An important delivery

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven liep met stevige passen richting de plek waar ze had afgesproken om de lading Capture Styler onderdelen op te halen. Er waren een aantal mensen zo vriendelijk geweest haar rit naar het vliegveld vlakbij Ambrette town te versnellen, maar de terugweg zou haar wel even kosten. Ze had al besloten dat ze liever een tent op zou zetten in de bossen dan overnachten in een pokémon center en dus had ze de juiste spullen bij zich. Caius was al uit zijn pokéball en stapte naast haar mee. Ze had een een mooie tas gekocht die ze over zijn rug kon leggen, waar ze de onderdelen in kon bewaren, vandaar ook dat hij al klaar stond om die te dragen. Bij het zien van een man die een aantal pakketjes naast zich had staan snelde ze die richting op. Het was een kort gesprek, waarbij ze zich even kort moest identificeren, waarna ze de spullen mee kreeg. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat iedereen ze zomaar mee kon krijgen. Ze stopte de pakketjes in de tassen die langs Caius zijn beide zijen hingen en klom vervolgens op zijn rug om aan haar tocht te beginnen. Ze had mazzel dat hij er was en dat hij zo groot was dat ze op hem kon rijden.

Aangezien het nog niet heel lang herfst was, viel de kou wel mee. Bovendien waren er slechts een paar witte wolkjes te zien aan de verder blauwe hemel. De zon scheen fel op haar zwarte jas en zorgde voor een aangename warmte. Al met al was er geen betere omstandigheid voor een ritje op haar Zebstrika en dat was mooi ook, want ze hadden nog wel eventjes te gaan. Achter haar klonk nog af en toe het geluid van een vliegtuig dat opsteeg of daalde, voor haar lege velden waar enkel het geluid van de wind, het ritselende gras en een overvliegende vogel te horen was. Het regelmatige geluid van Caius zijn hoeven die tegen de grond kwamen had een soort rustgevende werking. Na een tijdje spoorde ze hem echter aan om een stukje te galopperen, zodat ze er geen dagen over zouden doen. Zo over de open velden razen was iets dat ze al een tijdje niet meer gedaan had en het voelde geweldig. Net alsof alles voor een moment met de wind van je af waaide. Geen zorgen, niets.

De werkelijkheid wacht echter veel grimmiger dan dat. Er was genoeg om momenteel zorgen over te hebben. Niet alleen in haar persoonlijke leven, maar ook over het algemeen. Lumiose was nog steeds in bezit van Team Rocket en de dreiging van de bende bleef niet enkel daar. Dat incident met de Taurossen was niet het enige dat mis ging en ook zeker niet het laatste. Er was een reden dat ze een Ranger voor de onderdelen van de Capture Stylers hadden gestuurd en niet een gewone alledaagse koerier. Dat hadden ze niet hoeven uit te spreken, het was makkelijk aan te voelen wat erachter lag. Toch had het geen zin om er constant mee bezig te zijn. Zolang ze maar haar best bleef doen voor de Academy. Als ze sterk genoeg werd dan kon ze wat betekenen wanneer het erop aan kwam. Niet zoals de vorige keer, zoals toen op de Lumiose Badlands. Het maakte haar nog altijd kwaad als ze eraan dacht. Hoe nonchalant Allison haar pokémon had gebruikt als middel om Luca te krijgen. Hoe weinig ze eraan had kunnen doen en hoe weinig indruk ze eigenlijk maakte tegenover TR. En dan nog het feit dat haar ouders misschien weg waren door die organisatie. Dat het hen keer op keer lukte om dingen van haar af te nemen zonder dat ze er wat aan kon doen. Een keer zou dat stoppen, maar tot die tijd was niets zeker.

Seven hield Caius in, waardoor deze terugviel in een rustige stap en vervolgens helemaal stil kwam te staan. Intussen hadden ze de velden achter zich gelaten en maakte het open landschap plaats voor redelijk open bos en beginnende bergen. Een perfect moment om even te stoppen. Naast hen kabbelde een beek en stonden een aantal boomstronken waar een tijdje terug een paar bomen gekapt waren. Ze gleed soepel van Caius’ rug en liet hem vervolgens los zodat hij wat kon drinken. Sinds hij die omslag had gemaakt waar hij haar niet meer dwars zat in alles wat ze maar probeerde, was hij onafscheidelijk van haar wanneer ze hem uit zijn pokéball had. Waar hij haar eerder nog van een heuvel had gegooid, was hij nu eerder degene die haar beschermde in geval van gevaar. Alsof hij had afgesproken met Sewaddle dat haar absoluut niks mocht gebeuren. Wellicht voelde hij aan dat ze al genoeg aan haar hoofd had en al genoeg verloren was. In ieder geval had ze er een nieuwe vriend bij, want vriendschappen sluiten met pokémon was zoveel makkelijker dan met mensen. Tenzij ze gestolen werden wist ze dat ze hen niet kwijt zou raken en ze zou zich geen tweede keer laten bestelen. Seven pakte wat eten uit haar tas en nam plaats op een van de boomstronken. De zon stond nog altijd hoog aan de hemel. Het zat haar mee dat ze vroeg was vertrokken, want het duurde nu nog wel even voor het echt donker zou zijn.
Ze klikte een pokéball van haar riem en liet Sewaddle eruit. De pokémon was niet erg groot en zou gemakkelijk op haar schouder kunnen zitten tijdens de rit. Hij leek al door te hebben wat het plan was en nam plaats, terwijl hij zijn pootjes in plakkerig web hulde zodat hij met zekerheid op haar schouder zou blijven zitten. Seven stond op en pakte haar spullen weer in, waarna ze terug op Caius zijn rug klom. Die leek er weer helemaal klaar voor te zijn en begon meteen te stappen eens ze goed op haar plaats zat. Zijn hoeven kletterde op de stenen die in de beek lagen toen ze het ondiepe water overstaken. Ze stuurde hem richting het pad dat het bos in liep. Het was sneller om op de paden te blijven, aangezien de weg anders nog wel eens behoorlijk onbegaanbaar kon worden. Er stak een frisse wind op, maar al met al was het niet koud te noemen. Caius sprong aan in een draf, waardoor de bomen op sneller tempo aan hen voorbij schoten. Zonder hem was ze nooit zo snel geweest, maar gelukkig schoot het op zo.

De wolken boven haar begonnen steeds onheilspellender vorm en kleur aan te nemen. Zeker onder de nog redelijk dichte boomtoppen werd het al snel donkerder zonder dat de nacht aangebroken was. Het duurde dan ook niet lang voor de eerste flits het woud oplichtte, gevolgd door een harde donderklap. Haar omgeving viel stil, alsof alles met ingehouden adem afwachtte wanneer de volgende klap zou komen. De stilte werd echter verbroken voor de donder opnieuw kon weerklinken, ditmaal door het geruis van de neerkletterende regen die plots uit de lucht kwam storten. Seven spoorde Caius aan om harder te lopen, waardoor hij aansprong in een snelle galop. Als ze het zich goed kon herinneren dan was er hier niet ver vandaan een plaats waar ze konden overnachten, speciaal voor reizigers als zij die anders in het bos zouden stranden. Sewaddle had zijn blad om zich heen geslagen tegen de dikke regendruppels die op hen neer vielen. Waarschijnlijk zouden ze allemaal doorweekt waren eens ze de slaapplaats hadden gevonden, maar hoe sneller uit deze storm hoe beter. Caius leek van de donder in de lucht te genieten, want af en toe flikkerde een vonk afkomstig van zijn manen. Zijn hoeven haast even harde klappen makend als de wolken boven hen dat konden doen.

Seven voelde zich van de Zebstrika zijn rug glijden toen deze plots afremde en een snelle beweging naar rechts maakte. Ze klapte gelijk met de tak die door de wind was losgerukt op de drassige bosgrond en rolde een stukje door vanwege de vaart die er in haar val had gezeten. Sewaddle wist zich vast te houden, terwijl zijn trainer zich met een lichte frons en de pijn negerend ophief uit de modder. De jonge vrouw veegde haar doorweekte haar uit haar gezicht en liep ietwat wankel weer naar Caius toe, die intussen stil stond en haar scherp in de gaten hield alsof hij checkte of ze niet wat mankeerde. Zonder aarzeling hief ze zichzelf weer op zijn rug, om hem direct de sporen te geven nadat ze kort naar haar schouder had gekeken om te zien of Sewaddle daar nog zat. Hoewel er al geen droog plekje meer te redden viel, wilde ze toch zo snel mogelijk weg uit de regen om te voorkomen dat het te koud zou worden. Bovendien begon de lucht nog donkerder te kleuren, wat aangaf dat het niet meer slechts aan de wolken lag dat het pad voor haar steeds duisterder begon te worden.

Er gleed een opgeluchte zucht over haar lippen toen haar ogen op een paar lichtjes in de duisternis vielen. Ergens achter de bomen verderop stond duidelijk een huis aan de kant van de weg. Ze liet Caius zijn pas nog voor een laatste moment versnellen, waarna ze stilhield voor de ingang. Zonder aarzeling gleed ze van zijn rug en haalde de tassen van hem af om hem vervolgens terug te roepen in zijn pokéball, zodat hij daar kon uitrusten. Seven duwde de deur open en stapte naar binnen. Één blik om zich heen en ze wist dat ze op een goed adres was. Het was misschien een klein hotel, maar het zag er knus uit en de mensen die er nog beneden zaten maakte een vriendelijke indruk. De eigenaar kwam al op haar af met een schone handdoek bij en bood haar gelijk een kamer en een maaltijd aan voor een niet al te dure prijs. Het feit dat ze meestal op de Academy verbleef en anders wel in Pokécenters had ervoor gezorgd dat ze zich dit soort dingen wel kon veroorloven. Het volgende moment stapte ze dan ook haar kamer in om haar tassen weg te zetten en zich op te frissen. Nadat ze een snelle, hete douche had genomen en schone kleding aan had getrokken, ging ze terug naar beneden om daar goed avondeten te krijgen.

Met een plof liet ze zich achterover zakken op het bed. Sewaddle zat naast haar op het kussen en leek haar blik naar buiten te volgen. De gordijnen waren nog open, waardoor de stortregen nog altijd te zien was, afstekend tegen de donkere woud. “Het is alweer een tijdje geleden dat we op zo’n plek geslapen hebben, hé Sewaddle,” merkte ze op, haar ogen nog altijd gefixeerd op het raam. Dit soort plekken waren altijd zo huiselijk en dat was juist iets wat ze normaal gesproken probeerde te vermijden. De laatste keer was, iets wat niet verstandig was nog veel gedachten aan te verspillen. Haar pokémon maakte slechts een instemmend geluidje. Nog voor ze te lang in haar gedachten kon blijven hangen hief ze zichzelf overeind om de gordijnen dicht te slaan en vervolgens onder de dekens te kruipen. “Truste,” mompelde ze, voor ze zich op haar zij draaide om te proberen in slaap te vallen. Na die rit van vandaag zou dat niet zo moeilijk moeten zijn, maar de angst om gewekt te worden door een nachtmerrie hield haar toch nog een tijdje wakker.

Hoewel ze hier al zo vaak had gelopen, kon ze niet anders doen dan precies hetzelfde pad volgen. De spieren in haar benen krampte samen van de inspanning die ze leverde door het paniekerige geren door het zand. Een aantal keer viel ze voorover, maar tijd om bij te komen was er niet bij. Al schreeuwend naar haar ouders baande ze zich een weg over het strand, haar voeten telkens verder wegzakkend in het zand. Naar de rand van de zee en vanaf daar weer terug verder het land op. Bij het zien van voetsporen op het strand versnelde ze haar pas, ondanks dat ze al wist wat ze aan het eind van dat spoor zou aantreffen. De tranen begonnen al door te breken en vanuit haar ooghoeken over haar wangen te lopen, maar stoppen kon ze niet. Hoezeer ze ook wilde keren, haar benen bleven haar die richting in slepen. Hoe vaak ze het al niet gezien had, het bleef keer op keer een shock. Nooit werd het beeld minder erg. Het moment dat haar ogen dan ook op de rode vlekken in het zand vielen, stopte ze met rennen. Haar adem kwam in trillerige, onregelmatige halen, terwijl ze gedwongen probeerde haar tranen uit haar ogen te werken zodat ze goed kon zien wat er voor haar lag. Ze wist het al, waarom moest ze het nogmaals aanschouwen? Haar adem stokte opnieuw in haar keel, zoals het elke keer deed, bij het zien van de personen die voor haar in het zand lagen. Haar benen begaven het, waardoor ze neer zakte in het zand. Drie, het waren er nu al een tijdje drie. Drie personen, niet twee. Een herinnering aan de fouten die ze had gemaakt. Een constante herinnering aan het feit dat ze moest oppassen met wat ze deed, want dit was waar ze altijd zou eindigen. Seven liet zich naar voren zakken en greep met haar handen in het bebloede zand onder haar, waarna ze ze tot vuisten balde. De tranen stroomde zonder stoppen over haar wangen. Hoe lang het doorging wist ze nooit, soms zat ze hier uren, soms waren het slechts seconden.

Haar ogen vlogen open, haar ademhaling gejaagd. Ze had dit nu al zo vaak meegemaakt, dat het intussen gewoon was geworden om zo wakker te worden. Sewaddle zat tegen haar aan gekropen, in een poging haar gerust te stellen. Ze duwde zich omhoog in het bed en pakte de pokémon op om hem voor een moment tegen haar aan te drukken terwijl de laatste tranen over haar wangen gleden. Haar handen trilde na toen ze hem op haar schoot zette en vervolgens het vocht van haar gezicht veegde. Het zat haar dwars dat die dromen maar invloed bleven hebben. Een kind hoorde over zijn nachtmerries heen te groeien en die van haar groeide met haar mee. Haar blik viel op het raam, waar al een klein beetje licht van achter de gordijnen te ontdekken was. Seven liet een korte zucht over haar lippen rollen, waarna ze Sewaddle van haar schoot af zette en uit bed stapte. Nu in slaap vallen zou toch niet meer lukken en bovendien was er altijd een kans dat je opnieuw zou gaan dromen, ergens waar ze totaal geen behoefte aan had op het moment.

Eens alles ingepakt was en ze betaald had voor haar kamer, stapte ze weer naar buiten. De opkomende zon zorgde voor een rijkelijk gekleurde hemel. De storm was in de loop van de nacht verdwenen. Seven riep Caius uit zijn pokéball en legde de tassen weer over zijn rug, waarna ze er zelf ook op klom. Ze hadden nog wel een eindje te gaan, dus treuzelen was er niet bij. Rustig begon hij te stappen, terug het pad op, verder naar Shalour City. Hoe eerder ze er waren, hoe sneller de nieuwe Capture Stylers in elkaar gezet konden worden. Af en toe vielen er nog dikke druppels neer uit de bladeren, maar hun tocht leek verder redelijk droog te worden. Aan enkele bomen hingen al verkleurde bladeren, een teken van de herfst die was aangebroken. Na een eind te hebben gestapt om op te warmen, zette ze haar Zebstrika aan in een galop. Het woud schoot hen aan weerzijden voorbij. Telkens als ze een grote tak op het pad tegenkwamen sprong Caius daar met gemak en plezier overheen. Zijn hoefslagen deden het lijken alsof er weer een donderstorm op komst was. De wind die haar gezicht striemde deed haar weer even vergeten wat haar zo vroeg haar bed uit gejaagd had. Dat de problemen de wereld nog niet uit waren. Op het moment zelf bestond niets anders dan het geluid van Caius zijn hoeven die tegen de grond kletterde op regelmatig tempo, de vogels die het bos vulde met gefluit, de druppels die van de bladeren vielen, het geruis van de wind in het bladerdek en het wapperen van haar haren.

Het was tijd voor een pauze. Op een klein open veld, hield ze stil, waarna ze van Caius’ rug af sprong en hem rustig liet rondwandelen. Sewaddle klom van haar schouder om naast haar in het gras plaats te nemen. Nog voor ze echt haar rust kon vinden klonk er echter gegrom van tussen de bomen. Seven schoot overeind en vernauwde haar ogen bij het zien van een Houndoom die wel erg geïnteresseerd leek in haar pokémon. Sewaddle en Caius verzamelde zich ook direct naast haar en Seven klikte de pokéball van Obi-wan los, waarna de Dewott ook ten tonele verscheen. Ze zou zijn water moves nog nodig gaan hebben. De Houndoom richtte zich op Sewaddle met een Fire fang, maar deze ontweek, waarna Obi naar voren schoot om aan te vallen met Razor Shell. Vervolgens liet ze Sewaddle een String shot doen en Caius op het zelfde moment Thunder wave. Al die aanvallen die plots op het wilde beest afgeschoten werden, zorgde ervoor dat de Houndoom stil hield en vervolgens, na nog een Water pulse, de benen nam. Seven liet haar blik met een lichte glimlach op haar drie pokémon vallen. “Goed gedaan jongens,” zei ze, waarna ze opnieuw neerplofte in het gras. Ze gaf Obi een aai over zijn kop. Gelukkig was haar team gevarieerd en sterk genoeg om zoiets makkelijk van zich af te kunnen slaan. Wilde pokémon waren vaak ook niet zo volhardend als ze merkte dat ze in de minderheid waren. Dat was natuurlijk wat anders met andere trainers en TR leden, waardoor ze nog altijd die drang voelde haar team zo sterk mogelijk te maken. De dewott klom op haar schoot en ging daar liggen, terwijl zij hem over zijn rug aaide. Obi zou binnenkort ook wel weer wat training kunnen gebruiken, want hij liep nog iets achter op de rest. Voor nu was het echter even genieten van de rust en de zon, voor ze weer verder moest.

Na opnieuw een heel eind te hebben gereden en ook een stukje te voet zijn gegaan, hield Seven stil bij een kleine open plek tegen de bergwand. Caius, die achter haar aan stapte, stopte ook met lopen. Seven pakte een van haar tassen en haalde daar de spullen uit voor een simpele tent. Het was een klein dingetje, gemaakt voor wanneer je onderweg was zoals nu, daarom duurde het ook niet lang voor ze het opgezet had en zich bezig kon houden met het verzamelen van hout voor een vuur. Eenmaal terug met alle benodigde spullen, begon ze aan het bouwen van haar kampvuurtje. Een laag met droog gras en ander materiaal was snel brandde en daarboven het grotere hout. Hoewel ze Allira zo zou kunnen vragen het voor haar aan te steken, was ze benieuwd of het haar nog zou lukken op de ouderwetse manier. Ze had een geschikt stukje hardhout weten te vinden en boorde daar nu een klein gaatje in met haar zakmes. Ook maakte ze een kleine gleuf in het hout die grensde aan het gaatje. Vervolgens bond ze een stuk touw om de kromme stok die ze eerder had gevonden, waardoor het leek op een kleine gespannen boog. Een andere stok draaide ze vast in dit touw, en zette het uiteinde vervolgens op het stuk hardhout waar al een kleine depressie in zat. Onder het houd had ze een stuk blad liggen om de hete as in op te vangen. In haar linkerhand nam ze een dikke lap stof voor ze deze op de bovenkant van de stok drukte om deze op zijn plaats te houden. Vervolgens begon ze met haar rechterhand de boog in snelle halen heen en weer te halen, waardoor de stok in haar voorgemaakte depressie ronddraaide en het hout begon weg te branden. Na dat een tijdje zo volgehouden te hebben lag er een hoopje smeulende stof op haar blad. Die nam ze voorzichtig in haar handen en blies heel voorzichtig terwijl ze er gedroogd gras bij hield. Een dat vlam had gevat legde ze het in haar kampvuur, bij de rest en niet lang daarna begon het hout ook te branden.

De warmte van het vuur was zeer aangenaam eens de lucht volledig donker was op de sterren en de opkomende maan na. Hoewel de dagen nog redelijk warm waren, was de nacht dat al lang niet meer. Zo buiten in de wildernis, zeker tegen de bergen aan kon het behoorlijk koud worden. Het laatste wat ze wilde was nu ziek worden na dat rotweer van de vorige avond en dan de kou nu. Seven liet Serah uit haar pokéball komen en nam de zeehond deels op schoot. Zo’n vacht was wanneer het niet nat was erg zacht en dus haalde ze haar handen een aantal keer over heen. De seel leek het allemaal wel best te vinden en deed haar oogjes dicht terwijl ze genoot van de aandacht die ze kreeg. Binnenkort, wanneer ze even tijd had, werd het eens tijd om haar ook wat te gaan levelen. Ze kon niet altijd een baby blijven, daar was deze wereld te gevaarlijk voor. Na nog een tijdje zo te hebben gezeten riep ze haar pokémon weer terug, evenals Caius, om vervolgens haar tentje in te kruipen. Er was iets aan buiten slapen, wat ervoor zorgde dat ze veel minder vaak nachtmerries had, dus hopelijk zou ze ook deze nacht gespaard worden en niet zoals de vorige badend in het zweet wakker schrikken.

Toen Seven haar ogen opende begon het buiten licht te worden. De eerste zonnestralen hadden haar tent al bereikt en schenen naar binnen. Het slapen in een tent leek opnieuw hebben geholpen, want ze kon zich ditmaal niet eens herinneren of ze iets gedroomd had of niet. Ze bleef niet veel langer liggen, maar kleedde zich op rap tempo aan waarna ze al haar spullen weer inpakte en Caius opnieuw tevoorschijn haalde. Zoals de dagen ervoor klom ze op zijn rug voor de laatste etappe van hun tocht. Het was niet ver meer, de stad was al enigszins te zien in de verte aangezien ze zich op een redelijk hoog punt bevonden. Ze zette haar zebstrika dan ook aan in een rustige galop toen ze al een eindje op weg waren. Dat laatste stukje was niets meer. Nog voor de middag kwamen ze in meer stedelijk gebied aan en lieten de bossen en bergen achter zich. Op rustig tempo draafde ze het pad af van de stad naar de Ranger Academy. Voor het gebouw hield ze stil, stapte af en haalde de tassen van Caius’ rug voor ze hem terug riep in zijn pokéball. Vervolgens liep ze naar binnen om een eerste stop te maken aan de balie. Na de dame die daar achter zat te hebben gevraagd waar ze precies moest zijn nam ze de spullen mee een van de hallen door. Uiteindelijk kwam ze aan bij een ruimte waarvan het leek alsof ze daar bezig waren met het in elkaar zetten van allerlei apparaten, waaronder ook Capture Stylers. Een van de mannen keek op van zijn werk toen ze in de deuropening verscheen en vertelde haar dat ze binnen kon komen. Seven stapte de ruimte binnen en zette de tassen met de onderdelen voor haar neer op de grond. “Dit zijn de Capture Styler onderdelen die van het vliegveld opgehaald moesten worden,” legde ze uit. De man keek haar met een tevreden glimlach aan en bedankte haar voor het snelle leveren van de onderdelen, waarna Seven iedereen kort gedag zei en vervolgens weer naar buiten liep. Op een van de bankjes voor het gebouw nam ze plaats in de zon, om even bij te komen van het reizen de afgelopen paar dagen. Ze klikte Caius’ pokéball van haar riem en liet de zebstrika eruit komen. “Goed gedaan, Caius,” zei ze, terwijl hij zijn hoofd naar haar toe boog en ze hem kort over zijn hoofd streelde alvorens een aantal berries uit haar tas te halen en hem deze te geven.