Endless Tears~

Duidelijke directies, hoe kon ze zo dom zijn dat ze haar ketting was vergeten? Het was een dierbare ketting die ze nog van haar moeder had gekregen en ze had het gewoon laten liggen. Geosenge Town moest ze naar toe. Alana zuchtte even, Duncan probeerde troostend haar hand te likken, die hield er niet van als zijn trainer verdrietig was. Ze aaide de pokémon over zijn kopje, ze zou maar ernaar toe moeten gaan. Zonder ook maar iets te zeggen liet ze Duncan terug keren. Cheer up Alana. Ze sloot even haar ogen, ademde diep in en glimlachte zachtjes. Ze opende de pokéball van Bo, waarop ze zoals gewoonlijk behendig op sprong. De pokémon begon in een rustig pasje te lopen en bouwde het op naar rennen. De omgeving vervaagde snel, maar Alana was dan ook gefixeerd op het kijken naar voren Geosenge Town, daar waren toch grote stenen ofzo? Ja, dat wist ze wel zeker. Zelfs na... 8 jaar? Geen idee, maar in ieder geval na die lange tijd in Kalos te hebben gezeten. Langzaam maar zeker zag ze het dorpje in zicht komen. Ze had hier dus echt even geen zin in. De Sawsbuck stopte met een sliding, typisch Bo. Alana viel er bijna van af, maar kwam toch nog op haar voeten terecht toen ze eraf sprong. Bo draaide zich vrolijk om en trippelde naar haar toe. August was er dus nog niet, dan moest zij dus weer wachten. Ze aaide de Sawsbuck rustig over haar neusje, dat verdiende ze wel. Alana draaide zich even om, om te kijken of ze August ergens zou zien. In plaats daarvan voelde ze iets warms over haar schouder. Gek ding dat het was, ze had haar hoofd over haar schouder gelegd tegen haar hoofd aan. Alana lachte even, wat was ze toch een schat. Ze klemde haar arm over haar snuit en legde haar andere hand op haar neusje. Zo kon ze wel wachten hoor, ze had toch Bo, en die zou haar toch niet vervelen.

[&August]

Hij had het kettinkje pas gevonden toen hij een paar dagen na het incidentje besloten had om zijn kamer op te geven en verder te trekken. Eigenlijk moest hij maar eens in de richting van Cyllage City gaan om daar de tweede gym uit te dagen. Hij had afleiding nodig, dus misschien was het beter om zich dan voorlopig op de gyms te gaan richten voordat hij foute beslissingen ging maken, of nog meer mensen pijn zou gaan doen. Tevens zou hij zijn team zo ook nog eens stevig trainen, en dat hadden ze nodig als ze Cascada terug wilden halen. Eerder verliet hij Kalos namelijk niet meer. Nu moest hij toegeven dat zijn gedachten regelmatig veranderden, maar wat gaf het toch ook.
Hij had besloten om haar naar Geosenge Town te sturen. Zelf was hij nog in Coumarine toen hij het berichtje verstuurde, maar op de rug van zijn Pidgeot was hij er toch nog wel op tijd. Toen hij eenmaal de stenen in de verte zag verschijnen lette hij op of hij ergens daar beneden iemand met rood haar zag. Het kettinkje had hij veilig in zijn zak opgeborgen. En inderdaad, daar zag hij een gestalte met rood haar staan. Kort slikte de jongen, maar gaf zijn Pidgeot toen het seintje om neer te dalen. Een eindje bij Alana vandaan raakte de brede klauwen van de pokémon de grond, die nog een paar meter verder stapte om goed af te remmen en uiteindelijk bleef staan. Met een soepele beweging werkte August zich van de rug van de Pidgeot af.

Een paar dagen had ze hem niet meer gezien sinds... Ze wou er niet meer aan terug denken. Het duurde niet lang voordat de Sawsbuck haar hoofd in de lucht gooide omdat ze iets hoorde aankomen ofzo? Alana keek op en zag een Pidgeot, oke. Maar blijkbaar werd Bo er alleen maar onrustig van. "Rustig meisje." sprak Alana terwijl ze probeerde om haar te kalmeren. Maar in plaats daarvan begon ze te steigeren en werd ze... totaal wild. Wat had die nou opeens? Het was maar een pidgeot. "Als je het zo graag wilt dat keer ik je wel terug." mompelde Alana met een frons. Ze liet de Sawsbuck terug keren in haar pokéball en toen de Pidgeot wat meer daalde zag ze pas dat August erop zat. Oke Alana, glimlachen. Alles is goed. Ze ademde uit en glimlachte rustig toen August op de grond gekomen was. "Hey" zei ze op een rustige toon, alsof er niks was gebeurd de afgelopen dagen. Al zou je als je diep in haar ogen keek de pijn zien, maar in een normale conversatie deed je dat toch niet.

Hij klopte een keer op de nek van de Pidgeot toen hij er eenmaal naast stond, waarbij het grote beest een vergenoegend geluidje maakte. Al snel gleed zijn blik naar Alana, niet goed wetend wat te doen. Het was nog maar een paar dagen geleden sinds.. dat ja. Hij haalde kort zijn hand door zijn haren heen en stapte toen naar voren, een redelijke ruimte houdend tussen hem en Alana. Knuffels verwachtte hij toch niet vandaag, aan haar blik te zien had ze hem waarschijnlijk liever niet meer gezien. Hij kon nog wel duizend glazen kapot gooien als hij dit zo zag. "Hey," begroette hij haar terug en stak zijn handen in zijn zakken, haar met een schuin oog aankijkend. "Ik geloof dat je dit vergeten was," zei hij toen, en toverde het kettinkje uit één van zijn zakken, waarna hij het omhoog hield.

Het liefste had ze Bo nu nog bij zich, maar ze zat nu in haar pokéball en het was raar om die weer opeens random tevoorschijn te laten komen. "Hey," zei de jongen voor haar terug. Ze zou hem niet recht in zijn ogen aan kijken, dat was een belofte aan haarzelf. Hij hoefde de pijn, diep verscholen, in haar ogen te zien. Niet de stress van Tim die haar steeds wilt ontvoeren te zien. Ookal zou ze vluchten voor Tim, hij zou haar altijd vinden. Ze was nergens veilig. "Ik geloof dat je dit vergeten was," Alana's ogen werden groot toen hij het kettinkje van haar moeder uit zijn zak haalde. "Ja, dankje!" zei ze met een grote glimlach. "Ik vergeet soms wat snel dingen" zei ze met een lachje erachter aan. Eh, zou hij het aan haar geven of moest zij naar hem toe komen om het uit zijn handen te pakken? Ze zouden het in ieder geval niet vanaf deze afstand aan elkaar kunnen geven, dat was wel duidelijk.

Nou, ze was blijkbaar blij om het kettinkje weer te zien. De roodharige kon het niet laten om kort te grijnzen en liet zijn arm toen weer zakken. Hierna deed hij een paar stappen dichterbij en pakte met beide handen een uiteinde beet, waarna hij schuin achter Alana stapte en het kettinkje om haar nek plaatste. Met een snelle klik maakte hij de twee uiteinden aan elkaar vast, waarna hij het los liet en hierbij perrongeluk kort de huid in haar nek aanraakte. Snel deed hij een stap naar achteren, om kort naar haar te knikken. "Geen dank," zei hij en toverde een kleine grijns rond zijn lippen. Altijd zo'n gentlemen~

Oke, blijkbaar kwam hij dus naar haar toe, maar liep hij... achter haar? Wat was hij nou weer van plan? Ze voelde het kettinkje op haar lichaam, ging hij hem nou omdoen? Oke, dat scheelde wel weer moeite. Maar bij het aanraken van haar huid kreeg haar lichaam een automatische schrik reactie. Ze sprong, letterlijk, één meter naar achteren, paniek in haar ogen. Toen ze zag dat het August maar was ademde rustig in en uit, ze was echt paranoïa geworden van die Tim. Ze ging rechtop staan en glimlachte wat ongemakkelijk naar August. "Hehe, sorry" zei ze ongemakkelijk. "Ik schrok.. ergens van." Ze had niet eens gehoord wat August had gezegd, ze dacht gewoon dat het Tim was. Gelukkig had ze hem al een tijdje niet gezien, maar de kans dat hij overal was... Dat beangstigde haar gewoon heel erg. "Eh, heel erg bedankt." zei ze vervolgens met een glimlachje.

Lichtelijk verbaasd keek hij toe toen ze een meter naar achteren sprong omdat ze schrok van zijn aanraking. Zelf had hij het ook liever niet gedaan, maar was hun band dan opeens zo hard achteruit gegaan? De jongen fronste toen ze haar excuus aanbood aan hem en zei dat ze 'ergens' van schrok. Hierna bedankte ze hem nog voor het terugbrengen van het kettinkje. "Gaat.. gaat alles wel goed met je?" vroeg hij toen nog altijd met een kleine frons. Gambler was ondertussen zijn interesse in het tweetal verloren en struinde een eindje bij hen vandaan maar wat rond, zoekend naar iets interessants om te doen.

Tuurlijk was hij verbaasd, ze schrok ook niet van hem maar... Door de plotselinge aanraking van hem schakelde haar gedachtes naar Tim en dat liet haar schrikken. Dat kon ze wel mooi vertellen, maar hij wist niet eens wie Tim was. "Gaat.. gaat alles wel goed met je?" De gevreesde vraag. Alana keek hem met een glimlach aan. "Ja, met mij gaat alles goed." zei ze op een vrolijke toon. Honderd procent gelogen. Voor zijn eigen best wil, ze wou hem niet opzadelen met haar problemen. Zolang Tim weg bleef, zou alles goed zijn. Dus als Tim gewoon... weg zou blijven zou ze dat zo fijn vinden. Maar diep in haar hart wist ze dat hij misschien op dit moment naar haar keek. Met zijn blonde haren en groene ogen. "Nou, eh, als dit het was... Dan ga ik maar, niet?" zei ze met een glimlachje. Ze wou weg, weg, weg. Naar het pokécenter, waar geen Tim kon zijn omdat alles veilig en wel op slot zat. De ramen, de deur, alles. Daar voelde ze zich dan veilig, in plaats van dit in het ... open. Waar Tim achter elke boom kon staan, om haar op te wachten. Brr..

Nou, dat was het dan weer. De roodharige knikte een keertje, nog altijd lichtjes fronsend. Maar wat kon hij er tegen doen? Hij kon haar moeilijk hier houden als ze dat zelf niet wilde. Toch moest hij toegeven dat hij graag nog een momentje met haar had gehad. Waarom wist hij niet. De laatste tijd was alles gewoon zo verwarrend. Urg. Hierna draaide August zich met zijn rug naar haar toe. Hierbij glimlachte hij nog wel een keertje, maar het was zo fake als wat. Er was totaal geen reden om blij te zijn nu. Hij tilde zijn vinger op en floot een keertje om Gambler zo naar zich toe te lokken. Al snel kwam de grote Pidgeot op hem af stampten en drukte hij zijn kopje kort tegen August's schouder, waarna het met zijn samengeknepen ogen kort naar de andere persoon keek. Die was blijkbaar niet interessant genoeg voor Gambler, want hij richtte al snel zijn blik weer op een random ander iets.

Nou, daar ging ze dan weer, zodra ze zich omdraaide ging de glimlach dan ook meteen van haar gezicht af. Ze begon te lopen en zwaaide nog een keer zonder te kijken. Ze moest hier weg, vluchten. Echter versteende ze na ongeveer 30 meter lopen. Nee, nee. Dit kon niet. "Daar ben je, babe!" Alana sloeg over tot paniek, niet nu. Niet waar niemand haar kon helpen. "Ik had toch gezegd dat je uit mijn buurt moest blijven of niet dan?" vroeg ze met vernauwde ogen. Niet laten zien dat ze bang was, dat kon ze nu niet veroorloven. Maar voordat ze er iets tegen kon doen had hij al haar pols vast en trok hij haar tegen zich aan. "Waar vermijd je me nou, hm? Ik wil alleen maar bij je zijn lieve Alana." klonk het in haar oor. "Laat me los Tim, dit is niet leuk meer. Laat me met rust." zei ze fel tegen hem. Maar de jongen drukte zijn lippen op die van haar, waarop Alana zich probeerde terug te trekken maar omdat de jongen haar zo stevig vast had kon ze niks doen. Nee, dit wou ze niet. Waarom liet hij haar niet los? Toen hij de lippen verweijderde van de hare sprong ze zo ver naar achteren als haar arm kon permiteren. Hij pakte meteen haar andere pols vast en Alana kneep haar ogen dicht om niet te gaan janken. Dit kon gewoon niet. Waarom gebeurde dit nu? Net toen ze dacht dat ze even veilig was? "Laat me los!" begon ze te roepen. "Laat me gaan!" begon ze te schreeuwen terwijl ze begon te janken. Ze draaide zich helemaal weg van de jongen, maar gewoon de kracht die hij had en zij niet... Hij trok haar weer naar haar toe en zoende haar weer. Nee, alsjeblieft. Waarom kwam niemand om haar te helpen? Waarom had ze Duncan niet uit zijn pokéball gelaten? Dan durfde hij niet meer met zijn meganium.

Hij liet zijn hand over de snavel van de Pidgeot gaan en schudde zijn hoofd een keertje. Hierna liet hij de Pidgeot terugkeren, die mocht wel eventjes uitrusten na zo'n lange vlucht van de ene naar de andere stad. August hield er niet van om alleen te zijn, dus binnen een paar tellen stond zijn vlammende paard alweer naast hem. Het was duidelijk dat hijzelf niet de enige was binnen het team die aangeslagen was door het verlies van Cascada. Epona zelf was de laatste tijd ook wat nukkiger dan normaal, waarschijnlijk snapte ze gewoon niet waarom de blondine hen dat aan had gedaan. De Rapidash was namelijk een beetje naïef wat dat betrof, dus voor haar moest de impact net zo groot zijn als voor August zelf. Kreten klonken plotseling in zijn oren en vrijwel meteen keek hij in de richting die Alana net opgelopen moest zijn. Misschien was ze wel aan het trainen geslagen. Laat me los, werd er geroepen. Laat me gaan, niet lang daarna. Wat? De roodharige fronste en zijn Rapidash snoof een keertje. Alana zat in de problemen. Zonder nog te twijfelen draaide de roodharige jonge man zich om en zette hij het op een lopen. Gelukkig voor hem was hij ook nog eens een snelle renner, altijd al geweest. Wel logisch, anders had hij niet drie jaar lang de politie voor kunnen blijven. Ha, sukkels die het eigenlijk waren. Iets verderop zag hij Alana staan, nogal dichtbij een jongen met blond haar. Oh, well. Misschien had hij niet zo overbezorgd moeten reageren. Fronsend keek hij. Zie je wel, mensen waren niet te vertrouwen. Tot hij beter keek en zag dat Alana zich los probeerde maken uit de greep van de jongen, die nogal handtastelijk leek te zijn. Ho nee, dan had je aan August de verkeerde. Binnen een paar tellen stond hij bij het tweetal, pakte de pols van de jongen vast en duwde zichzelf zowat tussen hen in. "En waar dachten wij mee bezig te zijn?" vroeg de redelijk stevige jongen toen dreigend. Blik niet bepaald vriendelijk, ogen strak gericht op de blonde. Zijn Rapidash hinnikte een keer schril, als teken dat ze aanwezig was.

Iedere dag weer die angst dat dit zou gebeuren en nu zou het gebeuren ook. Ze wou dit niet, waarom gebeurde dit? Toen de lippen van Tim de hare weer verlieten kon ze letterlijk op de grond vallen van het janken, maar omdat Tim haar polsen vast had werd ze gedwongen om te blijven staan. Opeens werd de grip losser en viel ze snikkend op de grond. En waar dachten wij mee bezig te zijn?" ... August? Dat kon niet, het boeide haar eigenlijk ook niet zo. Ze hoorde nog een Rapidash maar het boeide haar niet. Ze liet haar gezicht in haar handen vallen, ze was gered... voor nu dan. Haar polsen hadden een hele rode afdruk gekregen van de handen van Tim en ze deden ook echt pijn. Dangit. "Rustig maar dude, ze is mijn vriendin." sprak die Tim uit op zo'n 'stoere' toon. Alana keek fel naar Tim. Nooit dat hij dat in de buurt van August zei. "Ga toch eens weg! Ik ben het zat dat je me overal volgt en zegt dat ik je vriendin ben!" schreeuwde ze naar hem. "Ik ben niet je vriendin! Laat me toch eens met rust!" snikte ze, als ze alleen maar die ene nacht niet had gedronken. "Alana, je hoeft niet te liegen, we weten allebei dat je dat wel zou willen." sprak hij met zo'n gemeen lachje. Waarom kon hij niet gewoon weg gaan?

Hij zag dat Alana op de grond viel, maar dat was in elk geval beter dan in de greep van dat blondje. August trok een van zijn wenkbrauwen op bij de woorden van de gozer. Wie dacht hij wel niet wie hij was? Blijkbaar was Alana niet gediend van het gezelschap van de blonde gozer, dus daar zou hij wel eens wat aan doen. "Ik denk," zei de roodharige toen terwijl hij nog altijd met één opgetrokken wenkbrauw naar de gast keek, "dat ze nog eerder mijn vriendin zou zijn dan die van jou." Een schamper lachje speelde rond zijn lippen en hij snoof een keertje kort. "Dus als ik jou nu was, zou ik me héél snel omdraaien en de benen nemen. Laat me je nooit meer in haar buurt zien." Waarschijnlijk zou het dreigement hem eerst niet veel doen, zo dom zag hij er wel uit. Wacht maar tot hij te maken kreeg met de pokémon van de roodharige, of als hij August zelf zo boos kreeg. Kort grijnsde hij naar de blonde, onheilspellend. Hierna knielde hij doodleuk bij Alana neer, haar een licht bezorgde blik werpend.

Waarom was ze daarnet niet gewoon bij August gebleven? "Ik denk," begon August te praten. Waarom had ze niet gewoon Duncan eruit of... Sjors. Die had de vorige keer ook al zo goed gewerkt voor haar. "dat ze nog eerder mijn vriendin zou zijn dan die van jou." Alana slikte een keer, ze moest dat niet verkeerd opvatten. "Dus als ik jou nu was, zou ik me héél snel omdraaien en de benen nemen. Laat me je nooit meer in haar buurt zien." Als hij dat maar deed, maar ze wist dat Tim dat niet zou doen. Hij stalkte haar nu misschien al maanden. Brandwond van haar Houndoom, vaak zat geslagen... Wat moest ze nog meer doen om het hem duidelijk te maken? Ze zag in haar ooghoek tussen het janken door de vage schim van August die naast haar was neergeknield. Zonder enige twijfel pakte ze hem vast met haar armen, als een soort bescherming. "Maar lieve jongen, Alana en ik horen bij elkaar." sprak Tim vervolgens. Waarom kon hij niet weg. Arceus, liet hem weg gaan. "Ze is zelfs bij haar andere vriendje weg gegaan voor mij." Oh no he didn't. Alana keek Tim aan met een verbaasde en boze blik. "Dat had niks met jou te maken!" riep ze naar hem toe. "Dus als je ons wilt excuseren, jongeman, dan neem ik Alana mee uit eten." zei Tim, alsof hij Alana compleet negeerde. Alana echter klampte zich aan August vast, no way dat ze hem zou loslaten.