Hangover. [OPEN]

Het was een lange nacht geweest. Nou ja. Hij dacht dat het een lange nacht was geweest, want eerlijk gezegd kon hij zich er niet meer veel van herinneren. Zelfs geen deeltjes meer. Hij wist dat hij waarschijnlijk weer naar de kroeg was gegaan om wat te gaan drinken, want dat deed hij de laatste tijd wel meer. Hij hield van alcohol en hij hield van vrouwen. Dat was nu eenmaal zo. Niks leukers dan aan een bar zitten, iets drinken en zien hoe van die knappe vrouwen helemaal losgingen op de muziek. Het gebeurde dan ook meer dan eens dat hij samen met één van die knappe vrouwen wel eh… ’s morgens wakker werd. Dat gebeurde wel eens, ja. Hoewel, de laatste keer dat hij met een vrouw aan zijn zij was wakker geworden, was ook alweer een hele tijd geleden. Wat niet wilde zeggen dat het niet nog eens kon gebeuren. Maar goed, hij was dus waarschijnlijk naar de kroeg gegaan. Hij zou zichzelf wel helemaal zat hebben gedronken, want anders kon hij zich er wel iets van herinneren. Dat was iets wat hem minder vaak gebeurde. Meestal herinnerde hij zich er wel deeltjes van, maar hij was zijn geheugen over de avond nooit helemaal kwijt. Hij verschoof zijn arm om wat meer comfortabel te liggen en voelde zijn hart in zijn keel schieten toen hij iemand raakte. Nu pas hoorde hij de zachte ademhaling. Hij kreunde inwendig. Nee hè. Waar was hij nu toch weer verzeild geraakt? Hij opende nu pas zijn ogen. Toen herkende hij het hotel pas waar hij vroeger als kind één keer was verbleven met zijn ouders. Precies hetzelfde hotel. Precies dezelfde kamer. Maar wie was die persoon naast hem dan? Hij kon zich niet herinneren dat hij weer… zo erg los was gegaan. Was het soms iemand die toevallig bij hem op de kamer terecht was gekomen? Iemand die hem naar hier had gebracht en daar in slaap was gevallen? Hij moest het weten. Traag kwam hij overeind op zijn knieën en merkte dat hij geen shirt meer aanhad. Ook een mooi begin van de dag. De persoon die naast hem lag, lag half onder de dekens. Hij schudde de persoon wakker. ‘Hé, wakker worden,’ zei hij met een zware ochtendstem. ‘Wie ben je en hoe ben je hier terechtgekomen? Hoe ben ik hier terechtgekomen?’ Dat laatste mompelde hij erachteraan. Arceus, hij zou echt nooit meer zo zat worden, dat zweerde hij!

De vorige keer dat ze naar de kroeg was gegaan, wat tevens ook haar eerste keer in een kroeg geweest was, kon ze zich nog wel herinneren. Maar wat er de vorige avond was gebeurd, was één grote, zwarte pagina in haar hoofd. Iets wat ze zich nu, met deze kater, al helemaal niet kon herinneren. Het meisje voelde haar hoofd bonken en voelde iets naast haar bewegen, vast een van haar pokémon die haar naar haar kamer in het pokémon center had gebracht nadat ze zich helemaal zat had gezopen. Hmm. Het meisje trok onbewust het deken wat over haar heen lag wat meer naar zich toe, zodat deze nu tot onder haar kin kwam. Dit bed lag best wel lekker, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze nog half sliep en een kater had, dus alles zou wel lekker liggen op dit moment. Haar zwarte haren lagen half over haar gezicht heen en ze ademde rustig, ook al vond er naast haar weer wat beweging plaats. Maar toen ze een koude hand op haar blote schouder voelde die haar heen en weer begon te schudden sperde ze haar ogen weid open, dat was geen hand die ze kon plaatsen bij één van haar pokémon. Een kort kreetje verliet haar mond, wie was haar kamer ingeslopen? Het meisje vloog overeind, maar.. waar waren haar kleren..? Vrijwel meteen trok ze het deken naar zich toe en keek ze geschokt naar de ander, die al was begonnen die vragen begon te stellen. "Wat de.." mompelde ze toen met een wat hese stem omdat ze geschrokken was. Ze keek de ander nog altijd aan. "Wie ben jij?" Ze had deze gozer nog nooit te zien, en zo te zien was hij ook nog eens een paar jaar ouder dan zijzelf. Waar was ze nou weer in beland..

Afschuw vervulde zijn gezicht toen de persoon bewoog en het een vrouw bleek te zijn. Niet dat hij haar lelijk vond of dat hij liever een kerel in zijn bed had gehad, maar dit was toch wel even schrikken. Op het eerste zicht leek ze meerderjarig te zijn en hij hoopte vurig dat die schatting klopte, want anders had hij een probleem. Een groot probleem. Zeker als er iets gebeurd zou zijn. En eerlijk? Daar leken de seinen nu wel op. Haar kleren waren weg, zijn bovenlijf was onbedekt en het enige wat hun van elkaar scheidde was een deken. Hij viel achteruit op zijn kont op het zachte bed en greep naar zijn hoofd. Hij kneep zijn haren fijn terwijl hij zichzelf dwong om na te denken of er daadwerkelijk iets gebeurd was, maar hij kon er niet opkomen. Oh, dit was echt geweldig. De meeste vrouwen met wie hij iets beleefd had, kon hij zich nog wel herinneren. Maar haar dus niet. Als er al iets gebeurd was. ‘Dat zou ik ook wel eens aan jou willen vragen,’ antwoordde hij zonder direct een antwoord te geven. Hij kwam overeind en begon zijn shirt te zoeken. Die kon hij niet vinden. Wat hij wel zag waren haar kleren. Ze lagen nogal… verspreid. Of ze had ze vermoeid uitgedaan zonder ze netjes op te hangen of er was echt iets tussen hun gebeurd. Dan was het zijn vraag hoe het nog kon dat hij, als er al iets was gebeurd, alles nog aanhad buiten zijn shirt. Agh. Te veel vragen, te weinig antwoorden. Hij zakte moedeloos weer terug op het bed en keek haar aan. ‘Maar goed, ik ben Kaito,’ zei hij droog waarna hij zijn hand begroetend opstak. Ze moesten er samen maar achter komen wat er gebeurd was. Ook al had hij daar niet veel zin in, hij moest het weten. En hij moest vooral haar leeftijd weten. Als dit weer één van zijn avonden zou zijn waarbij hij met een wildvreemde het bed had gedeeld, zou hij mogen hopen dat het tenminste iemand was die meerderjarig was. Hij kon zichzelf elke avond nog wel zo voornemen dat hij geen slippertjes zou hebben met minderjarigen, maar als je dronken was, had je daar nu eenmaal niet meer veel controle over.

Haar hoofd was geen grote chaos. Wat in Arceus heilige naam was er de afgelopen avond met haar gebeurd. Nog altijd geschokt gingen haar ogen de kamer rond, waar ze zo hier en daar een van haar kledingstukken zag vinden. Oh nee. Haar hoofd begon rood aan te lopen en ze keek naar de andere persoon, die zich wat achterover had laten vallen op het bed en naar zijn hoofd greep. De ander zei dat hij dat ook wel aan haar kon vragen, maar het meisje keek hem nog altijd met opengesperde ogen aan. De ander was nu overeind gekomen en zocht naar zijn shirt, maar liet zich toen moedeloos weer neerzakken op het bed, om haar vervolgens weer aan te kijken. Zelf was ze zonder ook maar één spiertje te bewegen blijven zitten, het deken nu helemaal naar zich toegetrokken om haar lichaam te bedekken. Dit was alles behalve leuk. Mweh. Zijn naam was Kaito, en hij stak droog zijn hand op als begroeting. Het meisje slikte een keertje, nu moest ze haar naam wel geven. "Dominique," zei ze en streek voorzichtig een plukje zwart haar voor haar gezicht weg, gezien dat ook nogal warrig was. "Dus.. uhm.. weet jij nog.. iets..? Aan haar vraag was wel duidelijk te horen dat het voor haar een blank page was.

Aan de geschokte blik van het meisje meende Kaito even te herkennen dat ze wel degelijk wist wat er gebeurd was. Misschien wel ze wel dat ze een slippertje met hem had gehad, maar durfde ze dat hem gewoon niet te zeggen. Hij zuchtte geïrriteerd. Hij haatte de onzekerheid waar hij nu in verkeerde. Het zou absoluut niet goed zijn voor zijn reputatie als hij in aanvaring kwam met politieagenten omdat hij aan een minderjarige had gezeten. Hij besefte zich dat hij voor dat soort dingen ook gewoon in de bak kon belanden. Maar ja, hij had vroeger zijn oppas aangevallen en een Confusion op hem gebruikt, zou hij daar ook al niet voor in de bak moeten zitten? Daar waren ze toch ook nooit achter gekomen? Nee, als er al iets was gebeurd, moesten ze het gewoon verzwijgen. Als ze minderjarig was dan toch. Ze stelde zich voor als Dominique en hij kon niet beschrijven hoe opgelucht hij was. Niet omdat ze Dominique heette, maar omdat haar volgende vraag duidelijk maakte dat ze helemaal niks wist van de vorige nacht. Oké, dat zei nu ook weer niet bepaald dat er niets gebeurd was, maar ze maakte wel duidelijk dat er in elk geval niks gebeurd was naar haar weten. Ongeveer. Hij schudde zijn hoofd op haar vraag en keek haar toen aan. Hij moest toegeven dat ze niet lelijk was, maar wel erg jong. Niet té jong, maar gewoon jong. ‘Zeg,’ begon hij twijfelend. ‘Je bent toch wel meerderjarig, hè?’ Dominique zou ook wel beseffen waarom hij die vraag stelde, dus hij vond het niet nodig om een verdere toelichting te geven. ‘Het lijkt me sterk dat er iets gebeurd is. Dan had ik net zoals jij wakker moeten worden, denk ik.’ Hij deed zijn deken, dat nog gedeeltelijk om hem heen hing, af om haar te laten zien dat hij enkel zijn shirt kwijt was. Maar waar was zijn shirt dan wel?

Ongemakkelijk bleef het meisje zitten en staarde de ander enkel aan, niet goed wetend wat ze moest doen. Haar kleren lagen nogal.. ver weg van de plek waar zij nu was. Kort slikte ze dit, was alles behalve gemakkelijk. Toen begon de ander over haar leeftijd. "Oh.. euh.. Ik ben gewoon achttien hoor," mompelde de zwartharige en keek even van hem weg. Hij zag er wel volwassen uit, dus een wedervraag hoefde ze niet te stellen. Toen de ander vertelde dat het hem sterk leek dat er wat tussen hen gebeurd was die nacht, omdat hij enkel zijn shirt miste, liet haar hoofd nog wat roder gloeien. Hij deed zijn deken af om te laten zien dat hij enkel zijn shirt miste, waarvan ze gebruik maakte om nog wat deken naar zich toe te trekken. "Oké.." mompelde het meisje toen en keek weer naar de kamer. "Kan.. kan je mijn kleren misschien voor me pakken?" vroeg ze toen twijfelend.

Opluchting verspreidde zich door hem heen. Oké, achttien was nog steeds vrij jong – dan verschilden ze vijf jaar! (als Freedje goed kan tellen that is) – maar het was in elk geval beter dan dat ze minderjarig was geweest. Toch was hij er nog steeds heilig van overtuigd dat er eigenlijk helemaal niks gebeurd was en dat ze zich druk maakten om niets. Nou ja, meestal maakte hij zich niet druk om dit soort dingen en maakte hij zich meestal gewoon zo snel mogelijk uit de voeten, maar hij wilde nu wel graag antwoorden hebben. ‘Oh ja, natuurlijk,’ mompelde hij. Hij liep naar haar kleren toe en een kleine grijns, omdat hij nu eenmaal een man was, verscheen om zijn lippen toen hij haar kledingstukken op de grond zag liggen. Damn. Wat had hij gemist? Hij schudde zijn hoofd. Niet aan denken. Het was zo al erg genoeg. En hij vond het vrij gênant dat hij het allemaal voor haar mocht gaan oprapen. Hij wilde net haar eerste kledingstuk oprapen toen iets hem opviel. Zijn shirt. En die lag… bij haar onderkledingstuk. Hij wreef met zijn hand over zijn achterhoofd. Wat? Hij begreep er echt helemaal niks meer van. Misschien was Psycho uit zijn bal geweest en had hij dat zo gedaan. Of misschien was één van haar Pokémon door de kamer gelopen en hadden hun kleren door elkaar gehusseld. Zonder er nog verder over na te denken raakte hij haar kledingstukken op en gooide deze naar haar toe. Hij pakte zijn eigen shirt ook gauw op en deed deze aan. Hij probeerde er vooral niet aan te denken dat het wààr het shirt vooral had gelegen en draaide zich vervolgens om. ‘Er zal hier wel ergens een badkamer zijn waar je je om kunt kleden,’ zei hij vervolgens schouderophalend. Die moest ze zelf maar zoeken. Hij zakte weer op het bed neer en dacht na wat er gisterenavond gebeurd kon zijn. Ze moesten het maar na gaan vragen aan het hotel.

Wat onhandig ving ze haar kleding op en keek ze naar de oudere man, immers was hij niet bepaald een jongen meer natuurlijk. Haar hoofd leek nog roder te worden toen ze zag dat hij zijn shirt uit het hoopje van haar kleding viste. Verdorie. Ze knikte een keertje toen hij meldde dat er wel ergens een badkamer zou zijn waar ze zich om kon kleden. Met deken en al stond ze op van het bed en schuifelde naar de eerste de beste deur in de kamer, die meteen de goede deur was. Opgelucht haalde ze adem en glipte ze het kamertje in, waarvan ze het deurtje snel op slot liet glijden. Jeetje, wat had ze uitgespookt de vorige avond? Binnen een paar tellen had ze al haar kleding weer aan, en voelde ze zich wat beter op haar gemak, al vond ze het nog altijd alles behalve leuk dat de ander, Kaito, zich in de kamer hiernaast bevond. Het was alleen al erg genoeg dat ze deze nacht in één bed hadden geslapen, wat daaraan vooraf gegaan was hield ze er maar eventjes buiten. Kuch. Ze vond een borstel en deed er snel haar haren een beetje mee. Ze droeg dezelfde kleding als de avond ervoor, een redelijk strak, zwart jurkje dat tot net boven haar knieën kwam, wat nog niet eens zo raar was om te dragen gezien de dagen ook weer warmer werden. Ze zuchtte een keertje en besloot dan maar weer naar de andere kamer toe te gaan. Twijfelend kwam ze de badkamer uit, gooide het deken op het bed en plofte zelf zachtjes neer, naar haar handen kijkend. "Dus.. wat nu?" vroeg ze toen twijfelend en keek achterom naar de andere persoon, leunend op haar arm. Haar schoenen lagen aan de andere kant van de kamer, maar die zou ze straks wel pakken.

Een tikkeltje triomfantelijk ging Kaito’s blik naar Dominique toen ze met kleding en al opstond en wegliep. Damn. Als ze iets gedaan hadden, vond hij het jammer dat hij het zich niet meer kon herinneren. Ze zag er werkelijk prachtig uit. Hij grinnikte even, richtte zijn blik naar het plafond en dacht na over wat er gebeurd zou kunnen zijn. Hij had geen idee. Hij wist dat hij die avond er voor was gaan drinken, daar was hij vrij zeker van. Daarna was hij zo zat geworden dat hij het zich niet meer kon herinneren. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren. Vlagen herinneringen kwamen tevoorschijn, maar het was niet genoeg om een compleet, duidelijk beeld te krijgen van wat er gebeurd was. Ze zouden het in het hotel moeten navragen. Hij mopperde een beetje. Als ze zich in Lumiose City bevonden, waar hij vrij zeker van was, dan zouden ze een flink bedrag neergeteld hebben of nog moeten neertellen. En reken maar dat hij dat niet allemaal ging betalen. Hij keek op toen ze tevoorschijn kwam en een kleine grijns verscheen om zijn lippen toen hij naar haar keek. Ze had een strak, zwart jurkje aan dat de contouren mooi liet uitkomen. ‘Weet je, ik zou het niet eens zo erg vinden als er iets tussen ons gebeurd is ook,’ zei hij grijnzend terwijl hij haar even bekeek. Hij werd weer serieuzer toen ze haar vraag stelde en haalde haar schouders op. ‘We kunnen twee dingen doen,’ sprak hij bedenkelijk. ‘We kunnen hier het personeel gaan vragen of zij weten wat er is gebeurd en daarmee het risico lopen dat we een flink bedrag moeten betalen omdat we hier geslapen hebben. Of we kunnen er gewoon vandoor gaan, random mensen op straat aanspreken en hopen dat zij zich er nog iets van kunnen herinneren.’ Hij grijnsde. ‘We kunnen het natuurlijk ook vragen aan het personeel en dan zo snel mogelijk wegwezen. Dan doen we gewoon even dat we naar de wc moeten of zo. We verzinnen wel iets, maar ik wil niet weten hoe veel een nachtje in deze kamer slapen wel niet kost.’ Het was algemeen bekend dat de hotels in Lumiose City duur waren om in te blijven slapen. En niet alleen de hotels.

Ze voelde dat hij naar haar keek, en op het moment dat ze haar blik op hem had gericht, kon ze dat gevoel bevestigen ook. De opmerking die hij vervolgens maakte, liet haar snel wegkijken. "Oh.." had ze toen nog gemompeld voordat ze zichzelf op het bed had laten zakken. Dit was een totaal nieuwe situatie voor haar, aangezien ze normaal gesproken enkel bedreigingen van mannen naar haar hoofd geslingerd kreeg. Iets wat ze zelf niet goed merkte, was dat er voor een kort moment lichte blosjes op haar wangen verschenen waren. Gelukkig trokken deze snel weer weg toen ze bij het serieuzere onderwerp aankwamen, wat misschien maar beter was ook. Rustig luisterde ze naar wat hij had om voor te stellen. De twee opties die hij in eerste instantie gaf, waren niet bepaald moeilijk om uit te kiezen. Persoonlijk zou ze voor het laatste gaan, zeker omdat ze niet zoveel geld had op dit moment en zo'n hotel niet eens voor een kwart zou kunnen betalen. Al het geld zat in haar fokkerij, die ook niet bepaald lekker liep vanwege de vele concurrentie. Daarom had ze er ook aan gedacht om terug te gaan naar Hoenn, de plek waar ze oorspronkelijk vandaan kwam. Maar er zaten nog wat kleine addertjes onder het gras die haar daarvan weerhielden. "Ik denk dat het laatste dan nog het beste klinkt," zei ze toen rustig, haar blauwe ogen op Kaito gericht, "en we kunnen natuurlijk altijd nog op straat rond gaan vragen als we bij het personeel niet veel los kunnen krijgen." Een kleine grijns kwam rond haar lippen, maar toen ze merkte dat ze al een tijdje naar de man had gekeken, wendde ze snel haar blik weer af en liet ze de grijns verdwijnen. "Geld heb ik namelijk ook niet op dit moment," mompelde ze toen maar snel. Hopelijk had hij het niet opgemerkt toen ze net iets te lang naar hem keek.

Kaito wist niet zo goed wat hij hiervan moest denken. Aan de ene kant vond hij het best wel grappig om zoiets uit te gaan zoeken – zeker omdat ze 18 bleek te zijn, knap was en hij niet opgepakt kon worden als hij al iets had gedaan met haar – maar aan de andere kant had hij ook andere dingen waar hij voor wilde zorgen. Het was nog steeds de bedoeling dat hij in de toekomst een rang hoger zou gaan en dat zou niet werken als hij de hele tijd verzeild raakte in dit soort situaties. Aan de andere kant wilde hij ook weer niet het risico lopen dat ze een flinke som moesten betalen. Als dat zo was, dan zou hij er toch maar even mooi voor zorgen dat zij die rekening ging betalen. Hij kon zich niet herinneren wat er gisteren gebeurd was, maar het zou vast niet zijn schuld zijn dat ze in deze situatie verzeild waren geraakt. Maar voor nu moest hij het spelen alsof hij bereid was om haar mee te helpen het uit te zoeken. Hij moest haar vertrouwen winnen. Zoals hij eigenlijk bijna bij iedereen deed. Bovendien merkte hij ook wel dat haar blik best lang op hem bleef hangen. Zijn gedachten schoten meteen naar Ragya, maar hij sloot die gedachten meteen uit. Wat zou zij hier nu weer van te weten komen? Toch moest hij voorzichtig zijn met dit soort dingen, want als hij betrapt werd, ging zijn plannetje met de roodharige schone al niet meer door. Hij gaf Dominique een kort knipoogje voor ze haar blik afwendde. ‘Ik heb niet te klagen,’ sprak hij, maar dat was bluf. Hij had ook niet echt geld. Hij was nog maar net een Grunt en hij moest toch op de één of andere manier missies gaan doen zodat hij zijn geld kon verdienen. ‘Nou, laten we dan maar gaan,’ sprak hij. Hij keek naar zichzelf in de spiegel, streek zijn kledij glad en begon vervolgens zijn sokken en schoenen te zoeken. Na een kort moment vond hij deze en met zijn handen zorgde hij er voor dat zijn zilverkleurige haar weer in model kwam te staan. Hij draaide zich om, sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de grote spiegel aan. ‘Ik denk dat het het beste is als we het aan iemand vragen die hier rondloopt. Als we het aan de balie gaan vragen, worden we natuurlijk gelijk geroepen om het bedrag voor deze nacht te betalen.’ Hij grijnsde naar haar, draaide zich om en liep vervolgens naar buiten toe. Hij wachtte buiten hun hotelkamer op haar en liet ondertussen zijn blik door de gang glijden. Hij was benieuwd of ze hier weg konden geraken zonder een boel geld neer te hoeven leggen.

Dominique voelde hoe haar wangen voor een kort moment rood kleurde, maar binnen een paar tellen had ze het proces tegen kunnen houden zodat ze straks niet als één of andere tomaat hier zou zitten. Toen hij meldde dat ze maar beter konden gaan stond ze op van het bed en vond ze haar hakken in een hoekje van de kamer. Gemakkelijk schoof ze haar voeten erin en keek ze of Kaito al klaarstond. Vroeger had ze nooit hakken gedragen, de laatste tijd droeg ze die juist wel wat vaker. De man met zilverkleurig haar stond tegen de spiegel aan geleund en zei dat ze het het beste konden vragen aan iemand die hier gewoon rondliep. "Lijkt me een goed idee," zei Dominique als antwoord daarop en ze liep achter hen aan de kamer uit, trok de deur achter zich dicht en glimlachte toen kort. "We kunnen ook altijd nog zeggen dat we later terugkomen, dat we onze spullen achter hebben gelaten in onze kamer." Immers hadden ze geen van beide iets van een tas of koffer, dus niks sloeg erop dat ze het hotel voor altijd zouden verlaten. Zelf had Dominique niet eens een jas bij zich. Maar goed. Haar blik ging weer voor een kort moment naar Kaito, voordat ze voor hem uit door de gang begon te lopen. Eigenlijk vond ze het jurkje niet zo heel comfortabel zitten, zeker niet als ze zich bedacht wat er de vorige avond gebeurd zou kunnen zijn. Toch moest het maar eventjes, want ze wilde wel graag antwoorden hebben op hetgeen wat nu één grote waas was.

Kaito had enkel een kort knikje gegeven op wat Dominique had gezegd. Het was inderdaad een goed idee om dat te zeggen. Hij was echter benieuwd hoe ze dan konden ontsnappen, want er was geen mogelijkheid om het hotel te verlaten zonder dat diegene achter de balie hun zou zien. Tenzij… tenzij deze op dat moment natuurlijk afgeleid was door iets. Hij legde zijn hand op zijn heup waar de Poké Ball van Psycho zich bevond en grijnsde. Ja, dat konden ze wel met hun tweeën voor elkaar krijgen. Hij wilde zich net omdraaien naar Dominique toen hij een flesje bier naast hun kamer zag staan. Hij boog zich voorover en bekeek de inhoud van het biertje, maar deze was leeg. Aha, hun eerste clue. Het was dus weldegelijk dat ze hier beland waren omdat ze dronken waren geweest. Of omdat één van hun dronken was geweest, maar dan zou de ander zich toch wel wat moeten herinneren? Nee, er was geen mogelijkheid dat één van hun nuchter was geweest. Hij opende de deur van de kamer, gooide het biertje naar binnen en deed de deur weer dicht. Hij draaide zich om en begon vervolgens te wandelen. Zijn blik gleed naar één van de mensen van het hotel. Het was mogelijk de poetsvrouw, maar die was er enkel ’s morgens, dus hij nam aan dat zij niks zou weten van hun… avontuurtje? Hij grijnsde. ‘Oké, aan dat bier te zien zijn we dus sowieso dronken geweest,’ sprak hij nadenkend. ‘Maar wie anders dan diegene achter de balie kan weten wat we hebben gedaan? Onze buren misschien?’ Net op dat moment ging de kamer naast die van hun open en Kaito keek opzij. Het bleek een oudere man met een baard te zijn die hun met een fonkeling in zijn ogen aankeek en Kaito vroeg zich achterdochtig af wat de man wist. ‘Eindelijk bekomen van het feit dat jullie nu een getrouwd paar zijn?’ vroeg de man. Wacht, wat?!

Het feit dat ze dronken waren geweest verbaasde haar niet eens zo heel erg, want over het algemeen had ze nog een best goed geheugen. De zilverharige wierp het bierflesje hun kamer in, de poetsvrouw zou vast niet blij zijn als ze het ding later in hun kamer zou vinden, omdat de kans groot was dat het ding aan diggelen was gevlogen. Oké, verder met de speurtocht dan maar. En inderdaad, wie zou iets afweten van.. van het geen dat in hun kamer gebeurd was de afgelopen nacht? Nja, ze wisten in elk geval hoe ze er beland waren. Toen Kaito over de buren begon ging de deur naast die van hen open. Er kwam een oudere man naar buiten zetten, die hen een beetje vreemd aankeek. Die blik gaf haar een wat onheilspellend gevoel, wat wist hij dat zij niet wisten. De man begon te praten.. wacht wat. Wat. Haar hart sloeg en slag over en haar gezicht begon wat rood te kleuren. "Wat..?" zeize terwijl ze haar geschrokken gezicht op Kaito richtte. Wat was er in Arceus heilige naam gebeurd wat ze zich niet meer konden herinneren. Achterdochtig keek ze naar de man. "Wát is er gebeurd? En hoe weeg je dat?" Mischien praatte de man maar wat, maar toch. Ze slikte en richtte haar blik op Kaito, vernauwd.

Als dit niet zo’n ernstige situatie was geweest, had hij heus wel durven lachen om Dominique’s gezicht. Het was dan ook gewoon grappig hoe ze naar de man keek. En bijna had hij geglimlacht, maar toen herinnerde hij zich weer wat de man zei. Hij pakte snel Dominique’s hand en keek naar haar hand, maar kon geen ring zien. Gelukkig. Toen Dominique haar vragen stelde, keek Kaito opzij en kneep zijn ogen samen toen de man opeens begon te glimlachen. Vervolgens begon hij te proesten en stikte daarna in zijn eigen lach. ‘Jullie gezichtsexpressies!’ zei hij. Oké, ze hadden dus te maken met een lolbroek die echt dacht dat hij leuk was. ‘En nu ga je ons beter vertellen wat er echt gebeurd is,’ zei hij op een kille manier tegen de man. De man leek niet echt onder de indruk te zijn, maar hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Ik hoorde wel een hoop lawaai in jullie kamer en een hoop gebonk.’ En nog steeds grijnzend ging de man er vandoor. Kaito wist niet goed of ze hem konden vertrouwen. Hij richtte zijn blik opzij naar haar. ‘Daar zijn we dus nog niks mee,’ zei hij nors. Oké, hij had nu wel een vermoeden wat ze in die kamer gedaan hadden en alles begon er op te wijzen dat het ook daadwerkelijk was gebeurd, maar ze moesten meer bewijzen hebben. Hij zag verderop een man lopen die verantwoordelijk was voor het hotel. Het leek een jonge gast te zijn en ook nog eens eentje die hij zeer makkelijk kon manipuleren. ‘Hé, jij daar!’ riep hij. ‘Als je ons verteld wat er vannacht is gebeurd, geven we je misschien wel een extra fooi.’ Hij stootte Dominique aan ten teken dat ze het nu niet moest verprutsen door te zeggen dat ze geen geld hadden en keek haar vervolgens afwachtend aan. Deze keer had zij de eer om aan te horen wat er gebeurd was, want hij wilde niet meer reageren.