Aromatherapy

Hij wist dat ze slecht was met routes, maar het had hem niet uitgemaakt. Haar vastberadenheid om te komen waar ze heen wilde, had hem enkel laten glimlachen. Hij was gehoorzaam achter haar aangelopen, ondanks het feit dat hij wist dat ze op een bepaald moment absoluut niet naar rechts hadden gemoeten, maar naar links. Maar, dat maakte niet uit. Ze leek het naar haar zin te hebben en Aiden was allang blij dat dat weer zo was.
Eenmaal daar aangekomen hield ze de deur open, waardoor hij haar even met een opgetrokken wenkbrauw aankeek, maar al snel zuchtte. Zou ze het ooit leren? Hij luisterde echter naar haar woorden en stapte naar binnen. “Babies, hmn?” vroeg hij, haar even aankijkend. “Laat maar zien, dan.” Hij was benieuwd naar wat ze hadden. Hopen dat er geen Charmanders waren, want die zag hij zichzelf nog wel meenemen.

Aiden vernauwde zijn blik lichtjes bij het horen van de enthousiasme in Lilium’s stem, terwijl ze praatte met een jongen die achter de balie stond. Naar zijn mening keek hij haar net wat te vriendelijk aan en-
Oké, ze mochten naar binnen. Goed zo. Ksst. Hij zette zich snel achter Lilium aan en keek neer op een kleine Eevee. Dat deed hem eraan herinneren dat hij Élise binnenkort ook weer eens uit de box moest halen. De arme Flareon had daar niets te zoeken. Hij werd echter al snel afgeleid door een Fennekin die aan zijn onderbeen krabbelde en hij bukte lichtjes, om het ding toch over zijn kop te aaien. Echter wendde hij zijn blik al snel af naar Lilium, voor wie hij hier toch eigenlijk was. “Ik zie je hier inderdaad wel tussen werken,” zei hij zacht glimlachend.

Lilium leek het inderdaad naar haar zin te hebben. Ze herkende een Fletchling en aaide nog steeds een Eevee. Aiden keek even naar Amore, wie van zijn schouder sprong en snuffelde aan een andere Pikachu, waarna enkele elektrische schokjes tussen de twee speelden en ze al snel samen begonnen te spelen. Die moest hij niet vergeten hier, dat zou wel zielig zijn.
Toen Lilium zei weinig tijd te hebben, glimlachte Aiden. “Ja,” zei hij rustig. “Pokémon voelen aan of iemand een goed mens is.” Hij keek even naar de Fennekin, welke zijn aandacht weer op iets anders focuste en nog eventjes genoot van de laatste aanhalingen, voor hij weg liep. Ja, de Pokémon zouden vast dol zijn op het blondje.

Daarom was hij zo goed met Pokémon. Aiden schudde zijn hoofd even lachend. “Dupperd,” zei hij enkel. Nee, hij was lang niet altijd goed geweest met Pokémon. Dat had hij wel aan Tyrion te danken. Maar, dat was iets waar hij niet meer aan terug hoefde te denken. En het feit dat driekwart van Lilium’s Pokémon hem niet mochten lieten ze er ook maar buiten.
De baliejongen was er weer. Aiden’s blik vertrok een beetje, al leek Lilium niet al te veel interesse in de jongen persoonlijk te hebben. Gossie. Toen Lilium zijn mouw beet greep en zei dat ze gingen kijken, keek Aiden wat geschrokken op, maar stond hij toch recht om zich mee te laten nemen. “Waarnaar?” vroeg hij wat verbijsterd. Oeps, niet geluisterd.

Als hij niet goed geluisterd had, zag hij dat zo meteen wel. Hij besloot er niet te veel over na te denken en vond het al veel te leuk hoe enthousiast ze was. Al was ze dat in zijn buurt wel meer geweest voor alles naar beneden zakte, deed het hem goed. Het was zo fijn om haar weer meer te zien glimlachen. Hij kon haar niet nog veel vaker zien huilen, vooral niet als het zijn schuld was.
Baby Chikorita’s. Achter een hekje. Aiden stapte over het hekje heen en draaide zich naar Lilium, om haar - ondanks het feit dat ze het prima zelf zou kunnen - plagerig in haar zijen beet te pakken en over het hekje te tillen, met een grijnsje terugzettend op haar voeten, om zich heen kijkend naar de minuscule Chikorita’s. Oh, Arceus. Gras Pokémon. Alles behalve een nuttig type. Toch waren ze wel heel schattig…

Lilium’s vinger raakte zijn neus en een onschuldig glimlachje trok over zijn gezicht. “Oh, jawel,” zei hij liefjes. “Dat zal ik nog veel vaker doen. Wen er maar aan,” knipoogde hij nog, voor hij een blad langs zijn been voelde strijken en naar de groep Chikorita’s keek. Oh Arceus, wat leken ze allemaal op elkaar. Spelend en doend. Ze waren enorm schattig, dat wel. Maar, veel interesse in een Chikorita had hij niet. “Ze passen bij je,” merkte hij echter op, door zijn knieën zakkend en op de grond gaan zittend, waarbij enkele Chikorita’s hun voorpootjes op zijn benen zette en geaaid werden. “Ze zijn aandoenlijk.” Het verschil was echter dat hij in haar wel oprecht geïnteresseerd was.

Dat vroeg om wraak. Een kleine glimlach trok over zijn gezicht. “Dat zullen we nog wel zien,” merkte hij rustig op. Toen ze hem echter een slijmbal noemde, grinnikte hij. “Nu ben ik tenminste eerlijk.” Hij stak eventjes plagerig zijn tong uit, voor hij de bal van de grond raapte en er even naar keek. Een foute beslissing, want de Chikorita’s wilden de bal. Ze klommen half op zijn schoot en even dacht hij dat hij er niet meer onder vandaan kwam, tot één van de Chikorita’s met haar blad begon te zwaaien, waardoor de anderen piepend van zijn schoot rolden en zij bleef staan als koningin van de heu-... schoot. Met het balletje in zijn hand keek hij het monstertje aan, voor hij het ding weer richting Lilium rolde. De Chikorita bleef echter trots staan, alsof ze haar troon zojuist geclaimd had.