The big, bad hangover

Na zijn ronde die hij had moeten doen nadat de avondklok was ingegaan, was hij een café ingegaan en had hij redelijk wat biertjes naar achteren geschoten. Het was een gezellige avond geweest met een paar andere team rocket mensen die hij daar uiteindelijk had leren kennen. Ze hadden wat gekletst en er waren wat dingen gebeurd die hij niet meer in zijn herinneringen omhoog kon krijgen. Misschien had hij toch wel wat teveel gedronken, gezien de jongeman wel tegen een paar glaasjes kon, maar zoals gisteren was hij weer eens over zijn limiet heen gegaan. Nu werd hij om 7:00 gewekt door zijn wekker. Na nog maar een paar uurtjes te hebben geslapen, is dat normaliter al een Cloyster geluid. Maar nu was het nog erger. Het was alsof een Tyrunt zijn kamer binnen kwam gestampt en zijn hoofd meerdere malen tegen de muur aansloeg. Zijn hand gleed meteen naar zijn gezicht en met een kreunend geluid sloeg hij met het andere hand op de wekker, maar het werkte niet om het ding tot stilstand te krijgen. Hij probeerde nog om te draaien en verder te slapen, maar tevergeefs. De wekker ging gewoon door met zijn gekwaak en met een woest gebaar sloeg hij het ding uit, nadat hij rechtop was gaan zitten in zijn bed. Toen hij de kroeg was ingelopen had het nog zo'n fantastisch idee geleken, maar nu vervloekte hij zichzelf ervoor dat hij zoveel op had gedronken. Immers moest hij om acht uur al op zijn werk zijn. Moeizaam en met veel gekreun en gescheld kwam hij uit zijn bed, om zich het kleine keukentje dat hij op zijn appartement had staan, een kopje koffie op te zetten. Hij trok zich een overhemd aan en trok er snel een spijkerbroek onderaan.

Eetlust had hij niet, dus direct nadat hij zijn koffie had opgedronken, liep hij zijn appartement uit en sloot hij de deur achter zijn. Voor de zekerheid had hij zijn pokémon meegenomen, want je wist maar nooit wat voor waardevolle pokémon je tegen kon komen op straat. Sommige trainers waren ook gewoon zo dom om een shiny naast hen te laten lopen. Hij ging met zijn hand even door zijn haren voordat hij het gebouw instapte en met een zucht ging hij aan een stoel zitten. Zijn blik gleed verveeld door het hoofdkwartier heen. Zijn plan was om even een kijkje te gaan nemen bij het laboratorium, maar dat viel nu helemaal in de soep. Met zijn gezicht leunend op een hand vielen al snel zijn ogen weer dicht.

& Open~

Een laatste keer ging de jonge vrouw met een borstel door haar lange haren heen, haar blauwe ogen strak gericht op de spiegel voor zich. Haar korte, zwarte jurkje met de korte laarsjes en legging gaven haar waarschijnlijk een veel onschuldiger uiterlijk dan je zou verwachten van een Team Rocket Executive, maar dat maakte haar niet uit. Nee, het was goed. Ze was niet bitter, ze was niet verpest. Ze was niet geslagen als kind of ondergewaardeerd. Nee, alle cliché’s waren niet aan haar besteed. Ze had een doel, een beeld van de wereld. Dat bracht haar hier en dat had haar zo snel naar de top geholpen. Het was dan ook aan haar om de goede leden uit Team Rocket te kiezen en ze te promoveren, al leek ze tot nu toe vooral rotte appels tegen te zijn gekomen. Teleurstellend, want ze verlangde naar goed gezelschap. Het was lang geleden, maar ooit had ze een groepje gehad wat ze waardeerde. Nu dacht men te vaak een grote mond naar haar op te kunnen zetten, zich niet bewust zijnde van waar ze stonden. Ze stonden onder haar. Dat mocht duidelijk zijn.

Bij het zien van een goed-uitziende jongeman, hief ze een wenkbrauw. Hij zag er niet… al te actief uit. Geïnteresseerd als ze was (want eigenlijk was ze veel te jong voor haar rang), zette ze zich bij de jongen neer, op de stoel naast hem neer zittend en even zo blijven zittend. “Je ziet eruit alsof je hier liever niet zijn wilt,” sprak ze. Haar stem was mierzoet en onschuldig. Je zou bijna denken dat ze hier verkeerd zat. “Of heb ik dat verkeerd, meneer…?” Een subtiele hint dat ze zijn naam nog niet had. Ze was benieuwd.

Couldn't help it (A)

Hij was zo'n soort persoon die goed tegen alcohol kon en redelijk wat op kon hebben voordat hij ook maar een beetje dronken werd. Echter was hij deze keer te ver gegaan en nu zat hij dan hier. Op een stoel in de team rocket basis, niet echt zin hebbend om ook maar iets uit te voeren waar inspanning bij nodig was. Hij vervloekte zichzelf daarboven ook nog eens dat hij vergeten was een paracetamol te nemen voor de hoofdpijn, al zou het daar vast niet helemaal mee weg zijn gegaan, maar wel deels. Hij was bijna in slaap gevallen, als een meisje niet opeens tegen hem begon te spreken op een mierzoete en onschuldige toon. Hij had haar niet eens naast hem horen komen en met zijn ogen nog steeds dicht wreef hij met zijn vinger even over zijn slaap. Arceus, alle kleine geluidjes kwamen zo hard aan als een tyrunt die zijn kop tegen de muur aan sloeg. "Killian Wolf," zei hij, terwijl hij zijn slaap nog steeds met zijn duim masseerde. "En met wie mag ik wel niet de genoegen hebben?" vroeg hij uiteindelijk, haar eerdere vraag volkomen negerend omdat het hem teveel moeite kostte om erop te reageren. De bonkende hoofdpijn was daar vast één reden voor, want normaliter had hij er vast op geantwoord en had hij de vrouw tegen wie hij sprak een blik toegeworpen. Daar had hij op het moment echter alles behalve zin in. Licht was namelijk weer een van de zovelen prikkels die hem nog meer hoofdpijn zou bezorgen.

Hehe oh you, couldn't help it either~

Killian Wolf. Het leek erop dat meneer Wolf last had van zijn hoofd, gezien de houding en reactie. “Meneer Wolf, hmn?” klonk er geamuseerd uit de mond van de jonge vrouw, nadat haar gevraagd was met wie hij het genoegen had. Het was niet voor het eerst dat ze niet herkend werd en ze vond het prima. Ze duwde haar rang dan niet in iemands gezicht, was benieuwd in hoeverre diegene zich bijgelezen had over de groep. Immers bazuinde ze haar naam niet rond zoals sommigen, dus was het niet vreemd dat haar naam ongesproken bleef. “Last van je hoofd, Killian? Misschien tijd om terug in je bed te kruipen?” Een geamuseerde grijns trok opnieuw over haar gelaat. Vaste werktijden waren overrated, immers. Ze zag zelf altijd wel wanneer ze binnen kwam zetten, tenzij er belangrijke experimenten waren. Daar was ze graag bij. “Allison, trouwens,” besloot ze te zeggen, zichzelf alsnog voorstellend. “Allison Lenier.”

Het masseren van zijn slapen hielp de hoofdpijn te verminderen, al kwam die misschien weer drie keer zo hard terug als hij ermee stopte en zijn ogen opende om het gesprek aan te gaan met de vrouw naast hem. Ze leek aardig, alleen was haar stem zo onschuldig dat het hem verbaasde dat ze in team rocket zat. Het liet hem denken aan een lief meisje, lieve meisjes hoorden niet in team rocket. Hij wilde net reageren op haar woorden, toen ze haarzelf voorstelde en hij zijn kaken duidelijk op elkaar klemde bij het horen van de naam. Arceus, van alle mensen die hij vandaag tegen kon komen, was zij het? Voorzichtig opende hij een oog, waarna hij ook het andere opende. Zijn hoofd bonsde toen hij zijn blik moeizaam naar haar liet rollen. "Allison.. Lenier?" Herhaalde hij, waarna hij zijn blik over de dame liet gaan. Ze zag er niet oud uit, helemaal niet zelfs. Hij had haar anders verwacht. Maar schijn kon bedriegen en hij wist dat haar zoete stem een masker was voor wie ze echt was. Ze was namelijk niet zomaar team rocket executive geworden. Een van zijn mondhoeken gleden omhoog. "Excuses mevrouw Lenier," begon hij. "het is gisteren een beetje te gezellig geweest met een paar andere team rocket leden, maar ik voelde me vanmorgen toch wel verplicht om hierheen te komen." Hij moest moeite doen om met zijn handen niet weer naar zijn hoofd toe te gaan. "Je hebt me vast nog niet eerder hier gezien, ik ben over getransporteerd vanuit Johto naar hier." Hij besloot haar niet met U aan te spreken, hij vond U namelijk zo oud klinken.

Haar naam herkende hij en hij liet zijn blik naar haar toe glijden, waarop ze haar mondhoeken omhoog trok in een glimlach, haar blauwe ogen toch ietwat twinkelend uit nieuwsgierigheid. Nee, Allison was niet bitter en verpest. Allison was een jonge vrouw met ambitie, een wat verrot beeld van de wereld, maar een stiekem verlangen naar sociaal contact. Dat ze zich snel aan mensen irriteerde zat dit een beetje in de weg.
De jongeman verontschuldigde zich en begon uit te leggen waarom hij in deze stemming was, waarna hij zei van Johto te komen. “Ah, Johto?” herhaalde ze met een grijnsje. “Daar had ik eigenlijk heen gewild, tot Giovanni met zijn plannen voor Kalos kwam.” Ja, Johto was een hele gave regio en ze had er met alle liefde een keer heen gewild, maar helaas had dat niet gekund. Nee, ze had naar Kalos gemoeten. Een regio die haar niet interesseerde, maar anders was ze nooit zo ver gekomen. “Misschien is het handig je even op te frissen, Wolf?” Ze hief haar wenkbrauwen geamuseerd. Wie weet. Ze was in een goede bui, dus misschien kon hij zich nog wel nuttig bewijzen vandaag.

Haar mondhoeken vervormden zich tot een glimlach en terwijl hij zijn blik nogmaals over haar heen liet gaan fronste hij kort, heel kort. Zijn rode kijkers gleden al snel weer terug om haar aan te kijken. Ze was niet bitter of verpest en zelfs niet oud. Hij had haar ouder verwacht, een stuk ouder. Een TR executive die misschien wel jonger was dan hijzelf, ze had het vast ver geschopt. Giovanni moest haar vast leuk vinden. Misschien waren ze wel vrienden. Ze begon over Johto en een van zijn mondhoeken krulde omhoog tot zijn bekende, scheve glimlach. "Johto is een leuke stad ja, als je er ooit eens naartoe gaat wil ik je best wel een rondleiding geven." Het was duidelijk dat hij zich weer probeerde te herstellen, maar alle bewegingen om hem heen zorgden ervoor dat de hoofdpijn misschien wel tien keer verergerd werd. Hij had in zijn bed moeten blijven. Gewoon niet moeten komen opdagen, om de volgende dag weer fris aan te komen. Nu zou hij daar vast de hele week nog last van hebben, arceus verdomme nog aan toe. De vrouw hief haar wenkbrauwen geamuseerd op toen ze suggereerde dat hij zich misschien even moest opfrissen. Hij rechtte zijn rug en liet zijn blik even door de gang gaan. "Dan zal ik dat maar even doen, mhm?" Zei hij, waarna hij zich uit zijn stoel duwde en even kort naar haar glimlachte. "Ik ben zo weer terug," kwam er voor hoeverre dat kon nonchalant uit. Hij draaide zich om en liep om de hoek naar de WC's. Eenmaal uit het zicht van de vrouw sloeg hij een van zijn handen voor zijn hoofd, zich bedenkend dat hij vast de beste indruk bij zijn executive had gemaakt; een man die zijn limieten niet kent, teveel drinkt en vervolgens met een kater van hier tot kanto naar de basis komt. Hij besloot dat hij maar moest opschieten, want een vrouw zoals Allison liet je niet zomaar lang wachten.

Ze wist het. Het was altijd zo. Mensen probeerden het te verbergen, maar de blikken schoten altijd voor een moment keurend over haar heen. Ze was jong. Erg jong. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze ervan beschuldigd werd het bed met Giovanni gedeeld te hebben om zo hoog te komen. Maar, dat was niet gebeurd. Absoluut niet, zelfs. Ze had Giovanni niet vaak in levende lijve mogen zien en bepaald aantrekkelijk was het niet te noemen. Bovendien zou ze nooit zo laag zinken. Nee, ze was misschien wel met puur toeval hoog gekomen. Ze had zich opgetrokken aan anderen en was als beste uit de strijd gekomen, waardoor ze Elite werd. En nu met de ontwikkelingen in Kalos, had hij een Executive nodig gehad. Aangezien zij met meer kwam dan Marcus ooit had gedaan, was zijn voorkeur bij haar gevallen. Daar waren geen vreemde bed-verhalen aan te pas gekomen.
Johto was een leuke regio en hij wilde haar best een rondleiding geven. De jonge vrouw hief haar wenkbrauwen voor een moment. “Oh?” kwam er geamuseerd uit haar mond, haar ene mondhoek omhoog trekkend. “Daar houd ik je dan misschien wel aan.” Een grijnsje trok over haar gezicht. Nee, ze had niet het idee dat ze toestemming zou krijgen om Kalos te verlaten. Deze regio was een goudmijn voor Giovanni en zij was degene die orde moest houden, moest zorgen voor de leden. Vrije tijd was iets wat zich niet veel meer liet zien, dus ze had meer Top Agents nodig…
Geen grote mond, geen narigheid. Hij ging het doen. Allison hief haar wenkbrauwen voor een moment verbaasd. Vreemd, eigenlijk. Dit zou normaal moeten zijn. De jongeman zei zo weer terug te zijn en ze knikte even. Oh. Ja. Natuurlijk. Zo hoorde het, hmn? Toen hij weg was schudde ze haar hoofd even met een lichte glimlach. Met een kater aankomen op de basis, hmn? Ze kon een lichte grinnik niet onderdrukken. Het was weer eens wat anders.

Al snel stond hij voor de wasbak op de wc en zijn rode kijkers werden even op zijn spiegelbeeld gericht, waarna hij de kraan openzette en het ijskoude water op zijn handen liet vallen om het vervolgens tegen zijn gezicht aan te gooien. Het ijskoude water hielp in ieder geval wat wakkerder te worden, want van slapen werd je ook suf. Hij wreef nog even goed door zijn ogen en over zijn gezicht en droogde zijn gezicht met de handdoek die er hing af. Even haalde hij een hand door zijn haren en keurde hij zichzelf even. Een knoopje van zijn hemd zat verkeerd, waarvoor hij zich wederom vervloekte. Met een vlugge handeling met zijn handen wist hij het goed vast te knopen, waarna hij zijn rug rechtte en zijn hand voor een laatste keer door zijn haren liet wrijven voordat hij de uitgang van de wc weer openmaakte en zijn weg terug maakte richting Allison. Hij moest zeggen dat hij verrast was dat ze er nog zat. Een Team Rocket Executive leek hem niet het soort persoon dat graag wachtte op een of andere grunt om weer erbij te komen zitten. "Is het zo beter?" Grijnsde hij, even lichtjes fronsend. Hij trok even bedenkelijk een wenkbrauw op toen hij haar aankeek. "Vanwaar heb ik de genoegen om in jouw gezelschap te zijn?" Hij was maar een simpele grunt, ze had vast een beters te doen niet waar? Waarom dan die interesse in hem?

Allison was weer een vreemde, zo’n uitzondering op de regel. Ze had wel eens kennis mogen maken met de elite uit andere regio’s en allemaal waren ze hetzelfde. Types zoals de rest van Team Rocket. Bitter, oud en saai. Maar, daar had ze een hekel aan. Ze haatte saai. Orde was goed, maar orde was lang niet altijd saai. Orde was logisch, orde was te handelen. Maar, zonder amusement kwam je nergens. Daar had je er ook nog een paar van binnen Team Rocket. Die enkelingen die erin kwamen, enkel voor de spanning. Mensen met ambitie, met een passie. Zij waren degene die doorstroomden, degene die haar interesse hadden. Niet verbitterd, niet verpest. Wraak werd je dood, wat ook de reden was dat ze Lilium al lang met rust liet, ondanks het feit dat het meisje haar op haar zenuwen gewerkt had. Wraak was bijna nooit slim. Al mocht een beetje angst aanjagen altijd.
De jongen kwam terug en Allison keek hem rustig aan, terwijl hij vroeg of het zo beter was. Zijn volgende woorden deden haar even zuchten en met haar hand door haar lange haren gaan. “Geloof me,” zei ze. “Ik ben liever in het gezelschap van de meest simpele leden dan mijn Eliteleider,” gaf ze met een glimlachje toe. “Bovendien… Ben ik het Team aan het verkennen. Het zou fijn zijn als ik enkelingen ken die aan mijn kant staan, is het niet?” Een echte leider kende haar leden, wist eruit te pikken wie te vertrouwen was en wie niet. Allison wilde dat zijn. Een echte leider. “Dus, vertel eens Wolf… Ben jij ook verbitterd? Saai en gebroken? Of ben je om een andere reden hier gekomen?” Nieuwsgierig was ze zeker.

Zijn blik bleef gefixeerd op het meisje, zelfs toen ze een zucht slaakte en haar hand door haar haren liet gaan, kon hij het niet laten om iedere beweging van haar in zich op te nemen. Het was een gewoonte, dat observeren. Uit haar woorden kon hij halen dat ze het niet zo goed kon vinden met haar Eliteleider en even, heel even, trok hij een wenkbrauw omhoog. Alsof hij zich afvroeg waarom, maar hij besloot er niet verder na te vragen. "Dat klopt," zei hij. Een leider kende haar volgelingen, wist wie ze met haar leven kon vertrouwen en wie niet. De vraag die vervolgens kwam liet hem even fronzen. Bitter? Saai? Gebroken? Hij was geen van allen. "Ik ben hier voor de spanning.. voor het avontuur." Grijnsde hij, weglatend dat hij eigenlijk gewoon een monster was. Een verschrikkelijk monster dat geen hart had voor die arme pokémon. "Bovendien maak ik normale mensen snel bang," Nonchalant plukte even aan de mouw van zijn overhemd. het was de waarheid. Zijn rechte rug en brandende, rode ogen straalden niet alleen een zekere zelfverzekerheid en autoriteit uit, maar ook iets van intimidatie. "En jij Allison? Wat bracht jou naar hier?" Hij trok nieuwsgierig een van zijn wenkbrauwen op, dat wilde hij eigenlijk wel heel graag weten. Ze leek hem niet verbitterd, maar dat kon allemaal een masker zijn.

Hij was hier voor de spanning, voor het avontuur. En hij maakte mensen snel bang. Allison hief een wenkbrauw op. “Jij?” vroeg ze licht verbaasd, haar blik keurend over de jongeman heen laten glijdend. “Eng zou ik je niet noemen,” merkte ze met een lichte frons op. Nee, eng was… anders. Dit was meer de manier dat iemand licht intimiderend over zou komen. Als hij in een serie zou spelen, zou hij de badguy zijn waar alle fangirls voor vielen. Zo’n type. Waar je stiekem toch een beetje aantrekkingskracht voor voelde, ondanks het feit dat je wist dat hij super slecht voor je was. Maar eng…? Nee. Dat kon natuurlijk ook aan haar liggen, want ze vond maar weinig eng.
Toen haar werd gevraagd wat haar hier bracht, glimlachte ze. “In eerste instantie hetzelfde. Het leven was mij te… saai.” Haar wenkbrauwen trokken wat omhoog en onbewust vormde zich eren lichte glimlach op haar gezicht terwijl ze sprak over haar verleden met Team Rocket, zelfs al was het in gigantische lijnen. “Ik wilde meer en ik vond meer bij Team Rocket, al is het allang geen spelletje meer. Het doel ligt dieper dan dat,” legde ze uit, benieuwd of hij er wat vanaf zou weten. Grunts werden er niet echt over ingelicht, pas als ze doorstroomden. Nu was het ook niet lastig om een Agent te worden (ze mocht iemand zelfs Agent maken als het haar gewoon beviel), maar de Agents wisten toch al net iets meer. Over hoe Team Rocket orde wilde, dat de Grunts de angst aanjoegen die ooit zouden leiden tot zoveel angst, dat men in Giovanni’s armen zou vallen. Dan zou orde geschapen kunnen worden. Maar, eerst moest het absolute dal bereikt worden.

Ze leek verbaasd te zijn dat mensen hem eng vonden, maar hij was er helemaal zeker van dat dat de mening was van menig ander persoon. Zij behoorde dan ook niet tot de categorie 'normaal'. De normale, saaie mensen die dachten dat ze iets heel speciaals waren, maar eigenlijk net zo ordinair waren als de rest. Ze moest de mensen eens zien als hij ze tegenkwam midden in de nacht. Dat ene meisje met haar capuchon had hem met haar grote blauwe ogen aangestaard, totdat hij haar zover had gekregen hem iets te geven. Al was het iets anders geweest dan hij verwacht had. Een zoen, uit het niets. "Mhm, klinkt serieus." Zei hij, zijn wenkbrauwen even ophalend. "Mind telling me about that?" Zei hij, grijnzend. Een deel van het verhaal kende hij vast al, maar Giovanni kennende had hij alweer een ander plan dat hij wilde uitvoeren. Een groter plan. Zoals het in bezit nemen van een Kalos. Misschien als hij er wat meer over wist, hij een steentje bij kon dragen.

Killian merkte op dat het serieus was en vroeg of Allison hem erover wilde vertellen. Ze keek hem voor een moment aan, duidelijk keurend. Alsof ze in haar hoofd een lijstje afging, beslissend of hij haar moeite waard was. Uiteindelijk hief ze haar wenkbrauwen toch en stond ze langzaam op, haar witte jurkje even afkloppend, voor ze hem met een lichte glimlach aankeek. Dit was wat ze miste aan de meeste leden. Nieuwsgierigheid. Nieuwsgierige mensen waren de toekomst. Net als luie mensen, overigens. Als ze iets gedaan wilde hebben, zou ze een lui persoon eraan zetten. Die zou de makkelijkste manier vinden om het gedaan te krijgen, immers.
“Natuurlijk. Laten we dit in mijn lab bespreken,” sprak ze. Haar lab. De verdieping helemaal beneden, gesloten met een pas die enkel de Top Agents en hoger hadden. af en toe liet ze er iemand naar binnen, testend of die fascinatie er nog steeds was. Ze liet hen zien in hoe verre alles beneden in zijn werking ging. Het was immers geen geheim voor de grunts, het was slechts… Iets wat ze alleen liet zien als ze dacht dat iemand het waard was. Ze hoopte het niet verkeerd te hebben met deze Killian.

Voor een moment bleef het stil tussen de twee en leek de zwartharige TR Executive even te keuren of ze het hem wel of niet zou vertellen. Of hij haar tijd waard was. Hij haalde lichtjes zijn wenkbrauwen op en staarde haar in volle rust aan. Hij was namelijk niet zo bang voor keuringen, want als er iets was waar de jongen zeker over was dan was het hemzelf wel. Hij mocht er best wezen en mensen zoals Allison konden hem gemakkelijk in hun vertrouwen nemen. Uiteindelijk stond ze op en zei ze dat ze dit in haar lab konden bespreken. Koeltjes knikte hij, waarna hij zelf ook opstond en een van zijn handen even door zijn haar liet glijden. "Goed," zei hij, om zijn blik vervolgens even weer over haar heen te laten glijden. Hij kon het niet laten, op de een of andere manier fascineerde de vrouw hem. Ze was anders dan de meesten vrouwen, sterker en zelfstandiger. Dat had Giovanni vast ook in haar gezien, want hij had voor een groot deel de last van het team op haar schouders gelegd.