Red like fire.

Julian trok zijn lederen handschoenen met afgeknipte vingertoppen over zijn handen terwijl hij naar zichzelf in de spiegel keek. Hij deed zijn ooglapje goed zodat deze eens goudkleurige oog bedekte en kamde zijn haar zo dat dat oog bedekt werd zodat het ooglapje niet te hard zou opvallen. Zijn andere gouden oog keek hem strak aan. Julian was inmiddels wel gewend aan het feit dat hij met zijn rechteroog nooit meer iets zou zien, maar dat betekende niet dat het niet moeilijk voor hem was telkens als hij naar zichzelf in de spiegel keek. Als hij zijn ooglapje naar beneden deed, kon hij de wond en het lelijke litteken dat zich daar bevond zien. Meestal vermeed hij zichzelf dan ook aan te kijken als hij ging douchen en deed zijn ooglapje direct weer aan vanaf het moment dat hij droog genoeg was om dat te doen. Het zorgde er enkel en alleen voor dat de haat naar zijn vader groter werd en dat hij des te harder zijn best wilde doen om te stijgen in rank. En hij wist dat hij dichtbij was, want hij had ondertussen al enkele opdrachten gedaan en hij had zijn naam meerdere keren horen vallen onder de grunts. De kans dat hij binnenkort in rank zou stijgen, was aanzienlijk groot. Hij begon een naam te krijgen binnen de organisatie en had al een bepaald intimiderend level bereikt zonder dat hij geweld had moeten gebruiken. Beter dan dit kon niet. Julian stak snel zijn sleutels in zijn zakken, vestigde zijn Poké Ball’s aan zijn riem en liep vervolgens naar buiten. Hij hoefde geen patrouille te doen, maar het was avond en hij had moeite met slapen. Hij wilde een luchtje scheppen en kijken of er iets te doen viel voordat hij weer naar zijn bed zou gaan en de hele nacht zou blijven woelen. En als hij in slaap zou vallen, zou hij waarschijnlijk dromen over zijn vader. En daar had hij nu net even geen zin in. Hij liep op zijn gemakje door de straten van Lumiose City met zijn handen in zijn zakken en groette zijn collega’s die hij onderweg tegenkwam. Hij wandelde door een verlaten steegje en trok zijn wenkbrauw op toen hij voetstappen achter zich hoorde. Hij draaide zich kalmpjes om; dit was zijn stad en hij was niet van plan zich te laten intimideren door wie dan ook. Hij deed niet veel moeite om zijn aanwezigheid kenbaar te maken en wachtte tot de persoon die hem achtervolgde hem zou bereiken, nog steeds die rustige blik op zijn gezicht.

Julian trok verrast zijn wenkbrauwen op toen hij de roodharige verschijning herkende als Ragya. Hij wist niet veel van haar, behalve dat ze een hogere rank had dan hem en dat ze verlaagd was geweest in rank door persoonlijke problemen. De geruchten gingen altijd als een wildvuur langs alle collega’s als die er waren, maar het was dikwijls te betwijfelen of ze waar waren. Op de één of andere manier was het ook ter oren gekomen dat Terry en hij tijdens hun patrol een groep schaars geklede meisjes waren tegengekomen en dat hij daar redelijk awkward op had gereageerd. Hij zag het Terry ook nog eens echt in een verveelde bui tegen iemand vertellen, gewoon omdat die persoon op dat moment bij hem was en om geen enkele andere reden. Hoe dan ook, alles werd altijd tegen iedereen verteld en dus was het niet de moeite om geheimen te houden. Zo werd er ook druk gespeculeerd over hoe hij zijn ooglapje had, maar Julian hoorde het nooit rechtstreeks van iemand. Daar waren ze dan wel weer te bang voor. Hij kon niet veel mensen in Team Rocket hebben, behalve Ciro en Terry dan, ook al was die laatstgenoemde zijn IQ waarschijnlijk beneden het gemiddelde. Maar dat Ragya voor hem stond, iemand van een hogere rank en bovendien met ook nog eens veel sterkere Pokémon dan hem, verraste hem wel een beetje. Dit was echter enkel te merken door zijn wenkbrauwen die vrij wel meteen weer terug in een frons gedrukt werden. Hij gaf een knikje ten teken dat ze zijn naam juist had. Hij ging haar naam niet eens reden; hij dacht wel dat bijna iedereen wist wie zij was. Met zo’n sterk team viel je behoorlijk op binnen Team Rocket. “Ik heb ook geen patrol,” was zijn rustige antwoord terug. “Ik wilde alleen een luchtje scheppen. Ik had moeite met in slaap te vallen.” Hij voelde zich een klein kind van vijf jaar toen hij zich verantwoordde tegenover Ragya, maar het leek hem beter om gewoon rechtuit te zeggen waarom hij zich hier op straat bevond dan dat hij een defensieve houding op zou stellen. Van haar Ninetales trok hij zich vrij weinig aan. Zijn vader had hem vroeger zo erg geïntimideerd dat hij niet dacht dat hij nog voor veel dingen bang zou zijn. De dood was daar één ding van: hij was er niet bang voor. En aangezien Ragya haar Ninetales vrij snel tot de orde riep, voelde hij er niet veel voor om ook maar één blik op de vos te werpen. “Bovendien heb ik altijd al een zwakte gehad voor de nacht. Het is prachtig hoe het ’s nachts chaotisch en mooi tegelijkertijd kan zijn. Het ligt er natuurlijk ook aan in welk gedeelte van de stad je je op dat moment bevindt.” Hij kon zich voorstellen dat het bij zijn collega’s op dit moment eerder chaotisch dan mooi was. “Maar wat doe jij hier?” Hij keek haar niet onvriendelijk aan. “Ben je dit gedeelte aan het patrouilleren of…?” Hij liet het open zodat ze zelf kon invullen wat ze aan het doen was, als ze dat aan hem kwijt wilde tenminste.