The Reunion | &Seven

Raven ontblootte zijn tanden in een grauw. "En jij verwacht dat je het met een Pokémon gevechtje weet op te lossen?" reageerde hij bitter. Snapte ze dan niet dat het veel groter was dan dat. En alsof dat nog niet genoeg was, maakte haar volgende woorden hem alleen maar nog kwader. Woede lichtte als vlammen op in zijn grijze ogen. "Ik heb er alles mee te maken!" riep hij uit, zo fel dat het door de steeg nagalmde. Hij staarde haar even vol ongeloof aan om het feit dat ze werkelijk dacht dat hij haar liever dood had. Hij had meteen spijt van zijn actie. Van al zijn acties, tot op het punt dat hij haar hier tegen kwam. Zijn grip op haar kraag verslapte. Als Seven dood is kan je dit allemaal achter je laten. Raven trok zich geschrokken terug toen de gedachte, beïnvloedt door de verkeerde woorden, door zijn hoofd schoot. Hij kon zo niet denken. Hij zou nooit.. "Ik zou jou nooit zo de dood in willen jagen."

Raven was zich er maar al te goed van bewust dat hij niet zo fel uit had mogen schieten. Hij was geschokt om te ontdekken dat de situatie hem zo zijn controle had doen verliezen, zeker bij haar. "Ik probeer alleen maar je nek te redden door je er buiten te laten. Is dat voor nu niet gewoon even genoeg?" merkte hij zuchtend op. "Als ik je meer kon vertellen deed ik dat wel, maar sorry als ik je niet bewust in het gevaar ga gooien." Probeerde hij eens het goede te doen. De jongen liet zijn rug weer tegen de muur vallen en zakte neer totdat hij op de grond terecht kwam. Verslagen bleef hij hier zitten, duidelijk moe van alles. Hij wist echt niet meer wat hij moest doen om Seven te overtuigen.

Er schoot een lichte verbazing door hem heen toen Seven opmerkte dat hij dat meteen had moeten zeggen. Hij fronste en draaide toen zijn gezicht van haar weg, nog altijd lichtelijk beschaamd om zijn ruwe actie van net. Dat was veel te ver gegaan. "Alsof je me daarmee weg had laten komen," sputterde Raven mompelend tegen, maar het klonk al een stuk minder fel dan twee minuten geleden. Nu de ergste woede was weggezakt, bleef er enkel een prikkende frustratie achter, maar dat was meer op zichzelf dan op Seven gericht. Er viel een korte stilte, maar uiteindelijk draaide hij zich toch weer naar haar toe, zijn grijze ogen echter nog altijd strak op de grond gericht. "... Het spijt me," sprak hij toen zachtjes, terwijl hij zijn armen optilde en zijn handen op zijn opgetrokken knieën liet leunen. Ondanks alles kon hij zichzelf er niet toe brengen kwaad te blijven. Het had zich net wel bewezen dat het hele het-is-beter-als-je-me-haat idee niet ging werken. Dan gingen ze alleen maar dingen doen waar ze spijt van kregen.

Toen Seven zei dat hij wel wat sympathieker had mogen zijn, tilde hij zijn gezicht op. "Sympathie is niet echt mijn ding," vertelde hij, waarna zijn mondhoek licht omhoog trok om de ironie. "Maar, ik werk eraan." Hij was ten slotte niet compleet harteloos. Er moest alleen heel wat gebeuren voordat Raven sympathie had, dus verwachtte hij het ook niet van anderen.
Toen Seven zich ook verontschuldigde, zat hij een beetje onhandig aan zijn kraag om de warmte te laten ontsnappen. De sfeer was plotseling omgeslagen van frustrerend naar ongemakkelijk, en hij wist niet echt of hij dit nou beter moest vinden. Zijn lege blik ging daarom maar naar de plek waar hij dacht dat de pokéball was neergekomen en hij fronste. "Het zou niet de eerste keer zijn," mompelde hij, terwijl hij zich weer herinnerde hoe een meisje hem ooit voor een pokémon had aangezien - Arceus wist waarom -. "Waarom een pokéball?" vroeg Raven toen droogjes. Alsof hij in zijn tijd in Kalos nog niet genoeg dingen naar zijn hoofd had gekregen.

Het was het enige geweest waarvan ze het zich kon permitteren om te gooien. Raven zweeg om niet door te laten schemeren dat het hem nog mee viel. Alles beter dan een tas. Of een pak eieren (een topic met Ravenna later).
Hij wist niet dat hij geïnteresseerd had geklonken, maar Seven merkte op dat hij het wel mocht hebben. Luca pakte het ding van de grond en gaf het aan zijn meester, die het verrast aannam. "Eh.. Thanks," mompelde hij, terwijl hij de bal even met een opgetrokken wenkbrauw in zijn hand bewoog. Het was duidelijk geen gebaar uit vrijgevigheid en het leek alsof ze het ding liever kwijt dan rijk was. Dan nog besloot hij het maar gewoon aan te nemen. Als het maar zo in de bal bleef en rond gesmeten werd had niemand er wat aan. "Is het zo onhandelbaar?" vroeg Raven met een flauw grijnsje. Hij kon ten slotte geen andere reden bedenken waarom ze hem een pokémon zou geven. Waarschijnlijk was het nog zijn verdiende loon ook.

Ja dus. Raven kon niet echt zeggen dat hij er naar uit kijk om (weer) een onhandelbaar ding in zijn team te hebben. Hij wist niet eens wat voor Pokémon het was, maar op dit moment was hij te moe om zich daar verder nog druk om te maken. Luca kon het vast wel wat manieren bijbrengen. Hij draaide zijn gezicht even naar de Lucario, die zwijgend seinde dat het tijd was om te gaan. Na een korte knikte, klikte Raven de bal aan zijn riem en kwam hij omhoog. "Ik moet weer verder," mompelde hij kort, zonder verdere details. Raven had zich al half omgedraaid, voor hij zich nog iets leek te bedenken en zijn lege blik weer even haar kant op draaide. "Heb je een slaapplek vannacht?" Gewoon nog even om zichzelf extra te verzekeren dat ze niet alleen 's nachts over de straten ging dwalen. Normaal zou hem dit niet zoveel kunnen schelen, wetende dat Seven zich prima kon redden in haar eentje. Maar, het zou vanavond toch wel fijn zijn om te weten dat al zijn moeite niet voor niks was.

Zijn gezicht bleef serieus toen Seven sarcastisch opmerkte dat ze van plan was over de straten te dwalen. Misschien dat zijn mondhoeken iets omhoog trokken omdat hij ook wel wist dat het een grap was, maar toch voelde hij een zekere opluchting toen bleek dat hier vlakbij een pokécenter was. "Goed," mompelde Raven met een kort knikje, waarna hij fronste. "Problemen mee als ik een stuk meeloop? Ik moet toch die kant uit." Dat was niet helemaal waar, maar er waren de laatste tijd teveel Team Rocket leden in de stad, en dat beviel hem helemaal niks. Opnieuw, Seven kon voor zichzelf zorgen, maar dit was ook meer voor zijn eigen gemoedsrust dan voor die van haar.