Trouble. [&JUDAH KANA] [FINISHED]

Rose had al een tijd zitten chatten met Judah, een jongen die ze via de Holo Caster had ontmoet. Ze wilde net weer antwoorden op zijn berichtje die net binnen gekomen was toen één van de jongens van de motorbende opeens voor haar ging staan. Hij probeerde haar Holo Caster af te pakken, maar Rose week naar achteren. Ze stopte de Holo Caster in haar handtas. ‘Heeft je moeder niet geleerd om van spullen af te blijven die niet van jouw zijn, lelijke aap die je bent,’ snauwde Rose naar hem toe. Zijn hand vloog sneller naar haar wang dan ze had kunnen voorzien en Rose’ hoofd schoot opzij. Geërgerd keek ze naar de man. Ze hoopte dat hij haar niet te veel last ging bezorgen, want ze ging ergens deze week nog Glittering Cave bezoeken en dan was het niet de bedoeling dat ze in elkaar geslagen werd. Een pijnscheut ging door haar wang heen. Rose hief haar vuist op en sloeg deze naar hem toe, maar hij was snel. Hij pakte haar hand vast en draaide deze om, waarna hij haar tegen de muur drukte. Rose voelde misselijkheid opkomen toen hij zijn lichaam tegen de hare drukte en met een gil die waarschijnlijk door heel Lumiose City schalde gaf ze hem een trap van jewelste tegen zijn schenen door haar hiel naar achteren te trekken. De man liet haar los en Rose beukte haar elleboog recht in zijn maag. De man werd hierop woest en greep haar bij haar keel, waarna hij haar deze keer via haar rug tegen de muur drukte. Hij begon te knijpen en Rose begon in paniek uit te halen. De rest van de motorbende stond maar wat lacherig toe te kijken, duidelijk geen zin hebbend in een gevecht. De man schreeuwde het uit toen Rose hem een knietje gaf en opnieuw vloog zijn hand naar haar wang waardoor er tranen in Rose’ ogen sprongen van de pijn. Hijgend zakte ze half op de grond en kwam ze weer half overeind terwijl ze hem met één oog dichtgeknepen aankeek. Shit en dit had ze nu net weer op dit moment. Had die idioot geen andere moment kunnen kiezen waarop hij haar aanviel?

Rose wierp een gespannen blik op de man. Ze had geen idee wanneer hij op zou geven. Hij was duidelijk een paar centimeter groter dan haar en dat leek hem het gevoel te geven dat hij haar veel kon flikken. De klap die hij haar tegen haar wang had gegeven was genoeg om haar heel even duizelig te laten voelen. Ze had het gevoel dat hij al zijn kracht in die klap had gelegd en dat hij haar gerust met zijn vuisten zou raken als er een volgende keer kwam. Rose steunde met haar handen tegen de muur en richtte haar ijsblauwe ogen op hem. Hij grijnsde naar haar, was zo te zien klaar voor actie. Het knietje dat Rose hem had gegeven leek hem niet zo heel veel meer te deren, hoewel Rose tot haar voldoening opmerkte dat de man half gebogen stond. Hij had zijn knieën wat naar binnen gedaan wat wilde zeggen dat hij toch wel moeite deed om het op die plaats zo veel mogelijk ruimte te geven. Dat wilde zeggen dat ze hem vrij hard geraakt had. De stoot in zijn maag had ook niet veel goed gedaan, maar daar leek hij minder last van te hebben. Het was echt de plek tussen zijn benen waar hij het meeste last had en dat liet hij, misschien voor hem onbewust, merken ook. Het gaf Rose het idee om hem daar een nieuwe trap te geven, maar veel tijd had ze daar niet voor. Hij stormde naar voren en pakte met zijn hand haar wang vast. Hij kneep haar wangen zowat fijn en liet zijn chocoladebruine ogen diep in de hare glijden. Een smerige grijns verspreidde zich om zijn lippen en angst leek Rose wel te verlammen. Ze had het gevoel dat ze een idee had van wat hij wilde doen en ze vond het absoluut niet leuk.

De man gaf haar een harde kopstoot waardoor Rose tegen de stenen muur naar beneden gleed. Ze voelde dat haar neus begon te bloeden en hield het tegen door hem dicht te knijpen en zich voorover te buigen. Ze had het idee dat de man nog zo veel meer had willen doen als hij niet lastiggevallen werd. Rose keek op en keek naar de jongen. Zou het… Judah zijn? Hij was immers de enige die wist dat zij hier in de problemen zat. Of nou ja, hij had niet specifiek een plaats te weten gekregen. Rose had hem gewoon verteld dat ze in de problemen zat, maar ze had nooit om zijn hulp gevraagd. Ook al zou ze nog tijd hebben gehad om dat naar hem te sturen, dan had ze het alsnog niet gedaan. Ze had de jongen juist uit haar problemen willen houden, maar schijnbaar was hij er dan toch. Of het moest toevallig iemand zijn die de held wilde uithangen. Rose ging half overeind zitten terwijl ze uit haar handtas gauw een zakdoek pakte en deze tegen haar neus hield. Sinds ze vorige keer ook zo’n ervaring had meegemaakt, had ze sindsdien wel een zakdoek bij. Haar blik gleed naar de jongen en een bezorgde trek kwam om haar gezicht toen ze merkte dat de twee een Pokémon-gevecht gingen houden. Ze wilde hem tegenhouden, wilde zeggen dat ze het zelf wel zou oplossen en dat hij haar echt niet zou hoeven helpen, maar het was al te laat. De jongen begon al te vechten. Rose inspecteerde zachtjes haar wang door er zachtjes tegen te duwen. Het deed veel pijn en ze vermoedde dat hij blauw zag. Haar blik gleed naar beneden, maar gelukkig was er geen bloed op haar kleren terecht gekomen.

Het gevecht duurde niet al te lang. Natuurlijk was de man best sterk, maar de jongen wist het – naar Rose’ idee dan toch – nog vrij goed af te handelen. Ze was opgelucht dat de jongen niet aangevallen werd door de man, want zo smerig konden die motorbendes wel zijn. Ze glimlachte naar hem toen hij naar haar toekwam. De hand die op haar schouder gelegd werd liet haar een zenuwachtig gevoel krijgen. Ze was nog altijd niet aan die interactie met jongens gewend, hoewel ze het nu al wel vaker had meegemaakt. Ze onderdrukte de neiging om zijn hand van haar schouder te duwen en glimlachte naar hem. ‘Alleen een bloedneus en volgens mij een blauwe wang. Voor de rest wat schrammetjes, maar dat boeit mij niks,’ zei ze stoerder dan ze zich voelde. Ze herhaalde weer het moment in haar hoofd dat zij met haar buik tegen de muur gedrukt stond en haar kwelgeest die achter haar stond. Ze probeerde de brok die opkwam weg te slikken. ‘Ik ben inderdaad Rose,’ zei ze terwijl ze hoopte dat haar stem niet zou overslaan. Ach, Judah uitte enkel maar zijn bezorgdheid. Ja, ze was nu vrij zeker dat het Judah was. Hij was hier komen opdagen, precies in dit steegje. En dan wist hij ook nog eens haar naam. Bovendien had hij geweten dat ze lastig was gevallen door de bende en waarschijnlijk was hij polshoogte komen nemen omdat ze niet geantwoord had op zijn laatste bericht. Ze snapte sowieso niet waarom de man een poging had gedaan om de Holo Caster uit haar handen te grissen. Hij zou er duidelijk niet ver mee gekomen zijn, want de man zag er niet uit alsof hij er veel van wist. Misschien had hij het dingetje gewoon willen verkopen voor een goede prijs. Rose kwam langzaam overeind en probeerde ondertussen haar pijnkreten in te houden. Ze wilde zich niet zwak voordoen tegenover Judah. ‘Wat een ontmoeting, hè? Ik had het me heel anders voorgesteld,’ zei ze terwijl ze grinnikte, waarna ze het zakdoekje om haar neus wond en deze er dicht tegen aan hield zodat het bloed daar in elk geval zou lopen. Haar ijsblauwe ogen gleden naar Judah en vervolgens keek ze bewonderend naar zijn Pokémon. ‘Dat was een mooi gevecht. Je hebt echt stoere Pokémon,’ sprak ze complimenterend, waarna ze nog één blik op zijn Pokémon wierp en vervolgens door het steegje keek. Langzaam begon ze te lopen naar het uiteinde van het steegje. Ze had wel zin in een warmere plek om even bij te komen. En ze nam aan dat Judah dat ook wel wilde.

Een lichte glimlach speelde om Rose’ lippen. Dat de Pokémon zijn best had gedaan, had ze daarnet wel gezien. De Scraggy had niet veel kunnen uithalen omdat de Pokémon waar hij tegen moest vechten een ghost type was. Rose was echter wel even geschrokken toen ze de aanval had gehoord die de motorgast had geroepen. Fighting was namelijk super effectief tegen steel, maar omdat Honedge ook een ghost type was, had het niet veel gedaan. En dat had Judah geweten, want hij was totaal niet geschrokken geweest van de aanval. Rose gaf een korte knik op Judah’s woorden. Ze wist dat ze in het Pokémon Center ook een aparte ruimte hadden waar ze iets konden gaan eten. Een kleine cafetaria of zoiets. De meesten gingen daar eten als ze moesten wachten op hun Pokémon die behandeld werden. Sinds Rose haar Pokémon niet had gebruikt, hadden die ook geen verzorging nodig. Ze wierp een blik op Judah en begon vervolgens haar tocht naar het Pokémon Center te vervolgen. ‘Bedankt dat je me was komen helpen,’ zei ze oprecht tegen hem. Ze wist niet of ze het zelf alleen zou hebben aangekund. Ze moest echter niet te veel op hulp gaan hopen, want dan zou ze binnenkort nooit meer zelf kunnen vechten tegen zo’n bende. De vorige keer toen ze een aanvaring had gehad met een bende – alhoewel dat gewoon drie jongens waren geweest en niet specifiek jongens van één of andere bende zoals daarnet – was Nathan haar komen helpen. ‘Dit is trouwens de tweede keer dat ik ben aangevallen in deze stad. De vorige keer was het ’s avonds geweest, maar toen was er ook iemand komen helpen. Toen waren mijn tegenstanders met z’n drieën geweest.’ Een korte huivering ging door Rose toen ze terugdacht aan die aanvaring. Ze had echt geluk gehad dat Nathan in de buurt was geweest. Toen waren haar wonden wel een tikkeltje erger geweest dan nu, maar ze voelden nog steeds pijnlijk aan. Het Pokémon Center kwam in zicht en Rose keek opzij naar Judah. ‘We kunnen daar ook wat gaan eten?’ stelde ze voor en een voorzichtige glimlach kwam om haar lippen. Ze hoopte dat haar wangen niet al te rood waren en dat ze er niet al te lelijk door was geworden. Ze legde voorzichtig haar vingertoppen tegen haar wang en sloot haar ogen. Dat deed pijn, zeg!

Eigenlijk had Rose dapper willen antwoorden dat het best meegevallen was en dat ze wel een kans had gemaakt tegen de mannen. Maar één ze wist niet zeker of Judah had gezien dat ze aan het huiveren was en twee het zou een beetje… dom overkomen. Ze was daarnet ook bijna verloren geweest tegen de grote man. Nu was de man ook wel veel groter en breder als de slanke mannen die haar laatst hadden benaderd, maar het principe ging erom dat zij zichzelf moest kunnen verdedigen. Ze kon immers niet constant afhankelijk blijven van iemand anders. Eerst was het Nathan geweest, nu was het Judah. Judah had het ook op een andere manier opgelost dan Nathan, maar het idee bleef hetzelfde. Ze hadden haar beiden moeten komen helpen omdat zij niet opgewassen was geweest tegen de kracht van de grote mannen. Ze glimlachte hem dankbaar toe toen ze het ijs in zijn handen zag. ‘Dankjewel,’ zei ze, waarna ze het ijskoude spul aanpakte. De verpleegster kwam nog naar haar toe om de zak in een handdoek te wikkelen omdat direct contact met de huid niet goed was en kon leiden tot onderkoeling. Rose glimlachte haar dankbaar toe, waarna ze de in handdoek gewikkelde zak ijs tegen haar wang drukte. Een korte kreun verliet haar mond, maar de verlichting sloeg al snel toe en even sloot Rose haar ogen. ‘Een broodje filet americain lijkt me wel een goed idee,’ zei ze glimlachend tegen Judah. Ze wist dat ze in het cafetaria van het Pokémon Center allerhande lekkere broodjes konden vinden. Het duurde niet lang voor ze een leeg plaatsje vond. Er stonden precies twee stoelen aan de tafel en ze stonden tegenover elkaar. Perfect. Het leek haar zo gek als ze naast hem zou zitten. Dat was toch helemaal niet makkelijk communiceren zo? Kalm liep de zwartharige naar de tafel toe en ging zitten tot ze zich besefte dat ze het eten hier zelf moesten halen. ‘Wat wil jij te eten? Dan ga ik het wel halen. Ik trakteer,’ zei ze waarna ze naar hem glimlachte. Hij had zich immers de moeite gedaan om haar uit die benarde positie daar te komen halen, dus dan kon zij toch ook wel iets voor hem terugdoen? Ja, dat kon. Ze haalde haar portemonnee tevoorschijn en keek hem vervolgens vragend aan, aanstalten makend om naar de balie te gaan waar ze hun eten konden vragen. ‘En wat wil je te drinken?’ voegde ze er nog snel aan toe waarna ze grinnikte. Ze kon maar beter alles weten, hè!

Rose vond Judah’s keuze voor een broodje ook wel aantrekkelijk klinken. Een broodje gezond. Ham, kaas, tomaten, sla of iets naar keuze natuurlijk op je broodje. Maar een broodje filet americain zonder uitjes klonk ook wel heerlijk in haar oren. Ze zou gewoon wel zien wat haar keuze was als ze eenmaal daar was. Ze knikte naar hem en liep vervolgens naar de balie waar ze haar bestelling kon doen. Ze maakte gewoon een keuze en koos voor het broodje filet americain en een flesje water. Nadat ze betaald had nam ze de broodjes mee terug naar Judah en zette zijn water en zijn broodje voor hem neer. Daarna schoof ze haar stoel naar achteren, zette haar spullen ook op de tafel en ging toen zitten. De ijszak had ze voor het gemak even op de tafel gelegd. Ze had het vermoeden dat ze die toch niet veel gebruiken omdat ze vrij koppig was en kalm liet het meisje het ding gewoon liggen. Ze nam haar broodje in haar handen en begon vervolgens te eten. Jeetje, dit was haar geld wel waard, zeg! Ze keek op naar Judah en vroeg zich af wat ze hem kon vragen. Ze had via de Holo Caster ook al veel dingen gevragen, hoewel ze zich daar nauwelijks nog veel van kon herinneren door alles wat er gebeurd was de afgelopen minuten. ‘Voor een Kirlia te evolueren in een Gallade heb je toch een steen nodig, hè?’ vroeg ze nieuwsgierig aan hem omdat dat het beste was wat ze op dit moment kon verzinnen. ‘Waar heb je die steen gevonden of gekocht, als ik vragen mag? Want ik weet dat ze hier in Lumiose City maar een bepaald aantal stenen verkopen.’ Ze keek Judah vragend aan terwijl ze nog een hap nam van haar brood en haar flesje water opende. Ze deed het flesje heel even tegen haar wang en zuchtte van opluchting. Daarna nam ze een slok en was blij dat ze iets te drinken en te eten had, zeg!

De vermoedens dat je een steen nodig had om een Kirlia te evolueren, waren juist. Maar ze wist dat er voor Kirlia ook nog een andere evolutie was waar je geen steen voor nodig had. Die evolueerde gewoon op de normale manier. En daar waren ook geen vereisten voor nodig, want ze wist ook dat je een Gallade enkel kon krijgen door een mannelijke Kirlia te evolueren met een steen. Dat laatste wist ze nu dankzij Judah en ze wist nu zelfs welke steen je nodig had om een Kirlia naar een Gallade te evolueren. Een Dawn Stone. Er waren echt zo veel verschillende stenen die werkten op allemaal verschillende Pokémon dat ze het soms niet meer bij hield. Gelukkig wist ze wel dat ze voor haar Eevee een Thunder Stone nodig had. En anders kon ze die informatie ook wel op internet opzoeken. In het Pokémon Center stonden namelijk een paar computers waar je gebruik van mocht maken als dat nodig was. Of je kon naar de bibliotheek gaan en er een boek voor zoeken. Of, zoals veel trainers deden, naar de boekenwinkel gaan en een gids kopen. Er waren zo veel verschillende gidsjes voor verschillende dingen dat je een ruime keuze had aan boeken. ‘Nee,’ beantwoordde ze zijn vraag lachend. ‘Ik was eigenlijk gewoon benieuwd. Ik vind evolutie namelijk best interessant. Ik vind het interessant hoe sommige Pokémon evolueren door stenen en anderen weer door ze te trainen op verschillende plaatsen. Of als ze een bepaalde item vasthouden.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Er is zo veel dat ik nog niet weet, maar door anderen te ontmoeten en door af en toe informatie op te zoeken breid ik mijn kennis wel uit. En dat is denk ik de grootste reden waarom ik op reis ben gegaan. En natuurlijk om een betere band met mijn Pokémon te krijgen.’ Ze vertelde er maar niet bij dat er nog een reden was waarom ze op reis was gegaan. En dat was omwille van het feit dat ze het gewoon niet meer kon uithouden in dat stomme centrum. Maar goed, die informatie zou ze hem echt nooit verschaffen. Dan moest ze de rest ook vertellen en dat wilde ze echt niet. Nee, informatie die ze nu had gegeven moest genoeg zijn, dacht ze zo.

Rose moest eerlijk toegeven dat ze daarnet een beetje als een filosoof had geklonken. Als iemand die te veel nadacht over dingen. Ze had iets te veel informatie gegeven over waarom ze op reis was gegaan, maar in elk geval had ze hem nu een reden gegeven om ook over zijn eigen redenen te vertellen waarom hij op reis was gegaan. Dat was dan voor Rose weer interessant om te horen en aandachtig keek ze hem aan, geïnteresseerd zijnde in wat hij te zeggen had. Het klonk wel logisch en aannemelijk wat hij zei. Vooral dat gedeelte van dat hij iets van de wereld wilde zien. Daarna stelde hij haar een vraag en glimlachend schudde ze haar hoofd. ‘Ik hou van heel veel variatie,’ vertelde ze hem. ‘Ik probeer mijn team zo verschillend mogelijk te houden zodat ik me ook goed kan richten op gyms die voor de ene Pokémon in mijn team wat moeilijker is dan voor de ander.’ Ze dacht even na. Had ze een favoriete type? Ze vond fire wel cool en fairy klonk aannemelijk. Maar poison vond ze toch wel de beste. Giftig. Gemeen. Geen genade kennend. Precies een type die zij zou willen zijn als het kon. ‘Maar als ik toch een favoriet zou moeten kiezen, zou ik voor poison gaan,’ zei ze dan ook tegen hem. Hé, het was niet voor niets dat ze de tatoeage van een schorpioen op haar schouderblad had laten tatoeëren. Het stond symbool voor het feit dat ze zichzelf zou verdedigen tegen al haar aanvallers. Het was een vrij grote tatoeage. Ze wist zeker dat menig mensen zouden schrikken als ze het zouden zien. Het had veel pijn gedaan om hem te laten zetten, maar ze was toch blij dat hij er stond. ‘En wat is jouw favoriete type dan?’ vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Ze grinnikte daarna. ‘Er zijn zoveel types dat het best wel moeilijk is om te kiezen. Maar als je niet kunt kiezen, ga dan gewoon voor de type die het dichtste bij je interesse in de buurt komt.’ Ze glimlachte met fonkelende blauwe ogen naar hem en wachtte vervolgens op zijn antwoord terwijl ze een slokje water nam.

Het duurde even voor Judah antwoord gaf. Dat was een reactie die ze wel kon begrijpen. Er waren zoveel types in de Pokémon-wereld dat het lastig was om een favoriet uit te kiezen. Alle types hadden zo hun zwaktes en hun sterktes. De één wat meer dan de ander. Toch kon je een zwakke type makkelijk combineren met een sterke type. Je kon bijvoorbeeld een Pokémon hebben die zwak was tegen de tegenstander, maar die zelf aanvallen had waardoor hij toch in het voordeel was tegen zijn tegenstander. Bijvoorbeeld een Gyarados die Earthquake zou hebben wanneer hij tegen een Raichu moest vechten. Ze wist niet precies of die combinatie wel mogelijk was, maar tegenwoordig was er zoveel mogelijk qua movesets dat het haar helemaal niks zou verbazen. Judah besloot om, toen hij uiteindelijk zijn favoriete type had gekozen, er ook een korte uitleg bij te geven waarom het zijn favoriete type was en Rose dacht razendsnel na. Misschien kon ze dat over haar favoriete type ook wel doen zonder dat ze te veel lekte over haar verleden of te veel aandacht naar zichzelf toetrok. ‘Ik voor poison omdat ze op cruciale momenten echt gemeen kunnen zijn. Ze weten zichzelf makkelijk te redden met hun gemene aanvallen die vooral gericht zijn op de statussen van de tegenstander. Ik bedoel maar… een vergiftigde Pokémon komt sneller aan zijn eind dan een verlamde.’ Ze glimlachte naar hem. Ze kon zichzelf wel identificeren met de uitleg, maar dat zou ze natuurlijk nooit tegen Judah zeggen. Dan zou hij waarschijnlijk gillend wegrennen en denken dat ze gestoord was. ‘Maar op de tweede plaats zou ik dan zeker fire zitten. Lekker verwoestend en gemeen.’ Ze moest lachen. ‘Je kon ook fan zijn van types zonder dat je jezelf er mee identificeert, hoor,’ zei ze waarna ze hem een knipoog gaf, maar vooral om hem op het verkeerde pad te brengen. Ze had al te veel informatie vrijgegeven, vond ze zelf, hoewel Judah uit haar uitleg nooit zou kunnen afleiden wat voor een grondige hekel ze aan sommige mensen op deze wereld had. En dan vooral het ‘waarom’ niet, gelukkig genoeg voor haar.