Save the day

Het was al best een tijd geleden dat Tiffany was afgestudeerd van de Ranger Academy, en toch vond ze het leuk om regelmatig op bezoek te gaan. Ze had in haar tijd op de school vriendschappen gesloten met beide andere studenten en de leraren en ze had er geen problemen mee om af en toe een praatje te maken. Waar ze al helemaal geen problemen mee had, was de studenten helpen met hun lessen. Als Graduate kon het niet anders dan dat er naar haar opgekeken werd en daar maakte de brunette maar al te graag gebruik van. Haar Charizard was ook erg populair onder de wat jongere studenten. Het was de perfecte plek om haar ego te laten strelen.

Vandaag was echter niet het soort dag waarop ze de basis bezocht voor haar ego. Er was een verzoek binnengekomen van iemand die zijn (of haar?) Pokémon kwijt was aan een Team Rocket lid, en als er iets was wat serieus genomen werd, dan waren het dit soort opdrachten. Direct had Tiffany aangegeven bij deze taak te willen helpen en had ze doorgegeven waar ze te vinden was. De Ranger Academy was een logische plek om de opdracht te bespreken, omdat hier sowieso niemand kwam die hen af zou luisteren. Ze was, samen met Ra, in de hal direct na de hoofdingang gaan staan om te wachten op de cliënt. Verbazingwekkend genoeg deed ze dit wachten in stilte, voornamelijk omdat ze elk moment verwachtte dat de deuren openden en er een onbekend, hulpeloos uitziend figuur verscheen. Hoe langer het duurde, immers, hoe moeilijker het kon worden om de Pokémon en het Team Rocket lid op te sporen.

Daar was ze! Een persoon die nogal verward rond leek te kijken en niet helemaal leek te begrijpen waar ze heen moest. Tiffany stond haar niet eens toe om tot aan de balie te komen. Direct liep ze op de blonde persoon af, er op lettend dat ze haar hand vast de lucht in hief om de aandacht te trekken. Voor het geval dat niet werkte liet ze ook op tijd haar stem horen in een vrij luide ‘Yo!’. Om het helemaal af te maken liep Ra achter haar aan. De Charizard trok absoluut de aandacht, zeker aangezien hij haar ‘yo’ weerspiegelde door zelf op hetzelfde volume een brul te laten horen. Als deze meid haar nu nog over het hoofd zag moest ze haar ogen en oren even na laten kijken.

Eenmaal een meter van de blondine verwijderd, besloot Tiffany dat ze dichtbij genoeg was om een gesprek aan te knopen. “Ben je hier vanwege een melding?” vroeg ze gretig. Je zou haast denken dat ze dit puur voor zichzelf deed, maar ze vond het juist te gek om anderen uit de brand te helpen. Het ging ook nog eens om een gestolen Pokémon. Dat was niet iets om lang over te doen. Dat moest zo snel mogelijk worden opgelost.

Het was duidelijk dat deze meid niet zo sociaal ingesteld was als Tiffany, maar dat maakte haar helemaal niet uit. Ze bleef haar enthousiaste zelf toch wel. Misschien dat ze een beetje rustiger aan zou doen zodat de blondine haar bij kon houden, maar meer waarschijnlijk niet. Hoe moest ze anders overbrengen hoe geweldig ze was? Dat kon alleen als ze het in het gezicht van de ander duwde.
Het bleek al snel dat dit precies de persoon van de melding was en dat deed de brunette goed. Dat betekende dat ze geen extra tijd verloren waren – behalve dat ze vertelde dat het al een week geleden was. Daarbij viel de glimlach toch wel even van Tiffany’s gezicht. “Oei, dat is niet niks,” reageerde ze. “Natuurlijk wil ik helpen. Ik meld me niet zomaar voor zoiets aan. Ik heb alleen nog wel wat meer informatie nodig. Hoe zag de dief er uit?” Dat de naam vragen van de blondine misschien ook wel fijn was kwam even niet in haar op. Ze zat helemaal met haar hoofd bij de diefstal.

Dat er geen enorme stroom aan woorden kwam verbaasde Tiffany niet. Ze begreep dat dit een moeilijk iets was om over te praten en gaf de blondine daarom alle tijd die ze nodig had om een zo duidelijk mogelijke beschrijving te geven. Echt heel duidelijk was het helaas niet, maar ze kon zich voorstellen dat je op zo’n moment niet alle details onthoudt. Je focust je op het houden van je Pokémon. Toen ze uitgesproken leek knikte Tiffany één keer duidelijk. Een jongen met rood haar en gouden ogen met een Riolu. “Kan je schatten hoe lang hij was? En hoe zit het met zijn gewicht?” Als iemand breder was dan gemiddeld was dat handig om te weten. Net als lengte. Dat kon haar net wel of net niet naar de dader leiden. “Waar is het gebeurd?” Tiffany realiseerde zich dat ze nu veel informatie vroeg, maar dit waren handige dingen om te weten. Ze zeiden altijd dat daders terugkeerden naar de plaats van het misdrijf, dus wie weet kon ze hem daar wel pakken.

Ze klonk wat twijfelachtig, maar dat hield Tiffany niet tegen om aandachtig te luisteren. Dit was belangrijke informatie en zelfs als het bleek niet te kloppen, dan zat het vast wel in de buurt van de beschrijving. Ze wist nu dat ze in elk geval niet moest zoeken naar iemand die ver beneden gemiddelde lengte was en ook niet ver boven het gemiddelde gewicht. Ze knikte. Zo langzamerhand begon Tiffany genoeg informatie te krijgen om goed te kunnen helpen. Wat ze op zich ook al genoeg had was motivatie om de klus zo snel mogelijk af te maken, maar het sippe gezicht van de Growlithe en de woorden van de blondine verdubbelden dat nog eens. Vuur begon aan te wakkeren in haar hele lichaam, maar eerst zou ze zich nog koest houden. Een geruststellende hand werd op de schouder van haar cliënt geplaatst. “Dat is niks om je voor te verontschuldigen. We gaan het oplossen voor je. Vandaag nog.” Het was een belofte die ze misschien niet waar kon maken, maar als het hoop gaf aan deze blondine was het het waard. Haar zelfverzekerde glimlach moest die hoop ook versterken.

“De volgende stap is een plan bedenken. We moeten de dader opsporen. De informatie die je geleverd hebt zal daar heel erg bij helpen. Echter weten we niet hoe ver de persoon in beweging is geweest en dus wordt het alsnog gokken waar hij zich bevind.” Tiffany fronste terwijl ze nadacht. Ze had geluk dat ze met Ra over de steden kon vliegen. Dat zou absoluut helpen. “Het lijkt me handig als je kan helpen de dader te vinden, maar het zal niet veilig zijn om er bij te blijven. Ik laat de keuze aan jou.” Tenzij ze ook een vliegende Pokémon had zou het hen enorm kunnen vertragen om samen te reizen. Door zijn compacte formaat kon Ra waarschijnlijk geen twee mensen dragen.

Ze schudde haar hoofd en dat was eigenlijk al antwoord genoeg voor Tiffany. Toch hield ze de blondine niet tegen toen ze verder uitlegde waarom ze besloot om niet mee te gaan. Haar keuze was enorm begrijpelijk en dus knikte Tiffany als reactie. Ze hield het feit dat ze een breeder was in haar achterhoofd. Dat kon nog wel eens van pas komen. Stel eens dat Ra kleintjes kreeg… Nee, niet afgeleid raken nu. Pokémon redden was de missie. “Dat is oké, dan doen Ra en ik het met ons tweetjes. We hebben een goede beschrijving nu, dus is het een kwestie van zoeken naar iemand met het beschreven profiel. Waarschijnlijk duurt dat het langste, want een Team Rocket lid inmaken met mijn team is een eitje.” Een brede, trotse grijns vulde haar gezicht. Ze kon niet wachten tot de haar cliënt ook zo gelukkig kon maken. “Voor ik ga lijkt het me wel slim als ik je nummer heb, zodat ik je op de hoogte kan houden. …En een naam is misschien ook handig.” Had ze die nog niet eens gevraagd? Misschien was ze dan toch iets te fanatiek.

Het leek er op dat haar pogingen om de blondine wat moed in te spreken hadden gewerkt, want in plaats van een wat onzekere reactie zoals ze eerder een paar keer had gehad, kreeg ze nu eentje terug die veel zekerder over kwam. De brunette liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. Zo mocht ze het horen. Dit soort reacties waren precies waarom ze dit deed. Dit, en de reactie als ze dan daadwerkelijk de Pokémon terugbracht – of op een andere manier hielp. Was het zelfzuchtig om het meer voor de reacties te doen dan voor het redden van levens?

Op die vraag zou ze geen antwoord krijgen vandaag. Ze had een Pokémon te redden en dat ging ze vandaag voor elkaar krijgen ook. De blondine haalde haar Holocaster tevoorschijn en Tiffany deed hetzelfde, waardoor ze plotseling met twee van de apparaten in haar handen stond. Niet dat ze dat een probleem vond. Technologie was haar beste vriend – op Ra na, natuurlijk. Ze nam het nummer van Alex over en zette vervolgens die van zichzelf in de Holocaster van haar cliënt, want dat was wel zo makkelijk. Daarna gaf ze het voorwerp weer terug. “Thanks. Als je mij nog iets kwijt moet, ik sta in je HC als Tiffany.” Daarmee had ze ook meteen de vraag beantwoord wat de naam van haar redder was. “Of zal ik er Heldin Tiffany van maken?” grapte ze.

“Jokes aside, het lijkt me het beste als ik zo snel mogelijk op pad ga. Dan hoef jij je ook geen zorgen meer te maken om… Aquarius, was het?” Ze fronste, maar herstelde zich snel. Zoals ze al zei was er geen tijd te verliezen. “Ik laat het je weten als ik nieuws heb. Je mag hier wachten, maar je mag natuurlijk ook ergens anders heen als je je daar prettiger bij voelt. Als ik maar weet waar je bent als ik je Pokémon terug kom brengen. Goed, kom mee, Ra!” De Charizard liet een brul horen, waarna Tiffany zich al zwaaiend omdraaide en de Ranger Academy verliet.