Aangekomen in Coumarine was Mabel eigenlijk meteen op de rug van Silvester gekropen en richting Vaniville gevlogen. Lawrence. Ze moesten ze snel mogelijk naar de Noctowl toe, geen vertragingen. De hele reis, die zeker een paar uur duurde, waren Mabel en haar Pidgeot wakker gebleven, zich zorgen makend om hun vriend. De andere hadden er door geslapen, ze wisten niet eens wie Law was. Ze wisten niet beter. Maar ergens in Vaniville lag een Noctowl dood te gaan. Arme, arme Lawrence. Hij was al oud en hij kon er ook niks aan doen als hij weer eens tegen een raam vloog, of dingen omgooide, of niet goed zag. Arme, oude, halfblinde Lawrence. Mabel slikte haar tranen in en greep zich nog wat beter vast aan de veren van Silvester. Ze vlogen boven de Badlands en zouden waarschijnlijk landen in de woestijn aangezien het anders ook wat te ver was voor de Pidgeot. Bovendien had die bijna niet geslapen.
“Gaat het nog?” vroeg Mabel vermoeid aan haar pokémon, de zorgen werden haar al te veel en zij hoefde niet een meisje op haar rug vervoeren. Silvester slaakte een zachte kreet en klapperde nog een paar keer met zijn vleugels zodat ze nog wat hoger vlogen. Normaal was vliegen iets waar ze van genoot, vliegen in de lucht gaf je een machtig gevoel. Het kwam in de buurt van vrijheid. Maar nu voelde Mabel er niks van, arme Lawrence. De lichten van Lumiose kwamen in zicht en Silvester begon hoogte te verliezen. Het was lastig over Lumiose vliegen met al die gebouwen en er omheen zou nog langer duren dan door de stad heen lopen. Bovendien was Silvester ook vermoeid door de reis en zou wat rust hem goed doen. Toen de Pidgeot was geland gleed Mabel vermoeid van diens rug en wilde doorlopen, het was al zo ongeveer nacht. Maar het ging niet helemaal lekker en het meisje struikelde omdat het zand onder haar voeten weggleed. Haar tas gleed van haar schouder en viel om, een paar pokéballen, haar kaarten, haar berrykistje en nog wat andere rommel. Mabel vloekte inwendig en begon de spullen te verzamelen, niet wetend dat ze de aandacht van een pokémon had getrokken.
De Archen had geen idee wat er allemaal aan de hand was, het ene moment rende hij voor zijn leven omdat alle vulkanen op de wereld leken uit te barsten. Hij dacht dat het voorbij was op het moment dat de gloeiend hete lava hem bereikte en hem insloot, samen met soortgenoten en andere pokémon die probeerden te ontsnappen. Maar blijkbaar was het niet het einde, want het volgende moment scheen er een fel licht in zijn ogen en keken enge wezens hem aan. Er was geen Rampardos of Tyrantrum, dat van die laatste was niet erg, dat was toch alleen een jager. Maar deze wezens met vellen aan leken niet veel beter. Archen werd opgepakt en er werd aan zijn veren getrokken, boos slaakte de pokémon een kreet, auw! Als antwoord kreeg hij een klap terug, verdwaasd keek de uitgestorven pokémon om zich heen, zijn instincten schreeuwden één ding: gevaar. Na een korte blik om zich heen te hebben gekeken ontdekte de Archen nog twee soortgenoten, beide ook nerveus. Veel vleugelgeklapper van vleugels die onmogelijk konden vliegen en nerveuze kreten. Er kwam weer een raar wezen aangelopen om de kleine ruimte waarin hij gevangen zat open te maken en hem op te pakken. De andere werden ook uit hun gevangenissen gepakt en het wezen begon te lopen. Het waren rare wezens, ze hadden geen schubben en geen veren, ze liepen op twee poten zoals een Tyrantrum, maar leken geen echte jagers. En toch, toch zat hij hier vast aan hun genade.
Wild klapperde de Archen met zijn vleugels, ontsnappen was de enige gedachte die door zijn kop vloog. Wild bewegend lukte het hem wat ruimte te krijgen, de vogelachtige haalde zijn nagels over de huid van het wezen en was een moment verbaast hoe makkelijk zijn klauwen erdoorheen gingen. De andere Archen werden onrustig door zijn gedrag en probeerden ook los te komen. En het lukte, de Archen merkte dat het wezen los liet, nog een paar krabben en beten met zijn sterke snavels en er was niks meer dat hem tegenhield. Samen met de andere ontsnapte pokémon rende hij door de gang, een van de wezens riep iets, maar het was onmogelijk te verstaan. Wat een rare taal hadden die wezens. Het duurde misschien een paar seconden, maar toen kwamen ze achter hun aan. Pokémon. Zo leek het in elk geval, er waren geen Aerodactyls of Kabutops, het waren hele andere wezens. Pokémons die de Archen nog nooit had gezien. Paniekerig rende de pokémon verder, zijn tegenstanders proberen af te schrikken met een Scary Face. Een van de andere werd gevangen, jammer voor hem, maar het was vrijheid of Arceus mag weten wat. De Archen rende door de gangen en toen was daar licht! De fossiele pokémon sprinte door de deur en bleef verbijsterd staan. Dit leek niet op de wereld die hij kende. Het licht kwam niet van de zon, maar van een rare, kleine lichtbol die in een soort boom opgesloten was. Een lelijke boom, bovendien zaten er geen bladeren, takken of bessen aan. Geluiden achter hem deed de Archen weer verder rennen, al had de jonge pokémon geen idee wat er aan de hand was. De omgeving waar hij door wegvluchtte had geen natuur op een paar lelijke bomen na die alleen een Aurorus misschien zou eten. Rare stenen dingen stonden overal om hem heen en er leek in sommige licht opgesloten te zitten. Jammer genoeg moest dat licht wachten, nu moest hij bomen zoeken, natuurlijke omgeving. De lucht die de Archen inademde kwam hem voor als puur vergif, de giftige gassen kon hij haast proeven. Hij moest weg uit dit... stenen park. Er was nergens wat te eten, hij had honger. De rare wezens hadden helemaal geen eten gehad voor hem, alleen spuiten. De andere Archen was hij ondertussen kwijt geraakt, de ene die ook was ontsnapt, de andere was in de klauwen van de wezens gevallen. De weg werd breder en er liepen meer wezens. Geschrokken krijste de Archen, nu keken ze ook nog zijn kant op! De wezens wezen met hun poten zijn kant op toen hij op topsnelheid over de grond rende, hier waren geen bomen om in te springen.. of misschien toch wel. Behendig rende de Archen in een van de bomen en hopte naar een volgende. Zo kon het ook. Nu alleen nog ontsnappen van de wezens.
Het hoppen ging een tijdlang goed, er leken geen wezens meer achter hem aan te komen, al wezen andere wel. Raar, je zou toch denken dat ze hem zouden aanvallen? De Archen wilde een volgende sprong maken, maar ontdekte tot zijn schrik dat er geen bomen meer waren om in te springen. En toen weer geluid. Een hard geschreeuw klonk achter hem, een kort moment keek de pokémon om en ontdekte een wezen in zwart vel samen met een onbekende pokémon die grauwend op hem af kwam. Oh Arceus! De Archen sprong uit de boom en ontdekte een stenen gebouw met veel licht er in gevangen. De fossiele pokémon rende er op af en dook tussen de achterpoten van verbaasde wezens door. Aan de andere kant van de steen kwam hij er uit en vond hij zichzelf in een woestijn. Verbijsterd bleef de Archen staan, was deze woestijn hier altijd al geweest? Aan de andere kant, hij wist ook niet waar hij precies was, want dit was duidelijk niet zijn wereld. Een grom klonk achter de Archen en de pokémon rende wat verder, ver was het niet want hij viel in een soort gat gegraven door een zandkleurige pokémon. De zandkleurige pokémon keek verbaast terug met zijn enge ogen en vroeg een vragende ‘Traaaap?’ De Archen keek nerveus terug, hij begreep wel een deel van wat het ding zei, maar het was duidelijk niet de taal die hij sprak. Hij keek even naar boven en zag de zwarte snuit van de onbekende pokémon die hem achtervolgde, dichterbij komen. De zandkleurige pokémon had het duidelijk niet op indringers en toen het beest zijn neus in de kuil stak beet de woestijnpokémon hard toe. Hard piepend wankelde de zwartrode pokémon achteruit, met de zandkleurige aan zijn neus hangen. Het wezen riep wat naar de zwartrode pokémon en het beest liep terug, gewoon zomaar. De Archen keek verbaast toe, sinds wanneer luisterde pokémons van verschillende soorten naar elkaar? De zandkleurige pokémon was ergens anders heen gegaan toen hij door de zwartrode pokémon was weggejaagd. De Archen krulde zich op in zijn kuil en sloot zijn ogen even, wat was er gebeurt? Er was geen natuur, hij had nog geen enkele Shieldon of andere pokémon uit zijn tijd gezien en er waren opeens rare wezens die niet helemaal pokémon leken te zijn. Ze hadden een zwak lichaam en toch leken ze andere pokémons naar zich te laten kunnen luisteren. Het was een groot mysterie voor de Archen. De slaap sloeg al snel toe en de uitgestorven pokémon sukkelde in een droomloze slaap, hij moest het nog even verwerken.
Honger wekte de Archen, het rommelen van zijn buikje werd zo erg dat het negeren haast onmogelijk was. Vermoeid kwam de pokémon overeind, hij had nauwelijks geslapen en in de woestijn was waarschijnlijk niks te vinden. Hoe deed die zandkleurige pokémon dat? Overleven, het leek onmogelijk voor de naar bos snakkende uitgestorven pokémon. De Archen zette een paar passen door het zand en verstopte zich toen bijna meteen weer. Er was iets geland, was het een Archeops of een Aerodactyl? Angstig keek de fossiele pokémon naar de gigantische pokémon die nu in het zand stond. Nee, het was geen Archeops of Aerodactyl, het was wel iets wat op een Archeops leek, maar dan beter ontwikkeld. Met vleugels die echt goed konden vliegen en een veel indrukwekkendere grote. Een plof klonk en meteen dook de Archen ineen, een wezen! Een wezen was van de Archeopsachtige pokémon af gekomen en liep richting steen met het licht erin gevangen. Maar na een paar passen struikelde ze al, er viel iets van haar af en kwam over de grond terecht. Er lag iets wat op bladeren leek, grote, witte bladeren. En roodwitte ballen die hoogstwaarschijnlijk géén berry’s waren, er kwam wel een duidelijke geur van een wit, vierkant ding. De geur van berry kwam er duidelijk uit, en de geur was ook nog eens redelijk vers. De Archen kwam dichterbij, zijn buik rommelde weer in volle sterkte. Hij liep op het wezen, de Archeopsachtige en de berry’s af, ze leken niet echt iets door te hebben. Het wezen was de rare bladeren weer in de buik van het abnormale ding te stoppen waar ze uit waren gevallen. De Archeopsachtige stond op de uitkijk en keek heel handig voor hem een andere kant op. De Archen was er bijna, bijna, toen het wezen een gil slaakte.
Mabel was bezig de kaarten in haar tas te proppen, stom dat ze de rits niet goed genoeg had dichtgedaan. Het was donker en ze had andere dingen aan haar hoofd, dus ze ontdekte het ding pas toen het dichtbij stond. Een kleine, vogelachtige pokémon kwam op haar af gelopen en eerst dacht ze dat dit een of andere rare illusie was. Amy was er niet uit, toch? Want er was geen kans, echt geen enkele dat hier in de Badlands een uitgestorven Archen rond liep. Het ding bewoog weer en het was duidelijk geen waanbeeld. Mabel slaakte een geschrokken gil en en krabbelde wat naar achteren. Silvester reageerde meteen en sprong tussen haar en de pokémon. Het meisje pakte razendsnel haar pokédex en scande de pokémon die er uit zag als een Archen.
‘Archen, the First Bird Pokémon. Revived from a fossil, this Pokémon is thought to be the ancestor of all bird Pokémon. They were unable to fly and moved about by hopping from one branch to another.’ Dus wel. Verbijsterd keek Mabel naar de uitgestorven Pokémon en wierp een blik op Silvester die verdedigend voor haar stond. Leuk, zo’n uitgestorven, fossiele Archen, maar ze hadden er echt geen tijd voor. Jammer genoeg dacht de Archen daar zelf anders over, hij wilde die berry’s hebben! Opgeven op de enige kans op eten was geen optie.
V.S.
Silvester stond klaar zijn trainer te verdedigen, hoe moe en ongefocust hij ook was. De Archen, volgens de dex van Mabel, kwam naar voren en voerde een Pluck uit, met een beetje meer tand dan nodig. De Archeopsachtige pokémon reageerde door een verraste kreet te slaken en hem toen naar achteren te gooien samen met wild geklapper van zijn vleugels. De Archen krabbelde overeind, nog niet klaar om op te geven, hoeveel honger hij ook had. Stenen verschenen om de pokémon heen en de Ancient Power vloog akelig goedgericht op Silvester af. De Pidgeot werd door de stenen tegen de grond gedwongen en kwam boos overeind toen de aanval was afgelopen. De Archen had van de tijd gebruik gemaakt om dichterbij te komen. Mabel zat toe te kijken, ze wist niet goed wat te doen en haar gedachten moesten nog het feit verwerken dat ze naar een uitgestorven pokémon keek. Silvester klapperde met zijn vleugels en schoot een Air Cutter op zijn tegenstander af. De Archen was er niet op voorbereid en viel naar achteren door de klap van de aanval. Boos krabbelde de wilde pokémon overeind, hij ging niet deze Archeopsachtige zijn eten weg laten pikken. Een tweede Ancient Power vloog op zijn tegenstander af. Silvester bleef staan waar hij stond, hoewel dat dom leek omdat ook deze super effectieve aanval raakte kon hij niet weg, anders werd zijn trainer geraakt en dat was nog belangrijker. Voor de Pidgeot was het duidelijk dat deze Archen het niet bij beleefd praten ging laten en hij begon wild met zijn vleugels te klapperen. Een Hurricane ontstond die recht op de uitgestorven pokémon af raasde. De Archen keek met grote ogen naar de wervelstorm die op het af kwam en vormde een steen voor Rock Throw, alleen in plaats van de steen op zijn tegenstander af te vuren klemde de vogelachtige zich aan het ding vast wat er voor zorgde dat hij niet werd meegesleept door de Hurricane. Toen de storm verder raasde en de beide pokémon achterbleven was er een moment spanning voelbaar. De Archen schoot een Ancient Power op zijn tegenstander af, zijn sterkste aanval, op ongeveer hetzelfde moment dat de andere vogel zand omhoog schopte in een Sand Attack. De Archen kreeg een lading zand in zijn ogen en was voor even blind, stomme, prikkende korrels! Gelukkig was ie immuun voor Ground, maar toch was het vervelend. Silvester was deze keer zo slim een Protect uit te voeren, een schild omsloot hem en de stenen ketsten af.
Het voordeel van zijn verblinde tegenstander gebruikend vuurde hij een Twister af, het was wel duidelijk dat Flyingtype moves zwak waren tegen de Archen. De wervelwind die op de uitgestorven pokémon afvloog was veel zwakker dan een Hurricane, maar had wel het voordeel dat hij niet in het nadeel was. De Archen had geen idee wat er gebeurde, maar de wervelstorm die hem te pakken kreeg liet hem verstijven, gelukkig werd een deel van het zand ook uit zijn ogen geblazen. Veel geluk had hij niet, want de vogel was veel gemener dan hij had gedacht. Een hitte golf kwam de Archen tegenmoed en ook al was het niet erg effectief, vervelend was het wel. De uitgestorven pokémon liet weer de nu wel bekende stenen verschijnen, de Archeopsachtige pokémon ging het toch niet ontwijken. Silvester ontweek inderdaad niet, en jammer genoeg lukte een Protect uitvoeren ook niet. In elk geval kon hij de stenen tegenhouden zodat die Mabel niet zouden raken. Het meisje was in de weer geweest met haar pokédex en had eindelijk gevonden wat ze zocht: de list met zwakheden van de Archen.
“Silver, gebruik eens Steel Wing,” riep ze haar Pidgeot toe. Silvester knikte, nam een aanloop en vloog toen op zijn tegenstander af. De Archen werd geraakt door de metaalkleurige vleugels en keek even versuft om zich heen. Nu was de weg vrij! De pokémon krabbelde overeind, maar dichtbij kon hij niet komen, het vervaarlijke vleugelgeklapper kondigde de Archeopsachtige pokémon aan. De Archen besloot heel listig een Double Team te doen, opeens stonden er niet één, maar wel dertig verschillende uitgestorven pokémon.
Silvester was een moment in de war, nog geen enkele pokémon had ooit Double Team tegen hem gebruikt. Hij kwam naar de dichtstbijzijnde en ging er met zijn klauw door. Er was alleen lucht. Dit was net zoiets als Amy’s illusies. Met een sterke Gust blies Silvester de meeste vervalsingen weg, er bleef er ééntje over, een die zich verdacht dichtbij Mabel en het berrykistje bevond. De Pidgeot kwam direct in actie en vloog met een super effectieve Steel Wing op zijn tegenstander af. De Archen die eindelijk dacht zijn berry’s te hebben gevonden werd genadeloos door de aanval geraakt en sloeg naar achteren, weg van het bange wezen en zijn overheerlijke eten. Silvester stond weer tussen de fossiele pokémon en zijn trainer, plus de berry’s. Gefrustreerd krabbelde de Archen overeind, hij had er écht genoeg van! De Archeopsachtige pokémon leek slim te zijn en vloog met een verdere Steel Wing op hem af. Hongerig, kwaad en een tikkeltje wanhopig kroop de Archen overeind, wat was er mis mee met eten zoeken? Dit was duidelijk niet verandert, het was nog steeds vechten om eten! De uitgestorven pokémon deed een Leer en Scary Face om zijn tegenstander te verzwakken. De vogel reageerde er op door Tailwind en Agility te gebruiken. Toen verschenen er opeens allemaal veren om hem heen, grote, zachte veren. De Archen slaakte geschrokken kreten toen de veren hem inpakte. Hij was niet de enige met state verlagende aanvallen. Terug naar de Double Team dan maar. Meer en meer Archens verschenen, tot de schrik van het wezen, en allemaal cirkelden ze om het vogel, wezen pokémon ding. De Archen had besloten dat het slimmer was de pokémon uit te schakelen, anders kwam hij nooit bij zijn berry's. Alle Archen renden op hun tegenstander af en raakte die met een Wing Attack, dat wilde zeggen: de echte Archen raakte.
Silvester keek gefrustreerd naar de dubbelgangers van zijn tegenstander, waarom kon dit geen makkelijk gevecht zijn? Boos spreidde hij zijn vleugels en een tweede krachtige Hurricane ontstond. De Archen zag zijn dubbelgangers verdwijnen en besloot zichzelf in te bouwen met een Ancient Power. De aanval raakte nog steeds, alleen minder sterk. Het beest ging echt niet opgeven. Met meerdere Air Slashes doorbrak Silvester de stenen en raakte de pokémon die zich er achter verstopte. De Archen schudde zijn kop, duidelijk verzwakt door alle sterke aanvallen, maar nog lang niet verslagen. Shoot, dat was waar, Flying was zwak tegen de uitgestorven pokémon. De Pidgeot dacht even na, te lang, want zijn tegenstander maakte van het moment gebruik om een Agility uit te voeren, meteen gevolgd door een Quick Attack. Silvester klapperde met zijn vleugels om zijn evenwicht te bewaren en een Twister afschoot. De Archen werd in de wervelstorm opgesloten en kon geen kant op, wild met zijn vleugels klapperend zat het vast en wierp een Leer op zijn tegenstander. Silvester reageerde door een Heat Wave op de fossiele pokémon af te vuren. De Archen ontsnapte uit de Twister, jammer genoeg niet van de Heat Wave maar ja, en gooide een Ancient Power richting zijn tegenstander toe. Silvester, niet voorbereid, werd geraakt en kromp ineen, het was een harde klap. Met een simpele Roost genas de Pidgeot zichzelf waarna hij zijn tegenstander tackelde met een Thief. De Archen sprong na achteren en werd half geraakt door de gigantische vogel. Als reactie gooide hij een grote steen met Rock Throw richting de Pidgeot die pijnlijk op diens vleugel viel.
De Archen vond het allemaal wel goed gaan, hij had de techniek, hij had de skills, dit ging gewoon lukken. Hij had al die roofpokémon niet overleefd door aardig te zijn. Alleen toen de Archeopsachtige pokémon wonder boven wonder weer op hem af kwam kon hij niet anders dan de pokémon bewonderen. Helaas zorgde dat er ook voor de de Steel Wing hem keihard raakte. De uitgestorven pokémon krabbelde overeind, opgeven schoot niet één keer door zijn kop. Met een Quick Guard en Agility maakte hij zichzelf sterker waarna hij nog eens een Ancient Power gebruikte, die aanval leek heel goed te werken. Zijn tegenstander was ook moe, hij kon het in de ogen van de vogel zien. Alleen wilde die ook niet opgeven. Het was raar, eigenlijk zou hij uitgeschakeld moeten zijn, te moe om verder te vechten. Maar een vreemde overlevingsdrang hield hem overeind en zorgde er voor dat hij niet kapot op de grond lag. Toen de Archeopsachtige pokémon weer op hem af kwam gooide de Archen een goed gemikte Rock Throw op de rug van de vogel. Het beest viel in het zand en bleef liggen, geen kracht meer hebbend om op te staan, maar het wel proberend. Verslagen, zo leek het. Nu de Archeopsachtige pokémon tijdelijk was uitgeschakeld was er alleen het wezen nog over, hongerig draaide de Archen zich om, wat hij zag maakte zijn stemming niet beter: het wezen had de berry's vast!
Mabel, die het gebeuren met grote ogen had gevolgd week angstig achteruit, ze had haar hand op haar berrydoos en wilde die net wegstoppen. Ze had niet veel aan het gevecht kunnen doen omdat ze moe was en dacht dat haar Pidgeot het wel aan kon. Maar Silvester was verslagen, alweer in de woestijn, en ze had geen andere pokémon buiten, de Archen was vast sneller bij haar dan zij Amy’s pokéball kon pakken.
De fossiele pokémon keek het wezen dreigend aan, ze waren zwak, die wezens, maar op de een of andere manier hadden ze de kracht pokémons naar hun te laten luisteren. Maar als hij de berry’s wilde moest hij haar uitschakelen, straks had ze nog meer onbekende pokémons en alleen die vogel was al moeilijk geweest. Hij was al bijna aan het einde van zijn krachten, nu hij er niet op lette merkte de Archen dat hij bijna omviel van vermoeidheid, hij had de berry's nodig, nu! Met uitgestoken klauwen en ontblote tanden liep de Archen op het wezen af, zijn berry’s! Al moest hij het wezen openrijten, de honger was gewoon onuitstaanbaar. Maar hé, hoe zou jij je voelen als je al miljoenen jaren niks had gegeten?
Mabel keek met een blik die in de buurt kwam van doodsangst naar de Archen, waren uitgestorven pokémon zó gevaarlijk? Ze greep om zich heen, ze moest iets gooien, iets om het weg te jagen. Haar berrydoos was te groot en kostbaar om te gooien, gelukkig lagen er ook nog andere dingen om haar heen die ze nog niet had opgeruimd. Haar hand sloot zich om een rond voorwerp, het was licht en goed genoeg om te gooien. Mabel gooide het ding, wat ze een seconde later herkende als pokéball, keihard op de Archen af.
De uitgestorven pokémon zag het ding op zich afkomen, het was zo’n ding dat hij niet had herkend en waarvan hij eerst had gedacht dat het misschien een berry was. Dat was het dus niet. Het ding kwam met een harde klap tegen zijn snuit, auw! Een vreemde kracht kwam van de bal, het klapte open en zoog hem naar binnen. Een verschrikte kreet kwam uit de snavel van de Archen. Wat was dit? Wat gebeurde er? En toen was al te laat, de bal ging dicht en de Archen zat voor opgesloten, voor nu dan. De pokéball begon met wiebelen en geluid maken, Mabel keek met grote ogen naar het ding, hopend dat het er in bleef zitten en haar met rust liet. Alsjeblieeeeeft!
