zachtjes de Pokémon op en hield het voor zich. Tawn nam de Pokémon over en aaide haar kort. "Kun je even rondkijken of je niet iemand vind?" Vroeg ze aan haar Metang. Saiko knikte en steeg op, waarna hij wegvloog aan een snel tempo. Oké, niet hij, het... Ze keek nog even toe hoe het rondvloog, waarna ze zich terug naar de Shiny Gible omdraaide en even lichtjes door haar knieën ging om wat minder imposant over te komen tegenover de kleine Pokémon. De Eevee in haar armen rolde even over, waardoor haar rug nu naar de Gible en Charmander gericht was. Ze was duidelijk moe, raar want dat was ze niet vaak. Natuurlijk was het erg schattig om te zien enzo. "Heb je een trainer?" zei ze vervolgens. Misschien kon ze iets uit de Pokémon halen. De Gible keek weg en waagde niet eens oogcontact te maken met haar. Enkel met May leek hij dit te durven doen. Ze zuchtte zachtjes en keek even naar de goudkleurige Pokémon, die even lachte naar de Gible, maar daarna een serieus gezichtje kreeg en even naar Tawn keek. Zij zuchtte ook even zachtjes. Het blondharige meisje keek even kort naar de blauwkleurige Gible. Het was zo'n zonde want hij was prachtig, gewoon een machtige Pokémon, daar kon niemand aan ontkennen. De Gible keek even ongemakkelijk naar de grond toen hij opmerkte dat hij werd bekeken, dus na enkele tellen keek de trainster terug weg van hem. Ze hoopte maar dat hij er niet vandoor zou gaan, want misschien was er wel iemand naar hem opzoek en ze konden die persoon en hem moeilijk helpen als hij ging weglopen. Dat zou het niet alleen moeilijker maken voor de desbetreffende persoon, maar ook voor haar, want ze zou dan in de moeilijkheden komen. De trainer van de Pokémon zou haar dan vast om hulp vragen en Tawn zou dat dan niet kunnen afslaan en gewoon helpen. Dat kon ze nu niet doen, het was bijna donker. Ze zou de trainer dan aan zijn of haar noodlot moeten overlaten... Tenzij haar goedheid het weer van haar won en ze voor hem of haar zou inspringen. Opeens zag ze Saiko aan de hemel verschijnen, aan hoog tempo. Man... Dat ding kon snel gaan zeg. Toen deze dan ook naderde, was dit amper te horen. Toen de Metang overvloog, wat op maar een paar meter van de grond was, werd deze al snel gevolgd door een sterke wind, die gepaard ging met een kleine zandstorm. Natuurlijk had het blondje dat in geen jaren zien komen en ze kreeg de vlaag volledig in haar gezicht, gevolgd door de krachtige wind. Wel meteen tuimelde ze achterover, waarbij Adelais vluchtig haar oogjes opende en opsprong uit haar armen om nog net naast Maybel te landen voordat zij op de grond lag. Even bleef ze liggen, omdat de klap even alle lucht uit haar longen had geslaan. Het was ook erg pijnlijk geweest, alsof alle pijn die ze al had nog niet genoeg had, daarom sloot ze even kort haar ogen.
Het was alsof het veel te kort was, het korte moment van pijn en stilte. Het was zo dat het rust was, pijnlijk of niet. Het zou haar niet deren of ze er nu last van had of niet, ze had toch altijd pijn met die arm van haar. Het lag haar mentaal, niet langer fysiek. En meestal waren dat de grote wondes, deze die diep in je lagen, ongeneeslijk. Er waren hier geen dokters voor. Niemand kon haar helpen. Ze moest het zo laten, want enkel zij kon het oplossen, maar dat kon ze niet. Daar was ze te zwak voor. Dat besefte ze maar al te goed. Ze zuchtte zachtjes, waarbij kleine wolkjes condens uit haar mond ontglipten. Toen opende ze haar ogen weer. Maybel en Adelais stonden over haar heen gebogen en keken haar met bezorgde oogjes aan. Tawn kreunde daarom even zachtjes en ging toen rechtop zitten waarna ze even kort de twee Pokémon aaide. "Ik ben in orde... Denk ik," zei ze op een murmelende toon waarna ze haar ogen even liet afdwalen over het zanderige terrein. Waar was die Gible eigenlijk? Toen ze even schuin keek, was ze lichtjes van haar stuk gebracht. De shiny Gible was op de grond gaan zitten en zat haar aan te kijken. Ze had al een soort van karakter op de Pokémon geplakt en had niet verwacht dat deze nog naar haar zou kijken. Langzaam liet ze haar handen van de kopjes van haar Pokémon glijden en keek ze de blauwe Pokémon aan. Maybel reageerde even kort na haar en keke even kort op. Haar blauwe oogjes keken even naar de Pokémon, die even kort knipperde en toen keek naar de shiny Charmander, een lach op zijn grote bek sierde het geheel, maar was misplaatst op zijn getekende lichaam. De littekens moeste nodig verzorgd worden, evenals de wonde op zijn vin. Na enkele tellen knipperde ze even met haar grijze ogen. "Je hebt geen... Trainer?" murmelde ze op een zachte toon. De Gible liet zijn blik wat afdwalen en knikte wat afwezig waarna hij even zijn oogleden over zijn kraaloogjes liet gaan. Het meisje fronste even voorzichtig, maar nog voor ze kon reageren, stoof Maybel naar voren, pakte ze de Gible vast en knuffelde de Charmander de mede shiny. Tawn was even met stomheid geslaan omdat ze niet goed wist wat er allemaal gebeurde. Ze verwachte deze actie helemaal niet van haar Pokémon en dat de Gible dit toeliet... het was wel logisch dat hij het van haar goed vond. Het was al duidelijk van het begin wie hij namelijk het moest mocht, en dat was de kleine die hem nu stond te knuffelen. Een vertederend beeld, dat zeker, maar toch kon ze niks uitbrengen, te verdwaast door alles dat ze gewoon niet echt wist wat ze moest doen. Toen ze opeens een windvlaag in haar nek voelde, keek ze om en zag ze Saiko vliegen achter haar. Deze was vast absurd gestopt achter haar, waardoor de wind tegen haar rug was aangekomen. Het enige wta nog een beetje bloot lag was haar nek, die lichtjes werd bedekt door haar korte, blonde haren die nogal slordig waren. Het staartje dat ze altijd droeg zat er ook niet echt mooi bij, het was vast door de val en de zandstorm die Lawrence had gemaakt. Even keek ze schuin naar de Metang, die haar arm uitstak om het meisje rechtop te helpen. Tawn nam het aan en kwam voorzichtig overeind, waarna ze even tegen de Steel Type Pokémon leunde en keek naar de shiny. "Hij heeft geen trainer," fluisterde ze tegen de Metang, die even zijn blik over de shiny liet gaan. "Ik ga hem niet alleen laten," vervolgde ze zachtjes. Daarna zette ze een stap naar voren en vertraagde ze iets voor de kleine Pokémon. Deze had zijn ogen gesloten, tranen stromend over zijn gezichtje drupten op de schouders van Maybel. De shiny Charmander was zo zorgend. Het was iets dat haar erg verraste, steeds opnieuw. Zo had ze dit ook niet verwacht van de Gible. Ze had hem hard verwacht en bang voor hen… Naja… Toch voor hun en niet voor May, die duidelijk wel vriendelijk was tegenover de mede shiny Pokémon. Niet dat haar andere Pokémon niet vriendelijk zouden zijn… Saiko, die nu een Metang was, was veel veranderd en zou nog geen schaaltje op zijn huid verplaatsen. Dan had je Adelais, die gewoon een schatje was, ze zorgde voor iedereen en was gewoon geen type die een vlieg kwaad zou doen. Vervolgens had ze nog Lawrence. De enigste uitzondering aan haar team en ook nog eens een beest. Hij was voor haar veel gaan betekenen nadat ze Sachi en Kido op de box had gezet. Maar na enige tijd was het wel duidelijk wie ze wel en niet kon gaan vertrouwen die dagen. De Krokorok was een wild beest die alleen naar haar luisterde… En zelfs soms niet. Hij was een jaloers type, ze haatte jaloerse types. Ze waren echt gemaakt om te haten… Hij was gemaakt om gehaat te worden en dat mocht de dark, ground type gerust weten. Net zoals nu… Of beter gezegd daarnet was gebeurd. Hij was wild geweest en had zich laten lijden door woede… Misschien was het ook tijd voor hem om op de box te gaan… Even keek ze van de shiny Gible naar haar handen en terug. De blauwe Pokémon was nog steeds zachtjes aan het huilen, maar zijn verdriet leek wel al weg te ebben. Ze keek even op naar de hemel, die nu al lichtjes donkerder begon te kleuren. Het was fijn dat het niet zo bewolkt zat, ze zouden dus een redelijk klare nacht hebben… Dat zou betekenen dat het vrij koud zou zijn in het open landschap waar ze zich nu bevonden. Daarom zuchtte ze zachtjes en keek ze even naar de Metang. Een kort oogcontact leek genoeg te zijn om de grijze Pokémon aan het denken te zetten. Even zuchtte ze zachtjes… Het leek alsof er bij de wijsheid van haar oude Beldum een tweede Saiko was gekomen, die emotie in zich had. Het was iets geweldig om eindelijk iets van gevoel te zien in de ogen van wat ze ooit als een object had gezien. Saiko keek even van haar, naar het duo die aan het knuffelen was en keek toen terug naar haar trainer. Tawn keek weer eens naar de twee Pokémon… Beide shiny. Even zuchtte ze zachtjes en bukte ze zich weer, een hand legend op haar eigen shiny. “May…” zei ze zachtjes. De Charmander keek even lichtjes op. “We… Moeten gaan…” zei ze zachtjes. De Fire Type Pokémon keek even verontwaardig naar haar… Een blik vervuld met die emotie, gepaard met angst en verdriet, die het meisje niet echt kon terugvinden in het karakter van haar trouwe, jonge Charmander. Het was iets dat haar ergens gerust stelde, maar aan de andere kant toch o zo onbekend was dat ze het niet wilde weten. Stil kwam ze overeind en keek ze even naar de Gible, die stil opkeek, om oogcontact te wagen van de trainer die hier al de tijd had gestaan. Voor het eerst leken hun blikken een akkoord aan te gaan, die Tawn toch ver te boven was gegaan. Haar adem stokte kort toen ze ook nog pijn zag in zijn bijna pikzwarte kijkers. Niemand kon ontkennen dat hij er gehavend aan toe was, maar… Dat hij zoveel pijn leidde… Dat kon toch gewoon niet? Even keek ze stil naar Saiko, waarna ze voorzichtig bukte en haar armen rond Maybel sloot. In een korte beweging kwam ze terug overeind, maar de goudkleurige Pokémon in haar handen had haar pootjes nog in die van de andere shiny vast en zo werd hun enige contact nog gebroken. De twee staarden elkaar aan. Alsof hun blikken dag en nacht representeerden. Hij met de nachtzwarte ogen en zij met de luchtblauwe blik. Het was bijna alsof ze elkaar tegenovergestelde waren… Maar ze hadden ook zoveel gemeen dat het ergens pijn bij haar deed. Hij leek zoveel leed te hebben… Maar Maybel leek dat dan niet te hebben. Zou dit de wereld van een wilde Pokémon kunnen zijn? Nee, dat kon toch gewoon niet. Ze had al meerdere Pokémon gezien en de meesten waren er tien keer beter aan toe dan deze shiny Gible. Waarom zou er iemand of iets dit prachtige wezen zoveel pijn doen? Of was het een Pokémon… vast wel. Het kwam wel vaker voor dat Pokémon vochten om bepaalde dingen zoals territorium, dominantie of misschien zelfs vrouwtjes. Maar dit vond ze.. Gewoon niet kunnen. Misschien moest ze deze Pokémon maar binnen brengen in een center. Ze wist al dat hij tot niemand toebehoorde, dus ze kon het wel doen… En wie wist, misschien wilde iemand daar wel voor hem zorgen. Daarom keek ze even kort naar de Gible en ze bukte lichtjes, Maybel tegen zich aandrukkend. Maar hij schudde zijn kop lichtjes en nam een stap terug toen zij haar hand naar zijn kopje uitstak. Het duurde niet lang of ze staakte haar actie en keek even naar de wilde Pokémon, waarna ze langzaam haar hand terug trok. Hij nam een stap terug en keek nog een keer naar May, waarna hij zich omdraaide en opeens wegrende. Tawn keek hem na, haar hand nog steeds lichtjes reikend naar de getekende Pokémon, niet goed wetend wat ze nu moest doen. Erachter gaan? Of moest ze het maar laten, hem laten gaan… Even viel er opeens een stilte in haar hoofd, waarbij gedachten niet langer bij haar leken te komen. Ze wist het niet goed, ergens wilde ze achter hem aan gaan en hem beschermen. Maar, was dat echt wat ze wilde? En zo ja. Wilde hij dat dan ook? De goudkleurige Pokémon in haar armen keek lichtjes op en staarde nog het kleiner wordende figuurtje in de verte na, maar al snel wilde ze niet langer kijken naar zijn schaduw die steeds kleiner werd tegenover de vurige horizon. Het blonde meisje slikte kort en keek even naar haar Pokémon, maar deze leek gewoon stil te zijn, even van kaart gebracht zijnde, dat was ze vast. Toen keek de trainster om naar haar Metang en Eevee, die beide het tafereel goed en nauwkeurig hadden gevolgd, toch? Opeens werden haar ogen groot. Wacht eens even…
Tussen de klauwen van Saiko bungelde de jongen van eerder. Het blonde meisje vernauwde haar ogen kort toen ze zag hoe hij probeerde zich los te wrikkelen tussen de twee sterke stukken metaal die de Steel Pokémon handhaafde als armen. Toen hij echter opkeek en zo de ogen van haar ontmoete, staakte hij zijn poging tot ontsnappen en lachte hij even nerveus naar haar. Even slikte ze kort. Ze voelde hoe de kleine Charmander in haar armen even ongemakkelijk werd en haar rug wende naar de jongen, ze linkte hem vast aan de gebeuren van het hele gevecht. Het was in het algemeen geen fijn gevecht geweest, dat moest ze toegeven. Hij was een creep, zijn Pokémon waren wel nog leuk, maar Tawn kon die gast voor geen meter uitstaan, laat staan dat ze hem nu zou laten blijven. De enigste vraag die ze dan ook voor hem had was; ‘Waarom?’ Maar nog voor ze haar mond kon openen, begon hij al, een echte faalpoging op een ontsnapping noemde ze het. “Ik kan het uitleggen echt waar,” stotterde hij eerst. Nee, dat kon hij niet. “Ik ben… Ik was,” Hij kon niet uit zijn woorden komen, de lafaard en creep dat ie was. Ze moesten zulke mensen opsluiten in cellen, om ze nooit meer toe te laten in de beurt van meisjes zoals haar. Net zoals Ren en nog een paar andere creeps waar ze de rillingen van kreeg. “Luister, luister, die Gible van net is een shiny,” ze rolde met haar ogen. “Ik weet dat zelf ook wel,” zei ze met een zucht. “Ja maar laat me nu eens uitspreken!” zei hij een beetje op zijn teentjes getrapt. Ze zuchtte zachtjes en keek even weg van hem, ze gunde hem geen blik waardig. “Die Gible is een deel van een kleine gemeenschap die hier enkele maanden geleden is uitgezet,” zei hij. “Het project was bedoeld om te kijken of Gible’s uit andere gebieden invloed kunnen hebben om de genetica van de Pokémon,” ze keek hem kort aan. “Het blijkt dus van wel,” vervolgde hij. “Dus daarom hebben we een paar Gible’s uitgezet, evenals deze Shiny die we ook hebben gebreed uit-“ “Wacht ‘we’,” zei Tawn een beetje verbaasd. De jongen knikte. “Ik ben een student van de hoge school in Castelia City, dit was mijn eindwerk,” zei hij. “Samen met mijn partner, maar die is aan het werk in Unova zelf,” vervolgde hij. Het blonde meisje knipperde even met haar ogen. Eindwerk hm? “En wat probeerde je dan te bewijzen hiermee?” zei ze simpel. “Dat bepaalde factoren invloed kunnen hebben op bepaalde Pokémon en hun nageslacht,” zei hij. “De Gible’s leven nu nog samen… Maar er is natuurlijk een probleem waar we geen rekening mee hebben gehouden,” ze keek hem kort aan. “De andere Gible’s kunnen de shiny niet uitstaan, zien hem als een bedreiging of iets dergelijks…” Ze knipperde even verbaasd met haar ogen. “Zou ik de… ‘gemeenschap’ eens zelf mogen zien?” flapte ze eruit. “Ja natuurlijk,” zei hij en hij sloeg even zachtjes op de metalen armen van Saiko. “Als deze me tenminste loslaat,” Ze zuchtte even zachtjes en keek daarna schuin naar haar Metang, die na een simpele knikje de jongen losliet. Deze lande op de grond en wreef even kort over de plekken die de Pokémon te strak had vast gehad, toen zuchtte hij nogmaals, lachte hij kort naar haar en stak hij zijn hand uit. “Ik heb me nog niet eens voorgesteld,” Traag geknik van haar kant, maar verder geen echte reactie om eerlijk te zijn. Uiteindelijk trok hij zijn hand terug, awkward, maar goed, ze wilde zij hand niet schudden. “Boet is de naam,” zei hij met een knikje, daarna wreef hij even over zij vest. “Ik ben Tawnee,” zei ze droogjes terug, waarna ze even schuin keek naar Maybel, die het nog steeds niet goed vond dat hij in beurt was. Dat vond ze ook, maar ze had niet veel keuze als ze de shiny Gible nog eens wilde zien. Ze keek kort rond en knikte toen naar Boet. “Kunnen we nu gaan, of…” Hij zuchtte zachtjes en keek even schuin weg van haar. Adelais keek kort op toen ze zich bekeken voelde en wiebelde even kort met haar oortjes. Boet schudde zijn hoofd kort en maakte toen terug oogcontact. “Als we nu naar… Het dichtstbijzijnde stadje gaan en daar overnachten?” Ze snoof even. “Maar ik slaap wel niet bij jou,” Een lach, geschud van het hoofd, ze snoof weer eens zachtjes en schudde even kort het hoofd. Daarna zuchtte ze zachtjes en knikte ze. “Ja, nee, ik heb een huis in Coumarine city,” zei hij. “Dat is voor mijn studie weet je wel, jij kan gerust overnachten in het Pokémon Center, dan pik ik je morgenochtend daar wel op en dan kunnen we samen terug komen om de groep op te zoeken, hoe klinkt dat?” “Waar kunnen we nu niet?” zei ze een beetje van de kaart gebracht door deze stand van zaken. Hij zuchtte even, plaatste zijn hand op zijn voorhoofd en schudde kort het hoofd. “Omdat de groep moeilijker te vinden is tijdens de nacht en tja, nu gaat het ook erg koud worden, ze voorspelden een erg koude en heldere nacht,” ZE knikte even voorzichtig en zuchtte toen. Het was al bijna nacht, dat was waar. De bloedrode kleur die de hemel meestal op deze tijd van de dag kleurde was al te zien en dit was gewoon logisch. Ze zuchtte even en stak haar hand op. “Ik ga me nog even hier vertroeven,” zei ze een beetje ongemakkelijk. “Ga jij maar alvast door…” vervolgde ze met een stiller wordende stem. Hij zuchtte even. “Maar,” Ze schudde kort haar hoofd, de valse grijns verscheen al snel op haar lippen, die geforceerde lach was er weer eens. “Nee, nee, ik wil gewoon even alleen zijn, ken je dat niet?” zei ze kort. “Morgen aan het Pokémon Center van Coumarine, ik snap het Boet,” zei ze met een zucht waarna ze even kort schuin weg van hem keek. Al snel knikte de jongen. “Dan zie ik je morgen?” “Morgen ja,” “Goed dan, tot morgen Tawnee,” Ze knikte enkel een keer en schraapte even kort haar keel. “Dag Boet,” zei ze kort waarna ze even rustig verder wandelde. De Eevee piepte even zachtjes en rende toen met grote passen achter haar trainster aan. Saiko zweefde achter haar aan en Maybel werd na enkele passen van de grond gegrist waarna ze even de shiny tegen haar gezicht drukte. Even voelde ze de warmte van haar staart in haar gezicht en ze zuchtte even zachtjes terwijl ze rustig haar ogen terug opende en vervolgens even schuin achter zich keek. Hij volgde haar niet… Eindelijk alleen dan maar… Misschien moest ze de Gible zelf zoeken, maar was dat een goed idee? Het was een feit dat het bijna nacht was, het was al redelijk vroeg in de avond… Omdat het dus in de late winter was, waren de dagen wel wat langer, wat dus betekende dat het nu niet zo snel donker werd als een paar weken geleden… Misschen kon ze hier nog blijven, even… Nog heel even dan… Misschien vond ze hem wel, misschien was wel een groot woord, dat was waar. Dus ze wandelde rustig verder. Als ze hem niet vond tegen de late avond zou ze omkeren naar Couramine City om daar, zoals ze Boet had beloofd, te overnachten. Ze zuchtte nogmaals en keek naar de kleine wolkjes die opstegen.

Na enkele minuten hadden ze nog steeds niks van de Gible of de zogenamde groep vernomen. De blauwe Pokémon leek niet meer te bestaan en Adelais en Saiko leken hem al lang te zijn vergeten. Er was echter een Pokémon die hem niet zo snel was vergeten. De Shiny keek even kort naar de steeds donker wordende hemel en zuchtte zachtjes. Ze fronste even. Ze wist niet dat een Pokémon zo kon reageren. Toen moest Bo van de echte Boet erin zetten dat er een steen was, die groen was… Dus ze keek naar de steen, zich afvragend waarom ze dit deed. Toen zuchtte ze zachtjes en keke ze terug naar de goudgele Charmander, waarna ze wat dichter kwam en even naast de Pokémon ging zitten. De warmte die van de Pokémon kwam voelde goed, haar vlam leek heviger te zijn, toch zo fragiel dat ze gewoon wist dat er iets was met deze POkémon, dus ze waagde het even te vragen aan haar. “Is alles ok, May?” zei ze dan uiteindelijk tegen haar Shiny. De Charmander was even stil, starend naar de bloedrode hemel, waarna deze even naar de grond keek en zachtjes knikte. “Je maakt je zorgen om hem, he?” zei ze vervolgens met een klein fronsje, opnieuw een knik. Kende ze haar Pokémon te goed? Waarschijnlijk, maar dat kon haar weinig schelen. Uiteindelijk zuchtte zachtjes en sloot ze haar ogen. Saiko en Adelias waren aan het spelen op de achtergrond en de blije geluidjes van die twee klonken soms erg vredend, samen met de ijzige stilte en zachte geruis van de wind die voor altijd over de badlands zouden trekken. Toen opende ze haar grijskleurige ogen weer en staarde ze ook even naar de geschilderde lucht, bevuild met zoveel vlekken dat ze terug puur leek in zoveel manieren. Het was in zoveel opzichten gewoon zoveel te vergelijken met karakters. Ze kende zoveel mensen die ze hiermee kon vergelijken. Zoals August… Alana… Man, ze had eigenlijk wel iets met mensen die begonnen met de letter ‘A’. Ook Aiden. Ze kon een mooi lijstje gaan maken met alleen mensen die ze kende met de letter ‘A’ in hun naam. Kort zuchte ze, al lachend en keek ze even van de ene kant naar de andere, genietend van de stilte die er nu nog was. De Metang en Eevee rustig, Maybel wat gespannen… Maar het was redelijk goed… Voor nu dan toch… Het was vrede.