Here I am |Allison

Floyd leek verbaasd ver het feit dat ze opperde dat hij mee kon helpen aan een experiment. Zijn volgende woorden verklaarden zijn verbazing en Allison keek eventjes weg. Oeps. Dat was ook nog eens gebeurd, natuurlijk. Dat was ze heus niet helemaal bewust vergeten. Ze zuchtte dan ook een keer, voor ze weer omhoog keek naar de jongen. “Ja, die ja,” zei ze rustig. “Er speelt wel meer binnen het team dan simpele diefstalletjes,” zei ze met een lichte glimlach. Nee, als dat het enige was, dan was ze waarschijnlijk ergens afgehaakt. Ze leunde wat naar achteren en veegde een pluk haar weg uit haar gezicht. “Het is allemaal alleen nodig voor het geld.” Zonder geld kwam je nergens in de wereld van tegenwoordig.
Floyd zei dat ze niet de enige was en ze glimlachte lichtjes. “Aangezien Marcus geen talenten bezit, kan je ‘t altijd even melden als je iets nodig hebt. Ik heb liever dat je er snel achter komt: dan kan je jezelf nuttig maken,” besloot ze te zeggen. Duidelijk zat.

_{Floyd had niet anders kunnen doen dan beginnen over de map van een hele tijd geleden. Het was nog steeds iets dat werkelijk zijn interesse had weten te krijgen, en Allison had het toen niet al te leuk gevonden. ‘Dat was me ook al opgevallen,’ antwoordde hij. Wat er in die map stond kwam niet echt overeen met simpele diefstalletjes. Allison zei wel dat het allemaal om het geld draaide, en dat was tegenwoordig inderdaad alles waar het om ging. Zonder geld kon je niks was je niks. Floyd had niet veel, maar hij leefde dan ook op het geld van andere mensen.
‘Blij te horen dat je nog steeds denkt dat ik wel talent heb,’ zei Floyd. Iedereen was wel goed in iets en iedereen had een talent, overal in falen en niks goed doen was ook een talent. Weliswaar een slecht talent maar het was een talent. ‘Van zodra ik het weet zal jij de eerste zijn die ervan hoort,’ beloofde Floyd. Zoveel beloftes op één dag, hij ging nog een record verbreken.}

“Ik zou niet te ver gaan,” merkte Allison rustig op toen de jongeman opmerkte dat hij blij was om te horen dat ze van mening was dat hij nog enig talent had. Zo ver wilde ze niet meteen gaan. Er was een kans dat, heel misschien, hij toch wel ergens goed in was. Hoe je het ook wendde of keerde, hij was goed in het bloed onder haar nagels vandaan trekken en misschien kwam dat talent nog wel ergens van pas. En anders was het pech hebben. De donkerharige zei dat ze het zou horen zodra hij het wist en Allison streek even met haar hand door haar lange haren. “Klinkt als een deal,” sprak ze. “Dan verwacht ik nog van je te horen.” Voor haar part was het gesprek daarmee beëindigd. Het was immers niet zo dat ze voor zou stellen even gezellig koffie te gaan drinken met Floyd. Er moest heel veel gebeuren voor ze dat voor haar plezier zou gaan doen.