Gimme my berry

Ze had nog steeds niet de weg naar Lumiose teruggevonden. Dat de zandstorm opgehouden was met razen was alweer een hele verbetering, maar blijkbaar had ze zo lang rondgedwaald dat de stad volledig uit het zicht geraakt was. Het zwartharige meisje hield even stil, trok met een zuchtje de rode sjaal die tot over haar neus zat naar beneden en ritste haar donkere vest open. Nu de hemel niet meer afgeschermd werd door al het rondstuivende zand en de nog ietwat prille zon recht op haar neerscheen, was het toch nog best warm. Niet dat dit erg was; het was juist een prettige afwisseling op het winterweer van de afgelopen maanden en het meisje legde haar hoofd dan ook even kort in haar nek om met gesloten ogen de warmte van de zon in zich op te nemen. Ze opende haar ogen weer en begon iets te zoeken in één van de binnenzakken van haar vest. Een Pokéball werd tevoorschijn gehaald en opgeworpen, waarna er een Cyndaquil verscheen die een vrolijk geluidje maakte en nieuwsgierig in het rond keek. "Hey, Cin," begroette Lynn de Pokémon. De Fire-type leek te glimlachen en dribbelde op haar been af. Het hoofdje van de Cyndaquil kwam met een bonkje tegen haar been aan en het meisje zakte door haar knieën om de Pokémon op te pakken. Met een tevreden gezichtsuitdrukking nestelde Cin zich in haar armen. "Luiaard," verweet ze de Cyndaquil op zachte toon. Die piepte nog een keer en sloot zijn oogjes. Lynn zette zich weer in beweging.
Er kwamen steeds meer struikjes in zicht, sommige met bessen. In stilte bedacht het zwartharige meisje zich dat dit best een teken kon zijn dat Lumiose dichterbij kwam en ze versnelde haar pas. Plots lag er een meisje voor haar voeten en was Cin uit haar armen gesprongen. De Cyndaquil snelde op het besje af dat naast de persoon lag en nam het met een verrukt kreetje in haar pootjes. Met een lichte, bezorgde frons boog Lynn zich voorover. "Gaat het?" Ze stak haar hand uit om het meisje overeind te helpen en nam de gevallen persoon tegelijkertijd snel in zich op. Ze had bruin haar, blauwe ogen en zag er een paar jaar ouder uit. Cin probeerde zo onopgemerkt mogelijk de Oran berry naar haar mond te bewegen. "Cin.." Begon Lynn. Met een zielige blik bracht de Pokémon het besje weer omlaag.

En toen waren er Donphans. Veel Donphans. Veel, niet bepaald vrolijk kijkende Donphans. Verbijsterd zette Lynn enkele passen achteruit, haar ogen niet van de wilde Pokémon afhalend, Cin op haar weg oppakkend en bijna tegen de brunette opbotsend - maar gelukkig net niet. De Cyndaquil was met een vurige blik in haar oogjes naar voren gestoven en had een aanvallende houding aangenomen zodra ze de Donphans in beeld waren gekomen. De piepjonge Pokémon was het er dan ook niet mee eens dat ze nu opgepakt was en stribbelde wild tegen, terwijl ze het normaal gesproken altijd zo comfortabel vond in de armen van het meisje. Dat meisje merkte nagenoeg niets van het gewoel van haar teamgenoot. Haar volledige aandacht was bij de Donphans. Eén van de olifantachtige Pokémon schraapte boos met zijn poot over de grond. De anderen briesten kwaad. "Dit is niet zo mooi," Merkte Lynn wat droogjes op terwijl ze naar de dreigende blikken keek. Haar eigen ogen stonden berekenend en kalm, maar daaronder was een vleugje angst te vinden. Ze had lang niet genoeg Pokémon die genoeg getraind waren om hier een eerlijk gevecht van te maken. De Pokémon die het effectiefst zou zijn tegen de Donphans was verzwakt door het gevecht met de zwartharige man van eerder, al had hij eerder al wat hersteld geleken. Misschien had het andere meisje wel Pokémon had die van pas konden komen. Hopelijk. Lynn draaide haar hoofd wat om de brunette vragend aan te kunnen kijken, met een ontevreden Cin in haar armen. Ze zou ze allemaal aankunnen, daar was de kleine Cyndaquil zeker van.

Dit was niet een situatie waarvan Lynn gedacht had dat ze zichzelf er snel in zou bevinden. De Donphans blikten kwaad naar alle levende wezens die buiten hun eigen groepje vielen en snoven ondertussen dreigend. Ondanks het enthousiaste gespartel van de Cyndaquil toen de brunette een drietal Pokémon tevoorschijn haalde, wist Lynn de Pokémon in bedwang te houden. Om er toch maar voor te zorgen dat de piepjonge Pokémon niet voor problemen zou gaan zorgen, haalde het zwartharige meisje haar Pokéball tevoorschijn en liet de Cyndaquil terugkeren. Na nog een lange blik op de boze Pokémon geworpen te hebben, haalde de jonge Trainer nog enkele Pokéballs tevoorschijn. Een Liepard, Gengar en Carracosta verschenen en blikten inschattend om zich heen, allemaal met een andere mate van serieusheid in hun ogen. De Donphans stonden klaar om de aanval in te zetten, dat was duidelijk te zien. Lynn haalde, ietwat huiverig, diep adem terwijl Pan de lucht in zweefde en zachtjes grinnikend boven zijn tegenstanders bleef hangen. "Pan-" Begon Lynn, van plan om te zeggen dat de Gengar niets uit moest lokken, maar het was al te laat. Een Shadow Ball landde in het midden van de groep en deed de Ground-type Pokémon woest uiteenstuiven. Verschrikt zette de jonge Trainer nog enkele passen achteruit. Zara kwam met een strijdlustige blik voor haar maatje staan, haar staart zwiepte dreigend heen en weer.