Order delivery

Het was de eerste keer dat hij hier naar binnen stapte, maar om nou te zeggen dat hij zich hier zo welkom voelde. Er gebeurde hier dingen waar hij liever geen weet van had, daar was Raven zich maar al teveel bewust van terwijl hij door de hal langs de vele starende blikken liep. Hij was waarschijnlijk het gespreksonderwerp van de dag, of niemand had nog wat over hem en zijn Lucario gehoord en keken wantrouwend op bij het zien van een nieuw gezicht. Er kwamen altijd nieuwe rekruten bij, maar het was niet elke dag dat je een blinde jongen door deze gangen zag lopen. Raven had geen tijd voor die onzin. Hij hield zijn gezicht strak voor zich uit en liep regelrecht door naar het kantoor van Allison. Hij trok meteen de deur open, zonder te weten het risico te lopen een schaar naar zijn kop te krijgen. Binnen stapte hij op haar bureau af en plaatste hij met een ruw gebaar de twee pokeballs voor haar neus. Uw order is afgeleverd mevrouw.

Allison greep onmiddellijk naar de schaar op haar bureau toen haar deur zich opende, maar liet deze zakken toen ze zag dat het Raven was. Al kon ze zijn - vooral saaie - gezelschap ook niet waarderen, had ze hem recent op een missie gestuurd en leek hij het te hebben gehaald. Twee Pokémon waren ontsnapt en ze wilde hen graag terug. Heel graag, zelfs. “Welke is van de Zweilous?” vroeg ze rustig, haar wenkbrauwen heffend. Het was immers de Zweilous die ze graag hebben wilde, de Deino maakte haar niet heel veel uit. Die eh… Was er gewoon bij gekomen, eigenlijk. Ze fronste eventjes, starend naar de twee balls op haar bureau. Ja, ze had haar team gevraagd om het maximale uit de twee te halen, maar zodra de Zweilous was geëvolueerd ging het mis. Nu zou ze haar zelf sterker maken. Het mannetje had een lagere potentie, minder waarde.

Ze vroeg meteen welke van de Zweilous was, het beest waar ze het meeste interesse in had. Het monster had hem ten slotte bijna de kop gekost. Het was dan ook een hele prestatie als je hier wist te ontsnappen. Raven wou dat hij hetzelfde kon doen, maar helaas was zijn situatie niet zo makkelijk op te lossen. Hij gaf zwijgend een knikje naar de bal die het dichtst naar der toe was gerold. "Moet je ze niet allebei hebben dan?" merkte hij fronsend op. Dat had ze hem wel even van te voren mogen zeggen. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en draaide zijn gezicht gefrustreerd van haar weg, duidelijk van plan hier weer zo snel mogelijk weg te lopen als dit kon. Niet dat hij dacht dat ze hem zo makkelijk weer zou laten vertrekken. Hij was haar dienaar nu, en waarschijnlijk had ze nog veel meer van dit soort leuke taken in gedachten. Hoe eerder hij zou accepteren dat hij haar vuile werk nu mocht opknappen, hoe makkelijker het zou gaan.