Spread You're Wings II & Nola

Inpakken en wegwezen, het voelde een beetje als een déjà vu. Mabel pakte haar spullen in, vandaag zou ze weer weg gaan, verder met haar reis. Na een weekje thuis te hebben hersteld van de Feraligatr aanval zou weer door gaan. Het hele gebeuren met de krokodil had haar wel geschokt, zodra ze uit de schok was gekomen had ze pas echt beseft wat er was gebeurt en het trauma kwam sterker dan ooit terug. Rillend had ze een paar dagen onder de deken door gebracht, Silvester had zich als een schat gedragen. De Pidgeot vond het niet erg dat hij als knuffel werd gebruikt en dat hij een paar veren miste die zijn trainer in haar stres per ongeluk had uitgetrokken toen pokémons te dichtbij kwamen. Dat waren de eerste dagen geweest, samen met Lawrence, die duidelijk niet meer de jongste was, zette ze zich langzaam over het grootste deel van de angst en had ze besloten verder te gaan. Ook was Mabel op bezoek geweest bij de breeder die de ouders van Silvester nog steeds bezat, de twee vogels hadden heel trots geleken op hun zoon. Natuurlijk wilde ze niet al te dichtbij komen en gelukkig begrepen de Pidgeot en Skarmory dat. De gesprekken hadden ook geholpen en Silver leek op te leven in de buurt van zijn ouders, hij was groter dan zijn vader, maar nog steeds kleiner dan zijn moeder. In elk geval zouden ze weer verder gaan, naar Hoenn, maar hadden in de tussen tijd met Nola afgesproken.
Mabel keek even naar haar tas, ze wist niet zo goed wat ze moest verwachten. Nola was een trainer met blijkbaar een zwak voor Skarmory’s en ze wilde leren over mega evolutie. Dat wilde zij ook doen, vooral nu Silver zo groot kon woorden, maar of ze er iets aan ging hebben. In elk geval zou het gezellig kunnen worden, in de woestijn. Nou ja, de Badlands was niet haar beste keuze, maar ze zou er makkelijk met Silver kunnen landen en ze moest zich niet zorgen maken over de ruimte. Die was er genoeg. En Silvester zou makkelijk kunnen mega evolueren zonder het leven in de vruchteloze plek te verstoren. Als er weer een pokémon kwam, dan was mega Silver er wel klaar voor, de pokémon was echt machtig. “Klaar om te gaan, Silver?” Mabel keek naar de soezende vogel op haar vloer, de Pidgeot kwam langzaam overeind en rekte zich uit. Silvester knikte en zijn trainer opende het raam. “Ga maar alvast, ik kom zo.”
Na een tweede uitgebreid afscheid, net als die twee weken daarvoor toen ze vertrok, was Mabel weer te vinden in haar kamer. Ze deed het raam open waar Silvester al was uitgevlogen. De Pidgeot vloog een beetje rondjes rond het huis en zodra hij zijn trainer zag kwam die op haar af. Mabel glimlachte en keek even omlaag, ze was op de derde verdieping van het huis, zou ze dit nog durven? Het was al zeker een jaar geleden dat ze het voor het laatst had gedaan. Silvester slaakte een kreet en ze wist dat de Pidgeot nu dichtbij was. Mabel sloot haar ogen en strekte haar armen. En ze viel. Het meisje liet zich van het dak vallen, dit was een soort ultieme vertrouwings oefening. Silvester dook achter zijn trainer aan en vloog onder haar. Met een plof landde Mabel op de rug van de vogel en ze sloeg haar armen om de pokémon heen. “Geweldig Silver.” Zei ze in de zachte veren van de Pidgeot. Silvester maakte een vrolijk geluid en klapperde met zijn vleugels om hoogte te winnen.
Zo vloog de Pidgeot een tijdje met zijn trainer op zijn rug. Mabel genoot van het vliegen, sinds Lawrence er te oud voor was geworden had ze dit moeten misschien, deze fantastische vorm van vrijheid. Maar nu had ze die terug, samen met haar Silver. O, als Pidgeotto was hij echt vreselijk geweest. Al was Silver diep van binnen een echte schat, dat was nu wel duidelijk. Het leek alsof de jaren de vogel eindelijk hadden ingehaald, na negen jaar gedroeg de pokémon zich volwassen. Geen rare grapjes meer of andere kuren die hij als Pidgey had gehad. Nee, nu als Pidgeot was Silvester slim, lief en vooral wijs, wijs zoals een negen jarige vogel moest zijn. Waarschijnlijk was de gevleugelde, als hij een mens was geweest, begin twintig geweest. Zo schatte Mabel het in, maar echt zeker kon ze niet zijn. Silvester was echt snel, hoe snel konden Pidgeots ook al weer vliegen? Ze prutste zo lang totdat ze haar dex uit haar tas had gehaald en scande de Pidgeot. ‘Pidgeot, the Bird Pokémon. The evolved form of Pidgeotto and the last stage of Pidgey. It spreads its gorgeous wings widely to intimidate enemies. It races through the skies at Mach-2 speed. When hunting, it skims the surface of water at high speed to pick off unwary prey such as Magikarp. This Pokémon has a dazzling plumage of beautifully glossy feathers. Many Trainers are captivated by the striking beauty of the feathers on its head, compelling them to choose Pidgeot as their Pokémon.’ Ah, dat was het dus, Mach-2 speed. En dat was, even denken, twee keer de geluidssnelheid. Oké, zo snel vloog Silvester niet, maar het was toch echt wel ongelovelijk date en doodnormale pokémon die snelheid kon bereiken. Of eigenlijk was Silvester niet normaal, hij was een trotse mix en speciaal voor degene die hem zo wilden zien. Mabel glimlachte en keek richting de grote gebouwen die verschenen in de verte.
Over Lumiose waren ze snel gevlogen, op een Pidgeot tussen de gebouwen door vliegen was een geweldige ervaring. Nu landde de grote vogel in de woestijn en liet zijn trainer er af. Mabel pakte haar holocaster en checkte de tijd, het was vijf voor twaalf, heel zou zou ze niet moeten wachten, hopelijk. Om te schuilen voor het zand liep ze naar de poort en ging daar zitten. Silvester ging voor zijn trainer zitten en hield met zijn grote lichaam het zand weg, nu moest alleen Nola nog komen.

"Hey! Ik ben Nola!" Mabel keek op, net als Silvester. Een meisje kwam aangelopen met een Pidgey op haar schouder, ah, net als vroeger. Maar om de Pidgeot op haar schouder te laten.. de vogel was groter dan zijn trainer, dus het was waarschijnlijk het meest vreselijke idee waar je mee kon komen. "Mabel," glimlachte het meisje tegen Nola terwijl ze de hand schudde. Rond Pidgeys was ze lang niet zo nerveus als rond andere pokémons, rond vogels was ze in het algemeen rustiger. Silvester keek Nola vriendelijk aan en boog zich wat naar voren om het meisje en haar Pidgey beter te bekijken. Mabel keek even naar Nola, ze leek nogal onder de indruk van Silver, en dat terwijl de pokémon een week geleden nog maar een kleine Pidgey was. "Zal ik het eh.. uitleggen? In elk geval wat ik weet." Vroeg ze aan het meisje, over de holocaster had ze wel wat uitgelegd, maar misschien was het toch makkelijker te begrijpen als je het hoorde. Silvester had immers een engelen geduld, de Pidgeot keek met zijn grote, zachte ogen rustig naar de meisjes en stond er bij als een bodyguard. Het was een machtige pokémon geworden.

"Oké," glimlachte Mabel wat verlegen. "Silver heeft een speciale steen, een Pidgeotite, aan zijn poot," begon ze, de Pidgeot liet zijn linkerpoot zien met een metalen band, in het bandje was de gloeiende steen te vinden. "En ik heb de Keystone," Mabel liet haar armbandje zien, het ding was in elk geval zo gemaakt dat het er niet makkelijk af viel. "Als ik de Keystone activeer dan verandert Silver in zijn mega vorm, maar ik geloof dat er wel een paar dingen aan verbonden waren." Ze dacht een moment na, wat was het ook al weer? "Ik geloof dat je pokémon minimaal level 35 moest zijn, maar een Pidgeotto evolueert pas in level 36, dus dat zit meteen al goed. En je band moet sterk genoeg zijn, mega evolutie draait ook om vertrouwen of zo iets." Mabel keek even twijfelend naar Silvester, ze was geen expert en Silver was degene die mega evolueerde. "Ik denk dat ik het gewoon maar moet laten zien," voegde ze er wat meer vastbesloten aan toe. Silvester liep wat naar achteren en keek zijn trainer afwachtend aan. Mabel keek nog even kort naar Nola en concentreerde zich toen op de steen in haar armband. Er kwam altijd wel een vreemde energie af, maar als je een pokémon mega evolueerde leek het toch sterker te zijn.
Silvester gloeide op, de Pidgeot leek te evolueren zoals een pokémon dat normaal deed, maar nu met regenboog kleuren tussen het typerende wit door. De vogel werd nog groter en de pluim op zijn hoofd werd korter. De mega Pidgeot keek naar de meisjes onder hem, normaal was Silvester al groot, zelfs voor een Pidgeot, maar nu was hij gigantisch. "En eh.. dit is een mega Pidgeot, Silver is wel wat groter dan normaal," Mabel keek haar pokémon aan, Silver keek terug met een kalme blik in zijn ogen. Voor hem was het blijkbaar niet raar, de vogel leek al helemaal aan de Pidgeotite en zijn effect gewend.

Mabel keek ook bewonderend naar Silvester, ze had de mega evolutie eigenlijk nog maar een keertje uitgeprobeerd, daarna had ze een week in bed gelegen vanwege haar gewonde arm, maar het was toch echt wel indrukwekkend. Nola leek ook erg onder de indruk van mega Silver, alleen de Pidgey op haar schouder leek wat somber. Silvester zag het ook, de Pidgeot kwam wat naar voren en bukte zich zodat hij Pagan kon aankijken. Mabel ging maar naast Nola staan, ze merkte dat Pidgey's niet echt angst opwekten, en keek naar haar pokémon. "Kun je .. alleen als jullie het willen .. ook een aanval laten zien of zo .. het moet wel sterker zijn dan normaal, toch?" Mabel keek even naar Nola en dacht kort na. "Een aanval?" Herhaalde ze nadenkend, ze waren toch in de woestijn, ze gingen niemand raken. "Ik geloof inderdaad dat de special attack van een mega Pidgeot heel erg omhoog gaat," Mabel dacht nog even langer na, ze had een heel boek gelezen toen ze aan het herstellen was. "Eh.. misschien wil Silver een Hyper Beam doen, ik geloof dat dat een van de enige aanvallen is die je echt goed kunt zien." Afwachtend keek ze Nola aan, die TM's leren aan Silver, of eigenlijk had Lawrence dat meer gedaan, was toch een goede zet geweest. Vooral omdat de aanval, Hyper Beam, niet een van de andere, extra krachtig werd omdat Silver een normaltype was.

Pagan leek het allemaal helemaal nikste vinden. Mabel keek de Pidgey verbaast aan, Silver had zich nooit zo gedragen toen hij nog een Pidgey was, ongeveer drie weken geleden. Was Pagan jaloers? Mabel keek de pokémon inschattend aan en schrok op toen Nola inging op haar voorstel van een Hyper Beam. "Eh, oké, maar gaat het wel met hem?" Vroeg ze met een blik op de Pidgey. Silvester had alleen verbaast met zijn ogen geknipperd toen Pagan niet echt positief reageerde. De Pidgeot draaide zich maar om, hij moest een Hyper Beam uitvoeren, en richtte zich in de woestijn. Mabel had haar aandacht meer bij Pagan, met Silver kon ze toch nog wel trainen, maar de Pidgey leek van streek. En als vogel, en pokémon, liefhebber kon ze niet niks doen. "Doe jij maar gewoon Hyper Beam Silver," zei ze afwezig tegen de mega Pidgeot. Silvester keek even van zijn trainer naar Pagan en draaide zich toen om om de aanval uit te voeren. De Pidgeot concentreerde zich, na een korte laadtijd schoot er een brede straal die ergens in de verte zand liep opvliegen. Mabel had meer naar Pagan gekeken dan de Hyper Beam, ze was nieuwsgierig naar de reactie van de vogel. Uit een reactie kon je veel halen en ergens had ze het idee dat de Pidgey jaloers was dat Silver al Nola's aandacht en bewondering had, op het moment dan.

Pagan vloog op, aangezien zijn trainer nog steeds alleen bezig was met de mega Pidgeot. Mabel keek naar de Pidgey die met een aanval de rots in tweeën spleet. "Hé, dat is Aerial Ace". Die move hebben we een tijdje geoefend. Ik heb het hem per TM laten leren, Nola keek haar aan. Mabel knikte en keek naar Silver. "Hij kent hem ook, samen met wat andere TM's die ik had gekocht," ze ze met een blik op Silvester, de andere waren Thief, Hyper Beam en... De Pidgeot vormde simpel een doorzichtig schild toen de Pidgey hem aanviel. "Protect heeft hij ook geleerd," mompelde Mabel afwezig haar gedachten hardop. Silvester keek de kleinere vogel nog steeds vriendelijk aan, de Pidgeot liep weer naar de meisjes toe en hield zijn blik op Pagan. Nola reageerde ook geschrokken, Mabel kon niet helemaal zeggen dat ze verbaast was, zo iets had ze al verwacht van de kleine vogel. Silver had nooit jaloers gedrag vertoont als ze andere pokémons bewonderde, de, in die tijd, Pidgey wist toch dat hij een van de enige was die echt in de buurt kon komen. Maar Pagan was geen Silver, de reden dat het hier uit de hand liep, en de Pidgey ging er vandoor. "Het spijt me zo, hij is normaal nooit zo onbeleefd en vijandig tegen vreemde" Mabel knipperde even met haar ogen, ze moest even los komen van haar gedachten. "Het geeft niks," zei ze tegen Nola, Silvester ging naast zijn trainer staan en keek in de richting waar Pagan heen was gegaan. "Ik neem aan dat hij niet sneller dan het geluid kan vliegen?" Vroeg ze wat grimmig, ze moesten de Pidgey terug halen en Silver was de snelste manier. "Hoe sta je tegenover een vlucht op een mega Pidgeot?" Mabel keek Nola aan, ze wilde Pagan vast ook zo snel mogelijk veilig terug, als ze geen vliegangst had zou ze makkelijk op de rug van Silver kunnen.

"Silver vind het prima," antwoordde Mabel met een blik op haar pokémon. Silvester ging als wijze van antwoord half liggen zodat Nola makkelijk op zijn rug kon klimmen. "Ehm, als je je goed vast houdt kun je makkelijk blijven zitten, probeer zijn veren niet uit te trekken. Als je valt kan Silver je makkelijk opvangen en ik raad je aan zijn haar uit je gezicht te houden," somde het meisje op, de Pidgeot had haar ook eerder op gevangen en zijn vliegkunsten waren geweldig. Silvester keek kalm naar de twee meisjes en wachtte geduldig op Nola. Mabel dacht nog even kort na, als Nola werd aangevallen door iets zou Silver uit zichzelf prima kunnen handelen, de Pidgeot was niet almachtig, maar lang niet meer de zwakste. "Als je word aangevallen door iets kan Silver protect gebruiken en als je word lastig gevallen door Skarmory's kan hij een vuuraanval," voegde ze aan haar eerdere woorden toe. Die TM's leren was toch een verstandige keuze geweest, anders had de Pidgeot geen wapen tegen de metalen vogels gehad. Ze hadden immers al meegemaakt dat de pokémons hier wat territoriaal waren.
Silvester wachtte geduldig op Nola, hij wist ook de ernst van de situatie. Pagan was niet zwak, hij was geen pasgeboren kuiken, maar hij had in de woestijn ook verloren van een wilde pokémon en daarmee Mabel in gevaar gebracht. Ergens kon de Pidgeot wel begrijpen dat de Pidgey dat jaloerse gedrag vertoonde, als iemand anders Mabel steeds in veiligheid zou brengen zou hij, vroeger als Pidgey, waarschijnlijk hetzelfde hebben gevoeld. Nu de jaren hem hadden ingehaald en hij meer volwassen was, was jaloezie iets waar hij zich geen zorgen over maakte. Zolang zijn trainer maar gelukkig en veilig was. Pagan zou dat ook wel beseffen, het was niet zo dat Nola hem zou willen inwisselen voor hem. Het moest de kleine vogel alleen even duidelijk worden. Mabel keek nog even kort van Nola naar Silver. "Ik wacht hier," zei ze vastbesloten tegen de twee. "Veel succes."

Mabel keek Silver en Nola nog even na, Silver was de liefste pokémon die ze kende, dus dat kwam allemaal wel goed. Ze draaide zich om en ging bij de ingang van de Badlands zitten, een beetje beschut voor het zand. Het duurde wel even voor ze de grote Pidgeot weer in de lucht zag, opgelucht keek Mabel naar haar pokémon. Silver lande en Nola viel van de vogel. Wacht, viel? Mabel stond op en rende naar het meisje toe. Silvester keek bezorgd naar onder, maar Pagan leek er ook al voor zijn trainer te zijn. Aangezien de spanning en alles wel voorbij was gloeide de mega Pidgeot weer op en kromp naar zijn normale grote, met zijn normale kapsel. "Kijk! Hij is geëvolueerd!" Mabel zag de Pidgeotto, Silver was ook in de Badlands geëvolueerd, maar daar had geen geen goede herinneringen aan. "Pas maar op, Pidgeotto's kunnen agressief uit de hoek komen," mompelde ze hard genoeg om verstaanbaar te zijn terwijl ze op afstand van de Pidgeotto bleef. Silvester keek naar de grond, beschaamd. Het was wat meer dan een week geleden geweest, en hij had zich vreselijk gedragen. Nee, de Pidgeot was zeker niet perfect, in elk geval niet in zijn Pidgeotto tijd, maar het kwam er ondertussen wel dichterbij. Nu hij die tijd achter de rug had ging alles beter worden, dat moest gewoon. Geen agressieve Feraligatrs, of andere wilde pokémon, gewoon een mooie reis. Dat was toch wel mogelijk? "Maar het is goed gegaan?" Vroeg Mabel terwijl ze naast Silver ging staan, de Pidgeot was wat dichterbij zijn trainer gaan staan en keek naar Pagan. Nog steeds met een wat afwezige blik in zijn ogen, eigenlijk was de tijd dat hijzelf Pidgeotto was geweest de tijd die hij het liefst zo snel mogelijk wilde vergeten.