Here I am |Allison

<sub>Het was enkele minuten geleden dat Floyd het berichtje van Allison had aangekregen. Misschien dat het een kwartier geleden was, of nog net iets langer dan dat. Korter kon ook. Hoe dan ook was de zwart harige toch gestopt bij een koffietent om daar eerst nog een koffie te bestellen. Hij moest dan wel snel zijn, maar het was sowieso niet zijn sterkste punt om snel te zijn. Of op tijd te komen. Met de beker koffie in zijn handen ging hij uiteindelijk toch de basis binnen, recht naar het kantoor van Allison. Nog steeds was hij zich niet aan het haasten, niet dat het ging, hij kon een lift niet sneller laten gaan dan het ding kon.
Bij het kantoor aangekomen opende hij gewoon weer de deur. Met de deur wagenwijd open keek hij even bedenkelijk voor zich uit om de deur terug te sluiten. Mensen vonden het niet leuk als je gewoon binnen gaat, daar was Floyd al achter gekomen. Daarom had de jongeman de deur weer gesloten en klopte hij dan enkele keren op de deur. Die keer wel wachtend tot hij toestemming kreeg om binnen te mogen.

OOC: and Allison</sub>

Allison zuchtte een keer, terwijl ze het scherm van haar Holocaster uitklikte en het ding met een smak op haar bureau neer liet komen. Verdomme. Ze wist dat het nodig was, maar ze had hier zo geen zin in. Even streek ze met haar hand door haar lange haren, een blik werpend op de Lucario die in de hoek van de kamer zat, haar rug tegen de muur en kop naar beneden gericht. Eén knie had ze omhoog en daar steunde ze eén elleboog op. De Lucario viel in de schaduwen verder niet op, maar het gaf Allison tot zekere hoogte een tevreden gevoel dat het wezen erbij was. Het hielp toch wel.
Toen er op de deur geklopt werd, snoof Allison even tevreden. Zo, zo? Had hij geleerd van de vorige keer? Haar ene mondhoek trok toch geamuseerd omhoog. “Kom binnen,” sprak ze kalmpjes. Ja, ze herinnerde zich nog hoe het de laatste keer was gegaan dat Floyd in dit kantoor kwam. Ze was benieuwd hoe het dit keer gaan zou.

_{Ach, het kon nooit geen kwaad om eens te laten zien dat je wel manieren kon hebben. Het gaf anderen soms goede moed. Hoe lang die goede manieren van Floyd bleven duren was nog een raadsel. Hij wachten in ieder geval tot hij toestemming kreeg om binnen te komen voor dat hij effectief de deur opende en binnen kwam. ‘Een goede dag,’ sprak Floyd terwijl dat hij binnen kwam. De deur duwde hij achter zich terug dicht maar net iets te hard waardoor een zachte ‘boenk’ te horen was toen de deur in het slot viel. Niet alles kon perfect gaan. Hij nam maar plaats op één van de stoelen die voor Allison haar bureau stonden en nam eerst een slok van de koffie die hij bij zich had voor dat hij begon met spreken. ‘Dus je wilde me zien?’ vroeg hij waarna hij nog enkele slokken nam, zijn blik bleef wel heel de tijd gericht op de jonge vrouw die aan de andere kant van het bureau zat.}

Hij opende de deur en Allison keek de jongeman onmiddellijk aan. Een lichte glimlach sierde haar gelaat, haar blauwe ogen licht twinkelend van plezier. Sinds haar recente promotie had ze zoveel macht in handen dat ze veel meer kon hebben, simpelweg omdat ze alles toch naar haar hand kon zetten. Hij begroette haar redelijk beleefd en klapte de deur wat te hard dicht, waardoor ze voor een moment haar kaken op elkaar klemde, maar ze zuchtte de irritatie snel genoeg weg en keek toe hoe hij plaatsnam op een stoel, benieuwd naar wat ze van hem wilde. Ze leunde wat naar voren, haar ellebogen op het bureau steunend en licht omhoog komend uit haar stoel. “Ik wilde je vragen of je zin hebt in een etentje,” sprak ze rustig, haar stem serieus. Gelukkig faalde ze al snel genoeg en liet ze zich terug in haar stoel vallen, even wat aan haar nagel frunnikend. “Nee. Vertel eens, Floyd. Hoe gaat het?”

_{Een frons verscheen op Floyd zijn gezicht wanneer de andere vroeg of hij zin had in een etentje. Eerst reageerde hij er niet op. Nam een slok van zijn drinken en hij keek Allison enkel aan. Als ze het effectief meende, dan moest hij sowieso betalen, mooi niet dat hij dat deed. ‘Dan moet ik je helaas teleurstellen, ik heb al gegeten.’ Ze had serieus geklonken toen ze het eerst had gezegd, maar Floyd kon niet geloven dat ze het ook echt meenden. Dat bevestigde uiteindelijk al snel. ‘Wel goed eigenlijk, geen problemen meer gehad dus leven is goed. Kan niet beter,’ zei Floyd, maar hij keek Allison wat vreemd aan. Hij had dan ook geen flauw idee waar dat ze heen wilde met het gesprek. ‘Hoe gaat het met jou?’ Waarom ook niet, hij kon de vraag net zo goed terug stellen.}

Floyd leek even te twijfelen en hij zei haar teleur te moeten stellen, omdat hij al gegeten had. “Spijtig,” kwam er geamuseerd uit haar mond, al landde ze al gauw terug op haar stoel om de volgende vraag te stellen, welke hij rustig beantwoordde en haar dezelfde vraag stelde. “Goed, prima,” zei ze kalm. “Wat heb je met je haar gedaan? Dat lange was het enige leuke aan je,” verzuchtte ze. Yep, dat was dus de grote Rocket Executive. Een jong grietje dat zich druk maakte over kapsels. Maar, al met al deed ze het aardig goed, dus daar moest men maar mee leven. “Maar goed, ik heb je niet hierheen gebracht om te klagen over je nieuwe kapsel,” besloot ze uiteindelijk toe te geven. Nee, dan had ze bozer geklonken. “Ik heb je hulp nodig.”

_{Floyd bracht letterlijk zijn hand even door zijn haar zodra dat Allison erover vroeg. Opzettelijk natuurlijk. ‘Ik wilde wat frisser nu dat het warmer wordt,’ zei hij. Het was niet helemaal gelogen, want hij had dik haar en als het lang was dan was het zeer warm. In de winter was dat goed maar in de zomer net wat minder. Wanneer ze over hulp begon legde Floyd zijn koffie aan de kant, keek de vrouw vol verbazing aan. ‘Wacht, hoor ik dat nu goed?’ vroeg hij voor de zekerheid. Onbewust was hij al rechter gaan zitten. ‘Je vraagt hulp aan mij? Zeker dat je me niet verward met iemand anders?’ Floyd wist maar al te goed dat Allison niet zijn beste vriendin was, en dat vast ook nooit zou worden, dus het was ergens moeilijk te geloven dat ze echt naar hem kwam voor hulp. ‘Maar goed, waar heb je mijn hulp bij nodig?’}

Hij wilde wat frisser nu het warmer werd en Allison kneep haar mondhoek samen, duidelijk ontevreden, terwijl een kleine snuif uit haar neus kwam. Ze sprak geen woord meer erover, maar haar kop zei genoeg. Ze was niet blij. Al snel schoot het onderwerp echter om en Floyd leek oprecht verbaasd dat ze hem om hulp vroeg. Hij vroeg of hij het goed hoorde, of ze hem niet verwarde, voor hij uiteindelijk toch maar vroeg waar ze precies hulp bij nodig had. De jonge vrouw stond op en liep naar de jongen toe, om zich met een klein hupsje voor hem op het bureau neer te zetten, haar handen naast haar heupen zettend en hem met een glimlach aankijkend. Ze zat hoger dan hij, dus keek ze automatisch op hem neer tenzij hij op zou staan. “Natuurlijk bedoel ik jou,” sprak ze rustig. “Al ben je een absolute druiloor, een Seedot en zou ik soms het liefste een pen door je keel naar binnen werken,” begon ze onschuldig, “ben je wel één van mijn sterkste leden. Ik denk dat ik maar moet accepteren dat je nuttiger bent dan je eruit ziet.” Haar ene mondhoek trok omhoog in een glimlach. “En misschien ben je dus wel het meest geschikt om een Agent te worden.”

_{Allison zij niks meer over zijn haar, maar in plaats daarvan stond ze op om nadien plaats te nemen voor hem op het bureau. Om er zeker van te zijn dat zijn koffie niet op de grond zou vallen nam hij de beker terug in zijn handen. Het ging hem er niet zo zeer om dat de vloer vies zou worden, maar wel dat het verspilling zou zijn als het zou vallen.
Terwijl dat de andere weer begon te spreken werd de zwart harige gedwongen om omhoog te kijken, allemaal omdat Allison op het bureau was gaan zitten. Floyd moest gewoon vragen of ze de juiste persoon had opgeroepen. Je wist maar nooit dat ze toch een fout gemaakt had. Wat ze wist te zeggen had hem echter toch aangenaam verrast. Niet alleen gaf ze hem complimentjes, dat wel op haar eigen manier, maar ze begon ook over een rang verhoging. ‘Dat moeten de aardigste woorden zijn die ik ooit uit je mond heb horen komen,’ waren de eerste woorden van Floyd. De rest was hij even aan het verwerken. ‘Maar ik zou die rang zeer graag willen aannemen, ik ben er zeker van dat je daar geen spijt van zou krijgen.’ Al was vreugde geen emotie die hard van de jonge man was af te lezen was hij wel blij. Hij zou het zeker niet erg vinden om eindelijk van de titel grunt af te zijn.}

Ze had verwacht dat hij op zou staan, dat hij toch weer op haar neerkijken zou. Maar, dit deed hij niet. Ergens vroeg Allison zich af of hij het geleerd zou hebben, of deze jongeman eindelijk begreep hoe het in elkaar stak. Ze kenden elkaar al langer dan vandaag en klikten niet enorm, maar Allison wist dat hij een enorm goed lid was en dat ze haar persoonlijke irritaties jegens hem dit niet in de weg kon laten staan. Nee, hij was iemand die het ver kon schoppen, mits hij zich iets in zou dimmen. Misschien, heel misschien, zouden die irritaties dan ook ooit nog een zakken.
Hij vertelde haar dat ze geen spijt zou krijgen en Allison trok haar mondhoek lichtjes op. “Die woorden werden mij ook verteld door Marcus en meer spijt dan dat heb ik nooit gehad,” zei ze kalm, alsof het iets was om van de daken te schreeuwen. Maar, het was binnen Team Rocket geen geheim dat het tweetal elkaar niet zag zitten. “Ik hoop dat je die woorden naleeft.” Ja, ze hoopte oprecht dat Floyd iets in zou dimmen. Heel misschien kon ze hem dan nog wel oprecht waarderen. “Maar, ik neem aan dat je al flink door Lumiose hebt gepatrouilleerd, hebt gezien dat de mensen toch nog vaak de avondklok negeren,” sprak ze rustig. “Als Agent… Heb je de leiding over de Grunts. Houd je in, wees niet achterlijk, maar… Je mag ze een opdracht geven, ze nut geven binnen het team.” Zij had immers geen tijd om elke individuele Grunt te bekijken.

_{Een zachte grinnik kwam toch van Floyd vandaan toen dat Allison begon over Marcus, niet dat die hard te horen was. De twee kwamen echt niet overeen, misschien was hun relatie nog erger dan die van Floyd en Allison. ‘Maar Marcus is op dat vlak een speciaal geval,’ hij had ook al een hele ontmoeting gehad met de andere Elite Leider. Het ging toen nog over de twee druktemakers van Kalos, maar van hen hadden ze gelukkig al een tijd niks meer gehoord. Dat het ook maar zo mocht blijven.
‘Ik ben een man van mijn woord,’ sprak Floyd eerlijk om een sip te nemen van zij koffie nadien. Niet het juiste moment. ‘Meestal,’ vervolgde hij nadien nog. Meestal beloofde hij enkel iets wanneer dat hij het ook na kon leven. Daarom dat hij ook zo weinig beloftes maakten.
Instemmend geknik kwam van Floyd zijn kant toen het ging over de mensen die na de avondklok nog op straat kwamen. ‘Te vaak,’ mompelde hij zacht. Het was haast vervelend hoeveel mensen dachten dat ze meer waard waren dan de rest en toch over straat dachten te wandelen wanneer het niet meer mocht. ‘Ik zal zien dat die idi- dat ze onze tijd niet verdoen en dat ze doen wat ze moeten doen.’ Floyd moest van de meeste andere collega’s niet veel hebben. Eigenlijk moest hij van de meeste mensen niets weten. Floyd had echter nog juist zijn collega’s geen idioten genoemd.
‘Maar zijn er nog verdere problemen, of gaat het echt om de mensen die de avondklok negeren?’}

Maar, Marcus was op dat vlak sowieso een speciaal geval. Allison was in eerste instantie wat verbaasd geweest op de grinnik van Floyd. Erg veel leek hij zijn emoties immers niet te tonen, maar zijn woorden brachten meer duidelijkheid. Hij had Marcus dus al eens mogen ontmoeten. Nou, daar mocht ‘ie blij mee zijn. Niet, dus. “Nogal, ja,” stemde ze in. Eén van de weinige dingen waar ze zeker van was het met Floyd eens te zijn.
Floyd was een man van zijn woord. Meestal. Allison’s mondhoek trok even wat opzij, terwijl ze zich afvroeg of het nodig was hem te waarschuwen, duidelijk te maken dat elke promotie meer verantwoordelijkheid bracht en dat het verpesten hiervan hem veel schade kon leveren. Maar, ze besloot te zwijgen. Hopelijk begreep hij dit zelf.
Floyd sprak en vroeg uiteindelijk of er meer problemen waren. Allison hief haar schouders even kort. “Ik heb het idee dat de meesten niet begrijpen dat Team Rocket meer is dan een groepje dieven. Dat er meer speelt,” sprak ze. “En dat is goed - maar ik wil weten wie nuttig zijn, wie… Mijn aandacht waardig zijn.” En dat waren dus normaal gezien de mensen die een rang omhoog gingen. De mensen die de aandacht waard waren.

_{Floyd had niks tegen Marcus. Het was één van de weinige mensen waar hij toch wel respect voor had en die hij kon uitstaan. De oudere man haalde niet het bloed van onder zijn nagels vandaan. Nog niet, misschien dat het nog kon veranderen maar de man had het nog niet bij hem verpest. Hoelang het zou duren stond enkel nog niet vast.
De jongeman werd weer uit zijn gedachten gehaald door Allison die weer begon te praten, en daarmee ook antwoord gaf op zijn vraag. Aan de woorden van Allison te horen moest hij sociaal gaan doen met de rest, allemaal om te weten te komen wie het waard was en wie niet. Ach ja, sowieso moest hij meerdere mensen maar eens een kans geven. Misschien dat hij eindelijk wat vrienden zou kunnen maken...al was dat wat te hoog gegrepen. ‘Komt in orde,’ sprak hij in de plaats daarvan. ‘Ik zal zien of er wat bruikbaars tussen zit,’ zei Floyd nog waarna dat hij eindelijk eens een keer recht stond. Hierdoor kwam hij weer terug boven Allison uit.}

Floyd zei dat het in orde zou komen en dat hij wel zou zien of er iets bruikbaars tussen zat. Allison volgde zijn blik terwijl hij op stond, nu naar hem op moeten kijkend. Hij was sowieso een stuk langer dan zij, dus als ze zou gaan staan zou het niet helpen. Hij zou wat dat betrof altijd wat op haar neer blijven kijken. De meesten deden dat. Vervelend, eigenlijk. Een zuchtje verliet haar mond en ze ging even met haar hand door haar lange haren. “En dan heb ik nog iets,” zei ze rustig. “Het… Zou handig zijn als er meer is waar je mee helpen kan. Dus, zoek naar iets waar je goed in bent. Help me eens met een experiment, of vind iets anders waar jouw talent ligt,” sprak ze. Top Agent was immers de volgende rang en Allison was benieuwd naar het speciale doel dat Floyd binnen het team zou hebben. “Daar ben ik benieuwd naar.” Ja, ze was in alle eerlijkheid best nieuwsgierig. Het idee dat ze samen zou moeten werken met Floyd stoorde haar nog altijd, omdat hij haar op manieren irriteerde zoals geen ander dat kon. Maar, het team ging voor.

_{De zaken bleven maar komen, maar Floyd liet haar rustig praten. Tot hiertoe was alles wat Allison gezegd had al belangrijk geweest, dus kon hij maar beter luisteren naar wat ze te zeggen had. Een wenkbrauw schoot enkel een tikkeltje omhoog. ‘Helpen met een experiment he?’ begon hij. Tot in het heden was hij nog nooit in het laboratorium geweest omdat hij daar toch niks te zoeken had. ‘Zoals dat één waar ik niks van mocht weten? Waarvan je dat mapje naar me toe had gegooid?’ Ho nee, hij was dat zeker nog niet vergeten. Zaken als dat verlieten de jongeman zijn geheugen niet snel. Niet dat hij er heel veel over wist, maar iets was nog steeds beter dan niks. ‘Maar je bent niet de enige,’ zei Floyd. Hij moest toegeven dat hij zelf ook benieuwd was waar hij ergens zou eindigen. De tijd van gewoon ronddwalen was in ieder geval gedaan.}