How you told me after all

Met een kreun kwam Connor overeind. Hij wreef door zijn gezicht en wilde langs zijn halflange haren strijken, maar besefte dat hij deze in Lumiose City voor een duur prijsje had laten afknippen. Met zijn haar was ook zijn vrolijke gevoel weggegaan. Hij vertrouwde niemand meer. Niet sinds die aanval waarbij hij zijn Pikachu bijna verloren had aan een vreemde man met een zwart uniform. Niet sinds zijn vader diezelfde week nog opeens plots was overleden en hij daar bericht van had gekregen waarna hij in allerijl naar de crematie had moeten gaan. Zijn Pikachu, die sowieso al geen mensen vertrouwde, had het ook laten afweten. Hij wilde geen contact meer hebben met andere mensen en Connor begreep maar al te goed waarom. Ze hadden zijn vertrouwen al één keer geschonden en nu weer. En daarom reageerde de Pikachu ook niet meer op andere mensen, maar wel nog op Connor. Nadat hij uit bed was gekomen en zijn haar bewerkt had met gel, trok hij kalm een broek en een t-shirt aan. Onder dat shirt droeg hij zijn jas. Het was frisjes buiten, dus deed hij ook maar zijn rode sjaal om. Zijn lichtbruine ogen gleden naar de spiegel, maar hij wendde snel zijn blik af. Hij hoefde zijn echte ogen niet te zien. Hij had zijn lichtblauwe lenzen mooi gevonden, maar dit paste beter bij zijn donkere haar. Hij wenkte Pikachu die op zijn schouder sprong, pakte zijn spullen en ging toen de deur uit. Omdat hij in Camphrier Town was blijven overnachten hoefde hij niet ver te lopen. Het duurde dan ook niet lang voordat hij Alana zag. Hij beet kort op zijn onderlip. Niets zou meer hetzelfde zijn. Hij vroeg zich echter wel af wat ze de laatste tijd had meegemaakt. En hij wist ook niet of hij haar ooit nog op de manier zou zien zoals hij vroeger had gedaan. Zoals hij had gedaan ook voor de relatie, bedoelde hij. Hij haalde diep adem en liep op haar af. ‘Hoi,’ sprak hij en hij merkte dat het er norser uitkwam dan verwacht. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken en keek kalm naar haar Pokémon. ‘Alles goed?’ Hij wachtte op antwoord. Pikachu, die normaal gezien zich wat dichter in de buurt van Alana zou wagen, knorde nors en trok zich wat meer terug. Tja, Connor kon het hem niet kwalijk nemen. Zijn vermoeide ogen keken Alana afwachtend aan.

Toen Alana de jongen zag gleed ze van de Sawsbuck af en deed ze de capuchon rond haar gezicht af. Hierdoor werd het korte haar zichtbaar, dat ze zelf had geknipt. Huh, hij had het ook geknipt. Toevallig maar weer. Hé wacht eens, had hij nu bruine ogen? Hij had toch altijd blauwe ogen..? Ze aaide de Sawsbuck rustig over haar neus, want ja, of Connor deze nieuwe Alana wel leuk zou vinden. Die nieuwe Alana die zeer kort haar had en ook iets anders in karakters was geworden. ‘Hoi,’ klonk er redelijk nors. "Hey." sprak ze kalmpjes terug. Pikachu bleef ook ver weg van haar, had ze zich zo misdragen? Naja na wat ze Tim had aangedaan was het ook wel logisch maar dat wisten ze niet. Misschien dat pikachu haar aura kon lezen, dat zou ook iets zijn... ‘Alles goed?’ vroeg hij vervolgens waarop ze knikte. Hij daarin tegen... "Jij niet zo of wel dan?" sprak ze met vernauwde ogen. Alles wat ze wou was dat hij niet tegen haar zou liegen, dat hij de waarheid tegen haar sprak. Want als ze Connor niet meer kon vertrouwen, dan kon ze alleen nog August vertrouwen.

Het viel hem nu pas op dat ze haar haren had afgeknipt. Ze had eerst echt lange haren gehad, maar nu waren ze schijnbaar dus korter. Hij moest eerlijk toegeven dat het haar niet al te slecht stond, maar hij was benieuwd wat er was gebeurd waardoor ze dit had laten doen. Hij wist namelijk uit eigen ervaring dat haren afknippen ook een bepaalde reden kon hebben. Hij slikte een brok in zijn keel weg toen Alana al aangaf dat het met hem niet zo goed ging. Moest hij het haar vertellen? Kon hij haar vertrouwen? Hij moest eerlijk toegeven dat hij haar, van al de mensen die hij tot nu toe had leren kennen, wel het meeste vertrouwde. Ze hadden misschien een verleden en ze hadden een boel meegemaakt, maar ze was niet van Team Rocket. Of ze moest er pas bijgekomen zijn. Misschien was dat wel de hele reden waarom ze haar haren had afgeknipt. Hij bedacht zich dat dat onzin zou zijn. Alana was een trainer, niet één of andere gluiperd die uit was op andermans Pokémon. Hij besloot dus om het haar eerlijk te vertellen. ‘Ze hebben Pikachu vorige week van me af proberen te nemen en mijn vader is diezelfde week nog gestorven aan een hartaanval.’ Hij hoopte dat hij over dat laatste niet meer uitleg hoefde te geven dan nodig was. Hij hoopte dat hij niks over de crematie hoefde te vertellen en hoe pijnlijk die was. En hij hoopte ook dat hij haar niks hoefde te vertellen over wat hij nu ging doen met zijn vaders huis, want hij had echt geen idee wat hij daarmee ging doen. Misschien dat hij een ander gezin het van hem over liet kopen of zo. Of misschien dat hij het apart hield voor als hij er zelf later in wilde gaan wonen.

Hij leek te twijfelen, waarom wist ze niet. Het was dan ook een tijdje stil. Niet dat dit erg was, natuurlijk. ‘Ze hebben Pikachu vorige week van me af proberen te nemen en mijn vader is diezelfde week nog gestorven aan een hartaanval.’ Alana keek rustig naar Connor, niks in haar gezicht was veranderd. "Gecondoleerd." sprak ze rustig. Meer over het laatste onderwerp zou ze niet vragen, ze wist hoe pijnlijk dat kon zijn. Ze pakte een pakje sigaretten uit haar zak en een aansteker. Sinds kort rookte ze, stressverlichtend was het zeker. Ze pakte er een sigaret uit en stak deze aan. Ze nam even een trekje, waarna de rook haar mond verliet. "Waarom wouden ze pikachu dan?" vroeg ze vervolgens, terwijl ze de sigret tussen haar middel en wijsvinger hield vlakbij haar hoofd. Dit zal wel weer extra geld kostten, die sigaretten, maar het was beter dan constant stressen, niet waar? Haar Sawsbuck keek even rustig rond, terwijl ze met haar hoef over de grond schraapte. Ze zou blijven staan, dat wist Alana uit ervaring. Bo zou niet zomaar van haar wegkeren.

Connor gaf enkel een kort knikje toen Alana hem condoleerde. Het leek erop dat zij ook een boel was veranderd. Hij wist dat ze vroeger naar hem toe zou zijn gegaan, hem zou knuffelen en misschien zelf een traantje zou hebben laten vallen. Nu stond ze daar rustig en stak ze een sigaret op, iets wat Connor lichtelijk ergerde. Hij had het niet zo op rokende mensen en om eerlijk te zijn vond hij het ook niet bij haar passen, ook niet met dat nieuwe kapsel. Hij vroeg zich af wat haar beweegredenen waren om zo te reageren. Hij vond dat hij er wel het recht op had om dat te weten, want hij had ook alles van zichzelf aan haar verteld en ze hadden vroeger… toch wel iets gehad. Hij haalde zijn schouders op bij haar vraag. ‘Geen idee, maar ze leken in ploegen te werken. Eentje leidde me af en de andere probeerde Pikachu weg te grissen.’ Hij wilde de herinneringen aan die dag zoveel mogelijk verdrijven, want echt leuk was het niet. Het gaf hem erg veel stress als hij die dag in zijn hoofd herhaalde. Zijn lichtbruine ogen keken Alana kalm aan. ‘Hoe komt het dat je…’ Hij wist dat hij zijn woorden goed moest uitkiezen en hield zich daarom heel even stil. ‘Dat je zo veranderd bent? Je knipt je haren en je rookt. Daar moet toch wel iets achter zitten, niet?’ Hij twijfelde even kort, want hij vertrouwde zijn eigen stem niet meer en ook niet hoe zeker het klonk als hij het zou zeggen. Het was nu niet bepaald dat hij diegene was die veel contact onderhield met anderen. Toch vond hij dat hij dat laatste extra duwtje in haar rug moest geven als hij het te weten wilde komen en haar eventueel wilde… helpen. ‘Het is niet dat we een verleden hebben dat je me niks meer kan vertellen, weet je.’ Dat laatste mompelde hij, maar hij nam wel aan dat ze het gehoord had en keek haar afwachtend aan.

Connor fronste kort zijn wenkbrauwen. Misschien zou hij vroeger de drang hebben gekregen om haar te troosten, maar nu was dat niet zo. En als hij die drang al had, probeerde hij zo veel mogelijk te maskeren dat hij de drang had. Hij wilde niet meer die jongen zijn die zijn hart te snel weggaf aan anderen. Hij wilde gewoon wantrouwend zijn en hopen dat er dan wel iemand zou zijn die de moeite waard zou zijn om hem te begrijpen, om te proberen om zijn vriend te worden. Hij schudde zijn hoofd even kort. Piekeren over dit soort dingen had geen zin. Hij fronste kort zijn wenkbrauwen toen hij hoorde wat ze zei. Dat kwam onverwacht. Hij gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep, maar zijn verstand volgde het niet al te snel daarna. Ze wilde iemand vermoorden? ‘Waarom?’ bracht hij verbaasd zijnde uit, daarbij zo weinig mogelijk aandacht richtend op haar tranen. Ze mocht niet denken dat hij diezelfde Connor was die haar in zijn armen wilde nemen, want dan zou het alleen maar moeilijker worden voor hun beiden. Bovendien wilde hij ook zoveel mogelijk ontlopen dat ze een reden vond om hem te knuffelen. Hij had echt even geen zin meer in lichamelijk contact of een huilende meid tegen hem aan, hoe hard dat dan ook mocht klinken. Zijn rode ogen gleden naar haar. ‘En wie wilde je dan vermoorden als ik vragen mag?’ Het deed hem niet veel dat ze aangaf dat ze veranderd was in haar vader, ook al had hij die man zelf in elkaar geslagen een tijdje terug en had hij het gewoon ziek gevonden hoe de man op haar had gereageerd. Hij geloofde sowieso niet dat Alana echt zoals haar vader zou worden. Daar was ze veel te anders voor. Ze zou die moord sowieso niet hebben gepleegd. Iedereen zei wel eens dingen als hij kwaad was en Alana was daar echt geen uitzondering in, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij niet nieuwsgierig was naar haar verhaal en naar wat ze te zeggen had.

‘Waarom?’ klonk er, verbaasd. Ze kon het niet. Ze wou dit niet. Na ze haar verhaal gedaan had, was alles eruit. Ze jankte niet, bijna. Ze was op het randje. ‘En wie wilde je dan vermoorden als ik vragen mag?’ Maakte dat uit? Het feit dat ze iemand wou vermoorden was toch al genoeg? "Tim." sprak ze zachtjes uit, terwijl ze naar hem keek, "Ik was er klaar mee." mompelde ze, waarna ze haar ogen dichtkneep. "Iedere dag die angst hebben, iedere dag bijna ontvoerd worden als je even alleen bent, ik ben er klaar mee." vervolgde ze met een felle stem. Haar gezichtsuitdrukking veranderde dan ook meteen van verdriet naar woede en angst in één. Die ogen van Tim, die gaven haar een angstig gevoel maar ook een goed gevoel. Een gevoel van wraak. Een gevoel dat ze eindelijk hem terug had kunnen pakken. Het gevoel dat Tim nu wist dat ze niet hulpeloos was. "Hij zit nu vast in het ziekenhuis." sprak ze vervolgens, met een lichte grijns op haar gezicht. Tja, hij zou vast wel iets gebroken of gekneusd hebben van zijn 'vliegtochtje' met Skarmory.

Connor fronste kort zijn wenkbrauwen toen hij de naam van de persoon hoorde waar hij het afgelopen halfjaar wel de meeste hekel aan had gehad. Tim. Dat was die kerel waarmee Alana vreemdging toen het tussen hun niet echt lekker liep. Maar wat moest hij tegen haar zeggen? Eigen schuld dikke bult? Nee, dat was te crue. Hij was dan nu misschien niet die Connor die hij moest zijn dankzij de afgelopen gebeurtenissen, maar hij was dan ook weer niet harteloos. Ook al had ze hem best veel ellende bezorgd samen met die Tim. Hij had alleen niet verwacht dat de zielige gast echt dacht dat Alana hem aandacht zou geven. Hij fronste kort toen ze verder vertelde. Hij kon het niet laten. ‘Misschien had een hoop voorkomen kunnen worden als je je eerst niet in zijn armen had geworpen,’ zei hij een tikkeltje kortaf, daarmee duidelijk refererend naar die avond. Of was dat iemand anders geweest? Hij dacht kort na. Nee, het was Tim geweest die haar toen zo gezoend had en wiens kaak hij toen in elkaar had geslagen, dat wist hij zeker. Toen was hij echt woedend geweest. De dag ervoor was hij aangevallen door een Skiddo en diezelfde nacht nog had hij heel die drama met Alana en Tim. ‘Maar goed, het feit dat je jezelf toen in zijn armen wierp wil nog niet zeggen dat hij het recht heeft om je zo te blijven stalken natuurlijk.’ Zijn stem klonk luchtig, alsof het hem niks kon schelen. Alana was zijn meisje niet meer, dus in principe had hij ook reden dat het hem niks kon schelen. Hij kuchte even. ‘En naast Tim nog andere dramatische dingen meegemaakt?’ Pikachu bewoog even kort met zijn oortjes op de kille toon van Connor, maar besteedde er niet te veel aandacht aan en keek ijzig de andere kant uit. Ook voor Alana voelde hij nu ook een soort wrok opkomen omdat zij ook een mens was en zij hem ook kon ontvoeren. En ook omdat hij zich nu pas besefte wat voor last ze wel niet had gezorgd voor zijn trainer. Dat hij onterecht dacht, daar was hij niet eens mee bezig. Alles kon hem op dit moment gestolen worden.