Oops. [&JUDAH KANA]

Gelukkig kwam Caitlynn al snel weer bij en Judah zuchtte onhoorbaar, maar opgelucht. De dokter zou haar verder kunnen helpen en er zou geen reanimatie aan de pas moeten komen. Tenminste, als ze wakker bleef. Ze moest immers nog naar de praktijk worden gebracht en daarbij zou ze zelf ook wat moeten meewerken. De dokter hielp haar overeind en Judah volgde hen naar de praktijk, al hield hij wel in de gaten of er extra hulp nodig zou zijn bij het begeleiden. Gelukkig was dat niet het geval en Caitlynn bereikte zonder problemen de praktijk en ze ging samen met de dokter de behandelkamer in. Judah overwoog om op een stoel in de wachtruimte te gaan zitten, maar besloot om toch maar mee te gaan. Wie weet had Caitlynn namelijk morele steun nodig of moest hij eventueel het verhaal bevestigen. Tot Judah's verbazing – en opluchting – bleek het allemaal wel mee te vallen, wat Caitlynn ook hardop tegen hem zei. “Gelukkig wel, ja,” zei hij glimlachend, waarna hij toekeek naar hoe de dokter het steunverband aanbracht. Vervolgens kreeg Caitlynn een paar krukken en vroeg ze waar ze nu naartoe zouden gaan. Judah wreef nadenkend over zijn kin en keek even door het raam naar buiten, waardoor hij zag dat het was opgehouden met regenen en dat de zon zelfs al doorbrak. “We zouden naar de Berry Fields kunnen gaan, als je knie dat aankan?” stelde hij voor.

Meteen toen ze die krukken in het oog had gekregen wist ze al dat het geen makkelijke klus voor haar zou worden om ermee te lopen. Ze zou waarschijnlijk een stuk of twintig keer vallen en een stuk of vijftig keer vloeken, maar het zou het uiteindelijk waard zijn. Ze liet Iron echter maar in zijn Poké Ball zitten. Als hij de schade zou zien, zou hij dadelijk Judah verdenken. En dan zou Judah uit moeten kijken, want in Iron’s ogen was zij zijn oogappeltje. Als iemand aan haar kwam of verdacht werd door de Steelix aan haar te hebben gezeten, kon niemand hem meer op andere gedachten brengen. Helaas was haar Steelix nog niet van een heel sterk level en vormde hij voor de meeste trainers die ze tegenkwam niet echt een probleem, maar zijn grootte was iets dat de meesten al wel afschrikte. Bovendien was ze intens met hem aan het trainen zodat hij wél een intimiderende Pokémon werd. En het hielp ook wel dat hij enkel tam was onder haar hoede zodat geen enkele andere trainer of zogenaamde vriend daar gebruik van kon maken. Afwezig dankzij haar gedachten richtte Caitlynn wazig haar blik op Judah toen deze iets vroeg, herhaalde de vraag in haar hoofd en knikte vervolgens. ‘Natuurlijk kan mijn knie dat aan,’ zei ze stoer tegen hem. Ze hoorde de dokter grinniken die langs hun kwam lopen om zijn volgende patiënt op te halen, zag hem nadrukkelijk naar haar kijken en haalde vervolgens zijn schouders op. Ze grinnikte even en richtte zich naar Judah. ‘Laten we gaan dan,’ zei ze vrolijk tegen hem. Het puntje van haar tong stak vervolgens uit haar mond toen ze probeerde om enkele stappen te zetten met de krukken, maar het resulteerde in het feit dat ze bijna viel. Een kruk viel op de grond en haar hand vloog naar voren om zich tegen te houden. Gelukkig had ze de deurstijl algauw gevonden om zich tegen te houden en zuchtend keek ze naar Judah. ‘Dat wordt oefenen,’ zei ze nors. Koppig probeerde ze om de kruk zelf op te rapen, maar dat ging uiteraard niet. Wat een ellende, zeg!