Endless Tears~

Hij kon dit beter in één keer goed aanpakken. Ondertussen had Alana hem stevig vastgeklampt aan hem, en erg vond hij het niet. Wat was hij toch een Seedot, maar dat maakte niet uit. Zijn hand gleed naar zijn riem en zonder nog echt te reageren op de blonde jongen drukte hij kalmpjes de knopjes van de pokéballs in. Haha. "Ik denk dat Alana nergens naartoe gaat," zei hij en trok toen een wenkbrauw op. Zelf bleef hij bij de roodharige zitten. Ondertussen was Epona voor hen gaan staan, terwijl ze een keer dreigend met haar hoef over de grond heen schraapte. August richtte zijn blik op Alana, wie hij ondertussen in zijn armen had genomen. "Je krijgt drie tellen," meldde hij de blonde jongen toen. Ondertussen waren zijn Pidgeot, Lucario en zelfs die kleine, al maakte dat hem niet minder agressief en angstaanjagend, Aron verschenen. De roodharige hees zichzelf overeind en trok Alana met zich mee. Zijn blik strak op de gozer gericht. Af en toe kon hij een beetje dominant zijn, al had hij dat zelf niet eens door. Zijn Alana. Niemand kwam daaraan.

Ze hoorde opeens meer pokémons, maar ze wou niet meer kijken. Ze wou dat dit voorbij was. "Ik denk dat Alana nergens naartoe gaat," ze voelde de armen van August om haar heen, dat voelde zoveel veiliger dan dat ze opeens mee werd genomen door Tim. "Je krijgt drie tellen," klonk er vervolgens. Het boeide haar niks meer, ze wou dat het gewoon veilig was, meer niet. Ze voelde dat ze mee omhoog werd getrokken, waardoor ze beter tegen hem kon aanstaan en haar hoofd tegen de borstkast van de jongen aanlegde. "Wacht maar ventje, ooit is ze van mij en zal ze inzien dat ze van me houdt." sprak hij op zo'n arrogante manier alsof ze een ding was en geen persoon. Daarna hoorde ze voetstappen die weg liepen, waarschijnlijk met zijn handen in zijn zakken. Alana hield August alleen maar vast en snikte, meer kon ze niet doen. "Waarom..." snikte ze zachtjes. "Waarom laat hij me niet met rust.." snikte ze verder, ongeveer een maand en ze was al helemaal gestresst over ieder hoekje of iedere boom. Alles waar hij kon zijn eigenlijk.

Waarschijnlijk was dat blondje een grotere, arrogantere Seedot dan August ooit zou worden. De roodharige vernauwde zijn ogen een beetje toen hij erover begon dat ze ooit van hem zou zijn. Niet zolang hij op deze aardbol rond liep. Niemand kwam aan Alana. Hij schrok een beetje van deze gedachtes, maar besloot het te laten. Toen de gast zich omdraaide en weg liep alsof er niks gebeurd was, sloeg dat alles. "Helaas voor jou, je was niet binnen drie tellen weg." Bij die laatste woorden van hem leek het wel alsof zijn pokémon precies wisten wat ze moesten doen. Want bij deze woorden schoten er een Dragon Pulse en Inferno regelrecht op de jongen af. Zijn Aron maakte een knorrend geluid wat verrekte veel op gejuich leek en zijn Pidgeot stuurde de twee aanvallen wat beter op de blonde jongen af door met zijn vleugels te fladderen. "Shh," mompelde August en drukte de roodharige tegen zijn borst aan. "Het is al goed. Hij is weg." Kort was hij stil. "En hij raakt je niet meer aan, want ik ben hier."

"Helaas voor jou, je was niet binnen drie tellen weg." Ze hoorde de voetstappen sneller gaan en uiteindelijk verdwijnen. Hij was... Hij was.. Weg. Eindelijk was hij weg, maar voor hoelang zou hij weg blijven? Dat was altijd de ergste vraag voor Alana. Wanneer kwam hij weer terug. "Shh," klonk er sussend. Ze vond het fijn dat ze hem mocht vasthouden, ze had houvast. Niet dat hij weg kon, want intussen had ze de achterkant van zijn shirt, jack of whatever hij dan aanhad stevig vast gepakt. "Het is al goed. Hij is weg." Ze kon het echt niet meer aan, die druk dat hij overal kon zijn om haar te pakken en mee te nemen. Ze wou er niet aan denken wat hij dan zou doen... "En hij raakt je niet meer aan, want ik ben hier." ze drukte zich nog dichter tegen August aan, ze was zo blij dat hij er was. "Ik kan het niet meer aan... Ik kan het niet meer aan August..." snikte ze zachtjes. Nog even en ze had echt een totale break down, ze kon niks meer hebben van die Tim. Ze wou ik vrede leven, waar ze niet bang hoefde te zijn, maar dat was blijkbaar teveel gevraagd.

Wat er met de blonde jongen gebeurde wist hij niet, want hij had zijn volle aandacht nu bij Alana. Zijn pokémon zouden er wel op letten dat die gozer verdween. Hij voelde dat de roodharige zich steviger aan hem vasthield, maar hij vond het alles behalve erg. "Shh," mompelde hij toen ze begon dat ze het niet meer aankon. "Natuurlijk kan je het wel aan, dat weet ik gewoon.." Waarom had ze hem niet verteld dat ze lastiggevallen werd door zo'n gozer? Als hij het eerder had geweten, had die gast niet eens meer poten aan zijn lichaam gehad. Ondertussen rustte zijn hand op haar rug, waar hij zacht overheen wreef. "Het komt allemaal goed, daar zorg ik wel voor." Want mooi niet dat die gozer, wie hij dan ook mocht zijn, haar nog met één vinger aanraakte. Nope, ging niet gebeuren.

"Shh," klonk de stem van August. "Natuurlijk kan je het wel aan, dat weet ik gewoon.." Nee, ze kon het niet meer. "Ik kan het echt niet meer... Al meer dan een maand volgt hij me en doet hij dingen... Ik trek het niet meer!" snikte ze, Nog meer Tim kon ze niet trekken. Dat de jongen haar gerust aan het stellen was vond ze wel lief. "Het komt allemaal goed, daar zorg ik wel voor." Maar hij kon er niet altijd bij zijn. Als hij er altijd bij was hoefde ze niet bang te zijn, maar zodra hij weg was, was het weer onveilig en kon Tim overal zijn. "Sorry... Ik bezorg je alleen maar problemen.." mompelde ze terwijl ze hem rustig losliet en haar tranen weg veegde toen ze naar de grond keek. Ze wou hem niet meer problemen geven, ze wou niet afhankelijk zijn van mensen maar alleen kon ze het gewoon niet opnemen tegen die rare gozer.

Al één maand lang was dit aan de gang. Fronsend keek hij naar de roodharige, maar al snel werd hem duidelijk waarom ze het niks had gezegd. "Alana, praat niet zo," zei hij toen en schudde zijn hoofd een keertje. Hij had zijn armen nog altijd om haar heen geslagen, dan kon niemand haar meer iets doen. "Je bezorgt mij geen problemen," mompelde hij toen en een van zijn mondhoeken trok een keertje een beetje omhoog. Hij zou het nooit zo ver laten komen dat ze het niet meer zou trekken. Hij zou er voor haar zijn, wanneer ze hem nodig had, altijd wat hem betrof. Vervolgens drukte hij haar weer zachtjes tegen zich aan, een hand op haar rug en eentje op haar achterhoofd.

"Alana, praat niet zo," klonk er ergens boven haar. "Je bezorgt mij geen problemen," Nee joh, zegt alleen dat ze van hem houdt en nu Tim er ook bij. Nee, geen problemen joh. Alana bleef daar roerloos staan, ze deed helemaal niks en reageerde niet eens op August. Alana deed niks, helemaal niks. Ze wist niet wat ze moest doen, ze stond er alleen maar. "Ik breng je geen problemen, maar ik val je wel steeds lastig..." mompelde ze zachtjes. "Ik wil niet dat je zoveel moet doen voor mij..." mompelde ze vervolgens zachtjes. Ze wou geen last voor August zijn, dat kon ze gewoon niet. Als ze iets niet wou was het een last zijn voor August.

De roodharige fronste weer een keertje bij haar woorden. "Je valt me niet lastig," mompelde hij toen en keek haar hoofdschuddend aan. "En misschien wil ik het juist wel," zei hij daarna en keek over haar heen, niet goed wetend wat hij anders moest doen. "Ik wil jou niet ook nog kwijt.." mompelde de roodharige toen weer zacht. Mompelen was niks voor hem, maar op dit moment kwam er gewoon niks anders uit. Hij was teveel dingen verloren de laatste tijd. Als hij haar ook nog zou verliezen, wat zou er dan van hem worden? Niet veel waarschijnlijk. Ondertussen ging zijn blik naar beneden, wachtend op een reactie van het roerloze meisje.

"Je valt me niet lastig," sprak de jongen. "En misschien wil ik het juist wel," Natuurlijk wou hij dat niet, ze wou hem niet lastig vallen.. "Ik wil jou niet ook nog kwijt.." Nee, ze moest het niet verkeerd opgevatten. Hij bedoelde het vriendschappelijk. Hoe erg ze dan gewild zou hebben dat hij het anders bedoelde hij meende het gewoon niet zo. Ze wist niet wat ze moest denken. Ze wist alleen... Nee ze wist helemaal niks meer. Ze was helemaal emotioneel niet meer stabiel. Maar daarom bleef ze ook naar de grond staren want als ze omhoog keek wist ze wat ze zou doen. Geen goed plan dus.

Het was stil. Alweer. De roodharige liet haar met één arm los om hiermee eventjes kort door zijn haar te kunnen strijken. "Ik breng je naar het pokémon center," meldde hij toen rustig. Het was niet goed om haar hier te laten, ze moest ergens naar binnen met een of andere warme kop chocolademelk of thee. Het was niet zo héél ver weg, maar hij had het idee dat lopen niet al te snel zou gaan. Zijn Rapidash duwde al vrij snel haar neusje in zijn zij, duidelijk makend dat ze hen er wel heen wilde rijden. "Kom op," mompelde hij toen en tilde haar zonder blikken of blozen op de Rapidash, die haar vlammende manen inhield zodat ze niet geraakt zouden worden. Hijzelf zat binnen twee tellen achter haar, liet zijn Aron en Lucario terugkeren en gaf Gambler een seintje dat hij nog wel eventjes kon vliegen als hij wilde. De Pidgeot steeg met een paar luide vleugelslagen op en zijn Rapidash begon rustig te lopen. Ondertussen had hij zijn arm weer om haar heen geslagen, straks zou ze nog vallen of zo.

"Ik breng je naar het pokémon center," klonk de stem. Als hij dat wou... "Kom op," En zonder dat ze veel tegen stribbelde werd ze op de Rapidash getild. Ze voelde dat August achter haar ging zitten en een arm om haar heen sloeg. Ze leunde naar achteren tegen August aan, terwijl ze met één hand -zonder dat ze het echt door had- zijn hand vast pakte. Ze had het niet echt door, ze deed het gewoon. Haar gezicht begon ook te kleuren zonder dat ze het door had. Het was alsof een deel van haar had gezegd dat het niks meer uitmaakte en de andere ongemerkt dingen deed. Epona was warm, dat voelde ze wel. Maar Alana had meer aan de warmte van August, wat niet veel logica had.

Ze leunde tegen hem aan en kort daarna voelde hij hoe één van haar handen in die van hem schoof. Dit beantwoordde hij, zonder dat hij het eigenlijk doorhad, door haar hand op zijn beurt vast te nemen en het niet meer los te laten. Hij spoorde Epona een beetje aan zodat ze een beetje sneller zouden gaan, maar niet zo snel dat ze helemaal door elkaar geschud waren. Gewoon precies goed. Het duurde niet lang of ze kwamen in het meer bewoonde gedeelte van Geosenge Town aan, waar wonderbaarlijk genoeg niemand op straat te zien was. De hoeven van Epona klakte op de keien die het pad vormde, en zo gingen ze in de richting van het pokémon center. Eenmaal aangekomen liet hij de Rapidash stoppen en keerde hij zijn Pidgeot terug, die boven hen heen en weer cirkelde en zo nu en dan een kreet slaakte. Hierna sprong hij soepeltjes van de rug van het vuurpaard en tilde Alana er net zo makkelijk weer af als ze erop gekomen was. Hij liet Epona terugkeren en in plaats daarvan verscheen zijn Lucario, die met een strakke blik naar zijn trainer keek. "Als jij alvast naar je kamer gaat zo, ga ik wel iets te drinken halen," zei hij toen met een kleine glimlach. "Sirius gaat wel met je mee." De Lucario knikte een keertje. Als er iets met Alana zou zijn, kon hij dat via telepathie meteen doorgeven aan zijn trainer.

Toen August haar hand pakte glimlachte ze toch wel een klein beetje, waarom wist ze niet echt. Zo'n Rapidash als Epona was wel fijn, maar ach zij had Bo. Bo was ook prima om op te rijden. Eenmaal weer terug in Geosenge town tilde August Alana weer van de rapidash af en voor ze het wist stond er een Lucario naast haar en werd er gezegd dat deze haar naar haar kamer zou begeleiden. Alana knikte rustig, waarna ze met over elkaar gevouwde armen naar binnen liep. Ze liep door het normale deel van de pokecenter regelrecht naar het 'privé' gedeelte. Eenmaal zeker wetend dat August niet in de buurt was zuchtte ze even. "Je hebt een geweldige trainer Sirius.." mompelde ze zachtjes. "Lief, aardig, zorgzaam.. jullie hebben maar geluk." zei ze met een licht glimlachje richting de pokemon. Ze lette wel op de nummers en toen ze het juiste nummer had gevonden moest ze eerst moeite doen om de sleutel in het slot te doen omdat haar handen zo trilden. Uiteindelijk er toch in gekregen en deed de deur langzaam open, waarna ze meteen neer plofte op het rand van haar bed. Haar ellebogen stonden op haar benen, haar vingertoppen op haar voorhoofd terwijl ze naar de vloer keek. Het leek letterlijk alsof ze een kater had.

De Lucario liep naast het roodharige meisje het pokémon center in, echt een spreker was de pokémon niet. Hij sprak eigenlijk nooit, deed ook niet de moeite om contact te leggen met andere pokémon of mensen. Zijn blik ging naar het meisje toen deze tegen hem begon te praten. "Inderdaad," klonk zijn zware stem toen door middel van telepathie naar het meisje toe. Ook iets wat hij normaal gesproken nooit deed, maar zijn meester had hem geleerd om beschaafd te zijn tegen dames. Hij sloot de deur toen ze eenmaal in het kamertje waren en liep naar het raam, om een keertje naar buiten te kijken om te speuren op onraad. "Het is een fijne meester." Je wist maar nooit.
August keek nog eventjes tot de twee in de gang verdwenen waren en liep toen door naar het cafeetje in het center. Kort keek hij naar wat ze er allemaal hadden, maar besloot toen gewoon simpel voor twee mokken warme chocolademelk met een muffin te gaan. Dat was immers iets wat iedereen over het algemeen wel lustte, right? Hij kreeg een dienblad en maakte vervolgens snel zijn weg in de richting van Alana's kamer. Hij wist niet precies waar het was, maar voelde de aanwezigheid van zijn Lucario toen hij langs één van de deuren liep. Daarom moest dat wel de goede zijn. Met zijn schouder duwde hij de deur open en sloot het weer achter zich.