the one that games [Ayako]

Ah. Petalburg. Eindelijk waren ze weer een beetje terug op schema, want Ayako had per ongeluk een verkeerde afslag genomen en was toen in Oldale beland. Niet dat de brunette het erg had gevonden, want ze had er een aantal leuke mensen ontmoet, maar ze wilde heel graag haar eerste badge halen en daar was ze nog altijd een beetje uit koers voor. Vrolijk nam Aya een flinke snuif van de lucht in zich op – om niet veel later in een hoestbui terecht te komen, omdat ze de zoute zeelucht niet had verwacht. Goku grinnikte zachtjes om het spektakel, maar Azula barstte meteen in lachen uit. Het meisje stak haar tong uit naar de twee en liep stug verder, hoewel ze zich hierdoor herinnerde dat ze best wel pijn aan haar voeten had van de lange wandeling. “Tijd voor een pauze,” deelde ze daarom ook maar aan haar team mee, die het er wel eens mee leken te zijn, hoewel haar Treecko dat niet echt liet blijken buiten een instemmende grom.

Ze ging op een willekeurig bankje zitten. Die had ze uitgekozen omdat er iemand anders er al op zat en haar wel interessant leek. Ayako leunde naar het schermpje van diens Holocaster om te zien dat het meisje een spelletje aan het doen was. Breed glimlachend keek de brunette weer naar voren en tikte met haar vingers op haar knieën, terwijl ze luisterde naar de vele verschillende reacties van de vreemdelinge. Sommige amuseerden haar, anderen zorgden ervoor dat ze een frons liet verschijnen, maar het hield haar even bezig terwijl ze niks aan het doen was, dus het was voor haar part prima. Goku was tegen haar de poot van de bank gaan zitten – de poot die het dichtst bij Ayako was – want het meisje was net te kort om met haar voeten aan de grond te komen en als steunpaal te dienen. Azula deed een poging om op haar schoot te klimmen, maar toen dat niet lukte, ging ze teleurgesteld naast de Treecko zitten.

Na een tijdje wilde Aya toch een gesprek starten met het meisje door vrolijk te vragen welk spel ze aan het doen was, maar voordat ze ook maar een geluid uit haar keel had kunnen krijgen na zich naar het meisje te hebben omgedraaid, kreeg ze een harde vuist in haar gezicht en klapte ze achterover tegen de bank aan. Azula schrok meteen op en sprong overeind om te checken of alles in orde was en Goku keek geschokt naar zijn trainer, wiens nek zodanig heen en weer was gegaan dat hij zich bijna afvroeg of het niet gebroken had moeten zijn. Ayako had immers een fragiel lichaamsstructuur. De brunette was echter, zoals gewoonlijk, vrolijk aan het glimlachen, terwijl er een straaltje bloed uit haar neus begon te lopen en langzaam naar haar kin droop. Ze scheen het of niet door te hebben of wel erg haar best te doen om het te negeren. Goku sloeg zichzelf voor zijn voorhoofd. Niet weer!

“Heb je gewonnen?” vroeg Aya nonchalant aan de ander. Haar Treecko fronste kwaad, terwijl haar Elekid verscheidene paniekerige woorden stamelde. Arceus, wat moesten ze nou met een trainer als haar?

Ze had gewonnen en verloren tegelijk? Ayako was lichtelijk in de war hierdoor, maar tijd om erover na te denken had ze niet, want ze werd al snel overspoeld door excuses. Ze wilde haar handen omhoog heffen om de verontschuldigingen weg te wuiven, maar toen het meisje vroeg of het pijn deed, fronste ze even. Pijn? Aya proefde op dat moment de metaalachtige smaak van bloed en liet haar hand richting haar neus gaan. Toen ze tegen haar bovenlip depte en zag dat ze inderdaad weer een bloedneus had, keek ze hulpeloos naar Goku. De Treecko scheen op het moment ook geen raad te weten, want hij had geen zakdoek bij zich. “Oh nee hoor,” reageerde de brunette nonchalant op de vraag of het pijn deed. “Dit gebeurd weleens,” voegde ze er nonchalant aan toe. Inmiddels had ze haar hand al tegen haar gezicht aangeduwd in de hoop het bloed op te kunnen vangen, maar dit ging natuurlijk geen kant op. Geen goede, in elk geval. Ayako deed net haar mond open om te vragen of het meisje misschien iets voor haar had – een zakdoek of een stuk stof – maar de vreemdelinge was haar al voor. De brunette begon hartig te lachen, geamuseerd door het voorstel van de ander, maar schudde tegelijkertijd haar hoofd. Wat schattig. “Een zakdoek is ook prima hoor!” sprak ze vrolijk tegen het meisje. Nee, zij hoefde geen geweld hier te gebruiken. Dat deed ze wel in haar gymgevecht.

De vreemdelinge begreep haar niet zo subtiele hint meteen en begon driftig naar een pakje zakdoekjes te zoeken. Toen ze die gevonden had, gaf ze die aan Ayako en vertelde dat ze het hele pakje mocht hebben als dat nodig was. De brunette grijnsde dankbaar naar het meisje en gaf het pakje zakdoekjes aan Goku, die een zakdoek voor haar eruit haalde en het teruggaf aan Aya. Zelf had ze immers maar één hand die ze kon gebruiken en dat wilde nog wel eens onhandig worden met het pakken van iets. Meteen drukte ze de zakdoek tegen haar neus aan met haar onbebloede hand en liet ze de ander zakken, die vervolgens werd schoongespoeld door haar Treecko, want hij had het flesje water van het meisje aangenomen en de dop eraf gedraaid. Toen haar hand eenmaal was schoongespoeld, hield ze haar hoofd naar voren, snoot ze haar neus een paar keer en pakte een nieuwe zakdoek, om vervolgens haar neus dicht te knijpen vlak onder het neusbeen. Ayako wachtte een aantal minuten en checkte of ze nog bloedde, maar dat scheen niet meer het geval te zijn.

Tot hun geluk stond er een prullenbak vlak naast het bankje waar ze opzaten, dus kon de brunette de bebloede zakdoekjes daar in dumpen. “Dankjewel,” sprak Aya vervolgens tegen het meisje, waarna ze het pakje zakdoekjes – of in ieder geval wat ervan overbleef – teruggaf aan de ander. Ook het flesje water straks ze terug naar voren, hoewel daar ook nog maar een klein bodempje inzat. “Sorry, ik heb een beetje veel water gebruikt...” lachte ze geforceerd. Ze keek even weg, naar haar pokémon, die inmiddels opgelucht leken te zijn dat de bloedneus was verholpen. Het meisje glimlachte naar hen en richtte toen haar bruine ogen weer op de vreemdelinge. “Ik ben Ayako! Hoe heet jij?” Haar enthousiasme was heel moeilijk te blussen en het kostte haar maar weinig moeite om die weer aan te wakkeren.

Het meisje bedankte haar dat ze het zo licht opnam. Ayako grijnsde met ontblootte tanden. “Geen dank,” reageerde ze, alsof het iets is waar ze echt trots op moest zijn. Het lag immers in haar karakter om zo nonchalant over dingen te zijn, al was dat vroeger wel een ander verhaal. Het rozeharige meisje vertelde haar vervolgens dat ze haar flesje wel bij zou vullen als ze het nodig had en wierp haar een vriendelijke glimlach toe. De brunette weerspiegelde die uitdrukking, hoewel het deels opluchting was die op haar gezicht verscheen. De vreemdelinge stelde zich vervolgens voor als Leah en haar Skitty als Lolly. Aya lachte vermaakt. “Dat is een grappige naam,” vertelde ze aan het meisje, hopend dat het niet negatief overkwam, want zo bedoelde ze het absoluut niet. Vervolgens gebaarde ze naar haar Treecko. “Dit is Goku,” begon ze, waarop ze naar haar Elekid wees. “En da’s Azula.” Goku had, zoals gewoonlijk, zijn poten over elkaar gekruist en keek een beetje verveeld naar Leah met haar Skitty. Azula was echter enthousiast genoeg om de twee te begroeten, want dat was nou eenmaal hoe ze was. Ayako wees richting Leah, niet zeker wetend of het meisje haar Holocaster nog wel vasthad, en opende haar mond om de aandacht ergens anders te richten. “Welk spel was je eigenlijk aan het spelen?” vroeg ze nieuwsgierig aan de rozeharige. Misschien kon zij het ook wel downloaden, omdat ze het leuk vond.

Ayako kreeg meteen een hele uitleg van het spel over zich heen en ze luisterde aandachtig naar het meisje haar woorden, waarbij ze haar hoofd op haar handen legde en haar ellebogen op haar knieën plaatste, geïnteresseerd naar voren leunend. Ze herkende het concept uiteindelijk wel, hoewel het langer duurde dan de gemiddelde mens waarschijnlijk nodig had, en ging meteen rechtop zitten toen Leah onderhand klaar was met de uitleg. “Hey! Net als pokémongevechten!” riep het meisje enthousiast, alsof ze kwantum fysica had uitgevonden. Op dat moment viel haar iets in. “Ben je aan het oefenen voor de tien gyms?” vroeg ze aan Leah, terwijl ze het meisje nieuwsgierig oogde. “Ik ook! Ik heb nog geen enkele badge, maar ik wil ze wel winnen.” Aya wist eigenlijk niet of Leah überhaupt wel aan de gym challenge deed of dat ze net als Aria een breeder was, laat staan of ze aan contests deed en een coördinator was, maar ze ging er gewoon vanuit dat de rozeharige inderdaad voor de gyms aan het oefenen was. Dat draaide immers het meeste om pokémongevechten en dat was precies waar fight-o-mon op leek, niet? “Kun je dat spel trouwens ook met meerdere mensen spelen? Dan download ik het ook!” voegde Ayako eraan toe, terwijl ze haar Holocaster tevoorschijn haalde en op zoek ging naar de game. Wie weet vond ze het nog leuk ook.

Goku merkte op dat Ayako’s enthousiasme oversloeg op Leah en gromde al inwendig op het effect ervan. Zolang de rozeharige maar geen kopie werd van het meisje, want één Ayako was eerlijk gezegd al genoeg. Hij keek even naar Azula, die de uitwisselingen van de twee meisjes wel amusant scheen te vinden. De Treecko moest inderdaad bekennen dat het hem goed deed om zijn trainer zo te zien socialiseren, maar hij was dan ook niks anders gewend van de brunette. Wat dat betreft was ze makkelijk in de omgang en kon ze net zo makkelijk vriendschappen sluiten. Hij daarentegen... Aya besloot om dat moment om half van de bank af te springen, maar ze ging niet veel later weer zitten. “Oh! Dan zijn we rivalen!” Ja, dat had ze zojuist besloten. Niet dat ze Austin niet al als rivaal zag, want hij ging ook de gyms af, maar hoe meer rivalen hoe beter, toch? De volgende opmerking van het meisje zorgde ervoor dat Ayako meteen enthousiast begon te tikken op haar Holocaster, maar Leah scheen er zelf nog enthousiaster over te zijn en dat was weer benzine op Ayako’s vuur. “Ah! Gevonden!” riep ze toen ze de naam zag staan en het aanklikte om te installeren. Ongeduldig wachtte Aya tot het gedownload was, waarbij ze met haar benen begon te zwieren en een willekeurig deuntje begon te neuriën. Toen het eenmaal geïnstalleerd was, ging ze meteen op zoek naar de multiplayerfunctie en constateerde dat ze er iets voor nodig had. “... Ik heb je nummer nodig als ik wil zien dat jij het bent, want ik zie hier zes verschillende profielen op de map staan,” mompelde ze een beetje verward. Welke van die profielen was Leah? Ze werd een beetje scheel van al die nummertjes.

Leah kwam achter haar staan om een beter beeld te krijgen van Aya’s Holocaster en de brunette hield hem omhoog voor het meisje om het beter te kunnen zien. Het leek er echter niet op dat ze haar profiel kon vinden, want de rozeharige maakte al snel duidelijk dat ze haar nummer niet zag staan. Ietwat teleurgesteld liet Ayako haar Holocaster weer zakken, maar kon nog net de neiging weerstaan om een pruillipje op te zetten. Gelukkig had Leah al een andere oplossing, want ze haalde haar eigen Holocaster erbij en gaf die na een paar tellen aan Aya, zodat die het nummer over kon typen. Enthousiast ging de brunette te werk en voegde het nummer van de ander toe, waarna ze het spel weer opstartte en het apparaat terug aan de eigenares gaf. Vervolgens focuste ze zich op wat ze nu eigenlijk moest doen; ze kreeg schijnbaar de keuze om een starterpokémon te nemen. Van elke regio. Ayako nam echter een Treecko, claimend dat ze Goku nooit zou verraden – waarop de pokémon in kwestie zijn poot tegen zijn voorhoofd sloeg uit schaamte – en ging toen aan de slag met de eerste stage. Maar er was één probleempje. “Wat moet ik doen...?”