Let The Games Begin [+Aiden]

Manolo zei hem dit keer het voordeel van de twijfel te moeten geven en Aiden glimlachte. “Het is eerder zo dat hij mij kalmeert dan andersom. Ik zou niet weten wat ik moest als hij zijn rust zou verliezen,” gaf Aiden toe. Het was iets waar hij enige moeite mee had. Hij was Tyrion zo goed de baas, dat de angst om die macht over de Pokémon ooit te verloor nog veel groter was. Wat er toch zou gebeuren als Tyrion ooit besloot op rampage te gaan... Dat kon nooit goed eindigen.
Pokémon en mensen konden niet op elkaar lijken. “Qua karakter wel enigszins,” zei Aiden rustig. “Ik denk dat ik in mijn Scizor, welke ik ook nog in Hoenn heb verkregen, toch net wat te veel van mezelf terug zie,” zei hij met een lichte glimlach. Ja, de bitterheid van Garrett kwam echt van zijn trainer. Of andersom, wie zou het zeggen. De twee waren al zo lang samen dat het hem allemaal niet meer veel verraste. Het zou vreemd zijn zonder hem, dat was zeker.
Het was niet zo saai als het klonk. Aiden had zijn schouders kort omhoog getrokken, maar hief zijn wenkbrauwen toen Manolo geïnteresseerd leek in het gedoe met Team Rocket. “Ze vielen een vriendin van me lastig,” zei hij kalm. “Iemand die... Vrij belangrijk is.” Even viel hij stil, maar hij besloot dat als hij iemand kon vertrouwen, het eerder Manolo was dan de mensen die hij in Kalos tegen was gekomen. “Ik zocht een Elite Leider op. Ben zijn naam alweer kwijt, maar de vent met het rode haar. Zijn Pokémon stelden me teleur,” zuchtte Aiden. Hij was oprecht teleurgesteld geweest. “Mijn Mawile haalde hem in enkele klappen neer.” Hij besloot echter al snel weer te glimlachen. “En Tyrion heeft misschien wat gyms vernield in zijn passie om ze te verslaan.”

Tot zijn verbazing was het schijnbaar Tyrion die Aiden kalmeerde. Normaal gesproken was het de trainer die z’n pokémon koest moest houden – zeker met zo’n gigantisch ding als een Charizard – maar blijkbaar kon het ook andersom. “Huh, dat hoor je ook niet elke dag,” mompelde Manolo ietwat verward, maar hij besloot het maar verder niet als raar te bestempelen. Zo vreemd was het nou ook weer niet. “Niet dat ik daar iets over te zeggen heb,” grijnsde hij, verwijzend naar zijn geslachtswisseling. De roodharige scheen zijn vorige opmerking serieuzer op te pakken dan Manny bedoeld had, maar om te zeggen dat hij het erg vond was nou ook weer teveel van het goede. Zolang ze maar een gesprek hadden. “Je bent in Hoenn geweest?” vroeg hij dan ook geïnteresseerd. “Mijn Gastly lijkt wat dat betreft ook nog wel wat op mij, ja,” reageerde Manolo nog op het karakteronderwerp. Nou ja, zijn plagerige kant dan. De pokémon zat hoogstwaarschijnlijk niet aan de drugs. Hoewel hij er ook al een tijdje vanaf was gebleven, tot zijn eigen genoegen. Een missie voltooien of geld verdienen in het algemeen ging nogal moeilijk als je niet helder kon denken.

Aiden legde vervolgens in het kort uit waar hij tegen op was gestuit met Team Rocket en Manny wilde bijna een opmerking maken dat hij teleurgesteld was in de weinige info die hij kreeg, maar de jongeman voegde er al snel wat aan toe. Een man met rood haar? Eliteleider? Ergens kwam die beschrijving hem toch wel een vleugje bekend voor, maar het was te weinig voor hem om er een gezicht aan te plakken. Arceus wist hoeveel Eliteleiders hier in Kalos rondliepen en Manolo was nog niet eens geïntroduceerd aan hen. Hij was immers nog steeds op weg naar Lumiose. Aiden had schijnbaar de vloer met hem aangeveegd, maar Manny wist niet of hij daar nou trots over moest zijn of niet. Het draaide hier immers om een oude vriend waar hij toch een beetje mee was opgegroeid, maar het ging hier ook om zijn organisatie. “Oho, kleine Aiden heeft een belangrijk iemand in z’n leven?” grijnsde hij plagerig naar hem. “Ik had ook niet anders verwacht van je,” reageerde de jongeman op het verhaal dat de Mawile van zijn jeugdvriend gewonnen had. Hij had immers het idee dat Aiden veel te overpowered was. Dat werd alleen maar bevestigd toen bleek dat Tyrion een aantal gyms had gesloopt. Manolo lachte geamuseerd. “Serieus? Is het inmiddels wel veilig om ze weer te bezoeken?”

Aiden was nooit de makkelijkste geweest en dit had Tyrion geweten. De Charizard had altijd een enorme rust om zich heen hangen. Hij wist wat hij wel en niet kon, wist precies hoe hij verder zou komen. De Pokémon wist wat van hem verwacht werd en wat hij van zichzelf verwachtte. De rust die hij uitstraalde verdween enkel in de spannendste gevechten, waar zijn vlam sterker brandde en zijn ware passie naar boven kwam. Het was tot nu toe maar weinig mensen gelukt om de Charizard echt kwaad te krijgen, mar Aiden wist at, mocht iemand dit ooit voor elkaar krijgen, diegene beter heel, heel hard kon gaan rennen.
Hoenn. Wauw, Aiden. Well done. Aiden schudde zijn hoofd even. “Kanto,” verbeterde hij zichzelf. “Sorry, ben inderdaad net in Hoenn geweest,” zei hij hoofdschuddend. “Maar Garrett komt uit Kanto. Ruilde hem met iemand voor mijn Growlithe.” Nooit had hij er spijt van gehad. Want, man, wat was Garrett sterk geworden. Niet dat hij ooit super zwak was geweest.

Een belangrijk iemand. Op het moment ging dat juist minder goed, dus Aiden snoof zacht toen er een opmerking van Manolo volgde. “Beeld je maar niet te veel in, ik ben daar geen persoon voor.” Nee, Aiden en relaties? Dat werkte niet. Dat liep verkeerd af. Het was een tikkende tijdbom, wachten tot het ontploffen zou. En dat had het al gedaan.
Manolo vroeg of het onderhand wel weer veilig was om de gyms te bezoeken en een grijns sierde Aiden’s gezicht. “Ik heb geen idee,” gaf hij toe. “Maar ik hoop eigenlijk ooit de tweede nog eens onder handen te nemen. De gymleider heeft steentjes in zijn haar en dat frustreert me al sinds het begin van mijn reis.” Oké, en misschien het feit dat hij van hem verloren had de eerste keer.

De roodharige schudde met zijn hoofd en verbeterde zichzelf. Manolo brieste zacht, proberend zijn lach in te houden. Kanto en Hoenn leken niet eens op elkaar. Hoe kreeg Aiden het voor elkaar? Hij was echter wel net in Hoenn geweest. “Hoe is ’t daar dan? Zal wel heel anders zijn,” besloot hij te vragen. De switch tussen Kanto en Kalos was al groot geweest voor Manny, maar hij was dan ook opgegroeid in de eerste regio en pas net in de tweede aangekomen. Veel over Hoenn had hij eigenlijk niet gehoord, dus hij was best nieuwsgierig ernaar. Toen Aiden uitlegde dat hij zijn Scizor met een ander had geruild, knikte Manolo ten teken dat hij het begrepen had. Dat was waar ook. Ruilen was ook een systeem in de pokémonwereld. Een legaal systeem. Maar waarom zou je ruilen als je beide kon hebben? De jongeman schudde zachtjes met zijn hoofd, zichzelf voorhoudend dat hij daar niet aan moest denken nu. Daar ging het gesprek immers niet om.

Hij was niet zo iemand. Manolo grinnikte. “Nee, daar weet ik alles van,” sprak hij plagerig, terwijl zijn ene mondhoek omhoogtrok tot een scheve grijns. Ah, ja, hij kon het zich nog wel herinneren. Toen hij nog een meisje was. Misschien Aiden ook nog wel. Als dat niet zo was, dan was hij wellicht een beetje op z’n tenen getrapt. “Ah, wil je niet eens d’r naam met me delen? Vertrouw je me niet?” Manny deed een poging tot een pruillipje in de hoop een sappig nieuwtje van zijn ouwe vriend te krijgen. Pas nadat hij het gevraagd had, besefte hij dat het deels werk gerelateerd was. Aiden had immers gezegd dat Team Rocket haar had lastig gevallen. Maar dat betekende indirect ook weer dat hij voor deze knul moest oppassen. Barst. Moest hij extra op zijn tellen gaan letten?

Op zijn vraag of de gyms weer te bezoeken waren, kreeg hij een onwetende reactie. Het was echter de woorden die daarop kwamen, die hem aan het lachen kregen. “Oh Arceus, je bent toch geen ijdeltuit geworden hè?” grapte Manny. “Ik zal Hades opdragen om ze eruit te halen, mocht ik er ooit langsgaan.” Zijn Gastly zou het niet eens erg vinden om dat te doen ook.

Manolo vroeg hoe het in Hoenn was, waarna hij opmerkte dat het daar heel anders moest zijn. Aiden knikte. “Het is inderdaad net een groot vakantieoord,” zei hij. “Tot nu toe moet ik zeggen dat Johto mij het meeste trok.” Hij was daar immers vaak genoeg op vakantie geweest. Johto lag immers heel bereikbaar dichtbij Kanto. Kanto had echter veel te veel nare herinneringen, terwijl Johto de rustige vakanties waren. Bovendien had hij er als kind veel dingen verkenden was het een regio waar hij zich nog wel eens thuis zou kunnen gaan voelen. Dit in tegenstelling tot Kalos, want hier had hij nooit iets voor gevoeld. Hij bleef voor de gyms, maar zodra hij de kans kreeg zou hij Kalos weer verlaten. Het was niet echt zijn regio.

Daar wist hij alles van. Voor een moment verwijdde Aiden zijn blik geschrokken, voor hij zijn kaken op elkaar klemde en met een vernauwde blik naar de jongen keek. “Laten we het daar nooit meer over hebben,” kwam er uit zijn mond. Nee, dat vergat hij liever. Hij had destijds een niet zo subtiele crush gehad op Manuela en Arceus, wat was het verwarrend dat zij nu hij was en… Ja, dat dus. Het pijnigde zijn brein om erover na te denken, dus dat probeerde hij zoveel mogelijk te vermijden.
Toen Manolo vroeg naar een naam, zuchtte Aiden. “Houd je erover op als ik je een naam geef?” besloot hij te vragen. “Lilium.” Heilige Arceus, misschien hield de jongen dan eindelijk zijn klep. De kans dat hij haar kende was zo klein, dat risico kon hij wel nemen. Toch? Juist ja, foute beslissing. Hele foute beslissing. Eigenlijk had hij met zijn geluk moeten weten dat de jongen haar wel ontmoet had.

Ijdeltuit. Aiden schudde zijn hoofd. Nee, dat was het niet. "Nah," zei hij daarom. "Het is gewoon net of ze alle idioten bij elkaar hebben gesprokkeld en ze gyms hebben gegeven. Nummertje drie draagt geen normale schoenen en vijf denkt zelfs dat een pyjama gepast is." Aiden had maar weinig respect voor de gymleiders.

Hoenn was net een vakantieoord. Het klonk wel aanlokkelijk, maar Manolo had daar sowieso het geld niet voor. Misschien ooit, op een dagje, dat hij kon besluiten eens andere regio’s te gaan verkennen. En dan niet omdat hij overgeplaatst werd, maar omdat hij het zelf kon beslissen. Kalos was prima voor nu en hij had ook wel van zijn tijd in Kanto genoten, maar Arceus, wat wilde hij graag een jaartje voor zichzelf. “Jirachi, heb jij de hele wereld afgereisd zodra ik niet meer in beeld was?” lachte Manny toen Aiden over Johto begon. Reizen was een jeugddroom van hem geweest, maar naarmate hij ouder werd, hoe meer dat in duigen viel. Nu voelde hij er nog maar weinig voor. Het was dat hij zijn pokémon toevallig had verkregen door de jaren heen, hoewel hij Hades had gejat tijdens een bevlieging, anders had hij waarschijnlijk geen enkele aan zijn zijde gehad nu.

De reactie van Aiden was goud waard. Manolo moest moeite doen om zijn lach in te houden, maar knikte toch naar de roodharige. “Wat jij wil, Hoogheid,” voegde hij er grinnikend aan toe. Het moest vast zijn trots krenken om te weten dat z’n crush van geslacht was veranderd. Wat hem betrof mocht de jongeman gewoon in zijn achterhoofd houden dat Manolo destijds Manuela was. Het verleden was het verleden. Zolang hij nu maar aangesproken werd met de juiste voornaamwoorden. “Misschien,” reageerde hij nonchalant op de vraag van zijn jeugdvriend. Het was leuk om iemand te plagen, maar het was minder leuk als hij alleen maar chagrijnige reacties ging krijgen. Toen hij de naam dan eindelijk kreeg te horen, zakte zijn mond toch open van verbazing. “Wow, wow, wacht,” begon de jongen, terwijl hij zijn handen omhoog hief. “Lilium als in blond, jong en onschuldig? Die Lilium?” Hij hief zijn rechterhand vervolgens naast zich omhoog om een lengte aan te geven. Vervolgens keek hij Aiden vragend aan. Het kon niet dezelfde Lilium zijn, toch? De blondine die hij had ontmoet had hem verteld dat ze niks met Team Rocket te maken had gehad.

Aiden vertelde over de vele gymleaders hier in Kalos en Manny moest even de woorden tot zich laten bezinken. Stenen in haren, geen normale schoenen, een pyjama? “Wat?” reageerde hij verward. Een frons verscheen op zijn voorhoofd. “Ik vond de mensen in Kanto al raar, maar da’s niks vergeleken hier.” In een pyjama vechten? Was dat niet extreem ongemakkelijk? Manolo probeerde het zich voor te stellen, maar het resultaat maakte hem alleen maar aan het lachen. “Nee, ik snap dat je die gyms verwoest hebt. Ik zou ook gefrustreerd zijn.” Maar of zijn pokémon dat zouden kunnen doen? Manny betwijfelde het.            

“Johto lag in de buurt,” antwoordde Aiden rustig, toen Manolo gesproken had. “Hoenn was absoluut niet mijn bedoeling. We hadden een pubquiz gewonnen,” ging hij door. Nee, hij was liever niet met Raven naar Hoenn gegaan, maar ze hadden natuurlijk geen annuleringsverzekering en de reis annuleren had hen zo veel gekost dat ze net zo goed maar even hadden kunnen gaan. Aiden hield echter wel van het reizen. Hij was niet graag gedurende een langere periode op één plaats. Het verveelde hem, maakte hem bijna… claustrofobisch. Nee, het zou lang duren voor hij zich ergens echt thuis zou voelen. Voor nu had hij genoeg aan Tyrion aan zijn zijde. Hij klopte de Charizard dan ook even op zijn buik, waardoor deze begreep dat hij even rust mocht nemen en de gigant verderop ging liggen. Goed zo.

Wat hij wilde. Aiden snoof eventjes. “Jij bezorgt me hoofdpijn,” merkte hij op. Manuela, hmn? Ja, dat wist hij nog al te goed, helaas. Arceus, wat was hij gevallen voor het meisje destijds. En nu… Nu was er zoveel veranderd. Het was te veel voor zijn arme hoofdje. Zo veel dat deze in de NOPE-stand ging en maar hoofdpijn creëerde zodat Aiden er niet meer over na ging proberen te denken. Het volgende onderwerp was echter nog veel erger. Blond, jong, onschuldig en klein. Dit kon niet missen. “Eh,” kwam er wat verward uit Aiden. “Heilige Arceus, je hebt haar ook al ontmoet?” Een zucht kwam uit zijn mond en hij sloot zijn ogen even gepijnigd. Heilige Arceus, Manolo was niet oké.

De mensen in Kanto waren inderdaad minder vreemd dan die hier. Manolo vroeg naar de pyjama en zei te begrijpen dat Aiden de gyms had verwoest. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Ja, en Tyrion hier mag niet meedoen aan nummer zeven, dus ik denk dat… het handig is om over een maand of twee - drie de achtste gym te ontwijken,” merkte hij geamuseerd op. Want, Tyrion zou dan al zijn energie kwijt moeten daar. Hopelijk zou hij niet de hele gym opblazen.

Toegegeven. Johto lag inderdaad in de buurt. Wellicht dat hij die rit ook nog had kunnen maken, maar daar had hij nooit aan gedacht. Oké, dat was niet waar. Als kind had hij dat wel eens gedacht. Net als toen hij die periode had dat hij weg wilde lopen. Maar nu? Nah. Misschien in de toekomst. Manolo hief zijn wenkbrauw sceptisch omhoog toen Aiden over een pubquiz begon. “Ah,” reageerde hij droog. “Gefeliciteerd?” Hij wist eigenlijk niet wat hij er verder op moest zeggen. Het was niet alsof hij het eerder ooit al eens had gehoord – de mensen om hem heen waren normaal gesproken niet zo gelukkig om iets te winnen. Dan ga je nogal snel verrast opkijken als dat wel zo is. De roodharige maakte zijn Charizard duidelijk dat hij ergens kon gaan rusten en het beest verliet hen weer. Manny keek de draak nog even na, voor hij zijn aandacht weer op Aiden fixeerde.

Hij grijnsde trots naar zijn oude vriend toen deze constateerde dat hij hoofdpijn van hem kreeg. Niet per se zijn doel in het leven, maar het kon ermee door. “Ik ben ook blij om jou weer te zien,” reageerde Manolo erop. Het onderwerp switchte al snel naar een bepaalde blondine, waaruit overduidelijk bleek dat ze het allebei over dezelfde Lilium hadden. Huh. Interessant. Ze had dus tegen hem gelogen. Hij had dat nou niet van haar verwacht, maar dit maakte het wel een stuk leuker natuurlijk. “Yep,” beantwoorde Manny Aidens vraag. “Kennelijk sprak ze niet helemaal de waarheid tegen me, maar dat kan ik ergens nog wel begrijpen.” Hoe vaak loog hij wel niet? Manolo stond zelfs tegen zijn jeugdvriend te liegen. En hij loog ook nog wel eens tegen zijn ouders. Nee, hij mocht daar niet echt iets over zeggen.

Tyrion mocht alleen nog maar aan de achtste gym meedoen. De jongeman hief zijn wenkbrauw omhoog, maar hij kon al deduceren waarom het niet zou mogen. Waarschijnlijk was de Charizard het bakbeest dat de gyms had gemold, of niet soms? Dat zou in ieder geval een logische verklaring zijn. “Laat ‘m nog een beetje heel voor de andere uitdagers, wil je?” grinnikte Manolo. Het was niet zozeer dat hij van plan was die binnenkort uit te dagen, maar hij kon het grapje niet laten.

Manolo zei dat Lilium kennelijk niet helemaal de waarheid tegen hem had gesproken, iets wat hij nog wel begrijpen kon. Aiden vernauwde zijn blik en bleef Manolo nog heel even aankijken, voor hij zijn mond open trok. “Dat deed ze vast met een reden,” zei hij. “Immers zijn haar ouders door Team Rocket gedood en wordt ze bedreigd met haar leven als ze erover spreekt,” vervolgde hij. “Maar, ik denk dat jij wel slim genoeg bent om je mond erover dicht te houden, hmn?” Een onschuldig glimlachje trok over zijn gezicht, maar door zijn ondertoon klonk er een zacht gegrom van Tyrion’s kant. Het was duidelijk dat Manolo maar beter zijn mondje dicht kon houden, anders zou er geen medelijden zijn voor zijn jeugdvriend.

Toen Manolo opmerkte dat Aiden de gym een beetje heel moest laten voor de andere uitdagers, hief hij zijn schouders. “Natuurlijk niet,” zei hij rustig. “Renovatie is goed, man. De nieuwe uitdagers mogen dan in een hele nieuwe gym vechten. Ik zou het een hele eer vinden.” Arceus, hij was benieuwd wanneer ze nog meer maatregelen zouden gaan treffen. Het leek er immers niet op dat ze er blij mee waren dat hij Tyrion had en hoe meer obstakels ze hem in de weg legden, hoe feller hij Tyrion zou krijgen voor een gymgevecht. Ze waren hun eigen graf aan het graven.

Manny zag het. De verandering in Aidens gezichtsuitdrukking. Voor hij er echter iets van kon denken, had zijn vriend al zijn mond open getrokken. Het klonk niet bepaald vriendelijk wat eruit kwam en als Manolo niet beter wist, dan zou hij het bestempelen als een bedreiging. Hij hief zijn rechterhand op en keek even opzij. “Hey, ik ben hier niet degene die het aan een ander verklapt,” begon hij botweg. Als Aiden het zo wilde spelen, dan kon hij het zo krijgen. De jongeman zuchtte. “Dat soort verhalen zijn niet echt m’n ding om ergens te plaatsen, weet je. Ik ben nieuwsgierig, maar ik respecteer privacy.” Hij haalde zijn schouders op. Het was wel even schokkend om te horen dat zijn organisatie achter die moorden zat en Lilium zo achter de hielen zat, maar was het zijn probleem? Niet echt. Hij stond hier aan de verkeerde kant volgens Aiden en z’n vriendinnetje, maar hij had zelf nog nooit een moord gepleegd. Nog nooit aan gedacht ook. Nee, als hij hieruit kon blijven, dan deed hij dat al te graag. Veel te veel drama naar zijn smaak. Liet hij het nou maar bij de kleinere klusjes.

Zijn jeugdvriend scheen wat te bedaren bij het volgende onderwerp en het maakte de sfeer ook weer wat minder intens. Manolo grinnikte. “Dat is ook weer waar. ‘k Zou alleen niet naar de bankrekening van die gymleaders willen kijken,” grapte hij. Nee, dat zou waarschijnlijk alleen maar deprimerend zijn om in één klap zoveel geld kwijt te zijn door één trainer. Zeker voor iemand zoals hem, die toch altijd op het randje van rood staan geleefd had. Nou ja, totdat Team Rocket zo ongeveer in zijn leven kwam.