Let The Games Begin [+Aiden]

Zuchtend stapte hij verder richting de bewoonde wereld tussen de kliffen en het water in. Hij had een lange reis gemaakt vanaf de haven naar hier en hij was het gebergte eerlijk gezegd nu al zat, maar zijn voeten waren aan het klagen en zijn nek zou het binnenkort nog eens begeven. Waarom? Zijn Abra hield hem gezelschap tijdens de tocht vandaag, maar zoals gewoonlijk had ze haar plekje al gevonden op zijn lichaam. Hestia had namelijk de gewoonte hem krampachtig vast te houden om zijn voorhoofd, terwijl ze haar kleine lichaampje omhoog probeerde te houden, want ze dacht schijnbaar dat zoiets hem minder last bezorgde. Het werkte echter het tegenovergestelde – haar hele gewicht hing nu zo ongeveer aan zijn hoofd. “Ik zweer het Hestia, als ik door jou geen nekspieren krijg gekweekt, dan mag jij de chiropractor betalen,” gromde hij tegen de pokémon. Manolo had vroeger al aangegeven dat hij het niet erg vond wat ze deed, alleen eiste het soms wel zijn tol en had hij een pauze nodig. Zoals nu.

Eindelijk liep hij dan door de straten van Cyllage City; een stad die op de weg naar Lumiose lag. Manny had geruchten gehoord dat je hier de beste fietsen kon krijgen, want die hadden trainers schijnbaar nodig om de kliffen te beklimmen – alsof dat niet met hun benen ging. Niet dat hij er interesse in had; hij had het alleen opgepikt. Echt, zelfs Ambrette Town had meer te doen in het dorpje dan deze plek te bieden had voor hem. Manolo wilde net wat klagen over de weinige interessante dingen toen hij een flits van rood zag. Alsof er alarmbelletjes gingen rinkelen, draaide hij zijn hoofd naar de kleur toe en zag dat het rood haar was – rood haar dat hij uit duizenden kon herkennen. “Kijk, kijk, kijk,” lachte hij hardop, zodat de persoon hem kon horen. “Als we daar onze kleine Aiden niet hebben!”

Aiden rekte zich een keer uit en keek met een tevreden grijns naar de Pikachu op zijn schouder, wie zijn hoed weer op haar gele kopje had. De Pikachu slaagde een enthousiast kreetje, wat ervoor zorgde dat Aiden even kort zuchtte. De Pikachu glimlachte enkel, waardoor Aiden weer voor zich uitkeek. “Dus,” zei hij droogjes. “Binnenkort maar weer ‘ns gaan trainen dan,” zei hij. Erg veel zin had hij er niet eens in. Tyrion had het maximale level al bereikt en nu werd het tijd om te gaan werken aan Arya, Garrett en Khaleesi om mee te mogen doen aan gym zeven. Door het slopen van bepaalde gyms mocht Tyrion immers pas weer mee doen aan de laatste. Flauw, hoor.

’Als we daar onze kleine Aiden niet hebben,’ klonk er en Aiden keek op. Hij hief een wenkbrauw op toen hij de persoon zag die zijn naam had genoemd. “Eh?” kwam er wat verbaasd uit Aiden en de Pikachu hield haar koppie licht schuin bij het zien van het voor haar onbekende persoon. AL had Aiden ergens het idee dat hij dit persoon herkende, kon hij hem niet plaatsen. “Ken ik je?” vroeg hij verdwaasd. Heilige Arceus, als dit weer een soort verloren broer/zus of wat voor familielid dan ook was, dan ging hij huilen. Eén Athena was genoeg.

Manolo kon het niet helpen. Die verbaasde en verwarde uitdrukkingen van Aiden en zijn Pikachu zorgden ervoor dat hij geamuseerd begon te lachen. Beseffend waarom de jongen hem niet zou kunnen herkennen, probeerde hij zijn lach in te houden en een uitleg te geven. “Ah, da’s waar ook,” begon hij. “Jij hebt mijn evolutie niet meer meegemaakt.” Grijnzend oogde hij zijn oude vriend uit Lavender even. De puberteit had hem zo te zien goed gedaan. Was het niet voor zijn rode haar, dan had Manny zelf ook wat meer de tijd nodig gehad om hem te herkennen. Hij besloot de ander maar niet te lang in spanning te laten wachten en opende zijn mond weer. “Manuela. Hoewel ik liever heb dat je me nu Manolo of Manny noemt.” Benieuwd naar zijn reactie hield hij zijn blik strak op Aiden gericht. Het was immers al jaren geleden toen ze elkaar voor het laatst zagen en Manolo wist niet hoe de roodharige verder over dat soort dingen dacht. Wist zijn jeugdvriend nog wel wie hij was? Misschien was hij Manuela al lang en breed vergeten en moest hij lang nadenken. Om die reden besloot Manny zich verder even stil te houden. Hij wilde de reacties natuurlijk niet verpesten.

Hij had zijn evolutie niet meer mee gemaakt? Aiden begon deze kerel met de seconde vreemder te vinden. Als hij hem al kende, dan had hij zo het idee dat hij de herinnering aan deze jongen met opzet in een ver hoekje had weggestopt zodat hij er nooit meer aan terug zou hoeven de-
’Manuela.’ Wat. Heilige Arceus. Aiden’s lippen kwamen verbaasd van elkaar en even bleef hij zo staan. De woorden over hoe de jongen nu genoemd wilde worden gingen eigenlijk compleet langs hem heen en Aiden liet zijn blik over de jongen glijden. Letterlijk van top tot teen, voor hij zichzelf weer bijeen raapte om te kunnen spreken. “Wat heb je gedaan?” kwam er verdwaasd uit de jongen. “Manuela? Ooit was je... Je was zo... En nu... Wat?” Lieten ze Aiden wat dit betrof onwetend noemen, want de jongen was compleet in de war en snapte er helemaal niets van. Eigenlijk raakte het voor hem beter te begrijpen dat iemand hem gewoon voor de gek hield, dan dat dit echt was. “Je haalt een geintje uit?” Een wenkbrauw schoot omhoog. Was dit...? Oh heilige Arceus, maar waarom dan?

Manolo weerstond de verleiding om opnieuw in lachen uit te barsten toen Aidens mond openzakte van verbazing. Hij had veel van vandaag verwacht, maar om een oude vriend terug te zien met zo’n hoofd kon bijna niks overtreffen. Heerlijk gewoon. Bij zijn eerste vraag fronst Manny echter sceptisch. “Jij hebt niks gedaan, zo te zien,” reageerde de jongen plagerig. Afgezien van de puberteit dan. “Je hebt zelfs nog dat afgrijselijke hoedje van je.” Hij grijnsde. Aidens hoedje was eigenlijk niet zo lelijk als hij deed overkomen, want hij had hem vroeger er nog mee gecomplimenteerd, toch? Het was dan ook niet anders dan een luchtig grapje. De roodharige kwam overduidelijk niet uit zijn woorden, maar Manolo hield zich even stil, Aiden de tijd gunnend om het tot zich te laten bezinken. “Ben bang van niet makker,” reageerde hij nonchalant op de vraag of het een grapje was. “Manuela is nu Manolo. Ik zal het even voor je uitleggen,” begon Manny grijnzend. Hij wees naar zichzelf. “Ik ben nu, net als jij –” Hij wees naar Aiden. “ – Een kerel. Simpeler kan ik het niet voor je uitleggen.”

Aiden had niets gedaan, zo te zien. Echt, de verwarring werd steeds groter en een zee van vraagtekens stroomde bijna uit zijn ogen, neus en oren, terwijl Aiden Manolo (Manuela?) aankeek. Hij zuchtte even toen zijn hoedje werd beledigd. Maar, de mentale gesteldheid om meteen te kunnen reageren had Aiden niet. Manolo (Manuela?) had het voor elkaar. Als misschien wel eerste persoon op Pokémon Journey de wereld had hij het voor elkaar om Aiden met een mond vol tanden te laten staan, zonder een weerwoord te hebben.
De uitleg herhaalde zich dan ook meerdere malen in zijn hoofd. “Je bent een man?” kwam er verdwaasd uit en Aiden ging even met zijn hand door zijn rode haar, om de jongen (meisje?) aan te kijken. Echt, er was maar weinig wat hem uit zijn doen bracht, maar een jeugdvriendin tegenkomen was sowieso al iets waar hij niet op had gerekend en dat deze ineens een jongetje was maakte het alleen maar erger. Aiden wilde een luchtige, flauwe opmerking maken om de sfeer te verlichten en te verbergen dat hij er niets van begreep. Maar, daarvoor moest hij het toch echt nog een keertje heel zeker weten.
”En dit is allemaal... Operatief gebeurd...? Hoe lang al?” Of was dit een soort stunt voor een dag? Hij begreep er niets van. Het lichaam zag er niet heel vrouwelijk uit, toch? Maar dat zei hij ook wel eens tegen een meisje en dan kreeg hij een klap.

De verbazing werd niet echt minder aan Aidens kant. Manolo wisselde van been waar hij zijn gewicht op liet rusten en stak zijn duimen in zijn achterzakken, terwijl Hestia met de bewegingen mee leunde, zodat ze niet van zijn hoofd afviel. “Yep,” sprak hij nonchalant op de vraag of hij een man was, hoewel dat vast een retorische vraag was. Of niet? Aiden was verward, maar dat maakte Manny ook een beetje in de war, want hij wist niet meer wat retorisch was of niet. De woordenschat leek echter al snel bij de jongeman terug te keren en er werd een vraag gesteld. Manolo schudde zijn hoofd. “Medicijnen,” antwoordde hij. “Ik heb het geld niet voor operaties.” Zoiets was – althans voorlopig – nog veel te duur. Aiden vroeg echter ook wanneer het precies begon en daar moest hij toch even over nadenken. Hoeveel tijd had er eigenlijk tussen gezeten tussen de roodharige zijn vertrek en Manny’s transformatie? Eerlijk gezegd wist hij het niet meer. Wanneer zijn jeugdvriend vertrok, dan. Wanneer het begon, was niet zo makkelijk te vergeten. “Zo rond mijn zestiende. Iets na mijn verjaardag, ongeveer,” antwoordde de jongen. Hij keek even naar de Pikachu op Aiden zijn schouder, die het hoedje van hem al de hele tijd ophad, en besloot de aandacht ook op iets anders te focussen. “Maar hoe gaat het nou verder met jou? Wat doe jij zoal met je leven?”

Ergens hoopte Aiden nog steeds dat dit geen verborgen cameratruc was. Of misschien hoopte hij dat dit het juist wel was? Hij had geen idee. Aan de ene kant begreep hij zijn oude vriend(in?) niet, terwijl hij het aan de andere kant wel weer begreep. Het meisje was nooit een typisch meisje geweest en deed met de jongens mee. Ze werd door hen geaccepteerd en werd gewoon als één van hen gezien, al was het natuurlijk net een beetje anders. Toch wist Aiden niet dat dit negatief was geweest. Hij had juist altijd een voorkeur gehad voor de meiden die zich niet standaard gedroegen, die niet de hele dag bezig waren met aandacht trekken. Hij begreep dan ook niet hoe het voor iemand zoveel kon uitmaken, maar hij begreep wel dat dit was omdat hij niet in de schoenen van Manuela, nu Manolo, stond. Problemen werden vaak niet begrepen tot iemand er zelf mee te maken kreeg of zich erin ging verdiepen.
Geen geld voor operaties, maar het begon na zijn verjaardag. Dus net na het vertrek van Aiden. Aiden glimlachte even en keek op toen hem werd gevraagd wat hij zoal deed. “Ik was toen nog niet lang vertrokken met een kleine, vrij nutteloze, Charmander,” zei hij. “De beste trainer van Kanto. Dat wilde ik worden,” zei hij geamuseerd. “Daar kwam wat roet in ‘t voer, maar ik ben nu redelijk opweg in Kalos. En jij dan?” Aiden was redelijk nieuwsgierig naar Manolo. Er scheen immers… heel wat veranderd te zijn.

Manolo knikte. Hij herinnerde zich nog wel dat Aiden vertrok ja. De jongen lachte even bij de woorden van de ander, want ook hij had voor een vrij korte tijd de droom om één van de besten te worden. Er was echter één verschil tussen hen; waar Manolo het op had gegeven om alle badges te verzamelen – en er niet eens aan was begonnen – had Aiden volgehouden en was hij inmiddels in Kalos al bezig met het verkrijgen van de voorwerpen. “Hoe goed is ‘redelijk’?” vroeg Manny ietwat geïnteresseerd. Hij was eigenlijk ook wel benieuwd naar zijn pokémon, maar daar vroeg hij niet echt naar. Sowieso deed hij dat dan meer uit interesse voor hun oude vriendschap dan voor zijn veldwerk als Team Rocket grunt. De vraag werd teruggekaatst en Manolo haalde zijn schouders op. “Na jij wegging heb ik me meer gefocust op het krijgen van geld voor m’n familie en dat ging zo een tijdje door. Ik kreeg nog een baan aangeboden, wist aan een Gastly te komen en kreeg van het werk nog een Abra mee,” vertelde hij nonchalant. Aiden hoefde het fijne er verder niet van te weten – zeker niet wie hem een baan had aangeboden. Of beter gezegd, welke organisatie. Team Rocket was immers ook al berucht in Kalos en hij nam zich dan ook voor om niet te koop te lopen met zijn functie; zelfs al was hij maar een simpele grunt binnen het team. Het stelen ging namelijk makkelijker als je dat incognito kon doen, niet?

Hem werd gevraagd hoe goed redelijk was en Aiden grijnsde licht, een badgecase uit zijn zak tevoorschijn toverend om het ding open te laten vallen. “In Augustus hier begonnen, dus moet toch zeggen dat het op een aardig tempo gaat,” zei hij. Zes badges waren erin te zien, wat betekende dat hij op dit moment aan het werken was om de zevende in bezit te krijgen. Ja, hij was redelijk trots op zijn verzameling. Het was immers toch iets waar hij van kinds af aan van gedroomd had. Zodra hij die acht binnen had, zou het echter even de vraag worden wat hij zou gaan doen. “In Kanto verloor ik de eerste gym, dus ik zou ooit wel terug willen om die Brock nog ‘ns uit te dagen,” merkte Aiden rustig op, voor hij zijn eerste ball van zijn riem haalde en het opzij wees. Amore verwisselde van schouder en een gigantische Charizard, 220 centimeter hoog, kwam tevoorschijn en liet een luide brul horen. “Want dit was mijn starter, Tyrion.” Gekregen als kleine, zwakke Charmander en nu was het de gigantische Charizard waar Aiden altijd van gedroomd had. Ja, hij was trots op hem. “En wat voor werk doe je, als ik ‘t vragen mag?” Hij was toch wel erg nieuwsgierig naar Manolo. Vooral aangezien hij zo veranderd was sinds vroeger.

Er werd een klein doosje tevoorschijn gehaald, die vervolgens open aan Manolo werd getoond. Nieuwsgierig keek hij naar de inhoud ervan en zag dat er zes badges in te zien waren. Dat was er één meer dan de vorige persoon die hij had ontmoet. Lag het aan hem of kwam hij alleen maar overpowered trainers tegen? Waren er überhaupt wel van die snotneuzen aanwezig die hij van hun pokémon kon ontdoen? Manny hoopte van wel, anders moest hij flink gaan trainen, wilde hij zich tegen de mensen hier verdedigen. “In Augustus?” herhaalde de jongen onder de indruk. “Aardig is nog zacht uitgedrukt.” Hij lachte even, maar hij kon het niet helpen dan te denken dat hij toch wat meer met zijn pokémon bezig moest zijn. Misschien was hij wel een beetje jaloers op het hoge niveau van de trainers die hij tegen was gekomen tot nu toe. Aiden vertelde vervolgens iets over Brock en dat hij hem nog een keer wilde uitdagen, maar voor Manolo een reactie hierop kon geven, stond er opeens een gigantische Charizard voor zijn neus. Tyrion. Onder de indruk, dat was hij zeker. “Brock zal denk ik wel spijt hebben van jouw nederlaag,” grijnsde Manny uiteindelijk naar hem. Nee, met Aiden wilde hij zeker niet sollen en dat was hij zeer zeker niet van plan. Toen er naar zijn werk werd gevraagd, weerstond hij de neiging om te zuchten. “Ik werk als een soort journalist,” begon hij. “Ik verzamel voornamelijk informatie en that’s it.” Het was maar half gelogen, toch? Als grunt had hij sowieso informatie nodig. Niet altijd, maar vaak genoeg wel. Manolo was namelijk niet echt het typetje dat zomaar het diepe insprong. En bovendien sloot het wel mooi aan met zijn verleden, want hij was van kinds af aan al erg nieuwsgierig.  

Aiden kon niet ontkennen toch wel stiekem trots te zijn. Manolo zei immers dat aardig nog zacht uitgedrukt was en hij knikte. Ja, hij had het goed gedaan de afgelopen tijd. Ondanks alle afleidingen had hij hard getraind en was hij ver gekomen. Al moest hij zeggen dat hij het de laatste tijd nog rustig aan deed ook. Van trainen kwam niet veel meer. Niet dat dat heel erg veel uitmaakte, maar ergens was het wel jammer.
Brock zou spijt hebben van de nederlaag. Aiden knikte even geamuseerd. “Het maximale level hebben we een tijd geleden bereikt. En dan zou je ‘m is in zijn Mega moeten zien,” grijnsde Aiden naar Manolo. Mega Evolutie was tegenwoordig vrij bekend en Tyrion veranderde dan in het drakentype, met een zwarte huid en blauwe vlammen die zijn bek verlieten. Ja, het was een heel ander gezicht. En zijn Blast Burn deed gyms verwoesten, dus er zat zeker wat kracht in.
Journalist. “Ah, klinkt… interessant,” zei Aiden. “Wat voor informatie?” Hij stelde misschien veel vragen, maar hij was gewoon nieuwsgierig naar zijn jeugdvriend en vond de uitleg misschien ergens wat vaagjes. Wat voor journalist zou hij zijn, dan? Aiden was best benieuwd naar zijn interesses.

Manolo wist even niet wat hij moest zeggen. Het maximale level? Jirachi... En dan kwam hij aan met zijn onervaren team. Wacht, had Aiden het nou over een mega? Dit keer was het Manny die sprakeloos bleef staan. Kleine Aiden, inmiddels een volwassen trainer. Op meerdere manieren dan één. Wauw. Hoe was het mogelijk? Opeens kreeg de jongen een soort midlife crisis en hij was nog maar 21. Waar was de tijd heen? “Liever niet,” grapte Manolo. “Ik wil nog niet sterven.” Zeker niet in dit lichaam. Arceus wist hoe ze hem dan gingen begraven. Je wist maar nooit. Ya valí madre, Aiden was nieuwsgierig. Dit kon hij eigenlijk niet gebruiken, maar gelukkig kon hij nog redelijk improviseren. “Niet echt iets specifieks,” reageerde hij schouderophalend, alsof het niet echt veel uitmaakte. “Waar de baas op dat moment maar naar vraagt of wat op dat moment maar ‘in’ is. Je weet wel, maatschappij enzo.” Dat was wat een journalist deed, toch? “Zolang het de mensen maar interesseert.” Ja, dat was hoe het werkte. Was er geen interesse? Dan werd het aan de kant geworpen. Was het in de minderheid? Dan deed het er niet toe. Zo ging het altijd bij de mensheid. Manolo vond het maar walgelijk. Hij besloot het echter slim te spelen – om het wat geloofwaardiger te maken. “Dat gezegd te hebben; nog wat speciaals gebeurd dat ik moet weten?” grijnsde de jongen naar Aiden.      

OOC: Translate note kan ik hier maar beter weglaten (a)

Aiden keek even geamuseerd naar Tyrion toen Manolo zei nog niet te willen sterven. “Ach, Tyrion is een vriendelijke reus,” sprak hij, waarna hij weer naar Manolo keek en even een wat ernstiger gezicht op zette. “Ik ben allang blij dat hij niet op mij is gaan lijken.” Nee, als Tyrion zijn trekjes over had genomen… Aiden zou niet vertrouwd moeten worden met Blast Burn, dus het was maar goed dat de Charizard zo’n kalmerend effect had op zijn trainer. Voor de veiligheid van het hele volk, zeg maar.
Niets specifieks. Maatschappij. Zolang het de mensen maar interesseerde. Aiden zuchtte een keer. “Dat klinkt saaier dan ik van je verwacht had,” zuchtte hij, in de hoop een beetje teleurgesteld te klinken. Hij had eigenlijk - heel stiekem - gehoopt op een waardige rivaal, maar Manolo’s reactie op Tyrion maakte duidelijk dat hij geen gevechtspartner voor de Pokémon had.
Of er nog iets speciaals was gebeurd. Aiden hief zijn schouders voor een kort moment. “Wat gedoe gehad met Team Rocket en ruzie met gymleiders,” merkte hij op. “Maar verder heb ik een vrij saai leventje.”

Tyrion was een vriendelijke reus, zei Aiden. Charizard zag er niet bepaald vriendelijk uit in het algemeen, maar Manolo merkte geen onderliggend sarcasme op in de woorden van zijn jeugdvriend, dus hij geloofde het ergens wel. Pokémon hoefden ook niet aan stereotypes te voldoen, net als mensen – en hij moest onderhand wel weten hoe vervelend stereotypes waren. “Ik zal je dit keer het voordeel van de twijfel geven,” lachte Manny vermaakt. Hij keek van de Charizard naar Aiden en hield zijn hoofd een tikje scheef toen hij de volgende opmerking hoorde. “Dat lijkt me eigenlijk onmogelijk. Mensen en pokémon kunnen gewoon niet op elkaar lijken,” grapte hij met een serieus gezicht, doelend op het uiterlijk. Nee, dat was inderdaad een rare vergelijking. Manolo wist niet of hij beledigd moest zijn door Aidens woorden of juist niet. Hij koos er echter voor om hartelijk te lachen, want de jongen had overduidelijk een veel te verkeerd beeld van wat hij ermee bedoelde. “Geloof me Aiden, het is niet zo saai als het klinkt.” Nee, informatie vergaren was alles behalve veilig, zeker in de branche waar hij zich in bevond. Toen de roodharige dan ook begon over Team Rocket, keek hij geïnteresseerd naar zijn jeugdvriend. “Kijk! Dat bedoel ik! Wat voor soort gedoe?” vroeg hij nieuwsgierig, alsof hij daadwerkelijk een nieuwsreporter was dat uit was op een sappig nieuwtje. Manny wilde eigenlijk alleen maar weten wat er precies gebeurd was, want ondanks dat hij niet echt kon geven om zijn eigen slachtoffers was Aiden nog wel een bekende voor hem. Niet dat hij een zwak had voor de jongeman, maar hij zou het wel vervelend voor hem vinden als hem iets overkwam. “En hoezo heb je ruzies met gymleiders?”