[Open] The one with a new job [open]

.

Het was een regen achtige zondag, en de blonde knul zat al een paar dagen niet lekker in zijn vel. Niet vanwege het feit van welke gender hij nou is de dag en dat het steeds wisselt, nee daar had hij de laatste tijd niet meer zo veel last van. Hij was er aan gewend dat hij de ene dag een meisje was, en de andere dag een jongen. Maar er zat hem iets anders dwars en wat het is weet hij niet echt. Ook zijn pokémon merkte dat er iets met de jongen was, maar alles wat ze probeerde werkte niet. Ook Mime.Jr wist niks meer om hem op te vrolijken. Ze hadden geprobeerd en voor gesteld om naar zijn ouders te gaan, of ze even te bellen. Maar daar had de jongen ook geen zin in, natuurlijk had ze hem wel even gebeld. Maar echt veel vrolijker werd hij er niet van, hij had net zijn plekje gevonden in Kalos. Een hele mooie plek waar hij zijn daycare kon beginnen. Maar echt veel zin er in had hij er nu ook niet om daar aan te beginnen. Hij begon zich zelf echt enorm af te vragen waar hij dan wel zin in had. Zuchtend ging hij weer liggen op de bank en begon zich schuldig te voelen. Echt veel verzorging heeft hij de laatste paar dagen ook niet in zijn pokémon gestoken, en daarlangs was het hartstikke mooi weer. Maar wat hebben ze gedaan, juist alleen maar binnen gezeten. Natuurlijk had zijn pokémon wel gezellig met zijn alle in de achter tuin gespeeld, maar dan nog. Hij kon ook net zo goed met hun naar de strand waren geweest, of even ergens een ijsje hebben gehaald. In plaats van dat hij dat deed met zijn pokémon, zat hij een beetje voor zich uit te staren en over dingen na te denken. En de hoofd gedachte was ‘waarom hij nou zo voelde’. Ook had hij natuurlijk gedachtes zoals ‘Of hij iets anders moest gaan doen dan breeden’ ‘Dat dit wel echt iets was wat hij graag zou willen doen’ ‘Dat in een daycare beginnen echt zijn droom was’ ‘Of dat hij het deed om zijn ouders er mee op te vrolijken’ Al dat soort vragen zaten in zijn hoofd, hij had er ook al mee gehad met Mime, jr natuurlijk. Maar echt hem helpen kon hij ook niet. Nu hij zo over na dacht over welke vragen hij in zijn hoofd zat, merkte hij dat de meeste over de daycare gingen. Maar hoe kwam het dan dat hij geen interesse meer had in de daycare, dat was zijn grote vraag nu. De andere vraag was wat hij dan nu gaat doen, als hij geen breeder meer wou zijn. Met een zucht stond hij even op en pakte een glas water en dronk het op aan zijn aanrecht, terwijl hij naar buiten tuurde.

Hij ging terug op de bank zitten met een plof en pakte zijn laptop er bij. Yosuke kruipte op de bank en ging langs de blonde jongen zitten en keek hem vragend aan. Hij aaide hem over zijn hoofd en zei “Ik denk te weten waar ik mee zat,” zei hij met een glimlach. Alleen waarom hij geen plezier meer in zag in breeden en een daycare hebben begreep hij alleen niet meer goed. Waarschijnlijk vond hij het idee al te stress vol, en het idee dat hij toch nooit iets zal verkopen werd hem eigenlijk ook al flink groot. Misschien was zijn keuze wel het beste geweest voor nu. Hij kon zich inderdaad beter op iets gaan focussen met een betere toekomst, en het feit dat hij weer plezier kon hebben in iets samen met zijn pokémon. Hij begon zijn opties op te zoeken op internet, want de volgende opties wat hij kon doen was gewoon rond reizen, trainer worden, coördinator woorden, ranger woorden en een Team Rocket lid. Al dacht hij al gauw dat hij de laatste sowieso niet zou kiezen, en misschien de ene laatste ook niet. Ook begon hij over de eerste enorm te twijfelen, aangezien hij dan eigenlijk zonder doel reisde. Iets wat de blond harige ook lastig vond, hij leefde liever met
een doel. In plaats van dat hij maar per dag keek wat er ging gebeuren. Maar toch wou hij alle opties even opzoeken, hij begon bij de eerste gewoon rond reizen.

Jun kwam er al gauw achter dat zulke mensen meestal wel met een doel reisde. Ze hadden namelijk een lijstje gemaakt met de dingen waar ze naar toe wouden en wat ze allemaal wouden zien. Iets wat hij best slim vond, maar zich zelf als nog niet zo gauw zag doen. Tenminste niet alleen maar dat, hij wou het wel doen. Alleen dan moest hij het met iets gaan combineren. Hij ging nu voor de Team Rocket, maar daar stopte hij al heel gauw mee. Hij vond nare berichten en begreep ook niet waarom mensen dat zouden kunnen. Hij moest er niet aan denken dat hij pokémon van anderen stalen. Ook al stolen de meeste een pokémon van iemand, omdat hij er niet goed voor om ging. Toen de blonde jongen verder ging zoeken op Ranger, werd hij er wel enthousiast van. Hij kon pokémon redden en zelfs tijdelijk een pokémon vangen om te zorgen dat hij hem hielp. Maar al gauw vond hij de voorwaarden van een Ranger zijn, waardoor hij toch zijn twijfels bij kreeg. Hij wou namelijk niet zijn team voor zo veel jaar in een box zetten. Zijn pokémon konden gewoon lekker in zijn huis rond lopen, als hij ze niet nodig had. Maar om nou weer helemaal met een te beginnen, had hij niet zo heel veel zin in. Daarlangs vond hij het ook niet eerlijk voor zijn pokémon. Al helemaal niet voor zijn Sylveon en Teddieursa. Want langs zijn Mime, jr waren de andere twee het langst in zijn team. De rest is allemaal bij geschoven in Kalos. En aangezien je als een scholier moest beginnen, had hij dan ook vrij weinig keuzen. Hij schrapte dat idee ook van zijn lijstje. Hij had nog twee keuzes, hij hoopte maar dat er iets tussen zat wat hem wel beviel. Veel nieuwe informatie vond hij niet over trainer zijn, en het zelfde gelde voor Coördinator zijn. Maar het waren wel twee dingen dat hem interesseerde. Daarlangs vond hij de easter wedstrijd waar hij aan mee deed, ook ontzettend leuk. Hij had namelijk nooit verwacht dat een pokémon gevecht zo interessant kon zijn. Coördinator zijn leek bijna op breeder zijn, je moest zorgen dat je pokémon zo mooi waren. Als dat ze hun aanvallen mooi uitvoerde, waardoor het publiek wild werd. Iets waar Jun wel voor open stond, maar helaas waren er te weinig contesten per jaar, om daar honderd procent op te gaan focusen. Tenminste dan wou hij liever er iets langs gaan doen, zoals de gym’s uit dagen. Want tijdens de gym gevechten, kon hij ook meteen de aanvallen van de pokémon oefenen voor de contesten.

De gedachte alleen al dat hij opnieuw kalos door ging reizen en de gyms ging uitdagen, en als er een contest was dat hij er aan mee ging doen. Werd hij al helemaal vrolijk, zijn pokémon merkte ook meteen dat hij beter in zijn vel zat. Hij ruimde zijn laptop op en liep naar buiten om zijn daycare bord uit de tuin te slopen, zo dat mensen wisten dat het gewoon een normale woning was. En dat ze niet naar hem toe hoefde te komen om steeds te vragen welke pokémon hij ging breeden, en negatieve reacties kreeg. Dat het juist niet de pokémon waren die hun zouden willen hebben. Hij was blij met het idee dat hij er niet meer last van had en dat hij nu gewoon ook een mooie woning had in Kalos, waar hij zich echt thuis voelde. Nadat hij het gedaan had moest hij aan zijn pokémon vertellen wat het plan was. En maar hopen dat ze er ook voor open stonden, van sommige wist hij hun reacties natuurlijk al. Omdat Jun van hun gewoon al wist dat hun het jammer vonden dat ze niet vochten. Waardoor de jonge man ze nu het goede nieuws kon vertellen dat het wel kon. Natuurlijk waren er ook andere eens met het coördinator wedstrijden, maar zouden liever niet mee willen doen aan een gym gevecht. Maar dat waren dan gewoon dingen waar Jun rekening mee kon houden. En wat hij ook helemaal niet erg vond om er rekening mee te gaan houden. In tegen deel zelfs, zijn pokémon moesten ook eens zijn met het idee, anders schoot het nog niet op. Met mokkige pokémon reizen en trainen had namelijk helemaal geen zin. De voordeel nu was, dat Jun de kinderen van zijn pokémon niet hoefde weg te geven of te verkopen. Iets waar zijn pokémon ook blij mee zouden zijn. Want ook sommige daar van waren niet echt blij met die gedachte. Iets waar de blonde knul ook wel kon begrijpen.

Hij liep weer naar binnen en riep zijn poké familie bij elkaar. Ze kwamen al vlug want ze wisten dat het waarschijnlijk iets goeds zou zijn. Aangezien de jongen nu ook heel anders in zijn vel zat. Ze waren er ook allemaal vlug en stonden allemaal voor hem af te wachten wat de jongen hun zal gaan vertellen. Hij legde uit wat hij net op zijn laptop deed en vertelde ook zijn gedachtes aan zijn pokémon. Wat hij al eerder aan mime,jr had gedaan. Tot nu toe begrepen ze hem allemaal. Nadat hij dat verteld had vertelde hij zijn conclusie, dat hij geen breeder meer wou worden. Ze hoefde niet bang te zijn voor een verhuizing, want ze bleven gewoon hier wonen. Maar ze konden wel meer trainingen verwachten, aangezien hij trainer en coördinator wou worden. Iets wat wel een uitdaging was volgens het internet, maar hij zelf hield juist van een uitdaging. De reactie van zijn pokémon waren eigenlijk reacties wat hij gedacht had. Nadat hij de vraag had gesteld wie liever niet wou vechten en wie liever niet mooi wou zijn. Kreeg hij ook de verwachte antwoorden van, iets waar hij blij van werd natuurlijk. Waar hij helemaal blij van werd is het feit dat niemand de coördinator schap afsloeg. Wel waren er natuurlijk pokémon bij dat liever niet vocht in een gym, maar dat had de blondine ook al verwacht. Met een te vrede glimlach keek hij naar zijn pokémon en hij bedankte hun ook. Vanwege het feit dat ze hun keuze gingen steunene. Nu moest hij alleen nog een paar mensen laten weten dat hij van gedachte was verandert. Alleen wist hij niet goed hoe hij dat moest doen en wanneer. Hij vond het verstandig om als eerste met zijn ouders te gaan beginnen, aangezien hun toch wel de belangrijkste mensen in zijn leven waren misschien.

Hij starten de laptop weer op en begon een lange uit gebreide email te type naar zijn ouders. Jun legde het hele verhaal uit, over zijn gedachtes wat hem dwars zat, tot de conclusie dat hij nu had gemaakt. Natuurlijk hoopte de blondine maar dat zijn ouders er mee eens waren, want als dat zo niet was vond hij het anders toch nog best lastig. Hij drukte op verzenden en hoopte gauw bericht terug te krijgen. Nadat hij dat gedaan had begon hij gauw uit te zoeken, welke level pokémon de gym’s hadden. En hoeveel dagen ze nog moesten trainen voor dat ze de eerste gingen uit dagen. De eerste gym had blijkbaar maar twee pokémon, dus in princiepe als Jun het goed deed had hij zelf er ook maar twee voor nodig. Hij schreef het op en besloot om zijn laptop weer op te ruimen en meteen te gaan beginnen met trainen. Hij riep de zes pokémon bij elkaar dat graag mee wouden doen met een gym gevecht. En nam ze mee naar buiten om daar te gaan trainen in de achter tuin. De andere twee keken gewoon braaf toe en moedigde de twee aan.