The Reunion | &Seven

"Rustig, vandaag zul je Seven weer zien." De kleine rups hing nu tevreden in zijn armen, nadat hij de belofte had gemaakt dat hij weer herenigd zou worden met zijn trainer. Ja, hij moest het dragen, want er was geen mogelijkheid dat hij het ding nog terug in zijn bal ging krijgen nadat hij hier voor een lange tijd in was opgesloten. Raven had er niet eens zo'n heel groot probleem mee. Hij merkte de aanwezigheid van het diertje nauwelijks, terwijl hij over straat liep op weg naar de steeg waar hij met Seven had afgesproken. Hij had niet gezegd wat de reden was, alleen dat hij haar moest spreken. Raven liet een zachte zucht over zijn lippen ontsnappen toen hij merkte dat ze er bijna waren. Hij zag er tegenop om haar weer tegen te komen. De geheimen die hij bij zich droeg waren groter dan ooit, en als iemand altijd snel door had dat hij iets achter hield, dan was dat Seven wel. Hij wist dat ze vragen zou stellen. Bovendien waren ze de vorige keer absoluut niet goed uit elkaar gegaan, maar dat was misschien niet eens een heel slecht iets. Raven had besloten dat het beter was als ze hem haatte.
Toen hij de steeg had bereikt, en merkte dat Seven nog niet gearriveerd was, ging hij tegen de muur aan staan en wachtte hij zwijgend tot ze zou komen. De Sewaddle had hij onder zijn lange zwarte jas verstopt, om de rups enigszins tegen de kou te beschermen. De sjaal om zijn koppie leek niet voldoende te zijn.

Zwijgend leunde hij met zijn rug tegen het koude gesteente. Zijn lange gestalte ging bijna volledig op in de schaduwen, waardoor de toch al verlaten steeg een eenzame indruk kreeg. Raven had bewust voor deze plek gekozen. Als de naam van Team Rocket dan toch ging vallen, had hij liever geen mensen die konden mee luisteren. Niet dat hij van plan was haar veel te vertellen, het liefst helemaal niets als het kon. Luca trok even sceptisch zijn kin op. "Wat gà je haar precies vertellen, meester?" vroeg de Lucario hardop, alsof hij zijn gedachten geraden had. Raven wist dat dat precies het geval was en draaide zijn gezicht naar hem toe. De zorgelijke ondertoon in de telepathische stem van zijn partner was hem niet ontgaan. Luca gaf zichzelf nog altijd de schuld.
"Dat we een deal hebben kunnen sluiten," merkte Raven op. Geen woord meer en ook geen leugens. Daar zag Seven zo doorheen.
Het duurde niet lang voordat hij haar passen op de straat herkende. Ze had hem meteen opgemerkt en liep op hem af, waarna ze hem meteen fel aansprak. 'Waarvoor moest ik hier komen?' Raven trok zijn mondhoek omhoog en schoof zijn jas opzij zodat ze al snel de Sewaddle op zijn arm zou zien. "Sewawaa!~" klonk het stemmetje van de rups enthousiast toen het zijn trainster in het zicht kreeg.

De kleine glimlach bleef even op zijn gezicht hangen toen pokémon en trainer weer herenigd waren. Om nou te zeggen dat hij er helemaal warm van werd in zijn hartje was weer wat overdreven, maar er was in ieder geval een enorme last van zijn schouders gevallen. Hij had eens het juiste kunnen doen. Ongeveer. En dat voelde voor de verandering goed.
Toch bleef het dreigement van Allison nog altijd scherp na hangen, waardoor hij niet echt de kans kreeg om van het moment te genieten. Haar woorden echoden tot frustrerend aan toe door zijn hoofd, onsamenhangende en verstrooide woorden gesproken op die valse, zoete toon. Als hij niet deed wat hem werd opgedragen, zou het meisje in haar kantoor eindigen. Hij had de Pokémon teruggekregen, maar ze trok nog nog steeds aan de touwtjes. En de macht die ze over hem had beviel hem helemaal niet.
De stem van Seven brak door zijn wazige geest heen, afdwingend en met een hint van nieuwsgierigheid. Raven tilde hij zijn kin op zodat hij haar met een serieuze uitdrukking aan kon staren "Ik kan erg overtuigend zijn," merkte hij simpel op, in de hoop dat die verklaring genoeg zou zijn. Waarschijnlijk niet. Van vorige ervaringen wist hij dat Seven dit niet zo snel los ging laten.

Hij had gelijk gehad. Seven liet het er niet bij zitten. Ze vroeg wat er gebeurd was, waarop Raven eerst even kort snoof voor hij een antwoord gaf. Kon ze niet gewoon blij zijn met der Sewaddle en het laten rusten? Iets met vergeven is vergeten. Het was niet alleen voor zijn eigen bestwil.
"Dat is niet belangrijk," mompelde Raven bot, waarna hij zich van de muur losmaakte en weg begon te benen. Weglopen. Nog zo'n methode die het erg eigenlijk veel te dik oplegde dat hij iets niet wilde vertellen. Zo was Raven. Hij ging op zo'n moment liever de confrontatie uit de weg, voordat hij dingen ging doen waar hij spijt van kreeg. Niet dat hij verwachte dat hij er zo makkelijk mee weg kwam.

Het geluid van voetstappen volgde al snel. Raven versnelde zijn eigen pas, maar Seven deed hetzelfde, en ondanks dat hij grotere stappen zette had ze hem toch al snel ingehaald. Raven negeerde haar en gaf geen indicatie dat hij ook maar door had dat ze er was. Dat werkte, totdat opeens zijn arm werd vastgegrepen. 'Geloof je het zelf?' beet ze hem toe. Seven ging dit niet opgeven zonder eerst de strijd aan te gaan. Daar had hij geen tijd voor. Raven stond stil en draaide zijn gezicht haar kant op zijn, zijn stem laag en serieus. "Seven, je hoeft echt niet alles te weten." Ze wilde dit niet eens weten. Zijn grijze ogen gleden ongemakkelijk naar de grond. Hij gedroeg zich vreemd. Zelfs voor zijn doen.

Hij kon duidelijk merken dat Seven op het punt stond hem een klap te geven, maar hij hield koppig vol. Zijn blik bleef ondoorgrondelijk*. Als hij al gekwetst was door haar woorden, was dat niet te merken. "Goed," reageerde hij fel terug, waarna hij zich weer abrupt omdraaide. "Blijf dan voortaan gewoon uit m'n buurt. Dat is beter voor ons allebei." Hij balde zijn vuisten samen om zijn woorden kracht bij te zetten, ook al kon hij niet ontkennen dat het zeer deed zo bot tegen Seven te doen (vooral voor Maaike). Dat was echter het hele probleem. Raven begon weer te lopen. Hij wilde weg. Weg van haar. Weg uit de steeg. Naar een plek waar hij zijn chaotische gedachtenstroom weer op orde kon krijgen.

*Raven used mean look. Seven can no longer escape

Bam. Seven gooide een rond voorwerp naar zijn hoofd, hij vermoedde een pokéball, en die trof doel. Als hij slim was (maar, dat was hij niet) negeerde hij de klap en liep hij door. Maar, er leek iets te knappen. Het gewicht van de verwarring in zijn hoofd, de wens om alleen te zijn en alle frustratie van de afgelopen dagen, dwongen hem verder te gaan dan hij eigenlijk wilde. Hij stopte abrupt, draaide zich om en greep haar kraag beet om haar ruw tegen de muur aan te drukken. Zijn grijze ogen staarden recht in de hare. "Snap je het dan niet?!" riep hij, terwijl zijn stem woedend door de steeg weergalmde. "Ik probeer je alleen maar te beschermen, maar dat gaat niet als jij continu naar antwoorden zoekt!"

Hij voelde Seven verstarren onder de impact van de klap tegen de muur, waarna ze zich herstelde en een felle reactie terug vuurde. Vervolgens probeerde ze hem een klap te geven, maar Raven ving haar hand snel op met zijn eigen en duwde haar arm toen ruw naar achter. Seven was sterk, maar in dit soort situaties had hij toch echt de overhand. "Verdomme Sev! Je bent vanaf het moment dat ze je Sewaddle had al haar target," siste hij woest, zijn gezicht nog maar een paar centimeter verwijderd van de hare. "Denk je echt dat je daar in je eentje tegen op kan?!" Hij was echt kwaad dat ze het niet wilde begrijpen. Dat hij zo erg faalde in al zijn pogingen haar hier buiten te houden.