[Horde // Route 5] I'll show you I'm strong

Ze had echt al veel te lang niets meer gedaan. Een beetje rondgereisd, maar over het algemeen hadden haar pokémon in hun pokéball gezeten en was ze in haar eentje op pad gegaan. Niet dat het heel erg was geweest, een beetje rust was misschien ook wel goed voor d’r. Er was genoeg gebeurd in de tijd dat ze rond gereisd had in Kalos. Of eigenlijk daarvoor al. Het ging mis toen Florence overleed immers. Toen Team Rocket binnen kwam vallen en de pokémon van de fokkerij in beslag had genomen. Toen ze kwaad was geworden op Peter omdat hij dit alles had geregeld voor een beetje geld, omdat ze niet meer rond konden komen van de fokkerij alleen. Nu nog voelde ze de woede in haar borst als ze dacht dat iemand die hielt van pokémon ze zo maar zou kunnen opgeven voor een zielige organisatie als Team Rocket. Maar haar leven was er niet veel beter op geworden immers. Ze had pijn gevoeld toen ze weg ging, toen ze naar Sinnoh ging om bij een gastgezin te gaan wonen, zodat ze iets van die regio kon leren. Toch was ze gelukkig geweest bij die familie, al was hun zoon een Seedot geweest. Met Kyle had ze ook genoeg problemen gehad. Goed, ze hielden van elkaar, maar dat betekende niet dat ze een gezonde relatie had gehad. Af en toe vroeg ze zichzelf af of ze het allemaal wel tegen haar huidige vriend moest vertellen. Wat Kyle haar allemaal had aangedaan, maar waarschijnlijk zou hij hem dan gewoon gaan opzoeken en tot moes slaan. Een kleine grinnik ontsnapte. Ja, daar zou ze haar vriend nog wel voor aan zien. Maar in Sinnoh had ze ook iets geweldigs leren kennen. Contests en coördinatoren. Het meedoen aan wedstrijden omdat ze haar plezier gaven, omdat ze wist dat ze thuis hoorde op het podium. Samen met haar pokémon, zingend, dansend. Weken van te voren de choreografie in elkaar zetten, die oefenen en op het laatste moment toch maar weer helemaal overnieuw maken, omdat ze er niet tevreden mee was. Dat was toch wel datgene waar ze het meeste plezier in had. Al zou ze daarnaast toch wel haar pokémon blijven trainen, zodat ze ook de gymleaders van Kalos zou kunnen aanpakken. Iets waar ze toch wel goed mee op weg was, ze had nu immers meer gymbadges dan lintjes. Wat ook wel weer kwam omdat je makkelijker een gym kon uitdagen dan dat je moest wachten op een contest. Ergens hoopte ze dat er binnenkort weer een contest zou komen, ze had nog iets leuks achter de hand om de jury omver te blazen. Misschien had ze in Kalos toch wel de beste tijd achter de rug gehad. Goed, er gingen dingen mis. Ze was verbrand door een Houndoom, had een eeuwige ruzie met Team Rocket en dan vooral met Marcus, ze kwam erachter dat de mensen die ze had aangezien als ouders niet haar biologische ouders waren. Haar adoptievader had zelfs zelfmoord gepleegd omdat hij het niet aan kon dat ze hem niet kon vergeven. Iets waardoor ze nooit had kunnen zeggen dat het haar gespeten had en dat ze nooit zo tegen hem had mogen uitvallen. Nu was ze alleen. Er was geen verdere familie die ze had, ze wist niet wie haar echte familie had en vrienden was iets wat ze ook niet echt in de tientallen had lopen. De enige die er voor haar was, waarop ze altijd kon terugvallen, was haar vriend. De jongeman die haar had gered van het brandende vuur van de Houndoom, diegene die haar had gesteund toen ze op instorten stond. Hij was nooit weggegaan toen ze hem opdroeg dat te doen, omdat ze vond dat ze niet goed genoeg voor hem was. Want wees nou eerlijk, wie wilde een emotioneel instabiel en depressief meisje als haar nou als vriendin hebben. Maar ze waren nu al voor een langere tijd samen en had nog geen spijt gehad van welke beslissing dan ook. Samen met hem wilde ze oud worden, een huisje op het strand hebben samen met hun pokémon en daar de rest van hun dagen slijten. Ooit zou dat er nog wel van komen, zodra ze weer wist waar hij was. De kans was groot dat die aan het trainen was voor de vijfde gym, een gym die zij een tijdje geleden al had verslagen, maar dat betekende wel dat ze hem nu al weer een tijd niet had gesproken. Al kwam dat natuurlijk ook door haarzelf, ze was zonder iets te zeggen er van door gegaan immers. Misschien moest ze hem weer eens een Holocast bericht sturen. Ze mistte zijn aanwezigheid, maar ze was blij dat ze nu eventjes fatsoenlijk had kunnen nadenken. Zonder de constante threat van Team Rocket in haar nek. Nee, nu had ze eindelijk een beetje rust en daarom had ze besloten om een pauze in te lassen van al het gereis en weer eens wat met haar pokémon te gaan doen. Ze had haar team een klein beetje aangepast, liever gemaakt om het zo maar te zeggen. Al moest ze toegeven dat de Absol, Alice, die ze bij zich had niet echt de allerliefste was om mee om te gaan. Ze was sterk, daar was geen twijfel aan te trekken, maar ze was onberekenbaar en op het moment dat ze woest werd, was ze ook echt goed woest. Dat was iets waar ze goed rekening mee had moeten, vooral toen ze haar ging trainen in Mega Evolution vorm. Het had lang geduurd om Alice onder controle te houden en ze had er daarom ook voor gekozen om dat buiten het zicht van andere mensen te doen. Ze was sowieso eventjes weggeweest uit Kalos, gewoon eventjes tot rust te komen. En nu, nu stond ze aan de oever en kon ze het binnenland weer zien. Het gemis naar haar vriend was te erg om nog te kunnen onderdrukken. Hoewel ze gewend was om Jace een paar weken niet gezien te hebben, leek het nu erger te zijn geworden. Ze had gewoon eventjes wat liefde en aandacht nodig.


Ruw werd ze uit haar gedachten getrokken toen er opeens een klerenkast voor haar stond. Figuurlijk natuurlijk, maar het was wel echt een boom van een kerel. Ze keek omhoog, zichzelf vervloekend dat ze zo klein was. Waarom, waarom mochten haar ouders niet wat langer zijn. Of nou ja, ze wist niet eens hoe lang haar ouders waren. Ze wist niet eens wie haar ouders waren … Een duistere blik verscheen in haar blauwe ogen, fijn, zo praat ze zichzelf weer een depressie aan. Rustig schudde ze haar hoofd en keek weer omhoog naar de vent die voor haar stond. ”Kan ik helpen?” vroeg ze kalmpjes, terwijl ze haar nek kraakte. Haar nek begon pijn te doen van het omhoog kijken, dus zetten ze een paar stappen naar achter toe om een goed beeld te hebben van diegene voor haar neus. Ze kreeg echter nog steeds geen antwoord, alleen een zacht gesnuif en een stel knokkels die werden gekraakt. Oh Arceus, die zou niet goed gaan aflopen als ze hier zou blijven staan. Dus, op het moment dat ze een vuist in haar richting zag komen, dook ze naar de grond en hoorde hoe een neus gebroken werd achter haar. Ze draaide zich om en zag een Team Rocket Grunt met een bloedende neus weg rennen. Verbaast draaide ze zich om, waar ze merkte dat er een hand uitgestoken werd naar haar om d’r overeind te helpen. Vluchtig nam ze de hand aan en stond al snel weer op haar benen. ”Sorry, missy, ik wilde je niet laten schrikken, maar ik vertrouwde die vent niet helemaal. Zag er naar uit dat ik gelijk had,” werd er naar haar gebromd. Ze glimlachte alleen maar en haalde haar schouders op. ”Maakt niet uit meneer, bedankt voor de hulp,” zei ze netjes, waarbij ze een kleine buiging maakte. De man liet een bulderende lach horen en gaf haar een klap op d’r rug, zo hard dat ze bijna voorover viel. “Wat een beleefd, klein meisje heb ik hier aan de haak geslagen. Zeg, ben je bekend hier in Kalos?” Vivienne had haar evenwicht ondertussen weer gevonden en rechte haar rug, waarbij wat gekraak te horen was. Hij had haar echt hard geraakt, ze voelde de handpalm bijna branden in haar rug. Ze zuchtte zachtjes, voordat ze de man weer aankeek en knikte. ”Ik heb een lange tijd gereisd door Kalos heen me mijn pokémon,” antwoorden ze kalmpjes, terwijl ze een pijnlijke glimlach op d’r gezicht wist te planten. “Ah, een trainer dus?” kreeg ze direct als vraag, waarna ze haar hoofd schudde. ”Eigenlijk een coördinator, maar ik doe ook gyms. Momenteel heb ik vijf gym badges en twee lintjes in mijn bezit.” De man voor haar floot zachtjes van bewondering. “Een sterk, beleefd, klein meisje dus. Wat voor een team heb je precies?” Ze keek hem eventjes vreemd aan, ze is vaker in de problemen gekomen als ze haar team aan andere mensen vertelde, maar voor een gevechtje zou ze nooit uit de weg gaan. ”Een strek genoeg team om iemand zoals jou aan te kunnen.” Een glimlach verscheen op het gezicht van de man, terwijl hij naar achter liep en een pokéball uit zijn zak haalde. “Uitdaging aanvaard, missy,” werd er tegen haar gezegd, terwijl er twee pokéballs door de lucht vlogen.

De paarse pokémon die voor haar verscheen was een die ze nog nooit eerder had gezien. En zo dacht aan pokédex er ook over, die meteen begon te piepen. Toxicroak is a dark blue and teal, bipedal Pokémon resembling a poison dart frog. Its head bears a gently-upward curling spike which seems to be a part of the skull. Its eyes are bright yellow, sinister and intimidating, with a small snake-like pupil. Its mouth gives an appearance of a mouth-guard, with its red upper lip curling upward at the ends in a very intimidating manner. Underneath its chin is a bulbous red vocal sac, which is smaller on a female Toxicroak. It has three fingers and one large red claw on the back of each hand. These claws on the backs of their hands can channel poison. Its forearms have two black rings encircling them. Its legs are muscular and seem to be adapted for speedy attacks. It has three toes on its feet, with a red middle toe on each foot, and a sharp spike which juts out of its heels. Underneath the pelvic area are two white horizontal lines. Thick black lines run down the sides of its body and surrounding its limbs, making them seem as if the limbs are detachable. The black lines go up into its face and surround the eyes before meeting in the middle of its snout, just above the upper lip. By croaking, Toxicroak churns the poison stored in the poison sac on their throat for more potency. Toxicroak gives off poison with stings, though it can poison when touched. It can be cruel and fearsome, or it can be quite laid-back, relaxing on rocks and in marshes, studying the views around it. Toxicroak lives in moist areas around bodies of water. Het was dus een Toxicroak die voor haar stond, maar ze had gelukkig de juist beslissing genomen om haar sterkste pokémon op te roepen. Voor haar stond het prachtige fenomeen van een shiny Gardevoir. De pokémon keek eventjes om naar haar trainster en gaf een knikje. Ze waren een ontzettend sterk team geworden samen in de afgelopen paar maanden dat ze haar had gevangen. “Je verrast me, missy. Ik had zo’n pokémon niet verwacht, toen je zei ‘sterk team’.” Er klonk gelach en nu pas had ze door dat er een hele groep mensen om hen was komen staan. Oh, ze dachten dus dat haar Gardevoir niet sterk genoeg was om een Toxicroak aan te kunnen? Ze zou deze klerenkast eens een lesje leren, niemand spotte met haar Fiora. ”Maak je niet al te kwaad, weet wat we hebben geoefend op vakantie. Je kan dit aan, je moet alleen rustig blijven. Ik geloof in je,” hoorde ze de zachte stem van haar Gardevoir in haar hoofd en ze slaakte een zucht. Goed, ze zou dit rustig aanpakken. Laten zien dat ze zichzelf onder controle had en een goed gevecht kon leveren. ”Zullen we dan maar?” vroeg ze kalmpjes aan de man voor haar. Deze grijnsde alleen maar en bulderde: “Poison Jab!”

Vivienne keek even verbaast op, terwijl de poot van de Toxicroak paars op gloeide en hij op hoge snelheid op Fiora af kwam gerend. Zo snel, dat ze niet snel genoeg kon reageren en ze hulpeloos moest toekijken hoe haar Gardevoir achteruit werd geslagen en viel. Ze gromde zachtjes, wist dat ze zichzelf kalm moest houden, maar ook voor haar was het al weer eventjes geleden dat ze voor zo’n sterke vijand had gestaan. ”Fiora, Telekiss,” ze besloot maar direct aan te vallen met een eigen ontwikkelde aanval. Ze was immers een Coördinator en moest een beetje improviseren om contests te kunnen winnen. De man voor haar was nogal verbaast toen de Gardevoir opeens verscheen naast de Toxicroak en hem een kus op z’n wang gaf. De Toxicroak gloeide rood op, terwijl er bijna letterlijk hartjes in zijn ogen verschenen. Uiteindelijk nam de rode gloed af en een bol van gele energie van de pokémon af schoot, die de Gardevoir opving in haar eigen borst. Ze gloeide eventjes geel op, voordat ze merkte dat haar energie hersteld was. Een bijna gemene glimlach verscheen op het gezicht van de psychic en fairy toen ze de Toxicroak op zijn knieën zag vallen en moeizaam ademhaalde. Psychic aanvallen waren super effective tegen een poison en fighting type zoals de Toxicroak. Vivienne merkte hoe de man voor haar zachtjes gromde en blijkbaar niet blij was met de aanval die ze had losgelaten op zijn pokémon. Ze glimlachte liefjes naar hem en gaf ‘m een handkusje, die door het publiek met wat gelach werd ontvangen. Ze zou de mensen nog wel voor zich winnen, ze was immers ook een trainer. “Toxicroak, gebruikt Sludge Bomb!” De wangen van de Toxicroak vulde zich met ene gevaarlijk gif, voordat het is een dikke bom in de richting van de Gardevoir werd gespuwd. De brunette moest nu snel reageren, anders zou Fiora pijn gaan lijden. Sludge Bomb had een te hoog gehalte om de tegenstander te vergiftigen en dat kon ze nu niet echt gebruiken. ”Snel, gebruik Dubble Team om de aanval te ontwijken,” Fiora concentreerde zich en binnen een te stonden er zes identieke Gardevoir’s in een rondje om de Toxicroak heen. Deze probeerde de bom van vergif nog te laten afwijken, maar hij kon er niet uitkomen wie nou precies de echte was. ”Calm Mind!” Alle Gardevoir’s lieten een zacht melodieus gezang horen, terwijl ze rust lieten neerdalen in hun lichaam. Deze aanval zou haar Special Defense en Special Attack verhogen, precies wat ze nodig had voor het plan dat ze had uitgedacht. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze wachtte rustig af totdat de vent voor haar de volgende zet zou gaan doen. Hij stond daar maar, knarsetandend alsof hij niet wist wat er gaande was. “Sucker Punch, probeer die schimmen te verwijderen,” werd er opeens geroepen en de vuisten van de Toxicroak gloeide blauw op, voordat hij wild begon in te slaan op de Gardevoir’s tegenover hem. ”Precies goed,” mompelde ze tegen zichzelf. ”Stored Power!” riep de brunette opeens. De Toxicroak en zijn trainer hadden beide niet doorgehad dat de échte Fiora buiten de rij aan Gardevoir’s had gestaan en door was gegaan met haar Calm Mind aanval. De Stored Power aanval zou nu nog sterker zijn, omdat drie van de zes stats van Fiora was verhoogd door de Double Team en Calm Mind. Ze grinnikte zachtjes toen de Toxicroak werd overvallen door de sterke Psychic aanval en moeizaam weer overeind kwam. “Revenge!” werd er opeens geroepen en de paarse kikker sprong overeind en sloeg met een stevige vuist tegen Fiora aan, maar die deed bijna niets. Vivienne grinnikte zachtjes. ”Stop maar, Fighting aanvallen hebben bijna geen effect op mijn Gardevoir,” voordat een gemene lachje op haar gezicht verscheen. ”Hypnosis,” grinnikte ze zachtjes. Fiora legde haar handen tegen d’r slapen en keek diep in de ogen van de Toxicroak, die abrupt was gestopt met aanvallen. Ze keek toe hoe zijn ogen dichtvielen en hij op de grond viel; diep in slaap. De man voor haar keek hulpeloos toe, hij kon niets doen. Zijn pokémon lag vredig te slapen en hij wist dat dit een verloren gevecht zou moeten zijn. Toch kon hij hopen dat welke aanval Vivienne Fiora ook zou opdragen, zijn pokémon misschien wakker zou worden. De brunette keek rustig toe en glimlach liefjes. ”Dream Eater, Fiora,” sprak ze rustig en de ogen van de Gardevoir gloeide rood op, voordat ze haar handen ophief. Een rode gloed verscheen rond haar handen, die daarna doorscheen op de Toxicroak. De energie van de slapende pokémon werd ontnomen en hij opende zijn ogen weer. Moeizaam en hijgend, kwam de Toxicroak weer overeind, maar hij wankelde op zijn poten. “Feint Attack en daarna nog een keer Poison Jab,” riep de man voor haar en de Toxicroak verdween in het niets. Fiora, nog bezig met de opgeslagen energie te sorteren, kreeg een stoot in haar maag voordat ze een vergiftigde poot in haar rug kreeg. Ze slaakte een kreet en viel tegen de grond, waarbij een paarse gloed over haar lichaam gleed. Vivienne vloekte zachtjes en zuchtte. Ze moest dus toch naar het Pokécenter hierna. Ze hoopte alleen dat Fiora het lang genoeg vol zou gaan houden, ze waren bijna aan het einde van dit gevecht. ”Psychic!” zei ze rustig. Een licht blauwe gloed verscheen rond de Gardevoir en de Toxicroak vloog de lucht in, om daarna met een harde smack op de grond terecht te komen. De paarse pokémon slaakte een kreet en viel daarna stil, waarna zijn trainer een pokéball pakte en zijn pokémon liet terugkeren. Vivienne keek kalmpjes toe en liet ook haar pokémon terugkeren naar haar pokéball. ”Ik ben niet je sterke, beleefde, kleine meisje,” zei ze kalm tegen hem, waarna ze haar handen in de zakken van haar leren jasje stopte, zich omdraaide en weg liep.

Ze was buiten de stad, in de buurt van Camphrier Town. Hier besloot ze maar eventjes een pauze in te gaan lassen, want ze had nu wel lang genoeg gelopen. Een glimlach stond op haar gezicht, ze had die klerenkast wel mooi laten zien dat ze beter was dan hem en dat haar uiterlijk niet te vertrouwen was. Toch maakte ze zich zorgen om haar pokémon, de vergiftiging van haar Gardevoir kon best ernstig zijn. Ze pakte de pokéball van haar riem af en liet de shiny pokémon eruit. ”Hey Fiora, hoe voel je je ?” vroeg ze aan de pokémon, die haar zwakjes aankeek. ”Pijnlijk, maar ik overleef het wel,” hoorde ze zachtjes de warme stem in haar hoofd. Fiora zag er slecht uit, alsof de vergiftiging bijna zijn tol begon te eisen. ”Nee, dit gaat niet goed, ik breng je naar het pokécenter,” zei Vivienne streng en ze liet haar pokémon terugkeren in haar ball. Het zou nooit goed aflopen als ze Fiora hiermee zou laten lopen, dat risico wilde ze liever niet gaan lopen. Dus keek ze om zich heen en besloot maar eens in de richting van Camphrier Town te gaan lopen, daar waar ook het Parfume Palace lag. Het was niet moeilijk te missen en ze liep al snel het dorpje in. Het rode dak van het Pokécenter was al in zicht op het moment dat ze binnen de muren van het dorpje was en ze werd begroet met vrolijk kijkende mensen die genoten van het warme weer. Ze kon een positieve fibe voelen en voelde zich meteen een stuk beter, de woede van het gevecht tegen de man verdween als sneeuw voor de zon en met een glimlach op haar gezicht liep ze het Pokécenter binnen. “Kan ik je helpen?” werd er aan haar gevraagd door een zuster en met een kort knikje legde ze de pokéball van haar Gardevoir op de balie. ”Mijn Gardevoir is vergiftigd door een aanval van een Toxicroak in een gevecht,” legde ze rustig uit. De zuster knikte en nam de pokéball van haar over. “Ze zal met een uurtje weer gereed zijn, je kunt hier wachten, of even door Camphrier Town wandelen.” Vivienne knikte en draaide zich om, met de indruk om nog eventjes door de stad te gaan wandelen. Rustig liep ze de schuifdeuren uit en stak haar handen in d’r leren jack, voordat ze het dorpje in liep.

“Heb je het gehoord?” “Van de wilde pokémon buiten de stad? Ja, ze zeggen dat het een hele kudde is.” Vivienne’s aandacht werd getrokken toen ze een gesprek tussen twee mannen opving en ze bleef staan om te luisteren. “Ze zeggen dat de kudde wordt geleid door een gewelddadige merrie die niemand in haar buurt laat.” “Denk je echt dat het zo erg is? Ik bedoel maar, er is niet echt iemand die haar heeft proberen tegen te houden.” De brunette besloot om maar eens te kijken wat er aan de hand was en wandelde naar de twee mannen toe. ”Uh, pardon. Ik ving per ongeluk jullie gesprek op, wat is er aan de hand?” vroeg ze rustig aan de twee, terwijl haar blauwe ogen tussen de mannen wisselde. Deze keken elkaar eventjes aan, voordat ze hun aandacht op het jongere meisje richtte. “Er is op route 5, net buiten Camphrier Town, een kudde Rapidash en Ponyta gesignaleerd. Ze kwamen out of nowhere en hebben nu al enkele berry fields in brand gestoken,” wist een van de mannen haar te vertellen, voordat de andere het woord nam en het verhaal verder vertelde. “Er gaan geruchten dat de kudde geleid wordt door een merrie die niet te stoppen is. Er zijn enkele trainers bezig geweest met d’r tot rust te krijgen of te vangen, maar ze kwamen allemaal terug met uitgeschakelde pokémon en brandwonden.” Vivienne knikte en ze dacht na. Daarna keek ze de mannen zelfzeker aan en zei: “Ik zal d’r opzoeken en uitdagen, de kudde wegleiden en hun leider gevangen nemen.” De mannen keken haar aan, voordat ze in de lach schoten. Tranen verschenen in hun ogen, terwijl ze voorover sloegen en met hun vuisten op hun knieën sloegen. “Ja, alsof jij ze aankan,” zei een van de mannen, nog steeds huilend van het lachen. Vivienne knarste met haar tanden, gromde zachtjes en balde haar handen tot vuisten. De eerste van de twee mannen kreeg een vuist tegen zijn kaak, de tweede keek geschrokken op en pakte zijn maat onder de oksels, voordat hij hem wegdroeg. De brunette zuchtte zachtjes en draaide zich om, voordat ze wegwandelde. Wat had het voor zin. Misschien had ze beter niet terug moesten komen. Ze was naar Unova gegaan om wat kalmer en geconcentreerder te worden, maar ze was er alleen maar ijziger en gewelddadiger van geworden. Morgen zou ze Jace bellen, ze moest echt even iemand hebben die ze kon spreken. Waar ze haar hart bij kon luchten, want dit zou nooit goed uitlopen. Met haar handen in d’r zakken wandelde ze door het dorpje heen, de mannen waren nergens meer te zien en niemand had gezien dat ze de man had geslagen, dus zou ze geen problemen krijgen. Tenminste, dat hoopte ze maar. Terwijl ze in gedachten verzonken door het dorpje heen wandelde, ging haar Holocaster af met het bericht dat haar Gardevoir weer hersteld was en kon worden opgehaald. Ze besloot maar om terug te gaan naar het Pokécenter en haar pokémon op te halen, zodat ze haar plan kon gaan uitvoeren. Ze moest en zou die Rapidash vangen en de hare maken.
”Bedankt,” zei ze tegen de zuster, terwijl ze de pokéball aanpakte en terug deed aan haar riem. Ze glimlachte eventjes en liep de pokécenter uit om daarna het dorpje uit te wandelen. Eenmaal buiten de muren pakte ze de pokéball van haar riem en liet haar Gardevoir eruit. ”Wat is het plan?” werd er aan haar gevraagd en Vivienne glimlachte alleen maar eventjes. ”We gaan op jacht naar een merrie,” was het enige wat ze zei, voordat ze Route 5 op wandelde, op zoek naar de kudde Rapidash.

Echt lang duurde het niet voordat ze een brandspoor hadden gevonden. Het waren maar enkele plekken, om de zoveel meter was wat gras verbrand, of waren wat blaadjes verschroeid. In ieder geval hadden ze nu een lead naar de Rapidash waar ze naar opzoek waren. Vivienne keek eens goed om zich heen en wandelde van het pad af. De kans was groter als ze ergens een grote vlakte zouden vinden, waar de kudde zou kunnen grazen.
De hand van Fiora op haar schouder liet d’r omkijken en achter haar hoorde ze een zacht gebries. De brunette draaide zich om en zag zichzelf oog in oog staan met een briesende, vlammende merrie. Rapidash is an equine Pokémon with four slender legs and black hooves. Its body is cream-colored, and it has a horn on its forehead. It also has small red eyes and pointed ears with red insides. Red and orange flames stream from neck, part of its back, and its fetlocks. Flames also form this Pokémon's tail. Rapidash is a very agile Pokémon. It runs at about 150 mph, chasing everything that moves in hopes of racing it. With incredible acceleration, it reaches its top speed in only ten steps. At full gallop, its hooves barely touch the ground. The faster Rapidash go, the longer the swaying flames of its mane will become. At an all-out gallop, its blazing mane sparkles, a feature which is said to enhance its beautiful appearance. Rapidash lives in grasslands, but it can also be seen on mountains. Haar Pokédex was haar weer eens voor geweest en voorzag haar van de informatie die ze nodig had. ”Jij bent dus de alfa-merrie, hè?” vroeg ze uitdagend. De merrie steigerde en brieste nog een keertje. Vivienne keek eventjes naar haar Gardevoir en knikte. Haar vingers drukte op de keystone in de ketting rond haar nek en met een helder licht veranderde Fiora in haar Mega-Evolution vorm. ”Let’s do this,” zei de brunette.

vs.

De Rapidash schraapte met haar hoef over de grond heen, voordat ze in volle vaart in de richting van de Mega Gardevoir galoppeerde terwijl de hoorn op haar hoofd wit opgloeide. Een Megahorn aanval. ”Snel Fiora, gebruikt dubbel team,” commandeerde ze de mega Gardevoir, die direct zes schimmen maakte en snel in een ronde begon te zweven. De Rapidash liet zichzelf niet zo snel uit het veld slaan en rende in dezelfde rond, de schimmen een voor een neer halend met de Megahorn aanval. Uiteindelijk had het vurige paard de Gardevoir ingehaald en binnen een tel lag de pokémon op de grond. ”Fiora!” riep de brunette angstig, maar de pokémon kwam al weer overeind en schudde het stof van haar jurk af. Haar Gardevoir zou zich niet zo snel gewonnen geven, niet tegenover een wilde pokémon tenminste. ”Zet haar vast met Psychic,” zei ze tegen de Gardevoir, die direct een lichtblauw randje om zich kreeg en de Rapidash in de lucht liet hangen. De merrie brieste kwaad, terwijl pijn door haar lichaam gleed. Haar vlammende manen werden ruiger, terwijl ze haar mond opende voor een Inferno aanval. ”Teleport!” riep ze nog, maar Fiora kon niet op tijd weg komen van de vlammenzee, waarin ze op ging. De Rapidash kwam met een slag op de grond terecht, maar sprong al snel weer overeind. Het vuur daalde en Fiora lag op de grond, terwijl kleine vlammetjes speelde over haar lichaam heen. Inferno had een burn-chance van 100%, dus nu zou haar pokémon telkens een klein beetje health verliezen terwijl ze verder in het gevecht zouden gaan. ”Fiora, gaat het?” vroeg ze aan haar pokémon, die haar aankeek en knikte, maar ze kon duidelijk zien dat haar Gardevoir in pijn was. ”Kom, we zullen ons niet gewonnen kennen,” zei ze resoluut en Fiora kwam weer overeind, met een vechtlustige blik in haar ogen. ”Gebruik Future Sight!” Een pijnlijke aanval, maar een aanval die lang nodig had om te laden. Dit was normaliter haar laatste aanval, omdat het niet uit maakte of Fiora Knock-Out ging, de aanval zou toch raken. Maar voor nu moest ze het eerder gebruiken. De Rapidash stond ondertussen weer over de grond te schrapen en vuur verscheen rond haar benen, waarna ze met een Flame Charge aanval op de Mega Gardevoir af kwam. ”Fiora, snel Teleport en daarna Hypnosis,” De Gardevoir kneep één van haar ogen dicht, voordat ze uit de weg van de Flame Charge teleporteerde en achter de razende Rapidash verscheen. Nog geen tel later viel het vlammende paard in slaap en viel op de grond, aangezien ze nog steeds aan het galopperen was. Nu konden ze tenminste goed schade gaan doen aan de pokémon. ”Dream Eater,” commandeerde ze haar pokémon. De ogen van de Gardevoir gloeide rood op, voordat ze haar handen ophief. Een rode gloed verscheen rond haar handen, die daarna doorscheen op de Rapidash. De energie van de slapende pokémon werd ontnomen en ze opende zijn ogen weer. Moeizaam en hijgend, kwam de Rapidash weer overeind, maar ze wankelde op haar benen. Ze brieste kwaad naar haar tegenstander en steigerde, voordat ze een Take Down aanval op de Gardevoir richtte. Fiora was moe door de aanvallen, ondanks dat de Dream Eater een deel van d’r health terug had laten keren. De burn deed d’r nog altijd pijn en ze zou dit niet lang vol kunnen houden. Vivienne moest snel handelen. ”Teleport en daarna Wish” Fiora verdween, net voordat de Rapidash kon uithalen, waarbij ze de pokémon verward achter liet en toen ze weer tevoorschijn kwam, hielt ze haar handen bij d’r borst en boog d’r hoofd, alsof ze aan het bidden was. Wish was een aanval waarbij ze bij de volgende beurt health gelijk aan de helft van d’r max. health terug zou krijgen. Ze moesten het nu alleen nog die ene beurt overleven. De Rapidash had zichzelf al weer hersteld en stuurde een Fire Spin aanval op de Gardevoir af. ”Fiora, gebruik Psychic om de aanval te stoppen,” De Gardevoir gloeide blauw op en opeens stond de Fire Spin aanval stil. De Rapidash keek wat angstig naar hoe haar aanval gestopt was en zetten een paar passen achteruit. Maar Fiora was uitgeput en de Psychic aanval hielt niet lang stand. Gelukkig voor haar zorgde dat er wel voor dat haar Wish uitkwam en ze een groot deel van d’r health weer terugkeek. Ze kon nog net op tijd wegduiken voor de Fire Spin aanval, waardoor slechts een klein stukje van haar jurk werd geraakt en precies op dat moment slaakte de Rapidash een pijnlijke kreet. De Future Sight aanval had geraakt en dwong de merrie nu op haar knieën. ”Nu, Fiora, gebruik Calm Mind en Stored Power!” De Gardevoir kalmeerde zichzelf, maakte haar hoofd leeg om haar special attack en special defense te verhogen, om daarna de Stored Power aanval los te laten op de Rapidash. Deze slaakte een kreet en viel stil op de grond. Zou ze het kunnen halen om de pokémon nu te vangen? Nee, misschien kon ze het beter op safe spelen. Jammer genoeg was Vivienne te druk in gedachten bezig geweest om niet te zien dat de Rapidash weer overeind was gekomen en een Fire Blast aanval op haar Mega Gardevoir afvuurde. ”Ontwijk Fiora en gebruik opnieuw Hypnosis!” commandeerde de brunette snel, maar weer eens kon de Gardevoir niet op tijd weg komen. Ze zat vast in de vuurzee en de brunette kon niet meer dan afwachten hoe dit ging aflopen. Maar het vuur doofde en haar pokémon stond nog steeds overeind, zwaar gehavend, maar ze stond nog overeind. De Rapidash wankelde op haar benen en viel op de grond, slapend. Vivienne glimlachte, pakte een pokéball uit haar tas en gooide deze in de richting van de slapende Pokémon. ”Come on…” mompelde ze, terwijl de pokémon de ball werd gezogen en deze op de grond viel.