Oops. [&JUDAH KANA]

Het was niet echt een mooie dag. Het was aan het regenen en geërgerd keek Caitlynn naar de donkere wolken. Iron, Amare en Electra zaten lekker veilig in hun bal opgesloten. Gelukkig had Caitlynn een winterjas aan waar een kap aan zat, anders zou ze nat worden en zou ze kans hebben dat haar make-up zou uitlopen. Het was nu niet bepaald dat ze een beauty  queen was, maar ze hield er wel van als ze er een beetje goed uitzag. Maar ja, welke vrouw hield daar nu niet van? Caitlynn was ook wel opgelucht dat de bomen boven haar hoofd haar droog hielden tegen de meeste regen. Voor haar breidde er zich een pad uit en in de verte doemde er een groot paleis op. Caitlynn’s nieuwsgierigheid was te groot en snel liep het meisje naar het paleis toe. Nadat ze met het verontwaardigende feit werd geconfronteerd dat ze geld moest betalen om naar binnen te gaan, geraakte ze uiteindelijk binnen. Het interieur zag er mooi uit. Caitlynn zag dat er nog meer bezoekers waren. Kalm liep het meisje een trap op om daar de kamers te gaan bewonderen. Misschien hadden die ook wel een balkon waar ze op kon staan of iets waardoor ze de tuin kon zien. Kalm liep het meisje door de gangen. Het leidde inderdaad tot een balkon en snel ging het meisje kijken. ‘Wauw,’ verliet haar mond toen ze de tuin vanaf het balkon zag waar ze op stond. Wat was het groot, zeg! Tegen beter weten in liep ze naar het uiteinde van het balkon toe en leunde over het afgezette gedeelte die haar zou moeten beschermen van vallen. Ze leunde er echter te ver over en een gil verliet haar mond toen ze voelde dat haar lichaam naar voren kieperde. Ze graaide met haar hand naar achteren, botste met haar elleboog ergens tegen en wist uiteindelijk met één hand het afgezette gedeelte vast te grijpen. Haar andere hand gleed tussen de spijlen door en angstig hield ze zich vast aan de rand. Fijn. Heel fijn. Dit had zij weer!

Caitlynn had zin om zichzelf uit te foeteren. Om boos te worden en om dat iedereen te laten weten, maar daar had ze op dit moment weinig aan. Haar rugtas bungelde zwak over haar ene schouder omdat hij afgezakt was van haar andere schouder. Dat kwam waarschijnlijk door de plotselinge val. Caitlynn kon alleen maar hopen dat ze haar tas goed dicht geritst had en dat haar Poké Ball’s niet toevallig aan het uiteinde van haar tas lagen. Ze had toch misschien beter een riem kunnen kopen en haar Poké Ball’s eraan kunnen vestigen. Iron zou haar, met zijn lange lijf, vast wel kunnen redden. Amare en Electra zou wat moeilijker worden. Iron zou nu echt goed van pas komen. Het idee dat Iron veilig in zijn bal opgeborgen was en zij daar niet bij kon zonder haar hand weg te halen – waardoor ze dus naar beneden zou storten – ontmoedigde haar ten zeerste. Haar blik gleed over haar schouder naar beneden en ze rilde toen ze de afgrond zag. Het zou nogal een val worden. Ze zou te pletter vallen en dan zou ze nooit weten hoe het was om een gymgevecht te hebben gehad. Ze kon moeilijk zeggen dat ze niet meer kon meemaken hoe een Pokémon evolueerde aangezien Electra, Amare en Iron allemaal al één keer geëvolueerd waren. En aan deze dingen dacht ze dan vlak voordat ze te pletter zou vallen. Juist ja. Want elke trainer zat van die praktische dingen te overlopen als onder hem een afgrond bungelde en de veiligheid zich ver van zijn bed bevond. Ze kneep haar ogen dicht. Ze wist dat als ze haar hand zou verplaatsen dat ze weg zou glijden omdat de regen ervoor had gezorgd dat de houten balustrade niet alleen pijnlijk was om lang vast te houden, maar ook nog eens vrij glibberig.

Net op het moment dat ze zichzelf niet meer kon houden was daar opeens de redder in nood. Caitlynn opende verbaasd haar ogen en keek de jongen aan. ‘Ik denk dat ik geen andere keus heb,’ zei ze hijgend tegen hem. Ze greep zijn armen vast en probeerde met haar voeten wanhopig een plek te zoeken waar ze zich tegen kon steunen zodat hij meer grip op haar kreeg. Ze hoorde onder zich verbaasde kreten. De mensen merkten haar nu pas op. Dadelijk dachten ze dat ze expres zo ver over de balustrade was geleund. Misschien dachten ze dat ze juist wilde gered worden door iemand. Ja, want het was ook echt de droom van ieder meisje om haar leven bijna te vergooien enkel om gered te worden. Denk eens na, mensen! De jongen zijn handen hielden haar stevig vast en in normale gevallen zou dit flink pijn hebben gedaan, maar dankzij de adrenaline maakte Caitlynn er niet veel van mee. Ze was juist blij dat hij haar zo stevig vasthield. De regen zorgde er voor dat het allemaal een stuk moeilijker werd dan het normaal zou moeten gaan. Het meisje kreeg echter weer grip op de balustrade omdat ze stukje bij beetje omhoog getrokken werd. Haar voeten zette ze handig tegen de balustrade. Ze gleed echter een klein deeltje weg en gaf een kreet. Haar knieën vingen de grootste klap op en ze voelde gewoon dat het een schaafwond zou worden. Ze hees zich aan haar pijnlijke knieën weer op en wist toen haar ene been over de balustrade heen te slaan. Die beweging zou haar later nog veel spierpijn opbrengen, maar het zou in elk geval haar leven redden. Ze zette haar hand op de balustrade en slingerde haar andere been er overheen. Ze haalde opgelucht adem en keek daarna naar haar redder.

Het was een blonde jongen. Hij had een Gallade achter zich staan die mee geholpen had en ook naar de Gallade glimlachte ze vriendelijk. ‘Dankjewel,’ zei ze trillerig tegen de jongen. Ze was zo bang geweest dat ze nu pas merkte dat haar armen pijn deden waar hij haar had vastgegrepen en dat ze op één van haar knieën nauwelijks kon staan. Bovendien stond het huilen haar nader dan het lachen, maar ze zette haar masker op zoals ze dat altijd deed en probeerde haar aankomende huilbui te maskeren met een glimlach. Aangezien ze best goed in gevoelens verbergen was, nam ze aan dat het deze keer ook wel zou helpen. Ze wierp een blik over haar schouder en keek snuivend naar de mensen die haar zowel geschokt als verrast aankeken. Ja hoor, alsof ze dit expres had gedaan. Stomme mensen! Ze keerde hun de rug toe. Voor nu was de jongen voor haar belangrijker. ‘Ik was de tuin aan het bewonderen,’ zei ze vermoeid tegen hem. Ze was bang, had het koud en haar knie deed zo’n pijn dat ze vermoedde dat er meer aan de hand was dan een schaafwond alleen. ‘Ik boog ietsje verder voorover dan ik zou moeten en je hebt het resultaat wel gezien.’ Ze probeerde haar schouders achteloos op te halen, maar haar trillen verraadde wel hoe erg ze wel niet geschrokken was. Ze was eigenlijk enkel goed in gevoelens verbergen als het ging om iets simpels. Bijna dood vallen hoorde daar kennelijk niet bij. Ze kon hem wel knuffelen, zo blij was ze dat hij haar had gered. Zelfs al had ze die val overleefd, dan zou ze nog niet volledig normaal meer kunnen functioneren. Van zo’n klap zou je echt niet kunnen genezen. Dan zou ze voor heel haar leven wel iets blijven hebben. ‘Sorry dat je dit moest meemaken,’ zei ze verontschuldigend tegen de jongen. ‘Ik heb mijn lesje nu wel geleerd. Ik leun nooit meer zover voorover.’ Ze zuchtte even en keek over haar schouder naar de prachtige tuin van het paleis. Gelukkig waren de meeste nieuwsgierige mensen al wel afgedropen nu ze zagen dat er niks interessants meer was te zien en dat de spanning voorbij was. In plaats van dat ze niet even hielpen bleven ze gewoon staan om te kijken hoe het afliep. Geweldig. Echt ge-wel-dig!

Toen de jongen aangaf dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, keek het roodharige meisje hem haast verbaasd aan. Ze had eerder verwacht dat hij zou beamen dat ze stom was geweest, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan gaf hij haar goede raad. Het was het soort raad wat ze zou verwachten van haar moeder als ze weer eens iets had gedaan dat niet door de beugel kon. Haar vader zou op een harde manier reageren om het haar beter te laten doordringen, maar haar moeder was altijd al iemand geweest die zulke dingen op een zachte manier aanpakte. De manier waarop de blonde jongen tegen haar sprak deed haar zo erg aan haar moeder denken dat ze weer een beetje heimwee kreeg naar huis. Als ode aan haar moeder had ze een bloem laten tatoeëren op haar voet die omhoog liep langs haar enkel. Ze had ook een kompas op haar schouder laten tatoeëren ten teken dat er altijd wel een juiste weg was. Dus als ze ooit verdwaald raakte, moest ze gewoon aan die kompas op haar schouder denken en dan zou ze de weg vanzelf wel vinden. Uiteraard was het voor een groot deel gewoon bijgeloof, maar Caitlynn geloofde op sommige momenten dat het kompas echt hielp. Ze had het laten zetten zodat ze op haar reis niet in paniek zou raken als ze verloren zou lopen en tot nu toe had het haar wel goed geholpen. En aan zulke dingen dacht ze allemaal omdat de jongen een opmerking maakte over het feit dat ze te hard was voor zichzelf. Ze moest toegeven dat dat soms het geval was, maar wat moest ze anders doen? Ze kon moeilijk om elk klein dingetje huilen. Soms moest ze zichzelf met een strenge stem toespreken, want soms was dat gewoon nodig.

De opmerking van de jongen liet haar naar haar knieën kijken. Dankzij de adrenaline had ze de pijn niet echt gevoeld, maar ze vloekte zachtjes toen ze de gerafelde broek zag en haar rode knieën. De pijn was overweldigend en even voelde Caitlynn zich misselijk worden toen ze naar het bloed keek. Ze moest eerlijk toegeven dat ze niet zo’n heel grote held was als ze zelf een wond had, maar bij andere wonden dacht ze er meestal niet bij na. Nu hij het zo zei, merkte ze ook wel dat staan pijn deed en ze legde haar hand even op zijn schouder. ‘Ik denk het wel,’ sprak ze en ze probeerde de onzekerheid uit haar stem te houden zodat ze zeker niet zwak over zou komen. Ze moest sterk blijven. Voor iedereen en vooral voor haar Pokémon. Maar jeetje, wat deden haar knieën pijn, zeg. En het werd er niet beter op. Er verscheen een niet al te blije man. Hij was chique gekleed en je zou gewoon bijna denken dat hij de eigenaar van dit paleis was, maar het leek toch meer een medewerker te zijn. Caitlynn werd een beetje bang van zijn houding tegenover hun en zonder dat ze het echt in de gaten had deed ze een stap opzij zodat ze wat meer verborgen stond achter de wat bredere schouder van de jongen zodat de man geen direct oogcontact met haar kon maken. Ze voelde zich eigenlijk heel erg moe en wilde het liefste even op bed gaan liggen omdat haar eigen schaafwonden haar misselijk maakten, maar ze moesten wel luisteren naar wat de man te zeggen had. Ze had haar hand nog steeds op de jongen zijn schouder liggen om zichzelf te ondersteunen. Ze hoorde opeens overal gepiep en wist dat als ze niet gauw ging liggen, ze misschien wel flauw zou vallen.

‘Ja,’ beantwoordde ze loom de vraag van de man. ‘Ik was de tuin aan het bewonderen en leunde te ver naar voren. Daarom viel ik over de balustrade. Deze dappere jongeman heeft me gered.’ Ze keek de man, die Charles noemde volgens zijn naamkaartje, strak aan. Charles keek haar ook strak aan en opnieuw werd ze bang van die blik. Ze moest dan ook eerlijk toegeven dat ze een schijterd was. De man schudde mompelend zijn hoofd, snauwde iets over de jeugd die tegenwoordig alleen maar erger werd en liep toen weg. ‘Hij was eng,’ mompelde Caitlynn zachtjes tegen de jongen alsof de man hun zou kunnen horen vanaf die afstand. Ze hoorde zijn voetstappen verdwijnen en keek de jongen loom aan. Ze voelde dat haar energie langzaam op begon te geraken en de steken in haar knieën steeds erger werden. Ze haalde haar hand van zijn schouder, draaide zich om en liet haar handen op de balustrade zakken. Ze boog zichzelf voorover en voelde dat haar knieën begonnen te knikken. Ze voelde zich misselijk worden als ze aan de velletjes dacht en sloot haar ogen, maar de misselijkheid wilde maar niet wegzakken. Oh Arceus, wat moest ze tegen de jongen zeggen? Ze draaide zich naar hem om en glimlachte om haar misselijkheid te maskeren. Hij mocht absoluut niet denken dat haar iets mankeerde, dat ze echt zo zwak was en zoveel hulp nodig had. ‘Nou, dan ga ik maar weer,’ probeerde ze opgewekt te zeggen. Ze strompelde van hem weg, draaide zich om en zwaaide nog even naar hem. Ze had echter nog geen meter afgelegd of ze voelde dat ze niet meer kon. Haar kapotte knieën, die enorm veel pijn deden, konden haar gewicht niet meer dragen. Haar energie was helemaal op en ze was zo vermoeid als iets. Zelfs al wilde ze het heel graag, ze kon geen stap meer verzetten. Ze hoorde het geruis steeds erger worden en het volgende moment viel ze opzij, recht op de grond. Zwarte vlekken verschenen voor haar ogen en Caitlynn duwde zich opzij zodat ze op haar rug terechtkwam. Ze keek naar de bewolkte hemel waar nog steeds regen uit viel en sloot haar ogen toen er zwarte vlekjes om haar zichtveld dansten. ‘Het gaat wel,’ probeerde ze hardop tegen de jongen te zeggen, maar er kwam enkel wat schor gefluister uit haar mond. En toen werden de pijn en het vermoeide gevoel te erg en viel ze flauw, zich niet meer bewust zijnde van haar omgeving.

Caitlynn was al buiten westen geweest nog voordat haar lichaam contact had gemaakt met de grond. Natuurlijk had ze de grond op zich af zien komen en had de wereld even gedraaid, maar daarna had ze er niet veel meer van meegekregen. In plaats daarvan stond ze nu op een weiland. Hè, een weiland? Ja, een weiland. Ze voelde aan haar riem, maar daar had ze niks zitten. Ze had zelfs helemaal geen riem aan. Ze keek naar beneden en zag blote benen. Ze had een jurkje aan. En dat niet alleen. Het was heerlijk warm. Hè? Hoe kon dat nu? Daarnet was het toch nog koud en regenachtig? Oh ja, ze had ook pijn gehad aan haar knieën. Ze keek naar haar knieën, maar die zagen er mooi en netjes uit. Haar rode haren hingen mooi over haar schouders, net alsof er een heleboel aan gedaan was, terwijl Caitlynn toch zeker wist dat ze eerst maar slordig om haar schouders hadden gehangen. Nu hingen ze als een rode waterval over haar schouders en een deel over haar rug. Caitlynn besloot om niet meer zo op dit feit te letten en richtte haar blik weer naar voren. Het was een prachtig weiland met allemaal bloemen. Caitlynn begon te lopen en voelde zachte grassprieten langs haar benen. Ze boog zich voorover en raakte de toppen van de bloemen aan met haar handpalm. Ze glimlachte toen ze de verschillende bloemen herkende. Ze schrok echter toen een groep wilde Butterfree’s voorbij kwamen gevlogen, maar keek gefascineerd naar de prachtige en kleurvolle bug Pokémon. ‘Wacht op mij!’ riep ze vervolgens. Haar stem klonk zacht en zuiver, alsof ze eerst niet gegild had. Het verbaasde haar hoe zacht haar stem klonk, maar de fladderende Butterfree’s leidden haar te veel af om daar nog langer over na te denken.

Caitlynn rende achter de groep Butterfree’s aan. Ze fladderden vrolijk, praatten tegen elkaar in een taaltje waarvan Caitlynn niet veel verstond en lieten een soort van poeder achter. Caitlynn vermoedde dat het poeder was om vijandige Pokémon zoals Beedrill die achter hun aankwamen een lesje te leren. Hoewel ze dwars door de poeder heen liep, had ze niet erg veel last van de poeder. Het maakte haar niet slaperig, verlamde haar niet en maakte haar ook niet vergiftigd. Ze voelde zich heerlijk en lekker verwarmd door de zon. Het enige waar ze een beetje slaperig van kon worden was van dat. Haar benen probeerden de Butterfree’s zo snel mogelijk te volgen als ze maar kon. De bloemen streken zacht langs haar blote benen terwijl ze achter de groep Butterfree rende. Ze hoorde verderop het getjilp van Pidgey’s en Pidgeotto’s. Het was echt een mooie dag. Een heuveltje kwam in haar vizier en Caitlynn moest meer moeite doen om het heuveltje op te rennen, maar gek genoeg had ze genoeg adem om het heuveltje snel omhoog te rennen. Net alsof iemand er voor zorgde dat ze veel zuurstof ontving. Het maakte haar niet uit zolang ze maar bij de Butterfree’s kon komen. De Butterfree’s vlogen het heuveltje moeiteloos voorbij. Zodra Caitlynn het heuveltje helemaal beklommen had, verdween de groep Butterfree. In plaats daarvan hoorde ze zichzelf gillen. Haar haren waaiden één kant op terwijl ze het ijskoud keek. Ze keek naar een versie van zichzelf dat aan een balkon hing. Maar in plaats van dat iemand haar hand greep om haar terug omhoog te trekken, kwam er niemand op haar af. Caitlynn zag dat haar vingers steeds meer van de balustrade gleden en probeerde naar haar eigen versie te rennen, maar deze keer leek het wel alsof ze juist geen zuurstof genoeg had om vooruit te komen. Haar benen leken van lood te zijn en ze moest machteloos toe zien hoe haar versie van de balustrade viel, een akelige leegte in…

Caitlynn’s groene ogen werden wijd opengesperd. Haar ademhaling ging snel en haar handen sloegen krampachtig op de grond. Vol angst keek ze om zich heen. Toen merkte ze pas dat ze in de regen op de grond lag. Het lekkere, warme gevoel die ze in haar droom had gehad verdween en de pijn die verdwenen was in haar droom kwam weer terug. Het ijskoude gevoel op het einde van de nachtmerrie kwam weer terug en Caitlynn hijgde zachtjes terwijl ze met haar hand haar kleding inspecteerde. Het hielp niet veel om te weten dat iemand zowel haar blouse had open geknoopt als haar jas had opengedaan. Toen ze weer wat gekalmeerd was, zag ze pas dat de jongen zich in haar buurt bevond. Ze besefte zich dat hij waarschijnlijk een poging had gedaan om haar te helpen. Dus vandaar dat ze in haar droom opeens zoveel zuurstof binnenkreeg en dat heuveltje makkelijker op kon lopen. Het was een droombeeld geweest van de realiteit, want in werkelijkheid had de jongen geprobeerd om haar meer zuurstof te geven door haar benen op te heffen en haar hals vrij te maken van haar kleding. Ze richtte zich op op haar ellebogen en keek hem dankbaar aan. ‘D-dankjewel,’ stotterde ze. Ze voelde zich enorm zwak. Alsof ze dadelijk weer flauw zou kunnen vallen, maar de nachtmerrie zat haar erg dwars en zorgde er voor dat ze haar ogen zo goed mogelijk open hield zodat ze zeker niet opnieuw weg zou zakken in die duisternis. Ze leunde met haar lichaam opzij zodat ze half tegen hem lag en keek hem vervolgens aan. ‘We moeten zorgen dat we ergens een Pokémon Center vinden zodat ze mijn knieën kunnen verzorgen. Dan zal het wel weer beter gaan.’ Haar stem klonk erg zwak, maar die koppige blik verscheen weer en ze probeerde om overeind te gaan zitten. Dit kostte echter veel meer inspanning dan ze had verwacht en zuchtend leunde ze opnieuw tegen hem aan. Jeetje, wat haatte ze dit, zeg! En dan wist ze ook totaal niet hoe ze helemaal naar daar zouden komen, want de meest dichtst bij zijnde dorp die ze kende was Camphrier Town en zelfs dat was nog wel even wandelen vanaf hier. Wat moesten ze nu toch doen?

OOC: Ik weet niet precies wat er gebeurd als je bewusteloos raakt, maar oké c: Vond dit er wel bij passen. Een heel mooi droombeeld dat uiteindelijk verandert in de akelige waarheid, een beetje nachtmerrie-achtig gevormd dan. Oh well... hope you like it! c:

Met een zucht keek ze hem aan. Ze wist het niet. Ze wist niet hoe ze in godsnaam in Camphrier Town zouden komen. Ze had geen Pokémon die haar kon dragen. Of jawel. Ze had Iron, maar die kon ze onmogelijk in Parfum Palace uit zijn Poké Ball laten. Bovendien moest ze op zijn rug zitten en daarvoor moest ze met gebogen knieën op hem zitten. Ze had het gevoel dat als ze nu haar knieën zou buigen, dat ze echt gewoon neer zou vallen van de pijn. Ze zou naar een Pokémon Center gebracht moeten worden en ergens op een bed moeten gaan liggen. Hoe ze het ook wendde of keerde, ze moest medische hulp hebben en vlug. Als ze dat niet kreeg, zouden de flinke schaafwonden op haar knieën misschien beginnen te ontsteken. En ze nam aan dat de jongen niet veel wist van medische hulp, anders had hij haar nu al wel geholpen. Hij had haar misschien geholpen toen ze flauw was gevallen, maar een diepe schaafwond verzorgen was wel iets heel anders dan iemand verzorgen die gewoon even flauw was gevallen. Bovendien wist ze niet of ze de pijn wel zou aankunnen als ze haar al zouden verzorgen voor haar knieën. Ze beet op haar onderlip. Ze zaten echt in een lastig parket. ‘Doe maar,’ antwoordde ze toen hij vroeg of hij haar mocht dragen. Ze leunde tegen hem aan toen ze opgetild werd en keek een beetje slaperig om zich heen. Zijn armen waren in elk geval meer comfortabel dan die vreselijke natte grond waar ze daarnet op had gelegen. Het duurde echter niet lang of hij zette haar weer neer. Deze keer was het echter op een comfortabel tapijt en opnieuw ging Caitlynn languit liggen terwijl ze naar het plafond keek.

Natte waterdruppels gleden langs haar hals naar beneden en Caitlynn huiverde even. Ze hield niet van het gevoel van regen op haar huid, maar nu was het even niet anders. Ze zuchtte even toen haar werd gevraagd of ze een idee had. ‘Misschien wel,’ antwoordde ze met zachte stem op zijn vraag. Het idee van Iron kwam nog het beste in de buurt van een plan. Electra en Amara vielen al af. Helaas kende Amare geen aanval zoals Teleport. Maar als de jongen haar naar beneden zou krijgen, zou ze Iron in kunnen zetten en zou deze haar naar Camphrier Town kunnen brengen. Nu ze aan Iron dacht, besefte ze zich dat ze Iron daarnet ook wel had kunnen gebruiken toen ze aan dat balkon hing. Hij had haar met zijn lange lijf heus wel kunnen ondersteunen of haar op zijn minst toch een zachte landing kunnen bezorgen. Nu was het echter te laat om daar nog echt over na te denken, want ze hadden het nu toch al op een andere manier opgelost. Haar blik gleed weer terug naar de jongen. ‘Als jij me naar beneden draagt, kan ik Iron gebruiken om me naar Camphrier Town te brengen. Iron is mijn Steelix.’ Ze beet even op haar onderlip. ‘Om op hem te zetten moet ik echter wel mijn benen buigen en ik denk dat dat echt veel pijn doet. Weet jij bovendien een of andere dokter die zich in Camphrier Town bevindt? Want die zusters in het Pokémon Center zijn wel gespecialiseerd in Pokémon, maar ik weet niet of ze mensen ook zo goed gaan kunnen helpen.’ Daar had ze echt wel haar twijfels over. Ze was geen Pokémon en haar verwondingen moesten wel zo snel en correct mogelijk behandeld worden. Ze durfde te wedden dat er een dokter in Lumiose City was, maar eer dat ze daar waren, waren ze ook weer een hele tijd onderweg en Caitlynn wist niet hoe lang ze het vol zou houden. Ze voelde zich nu al bleek worden en nu lag ze zelfs nog steeds op de grond. Haar blik gleed weer terug naar de jongen en vragend keek ze hem aan. Misschien zou hij ondertussen toch nog een idee hebben gekregen over hoe ze dit zouden oplossen.

De mogelijkheid dat het meisje ook wel Pokémon zou kunnen hebben, ontging Judah en hij bleef nog wat piekeren. Hij had op het moment geen enkele Pokémon die een mens zou kunnen dragen, laat staan vervoeren. Net toen zijn ideeën toch echt wel op waren geraakt, kwam het meisje zelf met een voorstel. Ze zou haar Steelix kunnen gebruiken om naar Camphrier Town te gaan, als Judah haar eerst naar beneden zou dragen. Dat kon ook niet anders, want een Steelix in het Parfume Palace was niet bepaald een goed idee. Helemaal niet, zelfs. Verder zei het meisje nog dat ze haar knieën moest buigen om op de Pokémon te gaan zitten, en dat zou vanzelfsprekend veel pijn doen. Toen vroeg ze of Judah toevallig wist of er een dokter in Camphrier Town was en hij schudde zijn hoofd. “Of er een dokter is weet ik niet, maar ik denk dat de kans wel groot is. Waar een Pokémon Center is, zal ook wel een dokter zijn voor mensen,” antwoordde hij in een poging haar gerust te stellen. “En ik zal dan wel helpen met de Steelix. Wie weet valt het nog wel mee.”

Voordat hij het meisje ging optillen, keek Judah even naar de rugzak die verderop stond. Het zou te zwaar zijn voor hem om het meisje èn de rugzak te dragen, maar hij kon het ook onmogelijk hier laten staan. Hector zou het ook niet helemaal naar beneden kunnen dragen, want de rode hoorn op zijn rug zou de rugzak kunnen scheuren. Het zou een mogelijkheid kunnen zijn om eerst het meisje naar beneden te brengen en dan weer terug te komen voor de rugzak... Het was riskant en zou tijd vragen, maar er was op dit moment even geen andere oplossing. “Hector, let even op mijn rugzak tot ik terugkom,” zei hij en de Gallade knikte. Judah keek weer naar het meisje. “Als ik je naar beneden heb gebracht, kom ik hier nog mijn rugzak halen, maar dat kan niet al te lang duren.” Hij liep naar haar toe en tilde haar weer voorzichtig op. Na nog even naar Hector te hebben omgekeken, liep Judah voorzichtig naar de trap. Een meisje bleef toch wel zwaarder dan een rugzak en hij moest dus goed op zijn evenwicht letten. Zijn concentratie lag nu helemaal bij het in balans blijven en de vloer vóór hem in de gaten houden.

Het was een hele opluchting dat de jongen akkoord ging met het voorstel. Haar knieën begonnen steeds meer pijn te doen en ze wilde nu toch wel echt graag een dokter hebben die ze kon onderzoeken. Wie weet waren ze niet alleen flink geschaafd, maar ook gekneusd en was de combinatie daarvan erg pijnlijk. Of ze had ze misschien gebroken, maar dat leek haar sterk. Toch was het mogelijk omdat ze daarnet nauwelijks kon lopen en flauwviel toen ze het probeerde. Een kneuzing was echter pijnlijker dan een botbreuk en dus zou die pijn er ook wel voor hebben gezorgd dat ze flauwviel. Eigenlijk waren beiden gewoon mogelijk. Ze knikte naar de jongen toen hij over zijn rugzak begon. Dat leek haar wel vrij logisch, anders zou het te zwaar voor hem worden. Toen ze werd opgetild sloeg ze onwennig haar arm om zijn nek heen. Het kwam misschien over alsof ze een pasgetrouwd stel waren, maar ze deed het enkel om zelf wat evenwicht te bewaren. Als ze zou vallen, zou ze zich aan zijn nek kunnen hijsen zodat haar knieën niet weer de grond zouden raken. Dat zou pijnlijk zou voor hem, maar zij had in dit geval al genoeg geleden. De tocht naar beneden was naar Caitlynn’s idee een beetje gênant. Ze wilde echter ook weer niet niks zeggen tegen hem, dus besloot ze om zichzelf voor te stellen. ‘Mijn naam is Caitlynn trouwens, aangenaam,’ zei ze en ze grinnikte omdat men het meestal zei aan het begin van een gesprek, maar hun situatie was nu niet bepaald… soepel verlopen. Gelukkig duurde de tocht naar beneden ook geen eeuwen en Caitlynn haalde de Poké Ball van Iron uit haar tasje tevoorschijn. Ze gooide de Poké Ball net buiten de deur zodat Iron niet tevoorschijn zou komen in het Parfum Palace. Het luide gebrul van Iron duidde aan dat hij tevoorschijn was gekomen en ze grinnikte. ‘Iron,’ zei ze toen ze hem zag. ‘Zoals je kunt zien ben ik gewond geraakt en… nee nee, het komt niet door hem!’ zei ze haastig toen ze Iron’s rode ogen kwaad naar de jongen zag kijken. ‘Je moet me naar Camphrier Town brengen zodat ik hulp kan krijgen.’ De Steelix twijfelde even, overduidelijk in een dubio zijnde of hij de jongen wel kon vertrouwen, maar knikte daarna en Caitlynn deed een teken naar de blonde jongen dat hij haar op Iron mocht zetten terwijl ze zich schrap zette voor de pijn.

OOC: Ik heb ze naar buiten geleid. Zeg het maar als ik het moet aanpassen aangezien ik in principe godmode heb gedaan xD Dacht wel dat ik je toestemming zou hebben though c:

“Apart” zou nog wel de beste manier zijn om deze situatie te beschrijven. Daar liep Judah dan, door een paleis met een onbekend meisje in zijn armen. Misschien dat hij er ooit nog eens mee kon lachen, maar op dit moment was het allemaal vrij ernstig. De tijd tikte door en ze moesten toch echt zo snel mogelijk een dokter bereiken. De jongen kon het echter niet laten om even te grinniken toen het meisje zich voorstelde alsof ze elkaar nog maar net tegen het lijf waren gelopen. “Aangenaam, ik heet Judah,” stelde hij vervolgens zichzelf voor. “Al had ik me een ontmoeting wel wat anders voorgesteld,” zei hij er nog wat grappend achteraan. Er was minstens een dik kwartier verstreken sinds hij haar roep om hulp had gehoord en nu pas kenden ze elkaars namen. Ja, hier zou hij later nog weleens mee kunnen lachen. Zodra ze beneden waren aangekomen en Judah richting de uitgang liep, haalde Caitlynn de Poké Ball van haar Steelix tevoorschijn en gooide deze naar buiten. Terwijl Judah rustig verder liep om naar buiten te gaan, legde het meisje de situatie uit aan haar Steelix. De jongen stond even stil toen hij de rode ogen van de gigantische Pokémon hem kwaad aankeken. Slik. Caitlynn zei nog vlug dat hij het niet veroorzaakt had, al leek de Steelix hem nog steeds niet helemaal te vertrouwen. Toen de Pokémon echter knikte, gaf Caitlynn het teken dat Judah haar op de rug van haar Steelix mocht zetten en hij liep er voorzichtig op af. Eens kijken... hoe ging hij dit aanpakken? Hij ging zo dicht mogelijk bij de Steelix staan en tilde Caitlynn voorzichtig omhoog. Het was nog steeds onwennig voor hem en eigenlijk had hij geen flauw idee hoe je op een Steelix moest gaan zitten.

“Zo zou het wel moeten lukken,” zei hij toen hij het eenmaal voor elkaar had gekregen om Caitlynn veilig en wel op de Steelix te laten zitten. Ze zou het wel even moeten kunnen volhouden op deze manier. “Ik ga nu even mijn rugzak halen, ik ben zo weer terug!” zei hij, waarna hij weer naar binnen rende en de trappen op ging. Binnen een minuut was hij weer op het balkon aangekomen, waar Hector inderdaad nog op de rugzak aan het letten was. “Dankjewel,” zei Judah, terwijl hij de rugzak weer op zijn rug hief. “Misschien is het gemakkelijker als jij nu even in je Poké Ball gaat.” De Gallade knikte begrijpend en Judah liet hem weer in de rood-witte bal terugkeren, waarna hij weer naar beneden liep. Dit ging wat moeizamer met de rugzak, maar het duurde alsnog niet erg lang voordat hij weer buiten stond.

Terwijl ze op de Steelix gezet werd, probeerde Caitlynn aan andere dingen te denken die haar zouden afleiden van de vreselijke pijn die ze dadelijk zou voelen. Aan de naam van de jongen, bijvoorbeeld. Hij had zich voorgesteld als Judah. Daar zaten twee klinkers in en drie medeklinkers. Oké. Dit werd wel heel erg raar. Nog voordat Caitlynn echter een ander onderwerp kon gaan zoeken, ging er een vreselijke pijn door haar knieën. Ze deed haar best om haar bebloede knieën niet tegen zijn pantser te leggen zodat ze geen pijn ervoer en zodat Iron’ pantser niet vies werd van het bloed, maar dit leek onmogelijk te zijn. Ze had geen andere keus dan haar knie daar voorzichtig tegen te leggen, maar Iron leek het niet erg te vinden en keek haar bemoedigend aan met zijn rode ogen terwijl Judah zijn rugzak ging halen. ‘We halen het samen wel, toch?’ klonk Caitlynn’s zachte stem en de Steelix knikte bemoedigend. Hij begon al te bewegen, maar Caitlynn’s bestraffende tik op zijn pantser liet hem weten dat hij het niet moest proberen om weg te gaan zonder Judah en geërgerd zijnde bleef de Steelix staan. Het duurde echter niet lang voordat Judah terugkwam. ‘Dan gaan we maar,’ zei Caitlynn, maar dat was meer om zichzelf te bemoedigen dan dat ze het echt tegen Judah had. De Steelix, blij zijnde dat hij dan toch eindelijk kon vertrekken om zijn trainster in veiligheid te brengen, begon zachtjes te bewegen en Caitlynn’s knieën sloegen met elke ‘stap’ tegen zijn pantser aan waardoor ze even ineenkromp. Ze klemde haar benen stevig tegen het pantser, maar het werkte niet echt en deed enkel meer pijn. Ze zuchtte. Gelukkig was Camphrier Town niet ver weg en bevonden ze zich algauw bij de bomen die zich aan weerszijden bevonden. Ze lieten het paleis achter hun en daar was Caitlynn wel vrij opgelucht om. Ze vond die plaats nu niet bepaald leuk na wat ze had meegemaakt en het personeel leek er ook niet al te vriendelijk te zijn. Gelukkig had Judah haar dan wel weer gered, dus dat was een meevaller. ‘Ik vrees dat het gekneusd is en mogelijk gebroken,’ zei ze zuchtend tegen Judah, uiteraard duidend op haar knieën. Ze kon er nauwelijks op lopen. Ze hoopte dat als het gekneusd was, ze krukken kreeg en geen rolstoel, want met dat ding kon ze nauwelijks omgaan. Het duurde niet lang voordat ze Camphrier Town bereikte en Caitlynn voelde zich opgelucht. Ze wilde net wat weer tegen Judah zeggen toen er zwarte vlekjes voor haar ogen verschenen. ‘De dokter is daar…’ Ze wees naar een smal huisje verderop, maar voordat ze nog iets kon zeggen, rolden haar ogen in haar kassen en viel ze voor een tweede keer vandaag flauw. Iron gromde luid en bezorgd naar zijn trainster zodat de dokter binnenin het huisje het wel gehoord moest hebben.

Het was niet bepaald fijn om te zien dat Caitlynn elke keer in elkaar kromp als haar knieën het harde pantser van de Steelix raakten. Judah slaakte een lichte zucht en liep naast de Steelix ter hoogte van waar Caitlynn zat, zodat hij haar snel zou kunnen helpen als er weer iets zou gebeuren. Ondanks dat moest hij af en toe toch even wegkijken, omdat het toch moeilijk was om aan te zien dat het meisje zo veel moest lijden en hij er niets aan kon doen. Een deken had een mogelijkheid kunnen zijn, maar om dat nu nog te regelen zou alleen maar waardevolle tijd verspillen. Al snel bereikten ze de route waar bomen aan beide kanten stonden, waarna Caitlynn met een zucht meedeelde dat ze vermoedde dat haar knieën gekneusd of gebroken waren. “We kunnen alleen maar hopen dat het toch wel meevalt,” reageerde Judah in een poging Caitlynn wat gerust te stellen. Niet veel later hadden ze eindelijk Camphrier Town bereikt en Caitlynn wees naar een klein huisje en vermeldde erbij dat de dokter daar was. Judah liep er echter niet meteen op af, want de stem van het meisje had zwakker geklonken dan eerst en... ze viel weer flauw! De eerste reactie van Judah was naar haar toe snellen, maar na een paar stappen te hebben gezet, besefte hij dat ze niet zou vallen. Net op het moment dat hij zich naar het huisje wilde omdraaien om de dokter te halen, kwam de man al naar buiten gelopen. Hij vroeg vanzelfsprekend wat er aan de hand was, waarop Judah naar de bewusteloze Caitlynn wees. De dokter ging er meteen op af en Judah volgde hem op de voet. Twee keer flauwvallen binnen een half uur, dat kon toch niet gezond zijn?

Het duurde niet lang voordat Caitlynn bij bewustzijn kwam. Ze zag Judah, maar ook een dokter die zich over haar heen gebogen had. ‘Ah, Caitlynn,’ sprak hij. Ze glimlachte naar hem en hij keek naar haar knieën. De dokter hielp haar overeind en ondersteunde haar terwijl ze samen naar zijn praktijk ‘wandelden’. Eenmaal de praktijk binnengekomen droeg de dokter haar op om op de behandeltafel te gaan zitten zodat hij eens goed naar haar knieën kon kijken. Hij pakte een aantal spullen en begon haar wond te ontsmetten. Caitlynn’s ogen rolden steeds in haar kassen terwijl ze tegen de drang vocht om weer terug flauw te vallen. De pijn was immens en ze had het gevoel dat ze al veel bloed verloren had. De dokter pakte haar been vast en begon haar knie te buigen waarop Caitlynn sissend naar de behandeltafel klauwde. ‘Je knieschijf is gescheurd. In tegenstelling tot bij een breuk zitten de breukdelen wel nog aan elkaar vast. Dat wilt dus ook zeggen dat er operatief niks gedaan moet worden, maar een stevige gips kan ik je wel aanbieden.’ Hij begon het gips te halen en Caitlynn glimlachte naar Judah. ‘Dat valt dan nog mee,’ sprak ze. Caitlynn probeerde niet al te veel te kermen van de pijn toen de dokter haar knieschijf begon te verzorgen. Het gips werd er strak omheen gedaan. En dan was dat niet zomaar een wit gipsverbandje. Het was echt een steunverband dat blauw van kleur was. Blauw en wit*. Nadat ze de instructies had gekregen over wat ze allemaal moest doen en wanneer ze terug moest komen, pakte de dokter wat krukken voor haar en gaf deze aan haar. Ze nam ze zuchtend aan, bedankte hem en betaalde hem vervolgens. Daarna keek ze Judah aan. ‘Waar zullen we naartoe gaan?’ vroeg ze.

Spoiler: